12

-เพี๊ยะ-

มีเรียวฟาดไปที่ใบหน้าหล่อเหลาเต็มแรง หลังจากที่เธอตั้งสติได้และเดินตามเขามา

“หึ” มือหนายกขึ้นลูบหน้าที่ถูกเธอตบเมื่อครู่ รอยฝ่ามือปรากฏขึ้นจางๆ สันกรามขบเข้าหากันแน่นตามแรงอารมณ์

“ผมไม่เคยแพ้ให้กับใคร แต่วันนี้...” อชิระไล่สายตามองคนตรงหน้า ก่อนจะกล่าวคำพูดเสียดแทงใจคนฟัง

“เตรียมตัวไปบำเรอมันแล้วกัน!”

หญิงสาวมองเขาด้วยแววตาสั่นระริก หลังจากที่ตบหน้าเขาไปแล้ว เธอยังไม่ทันจะได้พูดอะไรต่อ ประโยคที่เขาพูดมา ทำให้เธอทรุดตัวลงนั่งปล่อยโฮ อย่างห้ามไม่อยู่ ที่เขาพูดเมื่อกี้มันหมายความว่ายังไงกัน ชีวิตเธอตอนนี้มันยังน่าสมเพชไม่พอหรือไง

“ฮือ” หญิงสาวยังคงนั่งร้องไห้ปานจะขาดอยู่ที่พื้นไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงจะลุกขึ้นตามเขาไป

ร่างสูงที่เดินออกมาไม่แม้จะสนใจคนตัวเล็กที่ทรุดตัวลงร้องไห้ปานจะขาดใจอยู่ที่พื้น สีหน้านิ่งเรียบไม่บอกอารมณ์ใดๆ ก้าวไปยังโรงจอดรถแข่งของเขา กอดจะเลือกคันคู่ใจที่เขาใช้แข่งคันประจำและมักจะคว้าชัยชนะมาเสมอ

“วันนี้ผู้หญิงของมึงต้องมาร้องครางอยู่ใต้ร่างกู”

อชิระไม่ได้ตอบกลับคำพูดอีกฝ่าย ดวงตาคมจับจ้องไปที่ธงที่มีสาวสวยหุ่นดีสะบึ้มถืออยู่ ธงสะบัดลงพร้อมกับรถที่ออกตัวไปด้วยความเร็ว ผ่านมาได้สองโค้งของสนามแข่ง ซึ่งอชิระยังคงนำทิ้งระยะห่างจากอีกฝ่าย ถึงไม่มากแต่ก็ไม่ง่ายเลยที่จะตีแซงขึ้นมาได้ เขาเพิ่มความเร็วของรถขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเข้าสู่ทางตรง ก่อนจะพบความผิดปกติของรถเมื่อเขาเพิ่มความเร็วสูงขึ้น จึงได้รู้ว่าอีกฝ่ายนั้นเล่นตุกติกกับตน แว่วเสียงเครื่องยนต์ของอีกฝ่ายที่ดังเข้าใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ก่อนจะแซงผ่านหน้าเขาไป แต่เขาก็ยังคงประคับประคองรถไปอีกสองโค้งสุดท้ายอย่างข่มอารมณ์โกรธ ที่ถูกอีกฝ่ายเล่นไม่ซื่อแบบนี้ แม้จะเป็นไปด้วยความอยากลำบาก แต่เขาก็เข้าเส้นชัยตามหลังอีกฝ่ายเพียงนาทีกว่าเท่านั้น แต่ถึงอย่างไรการแข่งขันในครั้งนี้เขาก็เป็นผู้แพ้อยู่ดี

อชิระเดินจากไปขึ้นรถที่ขี่มากับหญิงสาวโดยไม่พูดอะไรกับอีกฝ่ายเลยแม้แต่น้อย เขาสตาร์ทเครื่องยนต์ออกไปทันทีที่มาถึง

…

ด้านหญิงสาวที่มองเขาผ่านห้องกระจกด้านบน ก็ปล่อยโฮออกมาอีกครั้งอย่างอดสู่ เธอแอบหวังในใจลึกๆ ว่าเขาจะชนะการแข่งขันในครั้งนี้ ด้วยตอนแรกเขาเป็นฝ่ายนำมา แต่ไหนถึงได้มาถูกแซง นึกไปถึงคำพูดก่อนหน้าที่เขาจะเดินจากไป เขาคงจะตั้งใจแพ้สินะ

“ฮึก เธอหวังอะไรอยู่ยัยพาย” หวังว่าเขาจะชนะหรือหากแพ้เขาอาจจะมาช่วยเธอออกไป แต่ก็ได้เพียงแค่หวังเท่านั้น ร่างสูงที่พาเธอมายังสถานที่แห่งเขาก้าวเดินออกไปยังรถบิ๊กไบค์ที่เธอนั่งมากับเขา เขาขับออกไป ไม่แม้แต่จะหันกลับมา

“กรี๊ด ปล่อยฉันนะ ฮือ อย่าทำอะไรฉันเลย ฉันขอร้อง พวกแกอยากได้เงินเท่าไหร่ ฉันจะเอาให้ ฮือปล่อยฉันไปเถอะนะ ได้โปรด” เธอหวีดร้องอย่างน่าสงสาร หลังจากที่นั่งร้องไห้ไปพักหนึ่งก็มีคนเปิดประตูเข้ามาจับตัวเธอไว้ ชายร่างสูงใหญ่สองคนก็มาจับตัวเธอไว้ หญิงสาวพยายามดิ้นอยากสุดกำลังเพื่อให้หลุดออกจากการจับกุมของคนตัวใหญ่สองคน แรงมดของเธอหรือจะสู้พวกเขาได้ เมื่อคิดแล้วว่ายังไงก็ไม่มีทางหลุดลอดไปได้ จึงหยุดดิ้นแล้วเดินตามแรงดึงไปอย่างว่าง่าย

เดินมาได้ไม่นานนักก็มาถึงห้องห้องหนึ่ง ในห้องนั้นมีคนที่วางเดิมพันกับเขา เธอจำได้ เมื่อเห็นสายตาที่เขามองมาที่เธอ โลมเลียอย่างไม่ปิดบังทำให้เธอนึกขยะแขยงในสายตานั้น เขาเดินตรงเขามาหาเธอ มือหนาคว้าข้อมือเธอมาจับไว้

“ปล่อยนะ! อย่าทำอะไรฉันเลย ได้โปรด ปล่อยฉันไปเถอะ พวกคุณอยากได้อะไร ฉันจะหามาให้ แต่อย่าทำอะไรฉันเลยนะ” แต่เหมือนคำขอร้องของเธอจะไม่ได้ผล มือหนาเหมือนคีมที่บีบข้อมือของเธอแน่น พยายามที่จะสะบัดเท่าไหร่ก็ไม่สามารถหลุดออกได้

“พวกมึงออกไปก่อน อย่าลืมล็อกห้องด้วย วันนี้กูจะลองยาตัวใหม่สักหน่อย”

“กรี๊ดปล่อยฉันนะ” พัทชากรีดร้องขึ้นมาทันทีที่คนหน้ารวบตัวเธอไปกอด ก่อนจะเหวี่ยงเธอลงเตียงกว้าง หญิงสาวนอนตัวงอด้วยความจุก และด้วยสัญชาตญาณความเป็นแม่ทำให้ยกมือขึ้นมาเธอกุมท้องไว้ด้วยความเป็นห่วงชีวิตน้อยๆ ในท้อง

“คงจะไม่ได้ ในเมื่อวันนี้ฉันคือผู้ชนะ เธอก็ต้องเป็นของฉัน อยากจะรู้จริงๆ ว่าผู้หญิงของไอเชนท์จะเด็ดแค่ไหน วันนี้ฉันมีของเล่นมาใหม่พอดี แต่ฉันขอลองแบบไม่ใช้ยาก่อนแล้วกัน จะได้รู้ถึงความแตกต่าง” เขาว่าเสียงเหี้ยม รอยยิ้มร้ายที่ปรากฏบนใบหน้าทำเอาหญิงสาวใจเต้นด้วยความกลัว น้ำตาที่เพิ่งจะเหือดแห้งไปเมื่อครู่กลับมารินไหลอีกครั้ง เธอหยัดกายลุกขึ้นนั่งก่อนจะกะทดถอยไปถึงปลายเตียง เมื่อชายหนุ่มตรงหน้าค่อยๆ ถอดเสื้อผ้าออกทีละนิดแล้วก้าวมาหาเธอ อย่างใจเย็น

“ฮึก อย่าทำอะไรฉันเลยนะ ตอนนี้ฉันท้องอยู่ ถือเสียว่าเห็นแก่เด็กที่กำลังจะเกิดมาเถอะนะ เค้าไม่รู้เรื่องอะไรด้วย ฮือ” เมื่อหมดหนทางที่จะหนี้แล้ว หวังพึ่งอชิระเขาก็คงไม่มาช่วยเธอ หญิงสาวยกมือพนมไว้คนตรงหน้า พร้อมกับน้ำตาที่รินไหลเป็นสาย ความเลวร้ายครั้งแรกที่เธอมีอะไรกับชายแปลกหน้านั้นเธอยังจำความเจ็บปวดในตอนนั้นได้ดีถึงจะมีฤทธิ์ยานรกบ้านั่น ที่พอจะบรรเทาได้บ้าง แต่ความเจ็บปวดในใจที่ถูกย่ำยีโดยไม่อาจฝืนร่างกายให้ต่อต้านเขาได้นั้น มันเจ็บมากเสียกว่าร่างกายร้อยเท่าพันเท่า และหากในครานี้เธอไม่สามารถหลุดพ้นจากมันได้ คงมีเพียงแค่ความตายเท่านั้นที่จะสามารถขับไล่ความเจ็บปวดในใจไปได้

“หึ ท้องหรอ ไอเชนท์มันยอมยกเมียมันให้ฉันเลยหรอเนี่ย ฮ่าๆ สะใจจริงโว้ย”

“งั้นฉันจะช่วยเข้าไปต่อแขนต่อขาให้ลูกมันหน่อยก็แล้วกัน”

“ฮึก ปล่อยนะ เขาไม่ใช่ลูกของคุณเชนท์ เขาไม่ใช่ กรี๊ด” ธีระหาได้ฟังคำบอกเล่าของคนตรงหน้าไม่ เขาดึงทึ้งเสื้อผ้าหญิงสาวตรงหน้า จนบาดผิดขาวเนียนให้เกิดรอยแดงเต็มไปหมด

“ปล่อยนะ ฮือๆ ใครก็ได้ ช่วยพายด้วย ฮือ ช่วยด้วย” เหมือนคำขอของเธอจะไม่เป็นผล เมื่อไม่มีวี่แววความเคลื่อนไหวจากด้านนอกเลย

“หยุดโวยวายแล้วให้ความร่วมมือกับฉันจะดีกว่านะ เราจะได้มีความสุขไปด้วยกัน” เขาผละออกจากเธอค่อยๆ ถอดกางเกงออกช้าๆ จ้องหญิงสาวตรงหน้าตาเป็นประกาย ผิวขาวเนียนอมชมพูโผล่พ้นออกมาจากจากรอยเสื้อที่ถูกเขาดึงทึ้ง คงจะเป็นเสื้อผ้าที่มีราคาผ้าจึงค่อนข้างหนา ทำให้เขาฉีกออกได้บางจุดเท่านั้น แต่เขาก็ใจเย็นพอจึงหันมาถอดกางเกงของตัวเองก่อน ตอนนี้บนร่างกายเขาเหลือเพียงบล็อกเซอร์ เท่านั้น

เมื่อถอดเสื้อผ้าของตนเองจนพอใจแล้ว เขาก็ก้าวขึ้นเตียง ก่อนจะรวบขาหญิงสาวดึงให้ตัวเธอขยับเข้ามาใกล้เขา มือหน้าค่อยๆ เอื้อมไปรูดซิปกระโปรงด้านข้างของเธอ ภายใต้การขัดขืนของเธอ หญิงสาวออกแรงด้วยอยากสุดชีวิต แต่ด้วยเพราะยังเจ็บจุกจากการที่ถูกเขาเหวี่ยงลงมาที่เตียง ทั้งเขายังรวบขอทั้งสองข้าง ทำให้การขัดขืนครั้งนี้เต็มไปด้วยความยากลำบาก

“ฮึก ปล่อยฉันนะ ไอสารเลว ปล่อยนะ กรี๊ด!!!!”