Ep.3

“พอใจหรือยัง” เสียงห้าวทุ้มถามห้วนๆ จ้องหน้าสวยยั่วใจด้วยประกายตาขุ่นคลั่ก เม้มริมฝีปากจนเป็นเส้นตรงเมื่อกำลังข่มอารมณ์ที่กำลังพลุกล่านที่รู้สึกว่าตนเองเป็นฝ่ายแพ้เป็นครั้งแรก และมันเป็นการพ่ายแพ้ที่อับอายขายขี้หน้ามากที่สุด!

พิชญาดารายิ้มกริ่มอย่างชอบใจในผลงานการเสริมสวยของตนเอง ก่อนจะเปล่งเสียงหัวเราะออกมาเพราะสุดที่จะห้าม เมื่อมองใบหน้าหล่อเหลาเมื่อสักครู่เปลี่ยนเป็นหญิงสาวตัวถึกหน้าดุราวกับกะเทยยักษ์ที่ตัวโตอย่างกับตึกในชุดกระโปรงสีชมพูสด ปากแดงแป๊ด และแก้มเป็นสีเดียวกับชุดกระโปรง

“เสร็จแล้วค่ะ เชิญ” ร่างหนาในคราบของผู้หญิงตัวถึกลุกขึ้น ดวงตาสีทรายจ้องมองดวงหน้าสวยคมซึ้งราวกับกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง ก่อนจะเดินย่างสามขุมเข้าหาเจ้าของห้องคนสวยที่กำลังยิ้มเยาะเขาไม่หุบ จนร่างระหงผงะและถอยหลังแทบจะทันทีแต่ก็หลบไม่ทัน

ร่างนุ่มถูกสองแขนแข็งแรงตวัดเข้าหาอกแกร่งอย่างรวดเร็วเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะโน้มใบหน้าลงประกบริมฝีปากสวยเกินชายลงบนกลีบปากนุ่มเล็กอย่างรวดเร็วราวกับพายุที่พัดเข้ามาปะทะ คนที่ถูกจูบโดยไม่ทันตั้งตัวตาโตมองการกระทำอันอุกอาจอย่างตกตะลึงตื่นตระหนกอย่างคาดไม่ถึง

เรฮายะห์เองก็ตะลึงมองพี่ชายของตนเองกอดจูบเพื่อนสาวชาวไทยอย่างคาดไม่ถึงเช่นกัน และเกือบจะอุทานออกมาเสียงดังด้วยซ้ำ โชคดีที่เธอหาเสียงของตนเองไม่เจอเพราะรู้สึกช็อคไปชั่วขณะ

เนิ่นนานทีเดียวที่ริมฝีปากร้อนๆ พรากเอาความหอมหวานจากโพรงปากอิ่มเล็กอย่างอาจหาญ จนร่างนุ่มในอ้อมกอดตัวอ่อนระทวยเพราะถูกคนตัวโตขโมยลมหายใจของเธอไปจนเกือบหมดสิ้นภายในเวลากี่นาทีหญิงสาวก็ไม่อาจรู้

เรฮานย์ไม่คิดจะถอนจูบง่ายๆ ก็หล่อนหอมหวานมากขนาดนี้ และเขาต้องการจะให้จูบนี้เป็น ‘จูบแเรกแห่งความทรงจำ’ เพื่อสั่งสอนหล่อนว่า ‘ไม่ควรมาท้าทายอำนาจของเรฮานย์’ แม้ว่าเขาจะยอมทำตามข้อตกลงของเธอ เพราะเป็นเชื้อกษัตริย์เขาจึงไม่อาจคืนคำ แต่ไม่ได้บอกว่าเขาจะไม่ลงโทษเธอ

‘ใช่สิ หล่อนสมควรถูกลงโทษ เพราะเขาแน่ใจว่าหล่อนมีส่วนซุกซ่อนตัวของน้องสาวของเขาเอาไว้ เพียงแต่ยังจับไม่ได้คาหนังคาเขาเท่านั้นเอง แต่อย่าให้จับได้แล้วกัน เขาจะลงโทษหล่อนให้มากกว่านี้’

จุมพิตที่เต็มไปด้วยเสน่หา ทั้งดุดัน ทั้งหวานละมุนในคราวเดียวกัน ที่สำคัญมันคือ ‘จูบแรก’ ของเธอ ทำให้พิชญาดาราใจเต้นโครมครามอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน แต่เพราะความด้อยประสบการณ์ จึงทำให้หญิงสาวรู้สึกสิ้นเรี่ยวแรงแทบจะเป็นลมล้มพับไปกับอกแกร่ง เมื่อความรู้สึกบางอย่างที่เธอไม่เข้าใจแทรกซึมเข้ามาพร้อมกับความกรุ่นโกรธที่แยกกันแทบไม่ออก ว่าความรู้สึกไหนมันมากกว่ากัน

อ้อมกอดแกร่งกระชับร่างเล็กแน่นขึ้น เมื่อตวัดลิ้นร้อนๆ ดูดกลืนความนุ่มละมุนอย่างกระหายราวกับพึ่งพานพบของหวานถูกใจเป็นครั้งแรก ชายหนุ่มรับรู้ด้วยสัญชาตญาณของบุรุษเพศที่เจนจัดในสนามรักมานาน ทำให้เขาพอจะรู้ว่านี่คงเป็นจูบแรกของเธอ ร่างนุ่มๆ ในอ้อมกอดของเขาถึงได้สั่นสะท้านอ่อนระทวยราวกับขี้ผึ้งถูกไฟรนเช่นนี้ ความรู้สึกอ่อนโยนบางอย่างจึงก่อนเกิดขึ้นในหัวใจ

‘เขาต้องการเธอมากกว่าจูบ โอ้...พระเจ้า’

ร่างเล็กที่ดิ้นอึกอักในอ้อมแขน บอกว่าเธอกำลังจะขาดอากาศหายใจ จึงทำให้สองแขนแข็งแรงค่อยๆ ผ่อนแรงกอดรัด พร้อมริมฝีปากที่ค่อยๆ ผละออกอย่างแสนเสียดาย และขณะที่สาวน้อยที่เพิ่งถูกพราก ‘จูบแรก’ ยังเบลอๆ ร่างสูงก็ก้มลงมากระซิบที่ริมใบหูเล็กเบาๆ

“นี่คือบทลงโทษ ที่คุณบังอาจซ่อนตัวน้องสาวของผม ตอนนี้แค่ค้นหาตัวไม่เจอ แต่อย่าให้ผมจับได้คาหนังคาเขาก็แล้วกัน วันนั้นผมจะลงโทษคุณให้มากกว่านี้ จำเอาไว้” จบประโยคคาดโทษ ร่างสูงก็เดินออกไป ปล่อยให้เจ้าของห้องคนสวยที่หน้าแดงก่ำและยังช็อคกับจูบแรกที่แสนป่าเถื่อน ไม่สิ...มันไม่ป่าเถื่อนเสียทีเดียว มันยังซ่อนไปด้วยความอ่อนหวานนุ่มนวล แต่ก็เต็มไปด้วยความเร่าร้อนยังไงก็ไม่รู้

เจ้าของร่างระหงที่ยืนอยู่กลางยังคงเบลอๆ กะพริบตาปริบๆ หาเสียงของตนเองไม่เจอและยืนนิ่งเป็นหุ่นไปชั่วขณะ และกว่าสติทุกอย่างจะกลับคืนมา เสียงประตูห้องที่เปิดออกไปก็ปิดลงเรียบร้อยแล้ว

ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนวาวโรจน์ขึ้น เมื่อสำนึกได้ว่า ผู้ชายที่เพิ่งเดินออกไปจากห้องของเธอ ‘เลว’ มากแค่ไหน ที่บังอาจมาทำรุ่มร่ามหยามหมิ่นศักดิ์ศรีของลูกผู้หญิงอย่างเธอแบบนี้

‘ดี ฉันจะทำให้คุณตามหาน้องสาวของตนเองไม่พบเลยคอยดู’ นึกเหรอว่าเธอจะกลัวคำขู่ของเขา ที่นี่เป็นถิ่นของเขาใช่ไหม ‘ได้’ อย่างนั้นเธอจะพาน้องสาวของเขาไปยังถิ่นของเธอดูบ้าง และมันไม่ยากที่จะพาเรฮายะห์เพื่อนใหม่ของเธอไปหลบซ่อนตัวอยู่ที่นั่น เธอจะกลับประเทศไทยสักระยะ ให้เขาขาดใจตายเพราะตามหาน้องสาวสุดที่รักของตนเองไม่เจอ แล้วหลังจากนั้นค่อยกลับมาสมัครงานที่ดูไบใหม่อีกรอบก็ยังไม่สาย

เธอตั้งใจจะมาสมัครงานที่ดูไบ ก็เพราะอยากเจอใครบางคน อยากเอาชนะใครคนนั้น แต่ตอนนี้ก็ยังไม่รู้แน่ชัดว่าเขาทำงานอยู่ที่โรงแรมไหน แต่ตอนนี้เธออยากจะแก้เผ็ดผู้ชาย ‘เลวๆ’ คนที่บังอาจจูบเธอคนนี้ก่อน คิดว่าตนเองใหญ่สักแค่ไหนเชียว ถึงได้มาบังอาจมาข่มขู่เธอ

‘เฮอะ ฉันไม่ใช่ผู้หญิงกระจอกๆ หัวอ่อนให้คุณรังแกฝ่ายเดียวได้ง่ายๆ หรอกนะ ฉันต้องเอาคืนคุณแน่ เร็วๆ นี้แหละ’ พิชญาดาราคิดอย่างหมายมาด ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนลุกโชนไปด้วยไฟโทสะที่สุมอยู่ในอกเพื่อรอวันแผดเผาใครบางคน

แค่วันแรกที่เจอ เธอก็เกลียดเขาเสียแล้ว ‘เขา ผู้ชายคนที่ 100’ ทำให้พิชญาดาราได้ข้อสรุปว่า ‘ผู้ชายร้อยทั้งร้อยมันก็เลวเหมือนกันหมด’ แม้จะเป็นถึงพี่ชายของเพื่อน แต่เธอก็ต้องเอาคืน ในเมื่อเขาหยามศักดิ์ศรีเธอมากขนาดนั้น