6

ชายหนุ่มร่างสูงค่อยๆ เดินเข้ามาในความมืด ก่อนจะเดินไปตรงเตียงที่มีคนตัวเล็กนอนหลับอยู่ แสงจันทร์ที่สาดส่องเข้ามาในห้องทำให้เขามองเห็นว่าใบหน้างามของเธอเต็มไปด้วยคราบน้ำตา ที่ยังไม่ทันจะแห้งสนิทนี้ด้วยซ้ำ จนเขาอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปเช็ดมันอย่างโอนโยน

“หึ หลับไปแล้วสินะ”

“จุ๊บ” ก่อนจะค่อยๆ โน้มตัว จุมพิตไปที่ริมฝีปากบางตรงหน้าอย่างห้ามใจไม่อยู่ ก่อนจะเคลื่อนไปที่เปลือกตาบาง หน้าผากมน และมาหยุดที่ริมฝีปากบางอีกครั้ง

“อื้อ” หญิงสาวที่นอนหลับอยู่บนเตียงส่งเสียงร้องขัดใจทันที เมื่อมีคนมารบกวนการนอนของเธอ

อชิระได้แต่มองหญิงสาวตรงหน้ายิ้มๆ ก่อนจะส่ายหัวให้กับความขี้เซาของหญิงสาวตรงหน้า เขาค่อยจัดผ้าห่มให้เธออย่างเบามือ เมื่อคนตรงหน้านอนดิ้นจนผ้าห่มร่นไปอยู่ที่ฐานท้องของเธอ ดวงตาคมจดจ้องไปที่หน้าท้องของหญิงสาว ที่ตอนนี้กำลังมีสิ่งมีชีวิตน้อยๆ อาศัยอยู่ หน้าท้องของเธอยังไม่ค่อยนูนออกมามากนัก หากไม่ทราบว่าเธอท้องมาก่อน เขาก็คงจะคิดว่าหญิงสาวตัวคนเดียวอย่างไม่สงสัย เพราะโดยรวมเธอก็เหมือนกับคนปกติทั่วไป

“คิดอะไรอยู่วะไอเชนท์ ยัยนี่ก็แค่เด็กใจแตก ท้องไม่มีพ่อ อย่าไปใส่ใจ” เขาว่าให้ตัวเองอย่างหัวเสีย ก่อนหันหลังเดินกลับไปยังโซฟาตัวยาว แต่มันก็ยังคงยาวไม่พอสำหรับที่จะให้เขาได้นอนอย่างสบาย

…

“คุณคะ คุณคะ คุณ”

“อื้อ คนจะนอน”

เมื่อเห็นว่าเรียกชายหนุ่มตรงหน้าแล้วเขายังไม่รู้สึกตัวสักที พัทชาจึงตัดสินใจออกไปข้างนอกเองโดยปล่อยให้เขานอนหลับอยู่ที่ห้องเพียงคนเดียว

“เอาชิ้นนี้ อันนี้ แล้วก็อันนี้ค่ะ เอาอันนี้ด้วยอีกชิ้นค่ะ”

“ขอเป็นแซนด์วิชด้วย 2 กล่องนะคะ”

“เครื่องดื่มขอเป็น ช็อกโกแลตร้อนกับ... อื้มมกาแฟดำแล้วกันค่ะ” เธอไม่รู้ว่าเขาจะชอบกินอะไรหรือดื่มอะไรเลยเลือกที่จะสั่งกาแฟดำกับแซนด์วิชไปฝากเขาแทน

“นี่ค่ะ ทั้งหมด 670 บาทค่ะ”

“ขอบคุณค่ะ”

“หวังว่าคุณจะกินมันได้นะ”

“นี่เธอหายไปไหนมา!” เมื่อเปิดประตูเข้ามาในห้องก็เห็นชายหนุ่มนั่งหน้าบึ้งอยู่บนโซฟาตัวยาวที่เขาใช้นอนเมื่อคืน

“ฉ ฉันไปซื้ออาหารเช้า กับเครื่องดื่มจากข้างล่างมา ฉันปลุกคุณแล้วแต่คุณไม่ตื่น” เธอบอกเขาเสียงตะกุกตะกักด้วยตกใจกลัวที่อยู่เขาก็ขึ้นเสียงใส่เธอ

“อืม” เมื่อเห็นว่าเธอไปซื้อของมาอย่างที่ว่าจริงๆ เขาจึงไม่ได้ว่าอะไร คนอุตส่าห์เป็นห่วงตื่นมาก็เดินหาไปทั่วห้องคิดว่าเธอจะเป็นลมล้มอยู่ในห้องน้ำ หรือไปสะดุดล้มอยู่ที่ไหน ออกตามหาเธอให้วุ่นไปหมด ที่ไหนได้แม่คุณลงไปซื้ออาหารข้างล่างเสียจนเต็มไม้เต็มมือ

“ฉันซื้อมาฝากคุณด้วยนะ นี่ค่ะ กาแฟดำของคุณกับแซนด์วิช” พัทชาวางแก้วกาแฟและแซนด์วิชไว้บนโต๊ะรับแขกตรงหน้าเขา ก่อนจะวางของกินของตัวเองลงไว้ด้วย ร่างบางถือวิสาสะนั่งลงโซฟาตัวเดียวกับเขาอย่างเกร็งๆ ด้วยกำลังว่าเขาจะว่า

“คุณกินเถอะ ผมยังไม่หิว”

“เดี๋ยวอีกประมาณ 20 นาทีหมอคงเข้ามาตรวจ แล้วถ้าหมออนุญาตให้กลับบ้านได้ ผมจะได้ส่งคุณกลับบ้านแล้วจะได้ไปทำธุระของผมต่อสักที!”

“อื้ม” หญิงสาวกัดแซนด์วิชคำโต จมแก้มป่องไปหมด ทำให้ชายหนุ่มที่มองเธออยู่ถึงกำลอบยิ้มกับท่าทีของคนตรงหน้า ไม่นานนักแซนด์วิชชิ้นขนาดกลางก็หมดไป ก่อนที่เธอจะหยิบบลูเบอร์รี่ชีสพาย และพายต่างๆ อีกมากมายมากินต่อ ทำให้เขามองเธออย่างอึ้งๆ ไม่คิดว่าผู้หญิงตัวแค่นี้จะกินเหมือนพายุขนาดนี้ ให้ตายเถอะทำยังไงเขาจะเลี้ยงเธอไหว

“เลอะหมดแล้ว ค่อยๆ กิน ผมไม่แย่งคุณหรอกน่า” ไม่ว่าเปล่ามือหนายังเอื้อมไปเช็ดชิ้นสตอวเบอร์รี่กับครีมที่ติดอยู่ข้างๆ ริมฝีบาง นิ้วโป้ไล่เช็ดให้ย่างเบามือ

“นี่คุณ” อชิระเอาโป้นิ้วตัวเองขึ้นมาดูดอย่างหน้าตาเฉยผิดกับหญิงสาวตรงหน้าที่มองการกระทำของเขาตาโต ไม่คิดว่าเขาจะทำอะไรแบบนี้

“ก็แค่จะชิมว่ามันอร่อยรึเปล่า เห็นคุณกินหมดไปหลายกล่องแล้ว”

“ถ้าจะชิมก็บอกฉันดีๆ ก็ได้ ไม่เห็นต้องทำแบบนี้เลย

“อะนี่ เอาไปเลยฉันยกให้” หญิงสาวว่าเขาด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดปกปิดความเขินของตัวเอง ก่อนจะลุกขึ้นเดินหันหลังให้เขากลับไปนอนยังเตียงคนไข้ตามเดิม

“นี่ พึ่งกินอิ่มแล้วไปนอนเดี๋ยวก็ปวดท้องหรอก” เขาว่าบอกเธออย่างยิ้มๆ กับอาการของเธอ

“ไม่ต้องมายุ่ง!”

“หึ”