ตอนที่3

“ก็ทำไมจะไม่ได้ มีให้เห็นเยอะแยะไม่ใช่หรือที่คนหมั้นกันหลายปี เขายังถอนหมั้นกันได้เลย แล้วนี่นิชกับพี่วาเพิ่งจะหมั้นกันแค่ปีเดียวเท่าประหลาดตรงไหนถ้าจะไม่มีการแต่ง”

“เกิดอะไรขึ้นหือนิช?”

“ก็...”

คนเคยพูดเสียงดังฟังชัด ไม่เคยหลบตาใครเวลาตอบคำถาม เสมองมันไปทางอื่นที่จะทำให้ไม่ต้องมองสบตากลมโตที่มองมาอย่างค้นคว้าของเพื่อนรัก แถมน้ำเสียงเมื่อตอบยังอ่อนอ่อย นับเป็นความผิดปกติอย่างยิ่ง

“เมื่อเราสองคนไม่พร้อมที่จะอยู่ด้วยกัน แต่งงานกันไปก็คงเลิกกันในที่สุดแล้วจะแต่งเพื่อหย่ากันภายหลังทำไมละจ๊ะ”

“ไม่เชื่อหรอก ลิกาไม่เชื่อว่าเหตุผลจริงๆ จะเป็นอย่างนี้ บอกมานะ ทำไมนิชถึงมาเปลี่ยนใจปุบปับ ลิการู้นะว่านิชรักพี่วาไม่น้อยกว่าพี่วารักนิช”

“อุ๊ย...เดาผิดแล้วลิกาจ๋า”

นิชกานต์แกล้งร้องเสียงสูง พยายามใส่ความสดใสลงในน้ำเสียงอย่างเต็มที่

“พี่วาน่ะ เขาไม่ได้รักนิชอย่างที่ลิกาเข้าใจอยู่หรอกนะ”

“พี่วาบอกนิชหรือว่าไม่รัก”

“ไม่ต้องพูดตรงๆ นิชก็รู้แล้ว พี่วารักนิชเอ็นดูนิชอย่างน้องเท่านั้นแหละ ถึงนิชเองก็...ไม่ได้รักพี่วาอย่างหญิงสาวรักชายหนุ่มเหมือนกัน”

“ลิกาขอไม่เชื่อได้มั้ย”

“เชื่อเถอะ บอกให้ก็ได้สองวันก่อนนิชกับพี่วาคุยกันแล้ว พี่วาเห็นด้วยกับนิชที่เราไม่ควรแต่งงานกันในเมื่อไม่ได้รักกัน ถ้ายังไม่เชื่อหรือคิดว่านิชพูดเอาเองบอกให้อีกอย่างก็ได้ ว่าคนที่เราจะไปเจรจาเพื่อยกเลิกทั้งการหมั้นและงานแต่งผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายก็พี่วาของลิกาเองนั่นแหละ”

คนเล่าไม่ได้เล่าทั้งหมด

“พี่วาเมาค้างแน่เลยตอนพูด”

“ไม่ใช่หรอก พี่วาไม่ได้เมาค้าง”

“งั้นอาจจะ...ใช่แล้ว! นิชไปพูดอะไรกับพี่วาหรือเปล่า พี่วาถึงกับเปลี่ยนใจปุบปับแบบนั้น”

มัลลิกาไม่รู้ตัวว่าตนคาดคะเนได้ใกล้ความจริง

“ใช่...ต้องใช่แน่ๆ นิชคงไปรวนพี่วาแล้วรายนั้นก็คงโมโหขึ้นมาบ้าง เลยโพล่งออกมาอย่างนั้น”

นิชกานต์ถอนใจ

“จะโพล่งไม่โพล่ง หรือนิชจะไปพูดอะไร เราสองคนก็ไม่แต่งงานกันแล้วล่ะ”

มัลลิกาอ้าปากค้าง ทำท่าจะพูดบางอย่างออกมา แต่แล้วก็เปลี่ยนใจปิดปากเฉยเสีย แต่ทันทีที่เพื่อนรักลากลับ สายตาที่มองตามร่างโปร่งระหงเต็มไปด้วยริ้วรอยครุ่นคิด และพยายามหาคำตอบให้กับความสงสัยของตน

*

วาสพค่อยๆ วางโทรศัพท์ลงช้าๆ แววตาคมสีน้ำตาลเข้มวาบวับ

“ตามใจวาละกัน จะจัดการยังไงกับแม่ลูกสาวหัวรั้นของน้าก็ตามสบายเลยจ้ะ น้ายกให้เป็นธุระของวา น้าเองก็เบื่อเต็มทีที่จะพูดกับลูกหัวดื้อ อะไรที่เห็นว่าจะทำให้ฤทธิ์เดชแม่นั่นลดลงหรือหมดไปพ่อวาก็จัดการไปเห็นสมควรละกัน”

จัดการ นี้แหละที่เขาต้องการ

รอยยิ้มมาดหมายปรากฏเหนือริมฝีปากหยักได้รูป

แน่นอน เขาต้องจัดการแน่ ยอมมานักแล้ว ต่อไปนี้นิชกานต์ควรได้สำนึกเสียที การมาทำเป็นเล่นกับคนอย่าง วาสพ วานิชบดี จะต้องรับผลตอบแทนเช่นไร

พร้อมกับที่หัวสมองคิดแผนการคร่าวๆ มือหนาประกอบได้ด้วยนิ้วยาวแกร่ง หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้ง จากนั้นเลื่อนหาชื่อที่นานๆ จะโทรสักครั้ง เพียงสองวินาทีก็มีเสียงหวานเนือยๆ รับสาย

“ลิกา นี่พี่วานะ”

“สวัสดีค่ะพี่วาอย่างกับมีญาณวิเศษล่วงรู้แน่ะ ว่าลิกากำลังจะโทรหาเหมือนกัน”

“งั้นเหรอ ลิกามีธุระอะไรกับพี่เป็นพิเศษหรือเปล่าครับ”

“ธุระของลิกาก็เรื่องของพี่วากับนิชนั่นแหละค่ะ”

“งั้นตอนนี้เราก็น่าจะกำลังพูดเรื่องเดียวกัน”

“เรื่องเดียวกัน?”

“เรื่องพี่วากับเพื่อนของลิกาไง ว่าแต่นิชเขาไปนินทาอะไรพี่ไว้กับลิกาหรือครับ”

“เปล่าค่ะ ไม่ได้นินทา แต่ว่า...”

มัลลิกาตัดสินใจเล่าเรื่องราวต่างๆ ที่ได้พูดคุยกับเพื่อนรัก ก่อนจะถามตบท้ายเมื่อเล่าจบ

“ตกลงพี่วาไม่รักยายนิชแล้วหรือคะ”

วาสพนิ่งไปราวห้าวินาที ก่อนจะตอบ

“รักสิ พี่รักเพื่อนของลิกา แต่เพื่อนของลิกาต่างหากที่ไม่รักพี่”

วาสพเล่าถึงเหตุการณ์ที่นิชกานต์บุกไปหาเขาถึงที่ทำงานบ้าง

“ยายนิชนี่บ้าจัง ทำไมต้องทำอะไรบ้าๆ อย่างนั้นนะ”

มัลลิกาบ่นเพื่อน

“นั่นแหละ” วาสพรีบรับ “พี่ถึงได้บอกว่าคนที่มีปัญหาคือเพื่อนของลิกา ไม่ใช่พี่”

“แล้วพี่วาจะจัดการยายหัวดื้อยังไงต่อไปคะ”

“พี่คิดวิธีไว้แล้ว แต่คงต้องขอความร่วมมือจากลิกาอีก คุณน้านงเยาว์...”วาสพหมายถึงมารดาของคู่หมั้น “ยกลูกสาวหัวดื้อให้พี่จัดการ ท่านบอกเองว่าเบื่อที่จะยุ่งด้วยแล้ว”

“บอกมาเลยค่ะพี่วา ลิกายินดีร่วมมือเต็มที่ แต่ว่า...พี่วาแน่ใจนะคะ จะไม่ทำลงไปเพียงแค่แก้แค้นเพื่อนของลิกาที่บังอาจท้าทายพี่วา เหมือนว่าพี่วาร้ายกาจเป็นยักษ์มาร ถึงกับทนแต่งงานด้วยไม่ได้”

“แน่ใจสิ ต่อให้พี่แค้นเพื่อนของลิกาก็ไม่ทำให้สองตระกูลต้องมาหมางใจกันเพราะความแค้นของพี่หรอก สิ่งที่พี่คิดจะทำนี้ก็เพียงเพื่อสั่งสอนบทเรียนให้เพื่อนของลิกาได้รู้จักคิดบ้างเท่านั้นแหละว่า บางครั้งความรั้นความทิฐิไม่เข้าเรื่องจะส่งผลร้ายยังไงบ้าง”

“ถ้าพี่วาให้สัญญาว่าจะไม่แกล้งทำให้เพื่อนของลิกาได้รับความเสียหาย หรือเจ็บปวดภายหลัง ลิกาก็ตกลงจะให้ความร่วมมือ”