บทที่1.จบตอน

เรือใบไม้ มิลเลอร์ ยิ้มน้อยๆ ในหน้าอย่างพอใจที่ทำให้ผู้ชายปากมอมที่แสนหยิ่งยโสคนนั้นโมโหหงุดหงิดได้

หน็อย.. มาถึงก็ทำท่าเหมือนเป็นเจ้าของฟาร์มพูดจาสุนัขไม่รับประทานแบบนั้นปล่อยให้ร้อนตับแตกไปเลย...

“สมน้ำหน้า.. คนปากดีคนปากเก่ง ก็ต้องมีบททดสอบกันหน่อยว่าเก่งแค่ไหน”

เรือใบไม้คือหญิงสาววัยยี่สิบเจ็ดปีซึ่งเป็นลูกเลี้ยงของ นายโทมัส มิลเลอร์ เธอไม่เคยรู้ว่าพ่อที่แท้จริงของเธอคือใคร เธอจำได้เพียงว่า พ่อทอม คือพ่อของเธอ และเธอก็รักเขามาก มากจนไม่สนใจว่าพ่อที่แท้จริงคือใครและไม่เคยคิดอยากจะรู้เลยด้วยซ้ำ แม้แต่ตอนที่รู้ว่าคุณโทมัสคือพ่อเลี้ยงไม่ใช่พ่อที่แท้จริงเธอก็ไม่รู้สึกตกใจหรือเสียใจแม้แต่น้อย กลับดีใจและเต็มใจจะมีพ่อเพียงคนเดียวคือ พ่อทอม โทมัส มิลเลอร์ เท่านั้น

แม่ของเธอชื่อ โรส หรือ รสิกา เป็นสาวลูกครึ่งไทย อังกฤษที่สวยและอ่อนหวานน่ารักที่สุดในสายตาของคนเป็นลูกเช่นเธอ แม่เล่าให้เธอฟังอย่างไม่ปิดบังว่า นางคบหากับคนรักซึ่งเป็นลูกครึ่งไทย อังกฤษเหมือนกัน ตอนที่ไปเรียนต่อที่อังกฤษ และเผลอมีความสัมพันธ์กันจนตั้งท้อง แต่ชายคนรักไม่ยอมรับและทางครอบครัวของเขาก็ไม่ยอมรับแม่ของเธอและหาเหตุผลต่างๆ นานามาบีบบังคับให้แม่ของเธอทำแท้งหรือไม่ก็เลิกรา เลิกติดต่อกับลูกชายของตน ทั้งชายที่เป็นคนทำให้เธอกำเนิดขึ้นก็ไม่ยอมรับ แม่เสียใจมากจนคิดฆ่าตัวตายแต่คุณโทมัสมาพบและช่วยเหลือไว้

คุณโทมัสช่วยเหลือปลุกปลอบให้แม่ของเธอมีกำลังใจที่จะอยู่ต่อไป และความผูกพันของพวกเขาก็เริ่มงอกงามจนเกิดเป็นความรักที่แน่นแฟ้น เมื่อแม่คลอดแล้วคุณโทมัสก็ขอแม่แต่งงานและรับเป็นพ่อของเธอ พวกท่านรักกันมากและมักเล่าเรื่องราวหวานๆ ของพวกตนให้เธอฟังเสมอ และเธอก็ชอบฟังพวกท่านเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นระหว่างกันให้ฟัง เรื่องราวของพ่อแม่แสนโรแมนติก จนเธอแอบคิดว่าสักวันจะได้พบกับผู้ชายที่แสนดีอย่างพ่อทอมบ้าง

แต่แล้วเมื่อห้าปีก่อนแม่ของเธอป่วยหนักและเสียชีวิตลงด้วยโรคมะเร็งซึ่งนางไม่ยอมบอกใครและไม่ยอมไปรักษาเพราะต้องการเก็บเงินค่ารักษาตัวไว้เพื่อให้เธอเรียนจบและไม่อยากให้ใครต้องมาเสียเงินทองกับการรักษาตัวเอง เพราะในขณะนั้นฟาร์มมิลเลอร์เกิดประสบปัญหาทางการเงิน พ่อทอมของเธอถูกเพื่อนหลอกให้ลงทุนด้วยและชักชวนเล่นพนัน พ่อทอมของเธอหลงผิดไปชั่วขณะและแม้เป็นเพียงการหลงผิดไปเล่นพนันเพียงสองครั้งก็ทำให้ท่านเกือบกลายเป็นบุคคลล้มละลาย ท่านขายทรัพย์สินหลายอย่างไปเพื่อใช้หนี้และเงินที่เคยมีหลายร้อยล้านก็หมดไปอย่างรวดเร็ว ทั้งพ่อทอมและแม่ของเธอเสียใจมากที่เกิดเรื่องแบบนี้ แต่แม่ก็ปลอบใจพ่อทอมและทั้งสองก็ช่วยกันประคับประคองฟาร์มต่อไป เพราะพวกเขาเหลือเพียงฟาร์มม้าเท่านั้น ซึ่งมันเป็นสิ่งที่พ่อทอมรักมากและเธอก็รักฟาร์มแห่งนี้มากเท่าชีวิต

หลังจากที่เธอเรียนจบไม่กี่เดือนแม่ก็เสียชีวิต พ่อทอมเสียใจมากบวกกับการที่ต้องทำงานหนักเพื่อรักษาสมบัติชิ้นเดียวที่มีไว้ทำให้ท่านเครียดจนป่วยหนักแต่ท่านก็ไม่ยอมแพ้ ไม่เคยแสดงความอ่อนแอให้เธอเห็น ทุกวันพ่อทอมจะยิ้มให้เธอและบอกว่า สู้ๆ นะลูก รอยยิ้มของท่านทำให้เธอมีกำลังใจมากขึ้นและสองพ่อลูกต่างก็ปลุกปลอบเป็นกำลังใจให้กันและกันเสมอมาจนวันหนึ่งท่านก็เสียชีวิตจากอุบัติเหตุ ในวันที่ท่านประสบอุบัติเหตุก็คือวันที่ท่านกำลงจะไปรับเค้กวันเกิดให้เธอ เพราะท่านกำลังจะเซอร์ไพรส์ในวันเกิดครบรอบยี่สิบสี่ปีของเธอนั่นเอง แม้ผ่านมาสามปีแล้วที่พ่อทอมเสียชีวิตและทิ้งฟาร์มม้าไว้ให้เธอรับช่วงต่อแต่ทุกๆวัน เรือใบไม้ยังรู้สึกว่าพวกท่านทั้งสองไม่ได้จากไปไหนความรักของพวกท่านยังอบอวลและโอบล้อมที่นี่ไว้ไม่เสื่อมคลาย...

ใบหน้านวลหมองเศร้าเล็กน้อยเมื่อคิดถึงพ่อแม่ที่ล่วงลับไปของตน แต่ไม่นานความแช่มชื่นก็ระบายขึ้นทั่วดวงหน้าหลังจากที่เธอสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ แล้วปลุกปลอบตัวเองให้มีชีวิตต่อไปและต้องทำให้ฟาร์มมิลเลอร์กลับมารุ่งเรืองอีกครั้ง โชคดีที่เธอยังเหลือพ่อพันธุ์และแม่พันธ์ม้าที่ดีที่สุดในโลกอยู่ในฟาร์มและพวกมันก็กำลังจะให้ลูกม้าที่แสนน่ารักกับเธอ ตอนนี้มีม้าอยู่ในฟาร์มหกตัว และพวกมันก็คือสมบัติล้ำค่าที่สุดของเธอ

“เธอนี่มันร้ายจริงๆ เลยนะเรือใบไม้..” เสียงเข้มๆ ของโรมิโอดังขึ้นดึงให้เรือใบไม้กลับมาอยู่กับเหตุการณ์ปัจจุบันตรงหน้า

“สวัสดีค่ะคุณโรมิโอ.. พบกันอีกครั้งนะคะ” เธอกล่าวเป็นการเป็นงานพร้อมทั้งลุกขึ้นมองเขาอย่างไม่หลบสายตาทั้งยังไม่รู้ร้อนรู้หนาวกับการที่หลอกให้เขารอเป็นชั่วโมง โรมิโอกอดอกมองแม่สาวตรงหน้าอย่างขุ่นใจ

“เธอหลอกให้ฉันนั่งรอเป็นชั่วโมง..”

“อ้อ.. ใช่ค่ะ ก็แค่ทดสอบน่ะว่าคุณเก่งแค่ไหน เก่งเหมือนปากไหมก็เท่านั้นเอง และได้รู้แล้วว่าคุณรอเก่งเหมือนกัน..”

เรือใบไม้ตอบยิ้มๆ และไหวไหล่น้อยๆ ซึ่งสีหน้ายิ้มน้อยๆ และไหวไหล่อย่างยียวนมองเขาด้วยหางตาแบบนั้นทำให้โรมิโอแทบคลั่งด้วยความขัดเคืองใจ

ยายทอมบอยนี่กล้าดียังไงมองเขาแบบนั้น ไม่มีผู้หญิงคนไหนมองเขาด้วยแววตาสบประมาทแบบนี้แล้วเจ้าหล่อนยังถากถางด้วยคำพูดที่ไม่มีผู้หญิงคนไหนเคยพูดกับเขา หญิงสาวทุกคนล้วนตกอยู่ใต้อำนาจและเสน่ห์อันเหลือล้นของเขา พวกหล่อนจะต้องพูดจาอ่อนหวานออดอ้อนให้เขาสนใจและควงพวกหล่อนให้นานที่สุด ไม่มีใครอวดดีปากดีเท่าแม่สาวทอมบอยตรงหน้านี้เลยสักคน...

“เธอกล้ามากที่ทำกับฉันแบบนี้”

“ไม่มีเหตุผลที่จะต้องไม่กล้านี่คะ คนเราจะมีสามีทั้งทีก็ต้องทดสอบสมรรถภาพของว่าที่สามีหน่อยสิคะว่าดีแค่ไหน”

ปากจัดไม่เบา..

นี่คือสิ่งที่โรมิโอรับรู้ แล้วแม่ของเขาไปเห็นดีเห็นงามถึงขนาดอยากได้เป็นสะใภ้ และต้องได้เธอเท่านั้นเป็นสะใภ้ได้อย่างไรกันนะ แม่คนนี้นี่นะหรือคือคนที่มีคุณสมบัติดีพอจะเป็นเมียคนอย่างโรมิโอ ฟ็อกซ์ ไม่น่า ไม่เอา.. ไม่อยากได้ มันต้องไม่ใช่คนนี้ ชายหนุ่มกู่ร้องอยู่ในอก...

“กำลังคิดว่าฉันไม่เหมาะกับตำแหน่งเมียคุณหรือไง อย่าเพิ่งมองคนแค่ภายนอกสิคุณ ฉันมีอะไรๆ ที่ดีๆ อีกเยอะที่เหมาะจะเป็นเมียคุณ”

เหมือนเจ้าหล่อนล่วงรู้ความคิดของเขาอย่างนั้นล่ะ โรมิโออยากจะเอามือบีบคอเล็กๆ นั่นเสียนักเมื่อเห็นท่าทางยียวนกวนประสาทของหญิงสาวที่ไม่มีทีท่าว่าจะหลงเสน่ห์เขาแม้แต่น้อยและแววตาของเจ้าหล่อนก็แสดงออกมาอย่างเปิดเผยว่าไม่ชอบหน้าเขานักเช่นกัน

“หึ.. แต่เธอไม่ใช่ผู้หญิงในสเปกฉัน แห้งๆ แบนๆ แค่นี้ก็ไม่ผ่านมาตรฐานฉันแล้วล่ะ”

“แต่ยังไงคุณก็ต้องรับฉันเป็นเมียอยู่ดี จริงไหม..”

เรือใบไม้กอดอกเชิดหน้าตอบเขาด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน โรมิโอกัดกรามแน่นแล้วกระแทกลมหายใจหนักๆ แล้วพยายามรวบรวมสติเพื่อจะพูดคุยตกลงกับเธอให้เสร็จสิ้น

“ฉันมีเรื่องจะตกลงกับเธอ”

“แน่นอน.. ฉันเองก็มี” ทั้งสองสบตากันนิ่งต่างคนต่างมีเงื่อนไขในใจของตน...

“คิดว่าคุณเองก็ต้องยอมทำตามข้อตกลงของฉันโดยไร้ข้อแม้อยู่แล้ว”

เรือใบไม้ยิ้มกว้างอย่างรื่นรมย์ ในขณะที่โรมิโอต้องพยายามข่มอารมณ์เดือดพล่านอย่างเต็มที่...