บทที่ 2

พักสมอง

ผับคนรักเสียงเพลง ของบุรินทร์

เสียงเพลงที่ดังกระหึ่มลั่นไปทั้งฮอลล์ กับเสียงผู้คนที่มาเที่ยวผ่อนคลายในยามราตรี

นายบุรินทร์ บูรณะภากร เดินเข้าไปในห้องทำงานของตัวเอง ในห้องนั้นบุผนังเพื่อลดเสียงภายนอกให้เบาลง เขานั่งลงไปที่หน้าจอโน้ตบุ๊ก และเปิดมันขึ้นมา เขาเข้าอีเมล และเปิดรูปภาพของอรุณ¬วนาในอิริยาบถต่าง ๆ ที่นักสืบที่เขาให้ไปจัดการสืบเรื่องของเธอมาให้

‘ผู้หญิงคนนี้ไม่มีอะไรที่น่าสนใจเลยสักนิด งานที่ทำ ก็คงทำเงินให้หล่อนได้ไม่มาก แล้วไอ้น้องชายก็คงมาเกาะพี่บูเพื่อหวังรวยทางลัด หึ... เธอจะต้องรับผิดชอบในสิ่งที่น้องชายของเธอทำก็แล้วกัน แม่อรุณ¬วนา’

บุรินทร์กำลังคิดหาแผนการอันแยบยลที่เขาจะต้องทำทุกอย่างตามที่เขาหวังเอาไว้

เขาอ่านข้อความที่พี่สาวคนเดียวส่งมาให้ครั้งแล้วครั้งเล่า ข้อความนี้ถูกส่งไปให้เขาตอนที่เขาไปทัวร์อยู่ที่ยุโรปสิบห้าวัน ตอนนั้นเขายอมรับว่าตกใจมาก และพยายามติดต่อกับพี่สาวของเขาทุกวิถีทาง แต่เหมือนอีกฝ่ายจะปิดกั้นไม่ยอมรับสายของเขา บุรินทร์เจ็บใจนัก ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมบูรณีทำแบบนี้ และเขาไม่เคยรู้ข่าวเกี่ยวกับการรักกันของคนทั้งคู่มาก่อน

(พี่จดทะเบียนแล้ว ทุกอย่างพี่ทำลงไป พี่ยืนยันได้ว่า มันเป็นความรัก และเรื่องนี้พี่ไม่อยากทำให้เอิกเกริก จึงตัดสินใจอยู่กินกับอติ¬คุณ พี่หวังว่า บิลคงจะเข้าใจพี่นะ บิลกลับมาจากยุโรป เราสองคนค่อยคุยกัน แล้วพี่จะแนะนำให้บิลรู้จักกับนาย นายน่ารัก และที่สำคัญ เขารักพี่ ถึงแม้ว่าเขาจะอายุน้อยกว่าพี่สิบปี พอดี แต่พี่ก็เชื่อว่า เขารักพี่ และเขาได้พิสูจน์ให้พี่เห็นแล้ว รักบิลนะ พี่บู)

“อายุน้อยกว่าสิบปี มันจะรักพี่จริงได้ยังไงล่ะ พี่บู มันรักเงินของพี่นะสิ” เขากำมือแน่น

‘อยากจะเห็นหน้าไอ้ผู้ชายคนนั้นจัง ๆ นัก แล้วจะถามเอาความจริงมาให้ได้ คอยดูก็แล้วกัน’

บุรินทร์ไม่เชื่อหรอกว่า อติ¬คุณจะรักพี่สาวเขาด้วยใจจริง พวกนี้ต้องเป็นสิบแปดมงกุฎที่ต้องการเข้ามาหาผลประโยชน์และกอบโกยเอาเงินทอง เพราะว่าความใจดีของพี่สาวของเขาแน่ ๆ

‘แล้วเราจะได้เห็นดีกัน’

ที่บ้านของอรุณ¬วนา เธออาบน้ำและเข้านอนแล้ว

ทันใดนั้น

ติ๊ง ติ๊ง มีเสียงข้อความเข้า

(ยายนาอยากได้เช็คไหม ค่านิยายนะ) ข้อความที่ส่งมาจาก บก. แฟรงค์ เธอรีบกระเด้งตัวลุกมานั่งบนที่นอนในทันที

(อยากได้สิคะ) พร้อมกับสติกเกอร์หน้ายิ้ม

(งั้นออกมาเจอกันสิ พี่กำลังจะพาน้อง ๆ ที่ออฟฟิศไปแดนซ์กัน นาก็ต้องมาด้วย เธอคร่ำเคร่งเรื่องปั้นต้นฉบับมานานแล้วนะ)

(ไปแดนซ์หรือคะ)

(อืม ก็ใช่นะสิ 555 )

(ทำไม แกคิดว่าพี่แก่ จนไม่มีแรงเต้นหรือยังไง)

(เปล่าค่ะ แต่เป็นเรื่องที่น่าสนใจมาก พี่แฟรงค์รู้ไหมคะ ว่าหนูนะเป็นเท้าไฟมาก่อน)

(อู้ย ๆ ไม่อยากจะเชื่อ ยายเฉิ่ม อิอิ)

(หื้อ มาดูถูก แม่สาวเท้าไฟซะแล้ว คอยดูหนูจะแปลงโฉมเป็นสาวสวย จนพี่แฟรงค์ต้องตะลึงเลยค่ะ)

(โอเค ได้สิ จะคอยดู)

(มาเจอกันที่ ผับคนรักเสียงเพลง รู้จักใช่ไหม ที่เราต้องผ่านทุกครั้ง ก่อนจะมาถึงที่ออฟฟิศของพี่น่ะ)

(จำได้ค่ะ รู้จักค่ะ)

(เดี๋ยวเจอกัน)

(โอเค บาย ๆ) พร้อมส่งสติกเกอร์โบกมือให้

อรุณ¬วนารีบลุกขึ้นไปแต่งตัว เธอตรงดิ่งไปที่ตู้เสื้อผ้าที่เก็บชุดสวย ๆ เธอเป็นพวกอดใจไม่ได้ เมื่อเลื่อนหรือว่าไถเฟซฯ ผ่าน เวลาที่มีโฆษณาเกี่ยวกับเสื้อผ้าขึ้น เธอจำต้องเปิดดูทุกครั้ง และอรุณ¬วนาจะเสียเงินไปกับเรื่องพวกนี้พอสมควร

หญิงสาวเลือกที่จะหยิบชุดสีเหลืองที่เธอคิดว่า เธอจะมีโอกาสได้ใส่มันหรือเปล่าตอนที่เธอซื้อมา รอยยิ้มฉายชัดบนใบหน้า

“ได้ใส่แล้ว จะทำให้พี่แฟรงค์ และคนที่ออฟฟิศตะลึงไปเลยล่ะ” เธอหัวเราะออกมา

พลางสวมใส่ชุดนั้นอย่างบรรจง และนั่งลงไปที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง หยิบเครื่องสำอางที่เธอซื้อเก็บเอาไว้ขึ้นมาแต่งแต้มบนใบหน้า

เวลาที่อรุณ¬วนาเครียดจากการเขียนหนังสือ เธอก็จะมานั่งตรงนี้ และเปิดคลิปวิดีโอจากยูทูบ เรื่องการแต่งหน้าในแบบต่าง ๆ ซึ่งเธอฝึกฝนจนชำนาญ เรียกได้ว่า แต่งได้เนียนกริบ ยิ่งกว่าให้น้องฉัตร ช่างแต่งหน้าชื่อดังมาแต่งให้เสียอีก

เมื่อแต่งหน้าเสร็จ หญิงสาวมองตัวเองในกระจกอย่างชื่นชม

“ใครบอกว่า ฉันไม่สวยนะ ฮา... ที่จริงแล้วฉันเป็นคนสวยคนหนึ่ง” เธอพูดกับตัวเอง การชมตัวเองนี่แหละ มันให้กำลังใจและใส่ความเชื่อมั่นได้ดีที่สุด

อรุณ¬วนาเดินไปหยิบกระเป๋าสะพายใบสวยที่ไม่เคยใช้เลยออกมาจากถุง มันเป็นสีดำตัดกับสีของชุดที่เธอใส่ แต่มันก็เข้ากันได้ดี และเธอก็เลือกรองเท้าส้นสูงส้นแหลม แต่ไม่สูงมาก เพราะคิดว่าจะไปเต้นให้กระจาย

หญิงสาวเดินมามองตัวเองในกระจกบานใหญ่ที่ซื้อมาติดอยู่ที่ตรงประตู ก่อนจะเดินเฉิดฉายออกไปจากบ้าน เธอมุ่งตรงไปที่ปากทาง แล้วโบกเรียกแท็กซี่ที่ผ่านมา แล้วบอกคนขับถึงจุดหมายปลายทางแก่คนขับ

เมื่อไปถึงที่ผับ อรุณ¬วนาเดินเฉิดฉายด้วยความมั่นใจเข้าไปข้างใน เสียงเพลงที่เปลี่ยนจังหวะจากเร็ว ๆ ตอนนี้นักดนตรีกำลังบรรเลงเป็นเพลงช้า ๆ สลับกับจังหวะมัน ๆ อยู่ เธอสอดส่ายสายตามองหาพวกของแฟรงค์ แล้วก็เจอ

“ทางนี้” แฟรงค์ส่งเสียงเรียก อรุณ¬วนาจึงเดินเข้าไปหาเขา และน้องในออฟฟิศที่รู้จักกันอีกสี่คน มาย เป้ รักษ์ และดล

“โอ้โห สวยจังเลยคะพี่นา ไม่เคยเห็นแต่งตัวแบบนี้เลยนะคะ”

“ใช่ นึกว่านางแบบหลุดออกมาจากนิตยสารซะอีก” น้อง ๆ พากันแซว

“ไม่น่าเชื่อแฮะ จากยายเฉิ่มเชย จะแปลงโฉมเป็นเจ้าหญิงแสนสวยแบบนี้” พี่แฟรงค์ถึงกับจ้องเธอตาเป็นมัน