๕.๔ รอยอดีต

คล้อยหลังเพื่อนทั้งสองคน รัชภูมิจึงเงยหน้าขึ้นจากงานที่กำลังตั้งใจทำอยู่ตรงหน้าแล้วนั่งจ้องปริมาเป็นครั้งแรกในรอบวัน สายตาคมกริบจ้องใบหน้าสวยหวานแทบไม่กะพริบตา จนปริมาต้องขยับตัวอย่างอึดอัดเพราะรู้สึกขัดเขินกับแววตาวาววามของเขาอย่างบอกไม่ถูก

“หน้าปริมมีอะไรติดอยู่เหรอ” เด็กสาวเอ่ยถามเมื่อรัชภูมิยังจ้องหน้าเธออยู่อย่างไม่วางตา

เช้านี้รัชภูมิถูกคุณรัชดาผู้เป็นมารดาปลุกให้ตื่นแต่เช้าเพื่อใส่บาตรทำบุญในวันคล้ายวันเกิดของเขา หลังจากนั้นหนุ่มน้อยก็ไปโรงเรียนตามปกติ

“แฮปปี้เบิร์ดเดย์”

เสียงอวยพรดังขึ้นตั้งแต่ก้าวแรกที่เขาก้าวเข้าไปในห้องเรียนจากเพื่อนๆ หลายๆ คน หนุ่มน้อยได้รับของขวัญมากมายจากเพื่อนๆ ร่วมชั้นแต่คนที่เขาเฝ้ารอกลับมีท่าทีที่เมินเฉยและไม่มีท่าทีว่าจะใส่ใจกับวันสำคัญของเขาเลยสักนิด

ในระหว่างคาบเรียน...

รัชภูมิซึ่งนั่งอยู่แถวหลังมองไปยังเพื่อนสาวที่กำลังตั้งอกตั้งใจเรียนอยู่อย่างเงียบๆ ปริมาเป็นคนที่เรียนเก่งและตั้งใจเรียนเสมอ เธอเป็นคนที่เรียบร้อยและน่ารักกับเพื่อนๆ ทุกคน เขาแอบชอบผู้หญิงคนนี้มานานจึงคอยหาเรื่องเธออยู่เสมอเพื่อให้ได้มีโอกาสได้พูดคุยกับเธอบ้าง เพราะคนอย่างเขาก็ไม่รู้จะสรรหาอะไรไปคุยกับเธอดี

รัชภูมินึกขำตัวเอง การที่ทำให้คนอื่นๆ ชอบเขามันดูเหมือนจะง่ายไปหมด แต่ให้ตายสิ ทำไมกับปริมาเขาถึงคิดมุขไม่ออกนะ แล้วตอนนี้เขาก็รู้สึกผิดหวังพิลึกที่เธอผู้นั้นไม่ได้ให้ความสำคัญกับวันเกิดของเขาเหมือนเช่นคนอื่นๆ

กริ๊ง... กริ๊ง...

เสียงกริ่งสัญญาณบ่งบอกว่าเลิกเรียนแล้วดังขึ้น เพื่อนๆ ทุกคนในห้องเก็บของและทยอยเดินออกจากห้องเรียนเพื่อเตรียมตัวกลับบ้าน ฐิติพรและปริมาเดินมาคู่กันเหมือนเช่นทุกวันแต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นรัชภูมิยืนดักรออยู่ที่หน้าประตูห้อง

“มีอะไรก้อง” ฐิติพรเป็นฝ่ายถาม

“รีบกลับเหรอแก้ม”

“ก็รีบ ว่าแต่นายมีอะไรเหรอ”

“เราขอถามการบ้านยัยตัวเล็กสักแป๊บได้ไหม” เขาบอกเหมือนขออนุญาตและหันไปทางปริมา

“ก็ได้แต่อย่านานนะ เดี๋ยวปริมไม่ทันรถ…แก้มไปรอที่รถนะปริม” เธอหันมาบอกปริมาก่อนจะเดินเลี่ยงไปก่อน

“การบ้านข้อไหน” ปริมาหันมาถามเขา

“ข้อที่ค้างคาใจ” เขาพูดกำกวมแต่ทว่าไม่ได้แฝงไว้ด้วยความขี้เล่นเหมือนเช่นปกติ

“อะไรนะ” เธอมองหน้าอย่างงงๆ กับท่าทีแปลกๆ ของเขา

“วันนี้วันเกิดก้องนะ” รัชภูมิพูดเสียงทุ้มน่าฟัง

“ก็รู้แล้ว เห็นนายได้ของขวัญตั้งเยอะแยะนี่ ดีใจด้วยนะ” ปริมาตอบกลับเรียบๆ แต่น้ำเสียงแฝงประชดเล็กน้อย

“อวยพรก้องมาก่อน ไม่งั้นก้องไม่ให้กลับบ้าน”

“มันสำคัญนักเหรอ แค่คำอวยพรไม่กี่คำของเรา”

“สำคัญสิ” เขาพูดจริงจังพร้อมจ้องลึกลงไปในดวงตากลมโตคู่สวย

“ปริมขอให้ก้องมีความสุขมากๆ นะ พอใจหรือยัง”

“พอใจครับ ถึงแม้มันฟังดูแล้วเหมือนกับจะไม่เต็มใจนักก็ตาม”

เขาพูดพร้อมกับฉีกยิ้มออกมาอย่างน่ารัก ทำเอาปริมาตาพร่ามัวไปชั่วขณะกับรอยยิ้มแบบนั้น

“ปริมกลับบ้านได้แล้วใช่ไหม”

“ครับ” เขาตอบรับสั้นๆ แต่ก็ยังยิ้มอยู่

ปริมาก้มลงค้นหาอะไรบางอย่างในกระเป๋าก่อนที่จะส่งให้เขา มันเป็นดินสอกดที่เธอตั้งใจซื้อให้รัชภูมิเป็นของขวัญวันเกิด แต่ตอนเช้าเห็นใครต่อใครต่างก็รุมให้ของขวัญและอวยพรเขาทำให้เธอต้องถอยห่างออกมาเงียบๆ

“ของขวัญจากปริม” เธอพูดโดยไม่สบตาเขาเพราะในยามนี้ดวงตาสีดำขลับนั้นกำลังจับจ้องมองเธอทุกอิริยาบถด้วยประกายแพรวพราว

รัชภูมิรับมาจากมือเธอ แล้วค่อยๆ เสียบมันใส่กระเป๋าเสื้อด้านหน้า

“ก้องจะเก็บมันเอาไว้ตรงนี้เสมอเพราะมันอยู่ใกล้ๆ หัวใจของก้อง” เขาพูดพร้อมกับสบตาเธออย่างมีความหมาย

ปริมาหน้าแดงก่ำด้วยความเขินอายแต่ในใจกลับรู้สึกอิ่มเอมอย่างบอกไม่ถูก

“เราไปได้หรือยัง”

“ครับ” เขาเปิดทางให้

ปริมารีบเดินลิ่วๆ ผ่านหน้าเขาไปทันที หนุ่มน้อยมองตามจนกระทั่งเด็กสาวเดินเลี้ยวลงบันไดไป มือหนาแตะที่ดินสอกดในกระเป๋าเสื้ออย่างทะนุถนอมแล้วก็อดยิ้มไม่ได้

...ปีนี้เป็นปีที่วันเกิดของเขามีความหมายมากที่สุด...

รัชภูมิบอกตัวเองแล้วก้าวออกจากห้องเรียนเพื่อกลับบ้านเช่นกัน