1

"พายบอกพ่อกับแม่มาเถอะลูกว่าใครเป็นพ่อของเด็ก"

"ฮือ พายไม่รู้จริงๆ ค่ะคุณแม่"

"คุณดูสิว่าผมเลี้ยงลูกไม่ดีตรงไหน ทำไมถึงได้เป็นแบบนี้ ขนาดพ่อของลูกตัวเองแท้ๆ ยังไม่รู้เลย"

"ฮึก ฮือ พายขอโทษค่ะคุณพ่อคุณแม่ พายผิดไปแล้ว พายไม่ได้ตั้งใจ ฮือ" เธอไม่รู้จริงๆ ว่าเค้าคนนั้นคือใคร ทุกอย่างในคืนนั้นเธอแทบจะจำอะไรไม่ได้เลย แสงไฟสลัวๆ ทำให้เธอเห็นแค่เพียงรอยสักรูปโซ่สามห่วงคล้องกันที่บ่าด้านซ้าย กับหน้าตาเขาเพียงรางๆ เท่านั้น

"เอาละๆ ในเมื่อเรื่องมันเป็นแบบนี้ เราก็คงต้องยกเลิกงานแต่ง เดี๋ยวแม่จะไปคุยกับคุณชบาให้เอง" คุณโสภากล่าวทางออกที่เห็นสมควรที่สุด เธอก็หวังว่าจะได้เป็นทองแผ่นเดียวกันเพื่อนสนิท แต่คงจะเป็นไปไม่ได้แล้ว ในเมื่อเรื่องมันเป็นแบบนี้ ก็ได้แต่ยอมรับ และให้กำลังใจลูกสาวเท่านั้น

"ส่วนหลานพ่อ พ่อเลี้ยงเอง หลานคนเดียวของพ่อ ทำไมพ่อจะเลี้ยงไม่ได้"

"ฮึก ขอบคุณนะคะคุณแม่คุณพ่อ ที่เข้าใจพาย" พัทชาสวมกอดผู้มีพระคุณทั้งสองพร้อมทั้งร่ำไห้จนตัวโยน เธอเข้าใจแล้วว่ารักจากพ่อแม่นั้นยิ่งใหญ่ขนาดไหน ไม่ว่าลูกจะทำผิดอะไร ท่านก็พร้อมที่จะยอมรับและให้อภัยเสมอ

"ไป ไป ไปกินข้าวกันเลิกร้องไห้ได้แล้ว โตเป็นสาวร้องเป็นเด็กๆ ไปได้ วันนี้แม่ให้ป้าจันทร์ทำแต่ของที่ลูกชอบเลยนะ"

"พายแล้วเรื่องเรียนล่ะ ลูกจะเอายังไง" คุณพิภพถามขึ้นถึงหนทางในวันข้างหน้าของลูกสาว

"พายจะเรียนต่อให้จบค่ะคุณพ่อ อีกแค่สองเดือนเอง จะได้มาช่วยคุณพ่อทำงานที่บริษัทต่อ"

"ดีแล้วลูก มีอะไรก็ปรึกษาพ่อกับแม่ได้เสมอนะ อย่าเก็บมันเอาไว้คนเดียว"

"ค่ะ อันนี้อร่อยนะคะ เดี๋ยวพายตักให้คุณพ่อกับคุณแม่ดีกว่า"

"พอแล้วลูก ตักจนแม่จะกินไม่หมดอยู่แล้วเนี่ย"

"ฮา ฮา ก็พายอยากให้คุณพ่อกับคุณแม่กินเยอะๆ นี่ค่ะ จะได้มีแรงอยู่กับพายไปนานๆ "

"ต้องอยู่อยู่แล้ว ถ้าไม่ให้พ่อกับแม่อยู่กับพายจะให้ไปอยู่กับใครล่ะจ้ะ" เสียงพูดคุยบนโต๊ะอาหารดังเจื้อยแจ้ว บ่งบอกได้ว่าครอบครัวนี้มีความสุขกันมากมายแค่ไหน

---

"กะอิแค่ผู้หญิงคนเดียว ทำไมพวกมึงถึงยังหาไม่เจอสักทีวะ! ไม่ได้เรื่อง"

"ขอโทษครับนาย เราไม่มีข้อมูลของเธอเลยครับ ภาพจากกล้องวงจรปิดที่น่าจะเห็นภาพของเธอชัดก็เสีย ที่เราได้มาก็มีแค่ภาพที่เธอหันหลังเดินออกไปครับ"

"ออกไปได้แล้ว!" ผู้หญิงตัวเล็กๆ คนเดียวทำเขาทรมานมาหนึ่งเดือนเต็ม จะปลดปล่อยกับใคร มันก็ไม่สามารถทำให้เขาปลดปล่อยออกมาได้ เสียงหวานๆ ของเธอยังคงตราตรึงใจ ดอกไม้งามที่เขาได้เชยชมเป็นคนแรก ใบหน้าสวยหวานที่เลือนรางในแสงไฟ พร้อมกับหยาดน้ำตาที่ไหลริน ทุกอย่างที่เป็นเธอทำให้เขาต้องทุกข์ทรมาน เพียงเพราะค่ำคืนเดียวที่แสนสุข

"ยัยแม่มด"

ก๊อก ก๊อก

"ขออนุญาตค่ะ"

"เข้ามา"

"เอกสารที่ท่านประธานต้องเซ็นค่ะ" เลขาสาวกล่าวพร้อมกับส่งสายตายั่วยวน เมื่อเห็นว่าประทานหนุ่มยังคงนิ่งเฉย เธอจึงเดินนวยนาดอ้อมโต๊ะมานั่งบนตักเขาอยากถือวิสาสะ

"อื้ม โรสคิดถึงบอสจังเลยค่ะ ช่วงนี้บอสไม่ไปหาโรสเลย" เลขาสาวยังคงคลอเคลียบอสหนุ่มไม่เลิกรา เมื่อเห็นว่าเขายังคงไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบ

"ช่วงนี้ผมไม่ค่อยว่าง ถ้าคุณทำให้ผมพอใจ คืนนี้ผมจะไปหาคุณ" จะว่าเขาเป็นสมภารกินไก่วัดก็ได้ เหตุผลที่เขามักเปลี่ยนเลขาหน้าห้องอยู่บ่อยๆ ก็เพราะแบบนี้ พวกเธอมักจะทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเขา งี่เง่าน่ารำคาญ ซึ่งเขาไม่ชอบ ส่วนคนนี้เขาก็คงต้องเปลี่ยนอีกเหมือนกัน เห้อ ถ้าได้เป็นเธอคนนั้นคงจะดีไม่น้อย

"บอสพูดแล้วนะคะ" ได้ยินดังนั้นริมฝีปากแดงสดไล่จูบลงมาเรื่อยๆ มือเรียวบางค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อบอสหนุ่มช้าๆ นิ้วเรียวกรีดกรายเหย้าอกแกรงอย่างยั่วยวน สะโพกกลมมนเบียดเสียดใจกลางความเป็นชายของเขาเพื่อปลุกเร้าอารมณ์ ก่อนปลดกางเกงของชายหนุ่มออก เพื่อหยอกล้อมังกรยักษ์ที่ยังคงหลับใหลภายใต้เนื้อผ้าชั้นดี

~ตื้ด ตื้ด~ ก่อนที่ทุกอย่างจะเลยเถิดไปมากกว่านี้ เสียงโทรศัพท์เครื่องหรูก็ดังขึ้น

"ออกไปก่อน"

"แต่ว่า..."

"ผมบอกให้ออกไปก่อน"

"ค่ะ"

"ครับแม่ มีอะไรรึเปล่าครับ" หลังจากที่จัดเสื้อผ้าตัวเองเรียบร้อยก็กดรับสายผู้เป็นแม่ที่โทรเข้ามาทันที ด้วยรู้อยู่แล้วว่าแม่นั้นจะโทรมาเรื่องอะไร

"เรื่องแต่งงาน---"

"เราตกลงกันแล้วนะครับแม่ ว่าผมจะไปแค่คืนก่อนวันแต่งงานเท่านั้น ส่วนเรื่องอื่นก็ให้จัดการกันเอาเอง แม่จะทำอะไรไม่ต้องมาปรึกษาผมหรอกครับ เพราะยังไงผมก็ทำอะไรไม่ได้อยู่แล้ว ตอนแม่ให้ผมแต่งแม่ยังไม่บอกผมก่อนเลยสักคำ" อชิระระเบิดอารมณ์ออกมาอย่างเหลืออด เขายังไม่อยากผูกมัด ยังอยากให้ชีวิตอิสระ ยังรักชีวิตที่เป็นโสดแบบนี้อยู่ อีกอย่างแม่จะให้เขาไปแต่งงานกับใครก็ไม่รู้ หน้าตาเป็นยังไงเขาก็ไม่เคยเห็น แต่ถ้าเป็นนิสัยก็คงจะเดาได้ไม่อยากเพราะไม่มีผู้หญิงดีๆ คนไหนจะยอมแต่งงานกับคนที่ตัวเองไม่ได้รัก ไม่เคยเห็นหน้าคร่าตาแม้แต่ครั้งเดียว

"หยุดโวยวายแล้วฟังแม่ก่อนตาเชน! แม่จะโทรมาบอกว่า ฝั่งนู้นเขาโทรมาขอยกเลิกงานแต่งงาน!" คุณชบากล่าวขึ้นอย่างเหลืออด หนอยมาโวยวายใส่แม่แบบนี้มันใช้ได้ที่ไหน

"อะไรนะครับ"

"เมื่อกี้โสภาโทรมาบอกแม่ว่า น้องแต่งงานกับเราไม่ได้ แล้วแม่ก็มีเรื่องจะคุยกับแกด้วย เย็นนี้กลับบ้านด้วยละ"

"ครับแม่ เจอกันครับ" แต่งไม่ได้หรอ หึ คงไม่ใช่ว่าจะท้องป่องหรอกนะ