ตอนที่2

อยากได้ยินคำว่ารัก...ไม่หรอก นี่เป็นเพียงความคิดและคำตอบในใจหล่อนเท่านั้น ไม่มีวันที่คนอย่างนางสาวนิชากานต์ นาถวัฒน์ จะหลุดคำพูดเช่นนี้ออกไป

“ไม่ค่ะ นิชไม่อยากได้ยินคำพูดอะไรจากพี่วาอีก ไม่อยาก...”

นิชกานต์สะบัดหน้าหนีแววตาคม เพื่อซ่อนความรู้สึกยอกแสยงในอกที่อาจจะปรากฏออกมาให้เขาจับได้

“เมื่อเราตกลงกันได้ด้วยดีแบบนี้ นิชก็ดีใจ”

หล่อนหันกลับมา หลังจากกล้ำกลืนความรู้สึกร้าวรานได้แล้ว วาสพยังเคาะนิ้วลงบนโต๊ะเป็นจังหวะแบบไร้เสียง สีหน้าของเขาสงบจนดูเป็นเฉยเมย

“แต่นิชยังอยากจะขอร้องพี่วาอย่างหนึ่ง”

หล่อนพูดต่อขณะวาสพตั้งใจฟัง

“นิชอยากให้พี่วาไปเจรจากับผู้ใหญ่เอง รวมทั้งแม่ของนิชด้วย เพราะถ้านิชพูด...”

นิชกานต์นึกปฏิกิริยาของมารดาออก จริงอยู่...ที่ผ่านมานั้นมารดาอาจจะตามใจนิชกานต์ด้วยความรัก และสงสารลูกสาวที่กำพร้าพ่อตั้งแต่อายุเพียงไม่กี่ขวบ แต่เรื่องใดที่ได้ตัดสินใจไปแล้วนิชกานต์จะต้องปฏิบัติตาม คุณนงเยาว์จะยืนยันให้ทุกอย่างเป็นไปตามนั้น อย่างไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆ

“ตกลง”

วาสพรับคำง่ายๆ

นิชกานต์ชักไม่แน่ใจว่าหล่อนควรดีใจหรือไม่ที่อะไรๆ เป็นไปตามความต้องการทุกประการ

“ยังมีอะไรอีกมั้ย ที่นิชอยากให้พี่ทำ”

นิชกานต์รู้สึกปากแห้งจนต้องเลียริมฝีปาก

“ไม่...ไม่มีแล้วค่ะ”

*

“ตกลงจะไปให้ช่างวัดตัวเมื่อไหร่น่ะนิช”

“วัดตัวอะไร?”

คนถามทำสีหน้าสงสัยอย่างแปลกใจเต็มที่

“อ้าว...”

นานแค่ไหนแล้วที่นิชกานต์ไม่เคยเห็นรอยยิ้มของเพื่อนรัก นอกจากแววเศร้าหมอง

ช่วงแรก มัลลิกาอยู่ในสภาพคนที่มีเพียงร่างกับวิญญาณจากการสูญเสียบุรุษอันเป็นที่รัก โดยมีสาเหตุหลักมาจากพฤติกรรมในช่วงเวลาที่ผ่านมาจากอดีตของชายหนุ่ม

ภพสรรค์ นภดลคือชายหนุ่มคนนั้น คนที่ประทับรอยรักไว้ในหัวใจของมัลลิกาไม่เสื่อมคลาย ไม่ว่าวันเวลาจะผ่านไปนานเท่าใด

ชายหนุ่มร่างสูงเพรียว ผู้มีรอยยิ้มและดวงตาสะกดสตรีทั้งหลายที่เผอิญมีโอกาสผ่านเข้ามาในชีวิตราวต้องมนต์

ภพสรรค์คือชายขายร่างไม่ขายรัก และเมื่อพบรักแท้กับสาวน้อยแสนหวานอย่างมัลลิกา เขาตัดสินใจเลือกทางเดินใหม่เพื่อลบอดีตของตัวเอง แต่สุดท้ายปมชีวิตที่นำพาหญิงสาวที่เป็นยอดดวงใจจมสู่ห้วงทุกข์มหันต์ ทำให้เขาเลือกที่จะจากหล่อนด้วยการดับชีพตัวเอง

มัลลิกายอดดวงใจสุดที่รักของเขาบอกว่า หล่อนทนไม่ได้หากจะต้องลาจากเขาทั้งเป็น

เมื่อมัลลิกาเลือกจะลาจากเขาด้วยความตั้งใจจากตาย เขาไม่ลังเลจะให้หล่อนมีคงมีชีวิตด้วยการเป็นฝ่ายวิ่งเข้าหาเงื้อมมือพญามัจจุราชนั้นเสียเอง

การตัดใจของภพสรรค์ ยุติภาวะและสภาพอีหลักอีเหลื่อทั้งหมด

ไม่มีใครว่าคนตาย ว่าเขาเลือกตัดสินใจผิด แต่ถ้าหากโลกเบื้องหลังความตายมีจริง หรือวิญญาณของเขายังลอยนวลอยู่ใกล้ตัวสตรีอันเป็นที่รัก เขาคงได้รู้แล้วว่าเขาตัดสินใจผิด ที่ทำให้สตรีสุดที่รักคนเดียวในชีวิตของเขา มีชีวิตอยู่ในสภาพของคนที่ไร้หัวใจ แทบจะไม่รู้ร้อนรู้หนาวใดๆ

ระยะเวลาเกือบสามปีนับแต่เกิดโศกนาฏกรรม เพียงแค่ช่วยให้ลมหายใจที่อ่อนแผ่วของมัลลิกาไม่ตกอยู่ในสภาพติดขัดเท่านั้น ความสดใสร่าเริงที่เคยมีในตัวสาวน้อยวัยสิบเก้าได้แตกดับไปพร้อมกับชายคนรัก

ในวัยยี่สิบสอง มัลลิกาเป็นหญิงสาวที่ดวงตาหม่นแสงราวกับว่าพลังชีวิตของหล่อนมีอยู่แค่ให้หล่อนยังดำรงชีพอยู่ได้จนกว่าจะสิ้นอายุขัย

มัลลิกาเป็นเพื่อนรักของนิชกานต์ ตลอดระยะเวลาที่เพื่อนมีความรักหล่อนรับรู้ กระทั่งทุกช่วงเวลาที่เพื่อนรักประสบชะตากรรมอันโหดร้ายเกินกว่าเด็กสาววัยสิบเก้าจะทนรับไหว นิชกานต์ก็อยู่เคียงข้างเพื่อนมาตลอด

ถึงวันนี้หากสิ่งใดทำให้มัลลิกายิ้มได้ หรือรู้จักการหัวเราะด้วยความขบขันจริงๆ ไม่ใช่แค่นยิ้ม หรือเสแสร้งหัวเพราะเพื่อให้คนอยู่ใกล้สบายใจ หล่อนยินดีและเต็มใจที่จะทำทุกอย่าง เพื่อแลกกับการได้ยินเสียงหัวเราะสดใสของเพื่อ หรือรอยยิ้มเบิกบานแม้เพียงชั่วแว่บ

“นิช...ใจลอยไปถึงไหนแล้ว”

นิชกานต์กะพริบตาถี่ๆ เมื่อใบหน้าสวยหวานชะโงกข้ามโต๊ะเล็ก จนดวงตาสวยซึ้งหวานอมโศก สบตาหล่อนในระยะไม่ถึงสองฟุต แววสงสัยใคร่รู้ในทุกข์สุขของเพื่อนมีอยู่เต็มเปี่ยมถึงแม้หัวใจของตนจะเต็มไปด้วยม่านสีดำแห่งความทุกข์ปกคลุม

“ใจลอย เปล่านี่...ก็แค่คิดอะไรเพลินๆ น่ะ”

“มิน่าล่ะ ถึงไม่ยอมตอบคำถามลิกา”

“ลิกาถามอะไร ถามใหม่สิจ๊ะนิชจะได้ตอบ”

“อย่างนี้แล้วยังจะมาบอกว่าไม่ใจลอย ลิกาถามว่าาาา เมื่อไหร่นิชจะไปให้ช่างวัดตัวตัดชุดเจ้าสาว"

คำถามของมัลลิกาทำให้คนถูกถามหลุบตาลงมองมือตัวเองที่วางประสานกันบนโต๊ะเกือบนาที กว่าจะหลุดคำตอบออกมาได้

“คงไม่ต้องแล้วล่ะ”

“หมายความว่าไงจ๊ะ ไม่ต้องแล้ว หรือว่านิชจะซื้อแบบสำเร็จแทนสั่งตัด”

“เปล่า....”

“อะไรเปล่า”

“ก็...”

เมื่อถูกมองมาด้วยสายตา “กำลังจะเหลือทน” ทำให้ต้องรีบพูดต่อ

“เรื่องระหว่างเรากับพี่วามันจบลงแล้วล่ะลิกา ไม่มีงานแต่ง ทุกอย่างยกเลิกหมด”

“พูดเป็นเล่น”

“ไม่ได้พูดเล่นนะ จริงๆ นิชจะโกหกลิกาไปทำไมละจ๊ะ”

“จะยกเลิกหรือไม่มีการแต่งงานได้ไงกัน?”