EP9แสร้งทำ

ดราฟแทบกระโจนเข้าไปเขย่าตัวดรีมแรง ๆ เดี๋ยวนั้น กล้าพูดออกมาได้ยังไงกัน เธอพูดอะไรออกมา

“มันเป็นใคร” ถามหน้าแดงก่ำ ได้ยินคำว่าแฟนใหม่อารมณ์เดือดดาลของดราฟแทบขาดสะบั้นลงเดี๋ยวนั้น

“มันไม่เกี่ยวอะไรกับนาย”

“ดรีม”

“กลัวไม่รู้จักชื่อเหรอ” ดรีมถามหน้านิ่ง เรียกชื่อเธออยู่ได้ ดราฟกลัวจำชื่อดรีมไม่ได้ขนาดนั้นเชียวเหรอ แล้วไอ้ท่าทีที่ทำเหมือนว่าดรีมทำอะไรผิดมาของดราฟมันคืออะไร

“ดรีม” ดราฟกัดฟันกรอดข่มอารมณ์เดือดดาลของตัวเองไว้ ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะที่แฟนสาวของเขากลายเป็นคนปีกกล้าขาแข็งได้ถึงขนาดนี้

“อย่า ๆ” มาร์ครีบห้ามทัพก่อนเรื่องราวจะบานปลายไปมากกว่านี้ เมื่อไหร่คู่นี้มันจะคุยกันดี ๆ สักที เจอกันทีไรวางมวยใส่กันตลอด แบบนี้จะเข้าใจกันตอนไหน

ดรีมเบนสายตาหนีดราฟอย่างไม่ต้องการมองหน้าเขา เธอเตรียมเอ่ยคำลา นั่งต่อเธอก็กินไม่ลงแล้ว ดรีมยังไม่เก่งพอที่จะเผชิญหน้าดราฟโดยไม่รู้สึกอะไร ยิ่งเห็นดราฟทำแบบนี้ ดรีมยิ่งรู้สึกแย่

ทำเป็นหวงก้วง ทั้งที่ตัวเองยังมีผู้หญิงคนใหม่ ดราฟกลายเป็นคนเห็นแก่ตัวแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่หรือเป็นมานานแล้วเพียงแต่ดรีมไม่รู้ก็เท่านั้น

พอเลิกกันธาตุแท้มันเลยออกอย่างนั้นเหรอ

“จะกลับแล้วเหรอ คุยกันก่อนสินาน ๆ ทีถึงเจอกัน” เห็นดรีมทำท่าลุกดราฟรีบสะกิดเพื่อนมือพัลวัน ส่งสายตาให้เพื่อนรั้งดรีมไว้

เจฟกลอกตามองอย่างระอา อยากตะโกนอัดหน้าดราฟว่า ‘ไอ้ห่า’ จริง ๆ อยากรั้งไว้เขาใจจะขาด แต่ปากก็ไม่หยุดพ่นคำเน่า ๆ ออกมาสักที

ดรีมวางสีหน้าไม่ถูกเมื่อตอนนี้เหมือนเธอกำลังโดนกดดันอยู่ยังไงอย่างนั้น ทุกสายตาภายในโต๊ะจับจ้องมายังเธอเป็นตาเดียว

“นะ น้องดรีม”

“เอ่อ”

“แป๊บเดียว เดี๋ยวกลับพร้อมกันพวกพี่กินจะเสร็จละ”

“ค่ะ” ดรีมตกลงอย่างจำยอม ทว่ามีบางคนกำลังใจยิ้มพอใจอยู่

ดรีมนั่งเงียบ ๆ ระหว่างรอคนอื่นกินก๋วยเตี๋ยวอยู่ ระหว่างนั้นดรีมรับรู้ถึงสายตาที่มองมายังเธออยู่ตลอด พอดรีมมองกลับก็เห็นว่าดราฟยิ้มล้อเลียนเธออยู่

เขาเป็นบ้าหรือเขาลืมกินยาเขย่าขวดกันนะ ดรีมคิดในใจ

นานหลายนาทีในที่สุดมื้ออาหารแสนอึดอัดนี้ก็จบลง ดราฟอาสาเลี้ยงก๋วยเตี๋ยวมื้อนี้ ดรีมจึงคว้าสัมภาระเดินดุ่ม ๆ มาที่รถทันที ดราฟกับเพื่อนเดินตามหลังมาติด ๆ

“เดี๋ยวขับรถไปส่ง” ดรีมกำลังเปิดประตูรถ ดราฟเข้ามาจับมือไว้ ดวงตากลมช้อนมองอย่างไม่พอใจ

“ไม่จำเป็น”

“มันอันตรายดรีม”

“เหอะ” ดรีมหัวเราะหยันออกมาให้กับคำพูดนั้น

“เอากุญแจรถมา เดี๋ยวขับไปส่ง”

“ไม่จำเป็นดราฟ”

“เอามา”

“ฉันขับเองได้”

“ก็รู้แต่จะเดี๋ยวขับให้ไง มันดึกแล้วดรีมมันอันตราย”

ดรีมเม้มปากข่มความรู้สึกแน่น

“เอามา”

“ไม่อะ”

“อย่างี่เง่าได้ไหมวะดรีม” ดราฟพูดเสียงดังใส่ เขาเริ่มมีน้ำโหกับความดื้อด้านของหญิงสาว แค่จะขับรถไปส่งบ้านมันจะอะไรกันนัก เขาไม่ได้พาเธอไปฆ่าสักหน่อย

จึก

‘งี่เง่า’ คำนี้มันกระแทกเข้ามาในความรู้สึกดรีมจัง ๆ หากเธองี่เง่าขนาดนั้นเขามายุ่งกับเธอทำไมกัน มายุ่งทำไม

พลั่ก

ดรีมผลักดราฟออกอย่างแรง มันจะอะไรกันนักหนา จะตบหัวแล้วลูบหลังกันไปถึงไหน เธอเองก็มีหัวใจ เจ็บได้ ร้องไห้เป็น ไม่ได้ไร้หัวใจเหมือนอย่างเขา

“เลิกวุ่นวายสักทีได้ปะ เลิกกันแล้วไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้ ไม่ต้องมาแสร้งทำเป็นห่วงเป็นใยกันหรอกดราฟ เอาเวลาที่นายมาทำแบบนี้ไปห่วงคนของนายเถอะ”

“แม่ง น่าเบื่อ” ดราฟสบถออกมาอย่างลืมตัว แต่ดรีมได้ยินมันอย่างชัดเจน

ดรีมนิ่งไปเลย ‘น่าเบื่อ’ แค่เพียงคำนี้หลุดออกมาจากปากเขา วินาทีนั้นเหมือนมีเข็มนับพันพุ่งแทงเข้ามาในตัวดรีมจัง ๆ มันแทงซ้ำ ๆ ย้ำไปถึงบาดแผลเก่าข้างใน

มันหวนให้ดรีมคิดถึงคำพูดของดราฟในวันนั้น

‘กูเสียเวลาชีวิตกูไปเก้าปีแล้วนะเว้ย กูอยากมีชีวิตอิสระ กูไม่อยากมีพันธะ กูเบื่อ’

วันนั้นเขาก็พูดแบบนี้

วันนี้ดราฟฆ่าดรีมด้วยคำพูดเดิมอีกครั้ง เขาใจร้ายกับเธอจัง เขาใจร้ายกับคนที่รักเขามากขนาดนี้ได้ยังไง