บทที่ 3

รวมแกงค์

“สวัสดีค่ะพี่แฟรงค์ แหม... พี่ก็พูดเกินไปค่ะ” พูดจบเธอก็แบมือยื่นไปตรงหน้า จุดประสงค์ที่เธอมาที่นี่ก็เพราะค่าต้นฉบับนิยายที่ส่งไป

แฟรงค์ส่ายหน้านิด ๆ แล้วล้วงมือไปในกระเป๋า พร้อมกับหยิบซองที่ใส่เช็คออกมายื่นให้กับหญิงสาว อรุณ¬วนารับซองนั้นมา แล้วเปิด พอเห็นตัวเลขที่แฟรงค์เขียนให้ก็ยิ้ม พลางยกมือไหว้ กล่าวขอบคุณเขายกใหญ่

“งกนี่ ไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ ได้ข่าวว่า นายน้องชายของนา แต่งงานกับเศรษฐินีไม่ใช่หรือ ต่อไปเราก็ไม่ต้องหาเงินงก ๆ แล้วละซิ”

“ไม่เกี่ยวกันสักหน่อยค่ะพี่แฟรงค์ น้องก็ส่วนน้อง นาก็ส่วนนา นาดีใจนะคะที่นายแต่งงานไปซะได้ จะได้ออกไปจากอกของนาสักที ต่อไปนาก็เป็นไท อยากจะทำอะไรตามใจตัวเองก็ได้ หายห่วงไปแล้วค่ะ”

“ดีใจด้วยนะ”

“ดีใจด้วยนะคะพี่นา”

“งั้น เราก็มาฉลองกับความเป็นไทของยายหนูนากันวันนี้”

ทุกคนพากันยกแก้วของตัวเองขึ้นมาแล้วชนกัน และตอนนี้ในผับก็เป็นเสียงเพลงเป็นจังหวะโจ๊ะ ๆ ทุกคนในโต๊ะ จึงลุกขึ้นมายักย้ายส่ายสะโพก ทุกคนดูสนุกสนานกันมาก

บุรินทร์ที่มองออกมาจากกระจกใสที่ทำให้เขาเห็นไปทั้งผับนั้น เขาสะดุดตากับผู้หญิงในชุดเหลืองที่กำลังเต้นอย่างเมามัน และไม่แคร์อะไร ชุดที่เธอใส่มันทำให้เธอโดดเด่น เพราะในร้าน ทุคนแทบจะใส่เสื้อผ้าเป็นโทนสีทึบ ๆ ดำ ๆ เสียมากกว่า เธอคนนั้นดูสวยและเซ็กซี่ แต่เมื่อเธอคนนั้นหันหน้ามาทางที่เขายืนอยู่ บุรินทร์ก็แทบขยี้ตา

‘หึ... ยายพี่สาวของนายอติ¬คุณหรือ’

เขาไม่แน่ใจ แต่ใบหน้านี้ ทำให้ชายหนุ่มถึงกับต้องเดินกลับไปที่โต๊ะ แล้วหยิบเอารูปถ่ายของอรุณ¬วนาในอิริยาบถต่าง ๆ ที่นักสืบส่งมาให้ดูอีกครั้งหนึ่ง แล้วกลับไปที่หน้าต่าง แต่ผู้หญิงในชุดเหลืองนั้น กับกลุ่มเพื่อนก็อันตรธานหายไปเสียแล้ว เขารีบก้าวขายาว ๆ ของเขาออกมาจากห้องทำงานทันที

‘ยายคนนั้นไปไหนแล้วเนี่ย’ เขาตรงไปที่โต๊ะตัวนั้น และมองหาผู้หญิงชุดเหลือง เขาไม่มั่นใจนักว่าใช่ยายอรุณ¬วนา พี่สาวของนายอติ¬คุณหรือเปล่า

“พวกที่นั่งอยู่โต๊ะนี้ไปไหนซะแล้ว” เขาหันไปหาพนักงานที่ทำงานอยู่ตรงนั้น

“เช็กบิล จ่ายเงิน แล้วก็กลับแล้วครับคุณบิล”

“เหรอ” เขารีบเดินเร็วออกไปด้านหน้าในทันควัน

กลุ่มของอรุณ¬วนากำลังเอ่ยร่ำลากันอยู่

“ให้พี่ไปส่งไหม” แฟรงค์เอ่ยถาม เพราะเริ่มเห็นในความสวยและน่ารักของอรุณ¬วนาแล้ว

“โอ้ย ไม่ต้องมาทำขี้หลีกับน้องกับนุ่งเลยนะคะ ฮา...” เธอหัวเราะออกมาอย่างมีจริต

“ก็พี่นาเล่นแต่งตัวสวย และทำตัวน่ารักแบบนี้ พี่แฟรงค์ก็ถูกใจนะสิ”

“ใช่”

“ฮา...” ทุกคนต่างส่งเสียงหัวเราะ ที่ได้เห็นอรุณ¬วนาทำท่าเขิน

“มายขับรถดี ๆ นะ พาพี่แฟรงค์ส่งกลับไปให้เมียแกถึงบ้านด้วย”

“ค่ะ ไป! ไป! ขึ้นรถกันได้แล้ว” มายผลักหลังหนุ่มให้ขึ้นรถ แล้วเธอก็ไปนั่งประจำที่นั่งคนขับ

“กลับถึงบ้านปลอดภัยนะคะ” อรุณ¬วนาโบกมือลาทุกคน ที่พากันกดกระจกลงมาแล้วส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าว

เธอยืนยิ้ม มองรถที่มายขับออกไปจนลับตา วันนี้ เธอรู้สึกได้ปลดปล่อยความเซ็ง ความเมื่อย และทุกอย่างที่อึดอัดในใจออกมาจนหมด

“เฮ้อ... หลังจากนี้ ค่อยมีแรงทำงานขึ้นมาอีก ดีนะที่ได้ออกมาแดนซ์ซะบ้าง ต้องหาเรื่องมาปลดปล่อยที่นี่บ่อย ๆ แล้ว เปิดเพลงสนุก แล้วก็นักร้องเสียงดี๊ดี” เธอพูดคนเดียวเพราะความเคยชิน

“อรุณ¬วนา” เสียงทุ้มเรียกชื่อเธอจากด้านหลัง

“ค่ะ” เธอขานรับ เจ้าของชื่อถึงกับหันหน้ากลับไปมองคนที่เรียกเธอขึ้นในทันที สายตาของทั้งสองคนประสานกัน บุรินทร์ถึงกับยิ้มแสยะออกมา ‘ใช่ แม่คนนั้นจริง ๆ ด้วย พี่สาวของนายอติ¬คุณ’

“คุณเรียกฉันหรือคะ” เธอถามเขา มองหน้าของบุรินทร์แบบแปลกใจ เพราะเธอมั่นใจได้ทีเดียวว่า เธอไม่เคยเห็นหน้าผู้ชายคนนี้มาก่อนในชีวิต

บุรินทร์ค่อย ๆ เดินเข้ามาหาเธอ

“คุณอรุณ¬วนา” เขาหยุดตรงหน้าของเธอ แล้วเรียกชื่อเธออีกครั้ง

“ใช่ค่ะ แล้วคุณ...” เธอเอียงหน้ามองเขา เพราะยิ่งมองยิ่งมั่นใจว่าไม่เคยเจอหรือว่า รู้จักผู้ชายคนนี้มาก่อน

“ยินดีที่ได้รู้จัก” เขายิ้มเย็น จ้องมองดวงหน้าของเธอแบบเปิดเผย

อรุณ¬วนาแปลกใจมากกว่าเดิมไปอีก “ฉันคิดว่า ฉันไม่เคยรู้จักคุณมาก่อน ไม่ทราบว่าคุณเป็นใครคะ” เธอถามเขาออกไปตรง ๆ

ร่างสูงโปร่ง หน้าตาดี และการแต่งเนื้อแต่งตัวของเขาบ่งบอกฐานะของเจ้าตัวได้เป็นอย่างดี อรุณ¬วนาเชื่อมั่นว่า เธอไม่เคยไปมีปฏิสัมพันธ์กับพวกมีเงิน หรือเศรษฐีเมืองไทยคนไหนมาก่อน แต่นัยน์ของเขา และรูปปากแบบนี้ เธอเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน

“ผมบุรินทร์ หรือว่า บิล น้องชายของ บูรณี” เขาเอ่ยแนะนำตัว แต่สายตาของเขาและรอยยิ้มหยักนั้น มันแปรเปลี่ยนไปเป็นดูถูกและหยามหยัน

“อรุณ¬วนา พี่สาวแท้ ๆ เพียงคนเดียวของ นายอติ¬คุณ” น้ำเสียงที่เปล่งออกมายิ่งทำให้อรุณ¬วนารู้สึกขุ่นเคืองใจ

เธอยกหน้ามองเขาแบบเชิดหยิ่ง รู้สึกคอแข็งขึ้นมาเฉย ๆ และใบหน้าร้อนออกผ่าว ๆ แค่สีหน้า แววตา และน้ำเสียงแบบนี้ทำให้เธอรู้สึกเหมือนโดนดูถูก

“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ไม่ทราบว่าจะได้มาเจอคุณที่นี่”

“อ๋อ ที่นี่เป็นผับของผมเอง”

“ค่ะ”

สายตาที่มองตอนนี้เหมือนจะห้ำหั่นกัน

“ฉันมั่นใจว่า เราสองคนไม่เจอหน้ากันมาก่อน และคุณรู้จักฉันได้ยังไง”

“หึ-หึ มันไม่ยากหรอกนะ ถ้ามีเงิน และอยากจะหาข้อมูลของพวกที่จะมาปอกลอกสมบัติของพี่สาวของผม”