EP10น่ารำคาญ

“เบื่อก็ไม่ต้องมายุ่ง” ดรีมใช้มือผลักดราฟออกให้พ้นทางก่อนเปิดประตูขึ้นรถมา ดรีมไม่ต้องการเสวนากับคนอย่างดราฟอีกต่อไป คุยกันก็ไม่มีอะไรดีขึ้น มีแต่ทำให้ทุกอย่างแย่ลงไม่เว้นแม้กระทั่งความรู้สึกของดรีมที่มีต่อดราฟ

ดรีมไม่อยากให้ความรู้สึกของดรีมที่มีต่อดราฟแปรเปลี่ยนเป็นความเกลียดชัง ดรีมไม่อยากให้มีวันนั้น อย่างน้อย ๆ การหนีหน้าเขามันสามารถทำให้เธอยังคงรักษาความรู้สึกดี ๆ ที่เคยมีระหว่างเราไว้ได้

“แม่ง” ดราฟได้แต่มองตามหลังดรีมด้วยความหัวเสียพลางคิดในใจว่าทำไมดรีมไม่เห็นถึงความหวังดีของดราฟบ้าง เขาแค่เป็นห่วงในฐานะคนเคยคบกันไม่ได้คิดร้ายกับดรีมสักนิด

“กูบอกมึงแล้วอย่าปากหมาให้มันมาก เอาไงล่ะคราวนี้” เจฟกลอกตาอย่างระอาให้ดราฟ ไม่เข้าใจจริง ๆ ทำไมมันต้องทำอะไรที่สวนทางกับใจมันนัก อยากรู้จริง ๆ ในปากของดราฟมีขยะกี่ตันถึงได้ส่งกลิ่นเหม็นฟุ้งขนาดนี้

ให้พูดความจริง ดราฟมันคิดถึงดรีมจะตาย ทุกครั้งที่เมาปากมันก็พร่ำเรียกหาแต่ดรีม

พวกเขาไม่รู้ตื้นลึกหนาบางเรื่องดรีมกับดราฟหรอก ทุกวันนี้พวกเขายังงงกันอยู่เลย ทั้งคู่เลิกกันเพราะอะไร รู้ตัวอีกทีทั้งคู่ก็เลิกรากันไปแล้ว

แต่เอาจริง ๆ พวกเขามองออกนะว่าทั้งคู่ยังรักกันอยู่ ได้แต่ภาวนาให้ดรีมกับดราฟเคลียร์กันได้ไว ๆ ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไปดั่งประโยคที่ว่าสายน้ำไม่ไหลย้อนกลับ

“ตามไป” ยังไงก็ต้องได้เห็นกับตาว่าดรีมกลับถึงบ้านอย่างปลอดภัยดราฟถึงสบายใจ

หากไม่ใช่เพราะว่าเมื่อก่อนเคยมีขโมยขึ้นบ้านดรีม ตอนที่พ่อแม่ของเธอไปทำงานต่างจังหวัดแล้วเธออยู่บ้านคนเดียว ดราฟคงไม่กังวลมากขนาดนี้ ดีที่ตอนนั้นมีดราฟอยู่ด้วยหลังจากนั้นดราฟก็ไม่เคยปล่อยให้ดรีมอยู่คนเดียวเลย

ทว่าตอนนี้สถานะระหว่างดรีมกับดราฟมันเปลี่ยนไปแล้ว จึงทำได้เฝ้ามองเธออยู่ห่าง ๆ อย่างห่วง ๆ เท่านั้น

ดรีมมองกระจกก็เห็นว่ามีรถขับตามเธออยู่เป็นรถที่ดรีมคุ้นเคยอย่างดีเพราะมันคือรถของดราฟ ทางนี้ไม่ใช่ทางกลับบ้านดราฟหนิหรือเขาขับตามเธอมา ตามมาทำไม ตบหัวแล้วลูบหลังจนเป็นนิสัย คิดว่าทำแบบนี้เธอจะซึ้งใจอย่างนั้นเหรอ

เหอะ

ดรีมแค่นหัวเราะออกมาอย่างหงุดหงิด

หญิงสาวขับรถเลี้ยวเข้ามาในรั้วบ้านเป็นจังหวะเดียวกันที่รถของดราฟขับเข้ามาจอดหน้าบ้านของเธอ ดราฟลดกระจกลงสาดส่องสายตาเข้ามาข้างใน มองผ่านช่องว่างของรั้วบ้านให้แน่ใจว่าดรีมเข้าบ้านไปแล้วหรือยัง เห็นว่าดรีมเข้าบ้านแล้วดราฟจึงผ่อนลมหายใจเบา ๆ อย่างเบาใจ

“สบายใจยัง” เจฟที่ตามติดมากับดราฟด้วย กระแนะกระแหนดราฟด้วยความหมั่นไส้ “จะนอนเฝ้าเขาไหม” เห็นมองไม่หยุดทั้งที่ดรีมเดินหายเข้าบ้านไปหลายนาทีแล้ว

“อย่าปัญญาอ่อน” ไม่มีเหตุผลที่เขาต้องทำอย่างนั้น

“เหรอ” เจฟเย้าแหย่ คิดว่ามองไม่ออกเหรอ สีหน้ามันออกขนาดนั้น หากปีนรั้วบ้านเข้าไปเฝ้าเธอได้มันคงทำ “เป็นห่วงเขาก็พูดอย่าปากแข็ง”

“ก็ห่วง” ดราฟเว้นวรรค “ในฐานะแฟนเก่า”

“กูจะจำไว้” เจฟขี้เกียจต่อปากต่อคำกับดราฟแล้ว แฟนเก่าก็แฟนเก่า วันไหนที่หมาคาบแฟนเก่ามันไปแดกอย่าวิ่งโล่มากอดเข่าเขาร้องไห้เหมือนตอนเลิกกันก็พอ บอกตรง ๆ เจฟขี้เกียจปลอบ เจฟน่ะถนัดซ้ำเติมมากกว่า “กลับได้ยัง” ถามอย่างระอา จอดอยู่หน้าบ้านดรีมเป็นชั่วโมงแล้วรถยังไม่เคลื่อนออกไปสักที

“รอก่อน” บอกพร้อมกดโทรศัพท์

ติ้ง

ดราฟ : ล็อกบ้านดีหรือยัง

ดรีมผละสายตาจากทีวีมองหน้าจอโทรศัพท์ที่ส่องแสงสว่างวาบอยู่บนโต๊ะ หน้าจอแสดงแชทของใครบางคนขึ้นมา ดรีมหยิบโทรศัพท์มาเปิดดู เธอแอบใจสั่นเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าใครเป็นคนส่งข้อความมาหา ตั้งแต่เลิกรานี่เป็นครั้งแรกเลยที่ดราฟส่งข้อความมาหาเธอ

ดรีมหยัดตัวลุกขึ้นยืน เธอเดินมาเปิดม่านดูให้แน่ใจว่าดราฟไปหรือยัง คิ้วสวยขมวดเข้าหากันทันทีที่เห็นว่ารถของดราฟยังจอดอยู่ที่เดิม

เพื่ออะไร

ดราฟ: ล็อกบ้านหรือยัง

ข้อความถูกส่งมาซ้ำ เมื่อปลายทางแค่เปิดอ่านแต่ไม่ตอบกลับ

ดราฟ: ดรีม

ดรีม: น่ารำคาญ

“แม่งเอ้ย” ดราฟสบถลั่นด้วยความโมโหทันทีที่อ่านข้อความของดรีมจบ

คนอุตส่าห์เป็นห่วงแต่เธอกลับตอบว่ารำคาญกันเนี่ยน่ะนะ ดี ดีจริง ๆ