9

“ทำไมจะจำไม่ได้ล่ะครับ ยัยเด็กใจแตกอดีตคู่หมั้นผม” ถึงจะไม่ได้เต็มใจที่จะหมั้นเท่าไหร่ แต่ก็เหมือนถูกหักหน้าไม่น้อยเมื่ออยู่ๆ ก็ถูกถอนมันกลางคันแบบนั้น แน่นอนว่าเขามีทั้งความรู้สึกหงุดหงิดและพอใจ พอใจที่ไม่มามีพันธะ หงุดหงิดที่มีคนมาหักหน้าเขาแบบนี้ทั้งๆ ที่เขาเป็นที่ต้องการของผู้หญิงมากมาย แต่กับยัยเด็กนั่น หึ

เพี้ยะ

“ไปพูดว่าน้องอย่างนั้นได้ยังไง” ไม่ว่าเปล่าฟาดมือไปบนหน้าขาลูกชายตัวดีอย่างเต็มแรง โทษฐานมาว่าหญิงสาวที่เธอรัก

“ดูคุณแม่จะเป็นห่วงยัยเด็กนั่นจังเลยนะครับ ถึงกับตีผมเพื่อปกป้องเธอ”

“อย่ามาทำเป็นน้อยใจเลยตาเชนท์ ตีแค่นี้ยังน้อยไปด้วยซ้ำ น้องน่าสงสารมากนะ น้องตัวคนเดียว ไหนจะบริษัทที่ต้องดูแลอีก น้องก็พึ่งจะจบประสบการณ์ทำงานก็ยังไม่มี นี่ต่อไปถ้าคลอดลูกก็ต้องเป็นคุณแม่เลี้ยง เลี้ยงลูกคนหนึ่งก็ไม่ใช่เรื่องง่าย”

“หึ ท้องตั้งแต่เรียนยังไม่จบ” เขาไม่คิดจะสงสารด้วยซ้ำ ทำตัวเองทั้งนั้น โตแล้วก็ไม่รู้จักป้องกัน นี่คงจะมั่วจนไม่รู้ว่าใครเป็นพ่อของเด็ก

เพี้ยะ

“โอ๊ย แม่ครับ” เมื่อเห็นว่าเจ้าลูกชายตัวดีไม่สนใจที่น่าพูดซ้ำยัง กล่าวว่าหญิงสาวเสียๆ หายๆ จึงอดไม่ได้ที่จะประเคนฝ่ามือให้อีกทีหนึ่งอย่างไม่ออมแรง

“หนูพายเขาน่ะ... ช่างมันเถอะ ที่แม่เรียกเรามาคุยวันนี้ก็เพราะว่าเรื่องนี้ แลก็เรื่องที่บริษัทของหนูพาย น้องตัวคนเดียวประสบการณ์การทำงานยังไม่มี ตอนนี้บริษัทก็กำลังอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ หุ่นก็ตกไปหลายจุด แม่ว่าลูกก็คงน่าจะรู้เรื่องนี้ดี”

“แล้วยังครับ”

“แม่ว่าเชนท์ไม่ใช่คนโง่ คงเข้าใจสิ่งที่แม่ต้องการจะสื่อ”

“ไม่ ยังไงผมก็ไม่มีวันยอมเอาตัวเองไปผูกมัดไว้กับยัยเด็กนั่น ถ้าคนรู้ว่านักธุรกิจหนุ่มไฟแรงในขณะนี้ กำลังแต่งงานกับเด็กใจแตก บริษัทกำลังล้มละลาย แถมยังมีลูกติดอีก รู้ถึงไหนอายไปถึงนั่น” ผู้หญิงที่เพียบพร้อม เสนอตัวให้เขามากมาย เขายังไม่คิดที่จะหยุด นับประสาอะไรกับยัยเด็กนั่น ที่ไม่มีอะไรดีเลย หึแต่ก็ดีอยู่อย่าง ชายหนุ่มกระตุกยิ้มมุมปากอย่างไม่รู้ตัว

“ช่างหัวคนอื่นปะไร แม่ไม่สนหรอกนะว่าคนอื่นจะคิดยังไง แม่สนแค่ว่าแกกับหนูพายต้องได้แต่งงานกัน เท่านั้น!” ชบาประกาศเสียงแข็งเสียงดังฟังชัด ก่อนจะสะบัดตัวลุกขึ้นทันที ไม่ปล่อยให้เจ้าลูกชายตัวดีกล่าวคัดค้านอะไรอีก ส่วนอชิระนั่นรู้ดีว่าถ้าแม่เขามีท่าทีแบบนี้แล้ว ต่อให้เขาค้านหัวชนฝายังไง แม่เขาต้องหาวิธีให้เขาแต่งกับยัยเด็กนั่นให้ได้

“โธ่เว้ย”

“หน้าบูดมาแต่ไกลเลย ไปกินรังแตนที่ไหนมาวะ” วายุเอ่ยทักเพื่อนสนิทที่เดินหน้าบูดมาแต่ไกล

“ช่างเถอะ ว่าแต่ไอคิณเป็นไงบ้าง”

“ก็อย่างที่เห็น” สองหนุ่มมองหน้ากัน แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร พวกเขาไม่รู้ว่าจะปลอบคนตรงหน้ายังไง สถานการณ์ของภาคิณตอนนี้ พวกเขาทำได้เพียงดูแลอยู่ห่างๆ อย่างห่วงๆ แวะมาเยี่ยมบ่อยๆ ไม่ให้เจ้าตัวคิดสั้น แล้วช่วยส่งคนออกตามหาหญิงสาวคนรักที่หายตัวไปของเพื่อนเท่านั้น ไม่รู้ว่ามันแอบไปมีคนรักตอนไหน เห็นอีกทีก็ตกอยู่ในสภาพนี้แล้ว นั่งอยู่เป็นเพื่อนกันอีกสักครู่ใหญ่ ทั้งสองพากันกลับ หลังจากกล่าวลากันแล้วอชิระก็ขี่มอเตอร์ไซค์คู่ใจไปสถานที่ที่เขาโปรดปรานทันที

ส่วนว่าที่เจ้าสาวของเขานั้นยังคงนั่งอยู่ปลายเตียง ดวงตาสวยคลอไปด้วยหยาดน้ำตา ใบหน้างามยังคงมีคราบน้ำตาติดอยู่แสดงให้เห็นว่าเธอพึ่งผ่านการร้องไห้มาไม่นาน

“สวัสดีค่ะคุณป้า พายโทรมารบกวนคุณป้ารึเปล่าคะ” ดวงตาคู่สวยเหลือบมองนาฬิกาบนผนังห้อง เมื่อเห็นว่ายังไม่ดึกมาก แต่เธอก็ไม่รู้ว่าคนในสายนั้นนอนเวลาไหน เพราะมัวแต่คิดไม่ตกกับเรื่องข้อเสนอของคนในสายทำให้เธอลืมเวลาไป

“ไม่รบจ้ะ ไม่รบกวน ป้าพึ่งมาจากห้องพระ หนูพายมีอะไรรึเปล่า”

“เรื่องที่คุณป้าถามพายเมื่อตอนกลางวัน...”

“พาย พายตกลงค่ะ” พัทชากลั้นใจตอบไป มันไม่ง่ายเลยที่จะตัดสินใจทำแบบนี้ เธอรงบรวมความกล้าอยู่นาน กว่าจะกล้าโทรไปหาคุณป้า

“ดีจ้ะ ดีๆ ป้าดีใจที่หนูพายตัดสินใจแบบนี้ ไว้ป้าจะเข้าไปคุยรายละเอียดกับหนูอีกทีนะ” ชบาบอกด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม วันนี้ช่างเป็นวันดีจริงๆ ถึงแม้ช่วงค่ำจะต้องอารมณ์เสียกับลูกชายตัวดี แต่พอได้นั่งสมาธิสวดมนต์ก็พอจะสงบจิตสงบใจได้บ้าง พอได้รับสายจากหญิงสาวอันเป็นที่รักรักแล้ว วันนี้ช่างเป็นวันที่ดีของนางจริงๆ ในที่สุดเธอกับเพื่อนสนิทก็จะได้เกี่ยวดองกันสักที ทั้งยังได้ลูกสะใภ้และหลานที่น่ารักมาเป็นของแถมอีกด้วย

“ต แต่ว่า คุณเชนท์จะโอเคใช่ไหมคะ”

“แน่นอนจ้ะ ว่าตาเชนท์จะต้องโอเคกับเรื่องนี้” ถึงไม่โอเคยังไงก็ต้องโอเค หึ

“พายขอบคุณ คุณป้ามากเลยนะคะ นี่ก็ดึกมากแล้วพายไม่รบกวนคุณป้าแล้วดีกว่าค่ะ”

“โอเคจ้ะ หนูก็เข้านอนนะ นี่ก็กำลังท้องกำลังไส้ต้องพักผ่อนให้มากๆ”