3

"แย้มตาเชนท์ล่ะ"

"ออกไปเมื่อสักครู่นี่เองค่ะ"

"ไปไหนนะ เมื่อเช้าก็ยังดูจะไม่ไหวอยู่เลย ลูกคนนี้นี่จริงๆ เลย

"งั้นก็ช่วยไปเอาน้ำมาเสิร์ฟให้แขกหน่อยแล้วกัน"

"ป้าต้องขอโทษด้วยนะ ป้าไม่รู้ว่าตาเชนท์ออกไปข้างนอก เพราะเมื่อเช้าอาการยังดูแย่อยู่เลย"

"ไม่เป็นไรค่ะคุณป้า งั้นพายไม่อยู่รบกวนคุณป้าแล้วกันนะคะ คุณป้าจะได้พักผ่อน" เมื่อคนที่เธอต้องมาเยี่ยมเยียนนั้นไม่อยู่ ก็ไม่มีประโยชน์ที่เธอจะต้องอยู่ต่อ รบกวนคุณป้าท่านเสียเปล่าๆ อีกอย่างคุณพ่อกับคุณแม่ท่านก็มีธุระด่วน จะให้เธออยู่ที่นี่คนเดียวก็คงจะดูไม่ดีเท่าไหร่

"รบกวนอะไรกันจ๊ะ อยู่เล่นอยู่คุยเป็นเพื่อนป้าก่อนนะหนูพาย ป้าอยู่บ้านคนเดียวเหงาๆ "

"ก็ได้ค่ะ"

"จริงสิ หนูพายเรียนออกแบบมาใช่ไหมจ๊ะ เดือนหน้าก็วันเกิดตาเชนท์แล้ว ป้าอยากให้หนูช่วยดูแบบนาฬิกาเรือนนี้ให้ป้าหน่อย ป้าสั่งให้เค้าออกแบบให้ แต่ป้าดูแล้วเหมือนมันขาดอะไรไปสักอย่าง

"ไหนพายขอดูหน่อยค่ะ" พูดจบพัทชาก็หยิบไอแพดจากไหนกระเป๋าใบสวยข้างกายก่อนจะลงมือร่างแบบร่างใหม่ทันที

"อืมมม พายขอเวลาสักครู่นะคะ ถ้าปรับตรงนี้ เพิ่มตรงนั้น อีกนิดหน่อย ไม่ๆ ต้องปรับตรงนี้ด้วย"

"นี่ค่ะ" ใช้เวลาเพียงอึดใจเดียวแบบนาฬิกาเรือนสวยก็ยื่นให้คนตรงหน้าดู

"หืม สวยมากเลยหนูพาย ดูเรียบๆ แต่มีความซับซ้อนของในตัวของมัน ป้าว่าเหมาะกับตาเชนเลยล่ะ รายนั้นนะ ชอบทำอะไรซับซ้อน ทำตัวนิ่งๆ ไม่ค่อยสุงสิงกับใคร " ต่อจากนั้น ก็เล่าเรื่องราวต่างๆ เกี่ยวกับลูกชายของตนให้หญิงสาวฟัง เล่าเรื่องราวต่างๆ แรกเปลี่ยนกันจนเวลาล่วงเลยมาถึงช่วงเย็นของวัน

"ตอนนั้นตาเชนท์ 7 ขวบ ป้าจำได้แม่นเลยว่า ร้องไห้จะไม่ไปโรงเรียนอยู่ท่าเดียว เอาอะไรมาล่อก็ไม่ยอม

"ดูสิ ป้ามัวแต่เม้าท์ลืมดูเวลาเลย นี่ก็เย็นแล้ว อยู่ทานข้าวเป็นเพื่อนป้าก่อนนะหนูพาย เดี๋ยวป้าให้คนขับรถไป"

"เอ่อ" พัทชามีสีหน้าลำบากใจอยู่ไม่น้อย เกรงว่าจะรบกวนคนตรงหน้าเกินไป อีกอย่างวันนี้เธอเหนื่อยจากการต้องเตรียมตัวรับปริญญาตั้งแต่เช้ามืด อยากที่จะกลับบ้านไปพักผ่อน แต่พอเห็นสีหน้าของคนตรงหน้าทำให้เธอตอบตกลงอย่างเลี่ยงไม่ได้ คุณป้าท่านดูจะเหงาๆ จากการได้พูดคุยกัน ท่านคงจะทานอาหารคนเดียวอยู่บ่อยๆ สินะ แต่ลูกชายท่านก็มีหนิ คงจะทำแต่งานหรือไม่ก็คงจะติดเที่ยวติดเพื่อน ไม่สนใจแม่สินะ

"ก็ได้ค่ะคุณป้า"

"ฮ้าช ~ชิ่ว"คนถูกนินทาจามออกมาอย่างหัวเสีย วันนี้เป็นวันอะไรของเขาก็ไม่รู้ เจอแต่เรื่องแย่ๆ มาทั้งวัน ไปหาไอคินที่บ้านก็มีรถมอเตอร์ไซค์ที่ไหนไม่รู้มาชนท้ายรถเขาแล้วก็ขี่หนีไป ไหนจะไอคินอยู่ดีๆ ก็มาอ๊วกใส่เขาซะงั้น ทำให้ต้องขับรถกลับมาบ้านอย่างหัวเสีย รถก็ติดอีกกว่าจะถึงบ้านก็เย็นแล้ว

"เสียงรถหนิ สงสัยพ่อตัวดีคงจะกลับมาแล้ว"

"แย้มให้เด็กไปเรียกตาเชนท์มาทานข้าวด้วยนะ ถ้าไม่มาก็บอกว่าฉันสั่ง"

---

"คุณเชนท์คะ คุณผู้หญิงให้มาตามไปทานข้าวด้วยกันค่ะ"

"บอกคุณแม่ว่าผมไม่หิว ให้ท่านกินไปก่อนเลย" พูดจบอชิระก็รีบเดินเข้าบ้านไปในทันที

"แต่นี่เป็นคำสั่งคุณท่านนะคะ" ยังไม่ทันที่เธอจะพูด เจ้านายหนุ่มก็เดินหายเข้าไปในบ้านเสียแล้ว

---

"ตาเชนท์ละ" เมื่อไม่เห็นลูกชายตัวดี ก็เอ่ยถามสาวใช้ทันที

"คุณเชน ขึ้นห้องไปแล้วค่ะ หนูกำลังจะบอกว่าคุณหญิงให้มาทานให้ได้ แค่ก็ไม่ทันแล้ว"

"งั้นก็ไปตามมา ไปสิ เร็ว!"

"ค่ะ ค่ะ"

"รอตาเชนท์แป๊บนึงนะหนูพาย"

"ไม่เป็นไรไรค่ะ พายไม่ค่อยหิว" เธอไม่รู้สึกหิวหรืออยากกินอะไรเลย ตอนนี้ใจเธอรู้สึกไม่ดี เธออยากกลับบ้านไปรอคุณพ่อกับคุณแม่ที่บ้านมากกว่า

"กว่าจะลงมาได้นะพ่อตัวดี"

"โธ่คุณแม่ครับ ผมบอกผมไม่หิวไงครับ" ชายหนุ่มในชุดลำลอง เสื้อยืดกางเกงขาสั้นเหนือเขามานิดนึง พูดขึ้นมาอย่างง้องอน

"แม่ไม่สนใจ มานั่งทานด้วยกันเดี๋ยวนี้"

"นี่หนูพาย ลูกสาวของรุ่นน้องที่แม่สนิท หนูพายนี่ตาเชนท์ ลูกชายป้าจ้ะ"

"สวัสดีค่ะ" พัทชากล่าวทักทายพร้อมรอยยิ้มหวานหยด ทำเอาชายหนุ่มตรงหนานิ่งข้างไปหลายวินาทีกว่าจะดึงสติตัวเองกลับมาได้

"อื้ม หวัดดี" คนนี้สินะ ที่คุณแม่จะให้เขาแต่งงานด้วย เมื่อเห็นน่ากันทำเอาเขาแอบเสียดายอยู่นิดๆ เธอเป็นคนสวย น่าตาดี โดยเฉพาะริมฝีปากบาง น่าจูบนั่น หากได้ลิ้มลองคงจะหวานล้ำไม่น้อย อ่าส์ แค่คิดน้องชายเขากเริ่มจะตื่นตัวแล้ว

-กริ้ง กริ้ง-

"คุณป้าคะ พายขอตัวไปรับโทรศัพท์สักครู่นะคะ"

"ค่ะ สวัสดีค่ะ พัทชารับสายค่ะ"

"ค่ะ ค่ะ ฉันจะรีบไปค่ะ" หลังจากวางสายน้ำตาก็ไหลรินจากตาคู่สวยทันที

"หนูพายเป็นไรลูก ร้องไห้ทำไม"

"ฮึก คุณพ่อ กับคุณแม่ประสบอุบัติเหตุตอนนี้อยู่โรงพยาบาลค่ะ พายขอตัวก่อนนะคะ" กล่าวจบพัทชาก็วิ่งพรวดออกจากบ้านไปทันที ตอนนี้เธอไม่มีเวลาคิดอะไรทั้งนั้น รู้แต่ว่าเธอต้องถึงที่โรงพยาบาลให้เร็วที่สุด

"เดี๋ยวๆ หนูพาย" ชบาเอ่ยร้องห้ามไว้แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว

"ตาเชนท์ ตามน้องไปแล้วพาน้องไปโรงพยาบาล เดี๋ยวแม่ตามไปทีหลัง"

"เธอก็ไปเองได้นี่ครับต้องให้ผมตามไปทำไม" ชายหนุ่มแย้งออกมา หลังจากที่นั่งดูเหตุการณ์มาสักพัก

"แม่บอกให้ตามน้องไป ตอนนี้น่าจะยังไปไม่ถึงหน้าบ้าน เร็วสิ! " เนื่องจากบริเวณหน้าบ้านของเธอนั้นกว้างพอสมควร ถ้าจะเดินออกไปรอรถที่ถนนต้องใช้เวลาร่วมนาทีเลยทีเดียว

"ครับๆ "