บทที่ 2.หุ้นส่วน... หัวใจ??

เรือใบไม้ยิ้มน้อยๆ พลางปรายตามองชายหนุ่มที่กำลังลูบหัวม้าหนุ่มตัวงามในฟาร์มของเธอนั่นเอง ไทเกอร์ เป็นพ่อม้าตัวเก่งที่วิ่งเร็วและแข็งมาก มันเชื่องและเป็นมิตรกับทุกคน ชอบหว่านเสน่ห์ใส่แม่ม้าสาวไปทั่วทำตัวเหมือนหนุ่มเจ้าเสน่ห์เจ้าเล่ห์แสนกลเหมือนกับคนที่กำลังจะขี่หลังมันนั่นล่ะ

สามวันแล้วที่โรมิโอมาเป็นแขกของที่นี่ซึ่งทุกคนในฟาร์มต่างก็รู้โดยทั่วกันแล้วว่าโรมิโอคือเจ้านายคนใหม่ หรืออีกนัยหนึ่งคือ ว่าที่สามีของเธอนั่นเอง

แน่นอน.. เธอไม่อาจจะปฏิเสธข้อเสนอของเขาและเขาก็ไม่อาจจะปฏิเสธข้อเสนอและเงื่อนไขของเธอได้เช่นกัน และตอนนี้เธอกับเขาก็เหมือนเป็น หุ้นส่วน กันไปแล้ว

“แน่ใจเร้อว่าขี่ม้าของฉันได้..” เรือใบไม้เปรยขึ้นโรมิโอหันมามองเธอตาขุ่น

“หึ.. จะบอกอะไรให้นะ เธอคงไม่เคยรู้สินะว่าฉันเป็นนักกีฬาขี่ม้ากับเขาเหมือนกัน สมัยเรียนมหาวิทยาลัยฉันเหรียญทองทุกครั้งที่ลงแข่ง”

“นั่นมันสมัยโน้นนนน.. ตั้งกี่สิบปีแล้วลุง.. ถ้าเป็นดาบก็เข้าฝักจนขึ้นสนิมแล้ว ก่อนหน้านี้คุณก็แพ้ฉันจำได้มั้ยคะ..” หญิงสาวยิ้มล้อเลียน

“นี่ยายใบไม้แห้ง..” โรมิโอหน้าแดงก่ำนึกขัดใจกับปมในอดีต

“เรียกว่าที่เมียให้เพราะๆ หน่อยสิคะพี่โรมขา..” เรือใบไม้ยิ้มยั่วแล้วยักคิ้วให้อย่างยียวนพร้อมทั้งหัวเราะชอบใจ สนุกที่ได้แกล้งให้เขาเดือดดาลเล่นๆ เธอหมั่นไส้ท่าทางมั่นใจในตัวเองสูงลิบของเขานัก คงคิดว่าผู้หญิงทุกคนจะต้องสยบอยู่แทบเท้าเขาง่ายๆ แน่ล่ะผู้หญิงคนอื่นอาจจะใช่ แต่ไม่ใช่เธอแน่นอน และจะต้องเป็นเขามากกว่าที่จะต้องมาสยบแทบเท้าเธอ...

“จะขี่ม้าแข่งกันอีกครั้งไหมล่ะ” โรมิโอรู้สึกเหมือนถูกลูบคมจึงท้าทายไป

“ก็ด้ายยย..” เรือใบไม้ลากเสียงตอบและยิ้มท้าทาย

“คราวนี้เธอต้องแพ้แน่นอน..” โรมิโอพูดอย่างมั่นใจ...

“ก็ลองดู.. ถ้าแพ้เค้าก็อย่าร้องไห้แงๆ ก็แล้วกัน แงๆ คนขี้แพ้ฟ้องแม่ขี้มูกโป่ง..”

หญิงสาวทำหน้าเหมือนลิงจ๋อล้อเลียนเขาทั้งยังหันหลังส่ายก้นและเอามือตีก้นไปมา โรมิโออดไม่ได้ที่จะหลุดหัวเราะขบขันออกมา..

“เด็กบ้าอ๊ย..ลิงทโมนชัดๆ” โรมิโอส่ายหน้ายิ้มๆ แล้วหันไปใส่อานบนหลังเจ้าไทเกอร์..

“อาโรมค้าบบ.. อาโรม อาใบไม้ขา..”

แล้วเสียงเด็กๆ ก็ดังขึ้นพร้อมทั้งลิงทโมนสี่ตัวก็วิ่งกรูกันมาที่สนามขี่ม้า โรมิโอกลอกตามองฟ้าแล้วหันมาฉีกยิ้มให้เด็กๆ ตอนนี้ก็มีลิงทโมนห้าตัวแล้วสินะ..

“มาทำไมกันครับ”

“เราได้ข่าวว่าอาโรมจะขี่ม้าแข่งกับอาใบไม้”

“เราจะมาเชียร์อาใบไม้ค่ะ”

“เชียร์อาโรมด้วยก็ได้นะ” เด็กๆ แย่งกันพูด โรมิโอพูดไม่ออก แต่ในใจก็กำลังคิดว่าใครกันนะที่บอกเด็กๆ แบบนั้น

“ใช่แล้วจ้าเด็กๆ จ๋า วันนี้อาใบไม้สุดสวยจะแข่งขี่ม้ากับอาโรมสุดหล่อ” เรือใบไม้ยิ้มให้เด็กๆ ท่าทางของเธอดูเป็นธรรมชาติและสดใสทีเดียว

“ผมว่าอาใบไม้ต้องชนะ”

“นิต้าก็ว่างั้นแหละ”

“อะ แฮ่ม.. เด็กๆ ครับ” โรมิโอกระแอมขึ้นเมื่อเห็นว่ากองเชียร์ตัวน้อยจะเอนเอียงไปเชียร์เรือใบไม้เสียหมด

“งั้นต้นกล้าเชียร์อาโรมก็ได้”

“ใช่ๆ เราเชียร์อาโรมด้วยกัน เชียร์ทั้งสองคนเลย..” แล้วเด็กๆ ก็ส่งเสียงเออออไปด้วยกัน

“เอาเว้ยพวกเรามาเร็วๆ เดี๋ยวไม่ทัน” สิ้นเสียงเด็กๆ ก็มีเสียงใครอีกคนดังขึ้นพร้อมกับกลุ่มคนหญิงชายราวสิบคนเดินมาที่สนาม

“พี่เก่ง.. มาทำไมกันคะเนี่ย” เรือใบไม้เอ่ยถาม เก่ง ลูกชายลุงก้าน ที่เดินนำขบวนคนงานในฟาร์มมา

“ก็มาเชียร์คุณหนูไงครับ พวกเราทุ่มเต็มที่เลยนะครับ”

“ใบไม้ห้ามไม่ให้เล่นการพนันไงคะ..” หญิงสาวกอดอกมองเก่งกับพรรคพวกตาเขียว

“แหะๆ ขอโทษครับคุณหนู แต่พวกผมไม่ได้วางเงินกันนะครับ แค่ทายกันว่าถ้าคุณหนูชนะ เราจะทำหมูกระทะกินกันเย็นนี้ พ่อเป็นคนจ่ายเงิน”

“อ้าว.. ไอ้ลูกเวร ไหงให้กูจ่ายเงินค่าหมูกระทะวะตบกบาลแยกเลยมึง..” ลุงก้านหันมาทำท่าจะตบกบาลลูกชายแต่เก่งก็เร็วกว่าหลบได้ทันแล้วหัวเราะแหะๆ ให้ผู้เป็นพ่อ

“โธ่.. เอาน่าพ่อ นานๆ จะได้มีอะไรดูลุ้นๆ ระทึกแบบนี้พ่อก็ลงทุนหน่อยน่า”

“นี่เกณฑ์กันมาหมดหรือยัง” โรมิโอเดินมายืนข้างๆ เรือใบไม้เท้าสะเอวมองเก่งกับทุกคน

“หมดแล้วครับ เอาแบบนี้ดีกว่าผมไปเตรียมสถานที่ให้ดีกว่า ไปพวกเรา” ว่าแล้วเก่งก็ทำกวักมือเรียกเพื่อนๆ ของตนสามคนไปที่สนามแล้วจัดเตรียมการแข่งขี่ม้าอย่างรวดเร็ว..

“อ้าว.. ยังไม่ได้บอกเลยว่าจะแข่งวันนี้” โรมิโอบ่น

“ไม่กล้าหรือไง” เสียงใสๆ เอ่ยเหมือนดูแคลน โรมิโอก้มลงมองคนที่ตัวเล็กกว่าด้วยแววตาท้าทาย

“ใครไม่กล้า.. เคยกลัวใครที่ไหน” หญิงสาวไหวไหล่แล้วหัวเราะกับคำพูดของเขา

“จริงอะ”

“งั้นก็ลองดูสักตั้ง ดูสิว่าเธอจะเก่งแต่ปากหรือเปล่า..”

“ด้ายยย.. แล้วเจอกันในสนาม..”