บทที่ 1 งานจ้าง

รถญี่ปุ่นคันเล็กมาจอดที่ลานจอดรถชั้นใต้ดินวรวลัญช์หันไปหยิบกระเป๋าสะพายสีดำใบพอดีที่ด้านในบรรจุชุดว่ายน้ำสีขาวตามเรฟที่ทางเจ้าของงานต้องการ

“สภาพแกนี่มันประชดประชันฉันจริง ๆ” ใบตองอดที่จะปรามาสน้องสาวสุดแสบไม่ได้ เธอบ่นวรวลัญช์ตั้งแต่ออกจากคอนโดจนถึงที่หมายแต่งยัยตัวแสบกลับนั่งแต่งหน้าสบายใจไม่รู้ร้อนรู้หนาว

“พี่ตองจะบ่นอะไรนักหนา ไปถึงก็ใส่แต่ชุดว่ายน้ำไม่ใช่เหรอ แล้วจะให้ดีเอาชุดสวย ๆ มาทำไม?” คนเป็นน้องพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ ก่อนจะเปิดกระเป๋าหยิบลิปสติกสีแดงสดขึ้นมาทาซ้ำและเม้มปากกับนิ้วตัวเองเพื่อเช็กความเรียบร้อยไม่ให้เนื้อลิปสติกติดฟัน

“เขาจ้างแกหมื่นหนึ่ง! และดูสภาพ! หนูดี! แกอย่าทำให้ฉันขายหน้า!” คนเป็นน้องยิ้มแย้มอารมณ์ดีและก้มลงมองชุดที่ตัวเองสวมใส่

เสื้อยืดสีขาวพอดีตัวกางเกงยีนขาสั้นสีดำ รองเท้าผ้าใบคู่เป็นหมื่นแต่ถ้าเทียบกับลูกค้าที่เสียเงินจ้างมาก็นับว่าชุดที่วรวลัญช์สวมใส่ไม่เป็นการให้เกียรติเจ้าของงานเลย ใบตองอยากจะเอาหัวโขกพวงมาลัยรถยนต์ให้รู้แล้วรู้รอด

“งั้นจะให้เปลี่ยนเป็นเกาะอกเปรี้ยวเยี่ยวราดให้เอาไหม?” วรวลัญช์ถามหน้าตาย ใบตองหน้าเขียวและคิดอยู่แล้วว่ายัยตัวแสบนี่คงแค่อยากจะให้เธออกแตกตายเพื่อเอาคืน 

“Saint Laurent Denim Minidress เลยเป็นง่ะ พอใจยัง?” เมื่อคนเป็นพี่เงียบคนที่ทำหยอกแรงก็เอ่ยเอาใจ ล้วงมือจากในกระเป๋าขึ้นมาโชว์ว่าก็เตรียมชุดดี ๆ มาเหมือนกัน

“แกนี่มันปั่นประสาทคนเก่งจริง ๆ รีบเปลี่ยนเลย เปลี่ยนมันตรงนี้แหละ!” คนเป็นน้องสุขใจแล้วที่ได้แกล้งคนเป็นพี่ การได้เอาคืนเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่รับงานโดยไม่บอกกล่าวเอาเป็นว่าเธอไม่เคือง

“ถ้ารับงานไม่บอกอีกได้เห็นดีกันแน่พี่ตอง...ไม่เอาแล้วนะบอกจะเลิกคือเลิก” วรวลัญช์เป็นคนยึดมั่นถือมั่นเรื่องคำพูดเธอแค่ทำอาชีพนี้แต่ไม่ได้คิดจะจับทางทำตลอดไป 

คนเป็นพี่รับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะแต่มันก็หมายความว่ารับปากไปส่ง ๆ แบบนั้นแหละ เพราะสุดท้ายที่ไม่สุดท้าย

ไม่มีใครรู้ว่า ‘วรวลัญช์’ รับจ๊อบงานเป็นเด็กเอน ส่งคอมการ์ดหรือรูปแนะนำตัวเข้ากลุ่มถ้าลูกค้าเลือกก็ไปจะไปเป็นกลุ่มหรือไปเดี่ยว ๆ ก็ไม่ได้ติด

หญิงสาวก็เป็นคนดูแลตัวเองดีระดับหนึ่ง และในแวดวงงานพวกนี้ก็มี ‘ใบตอง’ พี่สาวคนสนิทที่รู้จักกันตั้งแต่ปีหนึ่งเป็นคนกรุยทางให้ มีคนรู้จักพอจะดูแลกันได้

“ไปรอที่ล็อบบี้พี่เขาจะลงมารับ” วรวลัญช์พยักหน้าและเปิดประตูลงจากรถคันเล็กไป หญิงสาวสะพายกระเป๋าเป๋สีดำขึ้นหลัง สวมหมวกแก๊ปและผ้าปิดปากสีดำเอาไว้

“คนมันสวยใส่อะไรก็สวยจริง ๆ เห้อออ อยากกลับไปอายุเท่านังหนูดีเหลือเกิน!”

ใบตองอายุมากกว่าวรวลัญช์เกือบห้าปี ในตอนที่เจอหญิงสาวก็เมื่อสามปีที่แล้ว ตอนนั้นคนเป็นน้องยังรับล้างจานตามร้านอาหารอยู่เลย ส่วนเธอก็เป็นลูกค้าที่ไปนั่งดื่มที่นั่นบ่อย ๆ และก็อยู่จนร้านปิดเมื่อไม่มีคนเสิร์ฟยัยหนูดีนี่ก็ออกมาอยู่กับเธอยันเช้าเพื่อจะแลกเงินแค่ไม่กี่ร้อยเป็นทิปต่อชีวิตไปโรงเรียนได้อีกวัน

และเด็กขยันแบบนี้แหละ ใบตองก็นึกถึงตัวเองแม้ตอนนั้นจะไม่ได้ร่ำรวยเงินทองมากนักแต่ก็มีเงินส่งเสียที่บ้านได้สบายเลยแหละ เมื่อเห็นวรวลัญช์ที่หน้าตาสะสวยก็เลยชวนมาทำงานด้วยงานนั้นคืองานเอนเตอร์เทน

“ขายไม่ขายก็บอกเขาไป ไม่มีใครบังคับ แต่ถ้ามีแกก็มาบอกฉัน” 

“ดีไม่ขายค่ะ พี่อย่าว่าดีเรื่องมาก ดีไม่ชอบงานแบบนั้น”

หนูดีในหมู่พี่ ๆ ในวงการนี้เป็นเด็กคนหนึ่งที่ทุกคนเอ็นดู อารมณ์เหมือนเห็นหน้าก็เหมือนเห็นลูกอะไรทำนองนี้ มันจึงโชคดีได้เจอลูกค้าดีหล่อรวยทั้งนั้น แต่ความคิดเด็กก็คือแค่ได้เงินแต่ก็ยังคงศรัทธาในความรักอยู่

ครั้งแรกจะมีไว้ให้คนที่รักเท่านั้น...

ไม่รู้นังเด็กคนนี้มันร่ายมนตร์อะไรใส่เธอ ใบตองก็ทนฟังมันเพ้อเจ้อได้และตามใจมันมาจนลากยาวถึงตอนนี้

เธอที่ต้องรับบทรูมเมตของยัยหนูดีนักศึกษามหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดัง คณะบริหารธุรกิจ สาขาวิชาการจัดการ ดาวคณะที่สวยจนผู้ชายทั้งมหาลัยเหลียวหลังแต่มันดันถือครองตัวโสด เป็นผู้หญิงหยิ่ง ๆ มาจนเรียนปีสองแล้ว

รุ่นพี่ รุ่นน้อง รุ่นเดียวกันมาจีบมันก็ไม่เอา มันเรื่องเยอะ เรื่องมาก เลือกมาก และมันก็กวนประสาทอย่างที่สุด!

ถ้าไม่หล่อและรวยเท่าฮยอนบินมันก็ไม่เอา...

“พี่กู๊ดน้องสาวตองเดินเข้าไปแล้ว ฝากด้วยนะเลิกแล้วจะมารับมันกลับเอง ห้ามพามันไปต่อ ใช่ค่ะ หนูดีสิพี่ ไม่ย้อมคนอื่นมาหรอกน่า”