4

ปี๊ดๆ

"ขึ้นมา"

"คุณอย่ามาขวางได้ไหม ฉันจะโบกรถ"

"ถ้าอยากไปโรงพยาบาลเร็วๆ ก็ขึ้นรถมา" เมื่อเห็นว่าหญิงสาวตรงหน้ายังคงนิ่งเฉย อชิระจึงลงจากรถมอเตอร์ไซค์คู่กาย พร้อมกับช้อนตัวเธอขึ้นมาในท่าเจ้าสาว

"นี่คุณจะทำอะไร ปล่อยนะ ช่วยด้วยค่ะช่วยด้วย" เธอร้องเสียงดังพร้อมกับระดมทุบอกแกร่งโดยไม่กลัวว่าเขาจะเจ็บ

"อื้อๆ " เขาจัดท่านั่งให้เธอกับรถคู่ใจของเขาแล้วพร้อมกับประกบจูบปิดปากบางที่ส่งเสียงร้องจนเขาปวดหัวไปหมด

"ถ้ายังร้องอีก ผมไม่รับรองว่าคุณจะได้ไปเยี่ยมพ่อแม่คุณที่โรงพยาบาลหรือเปล่า"

"งั้นคุณก็รีบไปสิ"

"เอานี่หมวกกันน็อก"

"แล้วของคุณล่ะ " เธอรับมาอย่างว่าง่าย พร้อมกับพยายามใส่มันอย่างเก้ๆ กังๆ

"ใส่ไปเถอะอย่าถามมาก จะได้ไปสักที"

"มานี่ผมใส่ให้" สายตาสองคู่สบกัน ริมฝีปากหนาค่อยๆ โน้มลงมาอย่างช้าๆ มือหนาไล่ลงเช็ดหยาดน้ำตาที่ยังคงติดอยู่ที่หางตาคู่สวย

"นี่คุณเสร็จยัง" ก่อนที่เธอจะเบนหน้าหนีไปอีกทาง

"อะ เอ่อ เสร็จแล้ว"

"เกาะแน่นๆ นะคุณ"

"อืม"

"คุณเข้าไปก่อนเลย ผมเอารถไปจอดก่อน ไหวนะคุณ" เมื่อเห็นสีหน้าจากที่เคยอมชมพู บัดนี้เริ่มซีดเผือด ชายหนุ่มจึงร้องถามด้วยความเป็นห่วง

"ฉันไหว ขอบคุณ คุณมากนะ คุณเอารถไปจอดเถอะ"

"แล้วมึงจะไปห่วงเธอทำไมวะ มึงไม่ได้เป็นห่วงเธอไอเชนท์ มึงแค่ดูแลเธอแทนคุณแม่" เมื่อหาข้อโต้แย้งให้ตัวเองเสร็จสับ ก็สาวเท้าตามเธอไปทันที

"หมอเสียใจด้วยนะครับ ทางทีมแพทย์พยายามยื้อชีวิตคนไข้ไว้อย่างสุดความสามารถแล้ว เนื่องจากคนไข้ทั้งสองเสียเลือดมาก---" ยังไม่ทันที่แพทย์จะอธิบายจบ หญิงสาวตรงหน้าก็เป็นลมล้มไปเสียแล้ว ดีที่มีอชิระมารับไว้ได้ทัน

"คุณๆ คุณ!"

"พาคนไข้ตามหมอมาทางนี้ก่อนครับ"

---

"พ่อคะ แม่คะ อย่าทิ้งพายไป! ฮือๆ "

"หนูพาย หนูพายไม่เป็นไรนะลูก ป้าอยู่นี้แล้ว หนูยังมีป้านะลูก" พัทชากอดคนตรงหน้าแน่นทุก น้ำตาหลั่งไหลไม่ขาดสาย จนกระทั่งหลับไปในที่สุด ทุกอย่างมันเร็วเกินไป เกินกว่าที่ผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างเธอจะรับมันไหว

"โธ่ คนดีของป้า ทำไมฟ้าถึงได้ใจร้ายกับหนูอย่างนี้นะ"

"แม่ครับถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวกลับก่อนนะครับ ผมมีนัดกับพวกไอวินท์" หลังจากที่พาเธอมาห้องรับรอง นั่งรอจนแม่มาแล้ว อชิระจึงขอตัวกลับทันที มันไม่มีความจำเป็นเลยที่เขาต้องอยู่ ก็แค่อดีตคู่หมั้น ไม่ใช่เมียเขาเสียหน่อย

"ไม่ได้! แกต้องอยู่เฝ้าน้อง แม่จะไปจัดการเรื่องเตรียมงาน น้องตัวคนเดียวไหนจะท้องอีก ไม่ว่ายังไงแกก็ต้องอยู่ดูแลหนูพายที่นี่"

"โธ่ คุณแม่ครับ"

"ยัยเด็กไม่รู้จักโต ทำฉันเสียเวลารอบที่สองแล้วนะ จะว่าไปก็สวยไปอีกแบบนะเวลาเธอหลับเนี่ย ส่วนปากนี่ก็เถียงเก่งเชียว" หลังจากแม่เดินพ้นประตูไปแล้ว อชิระก็สาวเท้ามายังข้างเตียงคนป่วยที่หลับตาพริ้มมีคราบน้ำตาเกาะตามใบหน้าสวน จนอดไม่ได้ที่จะต้องยื่นมือไปเช็ดให้ ก่อนจะไล่ลงมาเรื่อยๆ พร้อมกับบ่นเธอไปด้วย จนมาถึงริมฝีปากบางที่ส่งเสียงร้องจนเขาปวดหูไปหมด ริมฝีปากบางน่าหลงใหล ถึงจะไม่ได้อมชมพูเหมือนคราแรกที่เจอ แต่ยังคงน่ามองน่าสัมผัสไม่เปลี่ยน จนเขาอดใจไม่ได้ที่จะก้มลงไปจุมพิตช้าๆ อย่างอ่อนโยน ราวกับกลัวว่าเธอนั้นจะบุบสลายไป

"ทำอะไรของมึงวะไอเชนท์ เธอมันยัยแม่มดชัดๆ พัทชา" เมื่อพูดถึงยัยแม่มดทำให้เขาหวนคิดถึงใครคนหนึ่งที่ตราตรึงใจเขาไม่ลืมเลือน เสียงร้องไห้ ร้องขอให้เขาหยุดการกระทำยังคงกึกก้องในใจเขาเสมอ ไม่ว่าจะลบยังไง ก็ไม่สามารถลบมันออกไปได้เลย 'เธอไปอยู่ที่ไหนนะ'