ตอนที่1

“คุณ...เข้าไปไม่ได้นะคะ!”

ร่างระหงก้าวฉับๆ ใบหน้าเรียวขณะนี้ค่อนข้างบึ้งตึง ไม่ฟังเสียงที่คล้ายจะตกใจแกมโมโหดังมาอีก

“คุณคะคุณ ผู้จัดการท่านมีแขก...”

พนักงานสาวหน้าห้องผู้จัดการ ที่ลุกจากโต๊ะทำงานผวาวิ่งตามมา เพื่อเข้าสกัดหน้าหญิงสาวที่โผล่มาราวพายุสลาตัน เบรคแทบหัวทิ่มหัวตำ เมื่อร่างโปร่งก้าวฉับๆ หยุดกึกก่อนหมุนตัวกลับมาในนาทีเดียวกัน

ผมยาวสลวยปล่อยสยายเต็มแผ่นหลัง สะบัดตามแรงหมุนของตัวผู้เป็นเจ้าของ

“มีแขก?”

“ค่ะ”

“ไล่กลับ”

เสียงพูดเรียบเฉยทำเอาอีกฝ่ายตาโต ร่างโปร่งหมุนกลับ นาทีต่อมาประตูห้องทำงานผู้บริหารบริษัทก็ถูกผลักเข้าไปเอย่างแรง

คนที่นั่งบนเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานตัวใหญ่ เอี้ยวคอมามองด้วยความตกใจ ทว่าชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนอาร์มแชร์เบื้องหลังโต๊ะทำงานไม้มะฮอกกานี หันหน้าออกประตูเพียงเลิกคิ้วเข้มโก่งตามรูปดวงตาคมสีน้ำตาลสนิมเหล็กขึ้นนิดๆ สีหน้าของเขาไร้วี่แววตกใจ หรือแม้แต่ประหลาดใจ

“วันนี้มาหาพี่ถึงที่นี่ได้ มีธุระอะไรด่วนหรือเปล่า”

เขาทักคนถือวิสาสะด้วยเสียงห้าวมีกังวานทุ้มรื่นหู

ร่างโปร่งเพรียวดูงามชดช้อยในชุดกางเกงขาลีบ กับเสื้อผ้าโพลีแอสเตอร์เข้ารูปจนเห็นชัดในส่วนโค้งเว้าของสรีระอิสตรี โดยเฉพาะเนินทรวงกลมกลึงตั้งชันที่กำลังขยับเขยื้อนขึ้นลงตามแรงหอบหายใจ

“ค่ะ มี”

คำตอบสั้นห้วนทำให้วาสพละสายตาจากความงามอย่างหนึ่งไม่มีสอง กลับมาพูดกับบุรุษวัยกลางคนที่เขากำลังพูดคุยอยู่ก่อนหญิงสาวจะปรากฏกาย

“เห็นทีเราคงต้องหารือกันต่อพรุ่งนี้แล้วล่ะคุณบรรยง”

“ครับ ไม่มีปัญหา ว่าแต่จะสักกี่โมงดี”

“ผมให้คุณนัดเวลามาก็แล้วกัน”

“งั้นสักสิบเอ็ดโมง ผมจะได้ถือโอกาสเลี้ยงกลางวันคุณวาสพสักมื้อ”

“ตกลง พรุ่งนี้สิบเอ็ดโมงพบกัน ผมต้องขอโทษที่ทำให้เสียเวลา”

วาสพปิดแฟ้มบนโต๊ะเลื่อนไปรวมกันไว้ทางหนึ่ง เมื่อประตูห้องปิดลงตามหลังผู้มาเจรจาติดต่อเรื่องธุรกิจ

ร่างสูงใหญ่เอนหลังพิงพนักเก้าอี้ตามสบาย ขณะสายตาจับนิ่งๆ อยู่ที่ดวงหน้าเรียวงามนวลผ่องของหญิงสาวผู้บุกรุก

“สวัสดีพี่วา”

นิชกานต์ก้าวเข้าไปหยุดอยู่เบื้องหน้าโต๊ะแต่ยังไม่ยอมนั่ง วาสพเลิกคิ้วสูงทั้งสองข้าง หัวเราะเบาๆ แต่สีหน้าแววตาดูระวังระไว

“มาตั้งนานเพิ่งจะทักทายพี่ได้ มีอะไรติดคออยู่หรือไง”

“ถ้ามีอะไรติดคอก็เห็นจะเป็นพี่วานั่นแหละ”

“อะฮ้า! อย่าบอกพี่นะว่านิชเป็นยักษ์กินคน”

“ไม่ต้องมาชวนเฉไฉเลย ยังไงวันนี้นิชก็ต้องพูดกับพี่วาให้รู้เรื่อง”

“เอาล่ะ มีอะไรจะพูดกันให้รู้เรื่องก็ว่ามาได้เลยพี่พร้อมแล้วที่จะรับฟัง”

ยิ่งวาสพอารมณ์เย็นเท่าไหร่ นิชกานต์ก็ร้อนขึ้นเท่านั้น

“ว่าไง นิชมีเรื่องด่วนอะไร ไหน ลองว่าไปซิ”

“เรื่องด่วนของนิชเกี่ยวกับพี่วา”

“ชื่นใจ”

“พี่วา! นิชไม่ได้พูดเล่นนะ รู้มั้ยว่าเวลานี้ถ้านิชฆ่าคนได้โดยไม่ผิดกฎหมาย นิชฆ่าพี่วาไปแล้ว”

“กระหายเลือดจริงนะเรา เอ้า...นั่งลงก่อนพี่เมื่อยคอเต็มทีที่จะต้องนั่งแหงนคอตั้งบ่ามองนิชอยู่อย่างนี้”

“ไม่นั่ง! นิชจะพูดสองสามคำแล้วจะไป”

“ตามใจ”

วาสพมองหญิงสาวตรงหน้าเขาอย่างกำลังมองเด็กดื้อ นิชกานต์สบตาคมไม่หลบ เมื่อพูดเสียงเน้นหนัก

“นิชจะไม่แต่งงานกับพี่วา”

คำพูดที่โพล่งออกมาของนิชกานต์ทำให้ไหล่กว้างหนาเกร็งขึ้นนิดๆ แล้วกลับผ่อนสบายดังเดิม หากทว่าดวงตาคมล้อมกรอบด้วยขนตายาวดกหนานั้นกลับหรี่ลง

“หัวเด็ดตีนขาดนิชก็ไม่แต่ง! คอยดูนะ ถ้าแม่บังคับให้นิชแต่งงานกับพี่วา เหมือนที่บีบให้นิชรับหมั้นพี่วา นิชจะหนีไปให้ไกลสุดขอบโลก!”

วาสพยังเงียบ มือหนาได้รูปวางพาดบนโต๊ะ นิ้วยาวแกร่งเคาะเบาๆ กับผิวโต๊ะ

“นิชทนไม่ได้หรอก”

นิชกานต์ไม่พูดต่อให้จบว่าที่หล่อนทนไม่ได้นั้น ไม่ใช่ทนแต่งงานกับเขาไม่ได้ หากแต่ทนไม่ได้ที่ต้องแต่งงานกับคู่หมั้นที่กำลังจะแต่งงานกับหล่อนเพียงเพราะหล่อนเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ถูกใจพ่อแม่ญาติพี่น้องของเขา อยากให้สกุลวานิชบดีกับนาถวัฒน์กระชับเกลียวกันแน่นขึ้น

นิชกานต์กำลังจะพูดต่อ ว่าหล่อนทนไม่ได้ที่จะแต่งงานกับใครในตอนนี้ แต่ยังไม่ทันจะได้พูด เสียงห้าวขัดขึ้นเสียก่อน

“ทนไม่ได้ก็ไม่ต้องทน”

แรกทีเดียวคิดว่าหูเชือน กระทั่ง...

“ไม่อยากแต่งก็ไม่ต้องแต่ง”

ชายหนุ่มพูดซ้ำ ด้วยกังวานเสียงเรียบสนิท

เมื่อแน่ใจในประสิทธิภาพหูของตัวเอง นิชกานต์กลับฉุนขึ้นมาอีก

ตกลงเขาจะพูดง่ายๆ อย่างนี้เองหรือ?

“พี่วา...พูดว่าอะไรนะคะ?”

เถอะน่ะ ขอถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจว่าได้ยินไม่ผิด

“นิชน่าจะได้ยินชัดแล้วนะ ทำไมต้องให้พี่พูดซ้ำ”

ในริ้วรอยน้ำเสียงมีแววรำคาญนิดๆ

“หมายความว่า...”

ถึงนาทีนี้นิชกานต์ไม่ค่อยแน่ใจอะไรสักอย่าง

“หมายความว่าถ้านิชทนที่จะแต่งงานกับพี่ไม่ได้ก็ไม่ต้องแต่ง ก็เท่านั้น”

“เท่านั้น?”

นิชกานต์ทวนเสียงสูง เริ่มสับสน

“พี่วาจะไม่พูดง่ายไปหน่อยหรือคะ”

มีเสียงถอนใจ ตามด้วยเสียงถามเนือยๆ

“ตกลงนิชจะเอายังไงกับพี่ นิชมาขอยกเลิกงานแต่งพี่ยอมแล้วไง หรือว่านิชอยากได้ยินคำพูดแบบไหนจากพี่อีก”