ตอนที่4. มันคือพรหมลิขิต/4

“ฉันอยากรู้ว่าฉันเป็นใคร ช่วยบอกด้วย” เสียงของเขากร้าวขึ้น ดวงตากลมโตวาววับกรุ่นโกรธ

“พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน ตอนที่พาน้องมามีแต่เป้ใบนี้ใบเดียว” ญาดาลุกขึ้นไปหยิบเป้สีดำที่วางอยู่บนโซฟา มาส่งให้เธอเปิดดูข้างในแล้ว พบแต่เสื้อผ้าผู้หญิงสามสี่ชุดกับเครื่องสำอาง และรูปถ่ายของชายหนุ่มหรือจะให้เรียกว่าชายใจสาวคงไม่ผิด เธอไม่กล้าบอกเขาว่าเขาเป็นอะไร ลองให้เจ้าตัวเห็นข้าวของกับรูปนั้นก่อน ถึงจะรู้ว่าตัวเองเป็นอะไร

“ทำไมมีแต่เสื้อผ้าผู้หญิง เครื่องสำอางด้วย”

ลายเมฆเทของในเป้ออกมากองบนเตียง ใช้มือข้างที่ปกติหยิบข้าวของในเป้ออกมาดูทีละชิ้น กระโปรง เสื้อสีหวาน ยังมีชุดชั้นในกับอันเดอร์แวร์ลูกไม้สีขาวอีกสองสามตัว ที่น่าตกใจจนคนเห็นมือไม้สั่นก็คือรูปถ่ายของผู้หญิงคนหนึ่งใส่ชุดสีชมพูฟูฟ่องแต่งหน้าทาปากครบเครื่องกำลังฉีกยิ้มให้กล้อง มือเรียวยาวหยิบกระจกส่องหน้าอันเล็กที่วางกองรวมกับตลับเครื่องสำอางมาส่องหน้าตัวเอง คนในรูปนั่นมันเขาชัดๆ

“ฉันเป็นกะเทยเหรอเนี่ย...” น้ำเสียงของเขาสั่นพร่า ดวงตากลมโตเบิกค้างหน้าซีดเผือด ตกใจกับหลักฐานยืนยันตัวตน โดยไม่รู้ว่าผู้หญิงในรูปนั้นคือม่านไหมน้องสาวฝาแฝดของเขาเอง

ญาดามองหน้าซีดของกะเทยหน้าหวานอย่างเห็นใจ เอื้อมมือมาดึงเขามากอดไว้พร้อมกับลูบหลังปลอบโยน หากเธอเป็นเขาคงตกใจไม่แพ้กันเมื่อฟื้นขึ้นมาแล้วจำอะไรไม่ได้สักอย่าง หลักฐานที่มีก็บ่งชี้สภาวะทางจิตใจว่าตัวเองเป็นคนผิดเพศ ไม่ช็อคก็ใจแข็งเกินไปแล้ว

“จะเป็นอะไรก็เป็นคนเหมือนกันจ้ะ ขอแค่ไม่ทำให้ใครเดือดร้อนก็พอ”

ญาดาเอ่ยปลอบใจ ก่อนจะคลายอ้อมกอดแล้วลูบแก้มใสๆ ของกะเทยหน้าหวาน

“เราน่ะเป็นกะเทยคุณภาพนะ สวยจนผู้หญิงอิจฉาเลยรู้ไหม”

ลายเมฆยิ้มแห้งๆ ไม่รู้สึกดีใจกับคำชมนั้นสักนิด แค่รู้สึกคุ้นกับคำว่ากะเทยคุณภาพ เหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อนแต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก เขามองหน้าคนที่กำลังปลอบใจแล้วรู้สึกแปลกขึ้นมา เมื่อกี้ตอนที่ถูกเธอกอดทำไมกะเทย อย่างเขาถึงได้รู้สึกวูบวาบสะบัดร้อนสะบัดหนาวก็ไม่รู้ ยิ่งตอนนี้เขายิ่งรู้สึกร้อนวูบๆ ที่ช่องท้อง มือนุ่มของเธอลูบแก้มเขาแบบนี้ ชวนขนลุกยังไงไม่รู้ สุดจะทนไหว ลายเมฆเลยจับมือนั้นมากุมไว้ จะได้เลิกยุ่งกับแก้มของเขาเสียที

“แล้วฉันจะทำยังไงต่อไปคะ จำอะไรไม่ได้แถมยังเป็นกะเทยอีก” คำว่ากะเทยมันช่างแสลงใจนัก ลายเมฆไม่อยากรับสภาพนี้ ไม่อยากคิดว่าตัวเองจะเป็นกะเทยได้ยังไง

“ไม่ต้องคิดมาก ระหว่างที่น้องยังจำอะไรได้ พี่จะพาน้องไปอยู่ที่บ้านพี่ก่อน หมอบอกว่าถ้าอาการบาดเจ็บหายสนิท ความจำจะฟื้นคืนกลับมาเอง”

“ฉันจำชื่อตัวเองไม่ได้ พี่ญาดาช่วยตั้งชื่อให้ฉันได้ไหมคะ จะได้เรียกกันง่ายๆ หน่อย”

ลายเมฆมองญาดาตาแป๋ว ยิ้มประจบอีกฝ่าย เธอเป็นที่พึ่งสุดท้ายที่เขาต้องเกาะไว้แน่นๆ การทำให้ตัวน่าสงสารน่าจะทำให้เธอเอ็นดู ไม่ทอดทิ้งเขาไประหว่างที่ยังช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ นิสัยดั้งเดิมที่อยู่ในจิตใต้สำนึกของหนุ่มจอมกระล่อน เริ่มสำแดงเดช

“เอาชื่ออะไรดีน้า”

ญาดาจับปลายคางกะเทยหน้าหวาน หมุนไปหมุนมา พิศมองใบหน้าอยู่ครู่หนึ่ง

“เอาชื่อยอดฮิตอันดับหนึ่งของเด็กไทยแล้วกัน พี่จะเรียกเราว่าน้องเมย์ดีไหม”

“ค่ะ น้องเมย์ก็น้องเมย์ค่ะ” ลายเมฆยิ้มหวานพยักหน้ารับอย่างพอใจ

... ยังดีกว่าถูกเรียกว่านังกะเทยล่ะวะ เอ๊ย! ค่ะ...

เขาเกือบหลุดคำหยาบไม่เป็นกุลสตรีออกมา กะเทยน้องใหม่ตำหนิตัวเอง ดีที่แค่นึกไม่เผลอหลุดปากออกมาเป็นคำพูด ไม่อย่างนั้นภาพพจน์ของกะเทยน้อยคนงามคงป่นปี้หมดสิ้น

“รอให้หมออนุญาตให้ออกจากโรงพยาบาลเมื่อไหร่ พี่จะพาน้องเมย์ไปอยู่ที่บ้านพี่นะคะ”

“ค่ะพี่ญาดา แล้วบ้านพี่ญาดาอยู่ที่ไหนคะ”

ลายเมฆใช้ว่าคะขาได้อย่างไม่ขัดปาก เสียงทุ้มถูกเจ้าตัวดัดจนหวานแหวว น่าเอ็นดูในสายตาของญาดา หญิงสาวรู้สึกเหมือนได้น้องสาวเพิ่มมาอีกคน หลังจากต้องอยู่คนเดียวเพียงลำพังตั้งแต่พ่อกับแม่ตายจากไป

“บ้านพี่ทำสวนกล้วยไม้อยู่ที่นครปฐมจ้ะ น้องเมย์น่าจะชอบนะ น้องเมย์เรียกพี่ว่าพี่แยมก็ได้นะ พี่มีชื่อเล่นว่าแยมจ้ะ”

ญาดาลูบศีรษะของน้องสาวคนใหม่อย่างเอ็นดู ทอดสายตาสำรวจใบหน้าของน้องเมย์อย่างวิเคราะห์ ผมยาวปะบ่าซอยสไลด์ทำสีออกน้ำตาลทองแบบนี้ ทำให้หน้าของน้องเมย์ดูใสกระจ่างน่ามอง ถ้าเป็นผู้ชายแท้ๆ สาวๆ คงจะตามกันเกรียว หญิงสาวรู้สึกเสียดายความหล่อใสของกะเทยหน้าหวานขึ้นมา ก่อนจะสลัดความคิดบ้าๆ นั้นทิ้งจากสมอง

“น้องเมย์อยากทานอะไรหรือเปล่า เดี๋ยวพี่จะลงไปหาซื้อของกินมาตุนไว้ จะได้ไม่ต้องลงไปบ่อย”

“น้องเมย์อยากทานขนมเค้กค่ะพี่แยม ถ้ามีน้ำส้มคั้นด้วยก็ดีนะคะ” เจ้าตัวยิ้มหวานเอ่ยอ้อนๆ อย่างน่ารักน่าชัง

ขนมเค้ก น้ำส้มคั้น ของกินนางเอกแท้ๆ ความรู้สึกเสียดายความหล่อใสในใจของญาดาทวีขึ้นมาอีกสองเท่า ได้แต่มองหนุ่มหน้าสวยอย่างระทมใจ ก่อนจะเดินออกไปหาซื้อขนมเค้กกับน้ำส้มคั้นมาป้อนคนป่วย หลังจากนั้นก็นั่งมองกะเทยหน้าหวานแต่งหน้าทาปากอยู่บนเตียงคนไข้ พร้อมกับซดกาแฟดำแกล้มกับข้าวเหนียวถั่วดำปลอบใจตัวเอง

พรหมลิขิตชักพาให้เธอมาพบกับเขา แล้วไยต้องกลั่นแกล้งให้เขากลายเป็นชายใจหญิงด้วยหนอ...