บทที่ 4

“เรื่องรถคันใหม่ ตอนนี้มียอดจองเข้ามายี่สิบคันแล้วนะคะ ทุกคนพร้อมจ่าย อยากได้มาขับพร้อมกันวันเปิดตัว” รมิตาแจ้งที่ประชุมผู้บริหาร อันประกอบด้วยตัวเองและพี่ชายอีกสองคนในห้องประชุมแคบๆ เรวัตรป้องปากหาวแล้วหาวอีกเพราะเพิ่งเรียนจบและมาเริ่มงานเต็มตัว เขาจึงต้องทำงานหามรุ่งหามค่ำทุกวันเพื่อให้ได้งานทันกับพี่ชาย

“ฝ่ายภาษีกับกฎหมายจัดการเรียบร้อยแล้ว... เป็นเพื่อนมิตาสั่งห้าคัน เพราะฉะนั้นส่วนนี้หักหัวคิว เอาคันละห้าแสนพอ”

“เดี๋ยวหักจากเงินปันผลของมิตาไปเลย”

“ได้อย่างไร” น้องสาวโวยเสียงหลง เมื่อพี่ชายคนรองแทรกขึ้นมาท่ามกลางความเงียบของคนอื่น “มิตาก็ทำงานให้บริษัท ไม่ได้เที่ยวเล่นอย่างเดียวสักหน่อย”

“อ้าว ก็เธอหักหัวคิวไปแล้วนี่”

“เฉพาะคนที่เขาซื้อผ่านมิตาต่างหาก นี่เขาเรียกว่าโบนัส”

“ใครยกให้”

“พี่รุทร”

“และตัดออกโดยเรวัตร”

รมิตากรีดร้อง โถมเข้าหาพี่ชายจอมยียวนหลังจากคำนวณเลขกลมๆ ได้กระเป๋าหลายใบทำท่าจะหายไปในพริบตา เรวัตรหัวเราะเสียงดังเริงร่า จับมือเล็กๆ เรียวบางไว้ก่อนที่น้องจะทำร้ายตัวเอง

“ช่วงนี้พี่รุทรลาเรียน พี่ถืออำนาจเบ็ดเสร็จ”

“พี่รุทร”

เสียงน้องสาวร่ำไห้แบบปลอมๆ ทำให้เขาได้สติ สะดุ้งก่อนจะหันมาถามทั้งสองคนที่กำลังเถียงกันอยู่ว่า

“ทะเลาะอะไรกัน”

คำถามนั้นทำให้การทะเลาะกันหยุดดำเนินไปชั่วคราว ไม่ใช่เพราะเกรงใจพี่ชาย หากสองพี่น้องลอบสบตากันโดยไม่ได้นัดหมาย เห็นถึงอาการที่เปลี่ยนไปของพี่ชายคนโต

“นึกว่าพี่รุทรฟังอยู่”

“เมื่อกี้เราว่าอะไรนะ พี่กำลังคิดอะไรเพลินๆ อยู่เลยไม่ได้ฟัง”

รมิตาเขม้นมองพี่ชาย ก่อนจะหันไปหาเรวัตรซึ่งมีท่าทีจะคิดไปในทางเดียวกับหล่อนโดยอัตโนมัติ หญิงสาวหรี่ตา พยายามค้นหาไปยังด้านในของห้วงความคิดพี่ชาย

“ช่วงนี้พี่รุทรดูเหม่อลอยแปลกๆ มีอะไรหรือเปล่าคะ”

“ไม่มีนี่ สงสัยงานยุ่งไปหน่อย” รุทรแสร้งเสยผมแก้เก้อ หากหลบตาน้องสาว ทำเป็นสนใจเอกสารในมือ “พวกเธอก็มัวแต่ทะเลาะกันเรื่องไม่เป็นเรื่อง”

“ไม่มีอะไรสักหน่อย มิตาก็แค่หักค่าหัวคิวตามปกติ”

“หัวคิวอะไร”

คราวนี้ทั้งน้องสาวและน้องชายมองหน้าทำตาโตใส่กัน รุทรมองอาการเหล่านั้นก่อนจะเสหัวเราะ

“เมื่อกี้ไม่ทันฟัง คิดเรื่องอื่นอยู่”

รมิตาสะกิดพี่ชายคนรอง เป็นเวลาเดียวกับที่คนเหม่อลอยป้องปากหาว ลุกขึ้นเดินไปหากาแฟรับประทานที่ครัวด้านใน น้องสาวคนเล็กรีบว่า

“พี่รุทรมีพิรุธมากเลยพี่เรย์... ปกติไม่เป็นแบบนี้เลยนะ นั่งประชุมมาตั้งนานไม่ได้ฟังมิตาเลย”

“สงสัยมีความรัก” เรวัตรบอกหน้าตาย ตรงกันข้ามกับหญิงสาวที่ทำตาโต “ถ้าเรื่องงานพี่ก็ต้องรู้แล้วสิ แต่นี่ไม่เห็นจะรู้เลย รวมกับอาการแปลกๆ กลางคืนไม่ค่อยมากินข้าวกับเรา ซื้อรถกระป๋องขับแบบที่ไม่เคยขับ รวมๆ สงสัยว่ากำลังติดพันใครอยู่แน่เลย”

“ใคร? คนไหน? พี่เรย์รู้จักหรือเปล่า”

“ไม่รู้สิ ต้องลองถามคนอื่นดูก่อน ไม่ได้สนใจตั้งแต่แรก พี่รุทรอายุเหมาะแก่การมีครอบครัวแล้วก็ไม่เห็นแปลกอะไร เดี๋ยวถ้าพร้อมแล้วเขาก็พามารู้จักพวกเราเองแหละ”

รมิตาตบมือด้วยความตื่นเต้นดีใจ... หล่อนไม่เคยหวงพี่ชายกับใครเลย โดยเฉพาะรุทรที่ทำงานหนักเพื่อครอบครัวมาตลอด จนไม่มีเวลาให้ใส่ใจใครสักที

เจ้าของร่างสูงโปร่งเดินกลับมาพร้อมกับกาแฟแก้วเล็ก มองนาฬิกาที่ฝาผนังบอกเวลาว่าคงอีกสักพักจะต้องออกไปผจญกับรถติดบนท้องถนนหน้ามหาวิทยาลัย

“พี่รุทรไปเรียนภาคค่ำเป็นอย่างไรบ้างคะ สนุกหรือเปล่า”

“ก็ดีนะ เจอเพื่อนใหม่เยอะแยะเลย”

“แหม... มีคนไหนน่ารักๆ บ้างไหมคะ” รมิตาค่อยหยอดถาม ใบหน้างามดูซื่อใส แต่ส่งสัญญาณให้พี่ชายคนรองเป็นคนสังเกต

และรุทรก็ตกหลุมพรางนั้นอย่างจังเมื่อแก้มสากๆ ของเขาเป็นสีเรื่อขึ้นยามนึกถึงคนที่มหาวิทยาลัย นึกถึงใบหน้าสดใส รอยยิ้มที่ดูน่ารักของหญิงสาวเพื่อนร่วมคลาสคนนั้น

“พี่รุทรแอบไปติดใจใครที่เรียนด้วยกันแน่ๆ เลย”

เสียงโพล่งของรมิตาทำให้เรวัตรนึกอยากจะลากมาอุดปากให้สนิท ท่าทางขัดเขินของพี่ชายบ่งบอกว่าเจ้าตัวยังไม่พร้อมจะเปิดเผยอะไรสักเท่าไรนัก ถึงจะมีมูลความจริง แต่เขาก็อยากให้เวลารุทรได้มีโลกส่วนตัวเป็นของตัวเอง มีความรักที่เป็นอิสระ ไม่ต้องเสียความเป็นส่วนตัวให้น้องๆ คนใด

“ถ้าพร้อมเมื่อไรพี่รุทรก็ค่อยพามาเปิดตัวก็ได้ฮะ อย่าเพิ่งเปิดตอนนี้เลย สงสารเขา เดี๋ยวโดนยายมิตารังควาญ”

“พี่เรย์”

“ก็เธอชอบจุ้นจ้านนี่นา”

“ถ้าพี่รุทรจะมีแฟน มิตาก็อยากรู้จัก” น้องคนเล็กเข้าไปเกาะแกะออดอ้อน ประจบ “เขาต้องน่ารักแน่ๆ เลย

“น่ารัก” คนเป็นพี่ตอบตามตรง “แต่เพิ่งรู้จักกันได้ไม่กี่วันเอง ไว้สนิทกว่านี้แล้วค่อยพามาให้รู้จักนะ เขาเปิดร้านกาแฟด้วย อร่อยมาก เดี๋ยวพาเราไปกิน”

“มิตาจะรอ”

ความขี้อ้อนของน้องสาวทำให้เรวัตรได้แต่โคลงศีรษะ สุดท้ายทุกคนก็จะใจอ่อนกับรมิตาและยอมทุกอย่างที่น้องสาวต้องการ โชคดีเสียแต่ว่ารมิตาไม่ใช่เด็กไม่เอาถ่าน หล่อนมีความสามารถและใช้ความถนัดของตัวเองให้เกิดประโยชน์กับบริษัทได้สูงสุด

คนที่ตกเป็นเป้าสนทนาตลอดทั้งวันมาถึงห้องเรียนก่อนเวลาเล็กน้อย หล่อนเตรียมชีตเรียนมาเผื่อเพื่อนใหม่อีกสองสามคนด้วยความเอื้อเฟื้อ ทุกอย่างเก็บไว้อย่างเรียบร้อย ละเอียด ไม่ได้ขาดๆ หายๆ เหมือนรุทร

“ขอบคุณมากนะณิน”

เพื่อนอีกคนบอกด้วยความดีใจ รับชีตจากหล่อนไป ชวนคุยอยู่อีกพักใหญ่หน้าห้อง ไม่ทันสังเกตถึงใครอีกคนที่เดินมาจากมุมตึกอีกด้าน

รุทรมองหญิงสาวเจื้อยแจ้วกับเพื่อนใหม่หน้าห้องเรียน... ความรู้สึกขัดใจอย่างประหลาดพลุ่งขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ หากครั้นเจ้าตัวก็บอกตัวเองให้ปล่อยวาง พยายามทำสีหน้าให้เป็นปกติเมื่อเดินเข้าไปถึง

“คุณรุทร” หล่อนก็เป็นมิตรกับทุกคน แม้กระทั่งเขา “นี่ชีตของคุณนะคะ ณินซีร็อกซ์มาให้ กินกาแฟหรือยัง วันนี้ชงมาฝาก แต่ต้องหาน้ำแข็งมาใส่นิดหนึ่ง รอประเดี๋ยวนะ”

“ขอบใจ”

กาแฟของหล่อนอร่อยกว่าที่ชงกินเองโข เขาเชื่อแล้วว่าหล่อนเป็นบาริสตาที่ดี ถ้าโอกาสในการก้าวหน้ามีพร้อมก็คงจะขยายร้านอย่างที่เจ้าตัวต้องการได้ไม่ยาก การเรียนบริหารธุรกิจจะทำให้ญาณินมองออกได้ง่ายขึ้นในที่สุด

“วันนี้หวังว่าคุณจะไม่หลับในคลาสอีก”

“จดเผื่อด้วยแล้วกัน”

เขาขยับมาเป็นสมาชิกนั่งข้างขาประจำของหญิงสาวโดยอัตโนมัติ วางหน้านิ่งไม่ได้ทักทายเพื่อนร่วมคลาสคนอื่น จนสุดท้ายแล้วคนที่แวะเวียนเข้ามาทักทายญาณินก็ค่อยๆ ลดลง

“คุณหลับอีกแล้วนะวันนี้”

“อ้าวเหรอ ผมคงจะเหนื่อยมากไป” รุทรยกมือลูบหน้า มองสมุดจดตัวเองที่ว่างเปล่าแล้วหัวเราะเก้อ “คุณจดไว้หมดแล้วใช่หรือเปล่า”

“เดี๋ยวณินค่อยสรุปส่งให้คุณทีเดียวเลยก็ได้ค่ะ”

“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวผมขับรถไปส่งคุณที่บ้านเป็นการตอบแทน”

“ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวณินกลับกับคุณบาสก็ได้ บ้านเขาอยู่ทางเดียวกับบ้านณิน ห่างกันไม่ไกลเลย” หล่อนบุ้ยใบ้ไปทาง ‘คุณบาส’ ที่นั่งอยู่ไม่ไกล รุทรมองตามและจำได้... คนที่ชอบมาคุยกับหล่อนบ่อยๆ ก่อนที่เขาจะมาถึง

“คุณรีบกลับไปพักเถอะค่ะเดี๋ยวจะเหนื่อย ถ้าวันเสาร์ว่าง ณินค่อยสรุปชีตให้”

รุทรอึ้ง หาคำตอบไม่ถูกไปชั่วครู่ใหญ่ รู้สึกขัดใจขึ้นมาแต่ก็ไม่สามารถโพล่งอะไรออกไปอย่างที่ใจคิดได้ สีหน้าของหล่อนใสซื่อเกินไปกว่าที่เขาจะโวยวายอะไรออกไปในตอนนี้

“อยากกินโจ๊กที่หน้าบ้านคุณนี่นา”

“ไว้คราวหน้าก็ได้ พอดีว่าก่อนเข้าคลาสบอกคุณบาสไว้แล้ว เอ้อ ร้านโจ๊กเขามีสาขาใกล้บ้านคุณด้วยนะคะ” หญิงสาวบอก ไม่ทันสำเหนียกว่าคนตรงหน้ากำลังอยู่ในอารมณ์โดนขัดใจ

“พรุ่งนี้วันเสาร์ผมค่อยไปกินกาแฟที่ร้านคุณแล้วกัน”

“ณินเอามาฝากคุณเหมือนวันนี้ก็ได้นะ”

หน้าเขายิ่งบูด... ยิ่งงอคว่ำด้วยความไม่ได้ดั่งใจ...