ตอนที่5 ห้ามไม่ได้ก็ใจมันเต้น/1

เมื่อรู้ว่าตัวเองเป็นอะไรลายเมฆก็ลองทดสอบตัวเอง ว่าเขาใช่อย่างที่คิดว่าเป็นหรือเปล่า หลังจากกินขนมเค้กกับน้ำส้มที่ญาดาเอามาป้อนแล้ว เขาก็หยิบเครื่องสำอางมาลองแต่งหน้าดู หากเป็นผู้ชายปกติการแต่งหน้าคงไม่ใช่สิ่งที่ถนัดนัก แต่ลายเมฆค้นพบว่าเขาสามารถทำสิ่งนี้ได้คล่องแคล่ว ไม่ว่าจะดัดขนตา ปัดมาสคาร่า ทาอายแชโดว์ ปัดบลัชออน ทาลิปสติก

เขาเกิดมาเพื่อเป็นกะเทยหรือเนี่ย...

ลายเมฆอยากจะกรีดร้องดังๆ อย่างขัดใจ

ความรู้สึกมันบอกว่าไม่ใช่ แต่หลักฐานมันยืนยันอยู่ทนโท่ เขาจะหาอะไรมาแก้ตัวได้หนอ จะบอกว่าถูกรถชนจนความจำเสื่อมแล้วหายเป็นกะเทย หากเขาฟื้นความทรงจำขึ้นมาแล้วกลับไปเป็นกะเทยอีกจะทำยังไง

ความแมนมันคงไม่ถาวร สู้เป็นกะเทยไปให้สิ้นเรื่องจะดีกว่าไหม...

“น้องเมย์คะ ดึกมากแล้วพี่ว่าน้องเมย์นอนได้แล้วนะคะ จะได้หายไวไว”

ญาดาเดินออกมาจากห้องน้ำ หญิงสาวเข้าไปอาบน้ำทำธุระส่วนตัวหลังจากพยาบาลมาเช็ดตัวให้คนเจ็บแล้ว ร่างบางสวมชุดนอนแบบกระโปรงผ้านิ่มลื่นยาวแค่เข่า มองเห็นเรียวขายาวสวยขาวนวลเนียน เธอเดินเข้ามาดึงผ้าห่มคลุมให้คนเจ็บก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าเป้ที่วางอยู่อีกฝั่งเตียง ร่างบางเกยก่ายจนทรวงอกอิ่มแตะโดนเนื้อตัวของคนบนเตียง กลิ่นแป้งเด็กหอมฟุ้งเต็มจมูกของลายเมฆ เขาเผลอสูดดมเต็มปอด รู้สึกวาวหวิวแปลกเมื่อเนื้อนุ่มอวบหยุ่นสัมผัสโดนแผ่นอก แม้แค่แวบเดียวแต่ก็เสียวไปทั้งตัว

“พี่จะเอาไปเก็บให้เองนะ วางไว้บนเตียงเกะกะเปล่าๆ”

ญาดาเอาเป้มาวางไว้ที่โต๊ะ แล้วเดินไปปิดไฟ ก่อนจะล้มตัวลงนอนที่โซฟายาว หยิบผ้าห่มมาห่มตั้งท่าจะหลับ แต่ได้ยินเสียงคนเจ็บพูดขึ้นก่อน

“พี่แยมคะ คนที่บ้านพี่แยมจะรังเกียจน้องเมย์หรือเปล่า เอ่อ... ที่น้องเมย์เป็นแบบนี้” น้ำเสียงของคนพูดเจือรอยกังวล

“ที่บ้านมีแต่พี่คนเดียวเท่านั้นจ้ะ พ่อแม่พี่ตายไปหลายปีแล้ว พี่อยู่คนเดียวมาตลอด น้องเมย์ไม่ต้องกังวลนะคะ พี่จะให้น้องเมย์อยู่กับพี่สองคน พวกคนงานในสวนเขาก็อยู่ที่บ้านพักคนงาน ไม่มีใครมายุ่งกับน้องเมย์หรอก”

ญาดาอาศัยอยู่คนเดียวในบ้านหลังใหญ่กลางสวนกล้วยไม้ มาตั้งแต่บิดามารดาเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อหลายปีก่อน คนงานในสวนมีบ้านพักสร้างแยกต่างหากเป็นสัดส่วนไม่มารบกวน มีแม่บ้านมาช่วยทำความสะอาดและทำอาหารให้ในช่วงกลางวัน พอตกเย็นหญิงสาวจะอยู่คนเดียวที่บ้าน เป็นแบบนี้มาหลายปีดีดักแล้ว การรับน้องเมย์มาอยู่ด้วยจึงไม่ใช่ปัญหาใหญ่สำหรับญาดา

“อีกนานแค่ไหนก็ไม่รู้ น้องเมย์ถึงจะจำอะไรได้ ถ้าน้องเมย์เกิดความจำเสื่อมตลอดไป พี่แยมจะให้น้องเมย์อยู่กับพี่แยมไหมคะ”

ญาดาลืมคิดถึงข้อนี้ แต่มันคงไม่ใช่ปัญหาใหญ่ หากเธอจะรับเลี้ยงหนุ่มน้อยหน้าใส ไว้เป็นน้องสาวสักคน

“พี่สัญญาว่า จะดูแลน้องเมย์จ้ะ ถ้าน้องเมย์จำอะไรไม่ได้จริงๆ ก็มาเป็นน้องสาวพี่แยมก็แล้วกันนะ” ญาดาบอกอย่างใจดี

ลายเมฆยิ้มกริ่ม เมื่อได้ยินคำยืนยันจากปากของญาดา เขาแค่อยากแน่ใจว่าหญิงสาวจะไม่ลอยแพเขา เมื่อเขาหายจากอาการบาดเจ็บแล้ว การได้อยู่ใกล้ๆ กับเธอทำให้เขารู้สึกมีความสุขอย่างประหลาด หากเขาเป็นผู้ชายแท้ๆ คงคิดว่าตัวเองหลงรักผู้หญิงคนนี้ไปแล้วแน่ๆ

ญาดากลับมาที่บ้านของเธอ หลังจากจัดการเรื่องรถกับบริษัทประกันเรียบร้อยแล้ว ประกันภัยชั้นหนึ่งที่อุตส่าห์ทำไว้ได้ประโยชน์ก็คราวนี้ คดีความทางตำรวจก็จัดการเรียบร้อยแล้วเช่นกัน ลุงของเธอซึ่งเป็นรองผู้กำกับช่วยเดินเรื่องให้ ประกอบกับผู้เสียหายแค่เพียงบาดเจ็บไม่ถึงกับเสียชีวิต คดีจึงจัดการได้ง่ายเพราะผู้กระทำความผิดยอมชดใช้ค่าเสียหายและรับผิดชอบเรื่องค่ารักษาพยาบาล เหลือเพียงการตามหาญาติของคนเจ็บที่ยังต้องใช้เวลา ระหว่างนี้ญาดาจึงต้องดูแลคนเจ็บไปก่อน หญิงสาวจึงกลับมาที่บ้านสวน เตรียมจัดห้องไว้ให้คู่ความของเธอได้พัก

บ้านไม้หลังใหญ่กว้างขวางและร่มรื่นไปด้วยแมกไม้หลากหลายสายพันธุ์ปลูกไว้รอบบ้านต่างรั้ว ทำให้คนเพิ่งมาถึงรู้สึกชอบบรรยากาศสดชื่นเย็นสบายแบบธรรมชาติแบบนี้ ดวงตากลมโตวาวระยับกวาดสายตามองไปรอบๆ กายอย่างถูกใจ จนเจ้าของบ้านอดอมยิ้มไม่ได้

“เป็นไงจ้ะน้องเมย์ พออยู่ที่นี่ไหวไหมจ้ะ” ญาดาเอ่ยถาม

ลายเมฆพยักหน้ารับ “น่าอยู่มากค่ะพี่แยม น้องเมย์ช๊อบ...ชอบ บ้านแบบนี้ รู้สึกเหมือนเคยอยู่บ้านลักษณะคล้ายแบบนี้มาก่อน” คนความจำเสื่อม ทำเสียงเล็กเสียงน้อยชื่นชมบ้านใหม่ ด้วยรู้สึกคุ้นเหมือนเคยอาศัยบ้านแบบนี้มาก่อน

“พี่ว่า บ้านของน้องเมย์อาจจะอยู่ในสวนแบบบ้านพี่มั้งคะ น้องเมย์เลยรู้สึกคุ้นๆ”

ญาดาออกความเห็น ดีใจที่การพาอีกฝ่ายมาที่บ้านของเธอ อาจทำให้เขาฟื้นความจำได้โดยเร็ว ท่าทางน้องเมย์ดูจะชอบบ้านของเธอไม่น้อย ทำให้เจ้าของบ้านคลายใจหลังจากที่กลัวว่าคนมาพัก อาจจะรู้สึกไม่ชอบบรรยากาศเงียบเหงาไร้แสงสีไม่เหมือนในตัวเมือง

“พี่ว่า เราเข้าไปข้างในกันเถอะค่ะ จะได้ทานข้าวกัน”

“ค่ะพี่แยม น้องเมย์เริ่มหิวแล้ว”

คนเจ็บเอามือกุมท้องที่ส่งเสียงร้องโครกคราก ประท้วงเจ้าของสีหน้าอายๆ คิดว่าพี่สาวคนสวยคงจะได้ยินเสียงพยาธิในท้องของเขาร้องกระมัง เลยรีบชวนเข้าบ้าน