2

"อ้วก อ้วก"

"ไหวไหมลูก แม่ว่าเชนท์อยู่บ้านเถอะ เดี๋ยวแม่ให้คนขับรถไปส่งเอง"

"ไหวครับ อ้วก" พูดยังไม่ทันขาดคำ อาหารเช้าที่เขาทานเข้าไปได้เพียงนิดเดียวก็ตีขึ้นมาอีกระลอก

"พอๆ เลย แย้มชั้นฝากดูตาเชนท์ด้วย นี่ก็สายแล้วเดี๋ยวไม่ทันรับปริญญาหนูพายเอา"

"ได้ค่ะ คุณผู้หญิง"

"ยาดมค่ะคุณเชนท์"

"อืม คุณแม่ออกไปแล้วใช่ไหม"

"ค่ะ พึ่งออกไป"

"ขอบใจมาก มีไรก็ไปทำเถอะ"

"เห้อ" อชิระถอนหายใจอย่างหงุดหงิด เขาเป็นอะไร ตัวเขาเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน จะว่าป่วยก็ไม่ใช่เขาออกจะเป็นคนแข็งแรง บางครั้งก็เหม็นอาหารทั้งที่ปกติก็ทานได้ บางครั้งตื่นมาก็อาเจียนจนเขาแทบจะคิดว่ายังมีอะไรเหลืออยู่ในกระเพาะเขาบ้าง แต่วันนี้ก็ดีเหมือนกันจะได้ไม่ต้องไปรับปริญญาของยัยเด็กใจแตกนั่น จะว่าไปเขายังไม่เคยเห็นลูกของเพื่อนแม่เขาเลย จะหน้าตาเป็นยังไงคงจะเป็นผู้หญิงจัดจ้านพอควร ไม่งั้นก็คงไม่…หึ หากมีโอกาสจะอยากจะเห็นอดีตว่าที่เจ้าสาวอยู่เหมือนกัน ว่าจะสวยเด็ด จะดีเด่นขนาดไหน คุณแม่ของเขาถึงได้รักมากมายขนาดนี้ แต่ตอนนี้เขาคงต้องพักผ่อนก่อนไม่ไหวจริงๆ

~ตี๊ด ตีด~

"มีไร" หลังจากพักผ่อนไปได้สักพักไอเพื่อนตัวดี ก็โทรมากวน วันๆ ก็ไม่เคยจะทำอะไรเอาแต่มั่วสาว แล้วก็ชวนเขาดื่ม

'เป็นไงวะ ได้ข่าวว่าเดี้ยงมาหลายวันเลย พ่อเสือกูนอนซมเป็นลูกแมวเลย ฮ่าๆ'

"มึงจะโทรมาแค่นี้ใช่ไหม ไอวินท์ งั้นกูวางแล้วนะ"

'เดี๋ยวก่อนสิวะ แกล้งนิดแกล้งหน่อยทำเป็นขึ้น กูว่าจะชวนไปดูไอคินหน่อย ได้ข่าวว่าตรอมใจหนัก'

"อืม งั้นเดี๋ยวกูออกไป เจอกันที่บ้านมันเลยใช่ไหม"

----

"หนึ่ง สอง สาม ยิ้มครับ อีกรูปนะครับ"

"เสร็จจากที่นี่ไปทานข้าวกันต่อนะลูก ป้าจองร้านไว้แล้ว"

"ขอบคุณนะคะคุณป้า ลำบากคุณป้าอีกแล้ว" พัทชาตอบออกมาอย่างเกรงใจ ถึงคุณป้าจะทราบเรื่อง ท่านก็ไม่มีทีท่าว่าจะรังเกียจเธอด้วยซ้ำ ทั้งยังอยากได้เธอไปเป็นลูกสะใภ้มากกว่าเดิมเสียอีก

"เรื่องแค่นี้เองอย่าคิดมากเลยลูก เสียดายที่ตาเชนท์ไม่ได้มาด้วย ป่านนี้ก็ไม่รู้จะเป็นไงบ้าง ป้าให้ไปหาหมอก็ไม่ไป เห้อป้าล่ะเหนื่อยใจจริงๆ เล้ย"

"ตาเชนท์ไม่สบายหรอคะคุณพี่ ตายจริง ถ้าอย่างงั้นทานข้าวเสร็จเราแวะไปเยี่ยมพี่เขาก่อนนะลูก"

"เอ่อ เอาอย่างนั้นก็ได้ค่ะคุณแม่"