EP8ยิ่งหนียิ่งเจอ

ตกดึก

ดรีมรู้สึกหิวมาก ๆ แต่ที่บ้านไม่มีอะไรให้ทาน หนำซ้ำดรีมไม่อยากสั่งอาหารผ่านแอป อาจเพราะดรีมอยู่บ้านคนเดียวจึงไม่อยากให้คนแปลกหน้าเข้ามาในบริเวณบ้านเท่าไร ไม่ใช่ว่าเธอมองคนในแง่ลบแต่ข่าวบ้านเมืองตอนนี้ไม่พ้นเหตุฆาตกรรมรายวัน แค่มองหน้ากันก็เป็นภัยถึงชีวิต เธอแค่เซฟตัวเองจากอันตรายก็เท่านั้น

ดรีมนั่งชั่งใจอยู่นานหลายนาทีก่อนตัดสินคว้ากุญแจรถออกจากห้องมา ดรีมขับรถมายังร้านก๋วยเตี๋ยวในเวลาตีสองซึ่งร้านอยู่ห่างจากบ้านดรีมประมาณสองกิโล เป็นร้านประจำที่ดรีมมากินบ่อยมากตอนยังคบกับดราฟอยู่

ดรีมขับรถมาเทียบถนนหน้าร้าน ขนาดตอนนี้เป็นเวลาตีสองแต่คนในร้านไม่พร่องลงเลยสักนิด ดรีมนึกว่าตัวเองมาเสียเที่ยวแล้วซะอีกโชคดีที่ยังเหลือโต๊ะว่างให้เธอหนึ่งโต๊ะ

“เอาเล็กน้ำตกหนึ่ง เกาเหลารวมมิตรทะเลหนึ่ง แคบหมูหนึ่ง เกี๊ยวทอดหนึ่ง โค้กหนึ่งค่ะ” ดรีมจัดแจงสั่งสิ่งที่เธออยากทาน ระหว่างรออาหารดรีมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นฆ่าเวลา

ดรีมปัดโทรศัพท์ดูนั่นดูนี่ไปเรื่อยเปื่อย แต่ไม่รู้ว่ากดเลื่อนอีท่าไหนสตอรี่ของดราฟถึงเด้งขึ้นมาได้ ดรีมมองสตอรี่ของดราฟนิ่ง เนื้อหาในโพสต์ไม่มีอะไรเลยนอกจากแก้วเหล้า

เขาดื่มเก่งแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ได้แต่นึกสงสัยในใจ

ดรีมปิดโทรศัทพ์ลงเมื่อก๋วยเตี๋ยวมาเสิร์ฟถึงโต๊ะ กลิ่นหอมของน้ำซุปทำดรีมลอบกลืนน้ำลายครั้งแล้วครั้งเล่าเช่นเดียวกับท้องที่ส่งเสียงร้องโครกครากด้วยความหิว

ดรีมคิดว่าเธอต้องเจริญอาหารมื้อนี้มากแน่ ๆ แต่พอคีบเส้นก๋วยเตี๋ยวเข้าปากได้เพียงหนึ่งคำ ภาพความทรงจำเก่า ๆ ตอนที่เธอกับดราฟมากินด้วยกันก็ย้อนมาเป็นฉาก ๆ ดรีมมองที่นั่งว่างเปล่าฝั่งตรงข้ามด้วยความรู้สึกใจหาย จู่ ๆ ก็คิดถึงตอนนั้นขึ้นมา

“หายไปนานเลยลูก แฟนหนูไปไหนแล้วล่ะ” ยิ่งโดนเจ้าของร้านทัก น้ำตาของดรีมก็พลันจะไหลออกมารอมร่อ เธอกำช้อนในมือแน่น “แฟนไม่มาด้วยเหรอ”

ดรีมสั่นศีรษะเล็กน้อย ก่อนก้มหน้าลงอย่างไม่ต้องการคุยหรือตอบคำถามใดอีก ดรีมกินก๋วยเตี๋ยวอย่างเงียบ ๆ พร้อมความรู้สึกจุกอยู่ข้างใน

เกลียดเหลือเกินที่เวลาไปไหนมาไหนแล้วมักมีคนถามว่า แฟนไปไหน ทำไมแฟนไม่มาด้วยกัน คนถามไม่ผิดหรอก แค่คำถามมันจี้ใจดำคนฟังก็เท่านั้นเอง

พรึ่บ

ดรีมช้อนสายตาขึ้นมองเมื่อสัมผัสถึงบุคคลอื่นที่มานั่งโต๊ะเดียวกันกับเธออย่างถือวิสาระ ก่อนชะงักนิ่งงันทำสีหน้าไม่ถูก ดวงตากลมสวยกลอกกลิ้งไปมาอย่างเลิ่กลั่กเมื่อตอนนี้ตัวเธอโดนขนาบไปด้วยผู้ชายร่างบึกบึนถึงสี่คน หนึ่งในนั้นมีคนที่ดรีมเพิ่งนึกถึงไปหยก ๆ

ทำไมยิ่งหนียิ่งเจอกันนะ เธอไม่เข้าใจเลย

“ไง มาคนเดียวเหรอเรา” เป็นมาร์คที่เอ่ยทักดรีมก่อน พวกเขาเพิ่งกลับจากร้านเหล้า ก่อนแยกย้ายกันกลับบ้านใครบ้านมันจึงชวนกันมาหาอะไรกินลงท้องก่อน ซึ่งบังเอิญจริง ๆ ที่เจอดรีมนั่งกินก๋วยเตี๋ยวอยู่คนเดียว

ดราฟรีบพุ่งตัวเข้ามาในร้านก่อนใคร เห็นแผ่นหลังของดรีมจากไกล ๆ ดราฟจำได้อย่างแม่นยำ

มุมปากหยักโค้งขึ้นโดยอัตโนมัติเมื่อเห็นท่าทีเลิ่กลั่กของดรีม

ทำหน้าเหมือนเห็นผี

ใจดวงน้อยเต้นระส่ำอย่างบ้าคลั่ง ดรีมโคตรจะทำตัวไม่ถูก ไม่รู้ต้องทำยังไงดี จู่ ๆ คำพูดของดราฟวันนั้นแวบขึ้นมา ‘อย่าทำให้คนอื่นอึดอัด’ มันทำให้ดรีมไม่แน่ใจว่าเธอควรนั่งอยู่ตรงนี้หรือลุกออกไปดี

“ขอนั่งด้วยนะครับ โต๊ะมันเต็ม”

“อ่า ค่ะ” ดรีมได้แต่พยักพเยิดหน้าให้เจฟแบบงง ๆ สติของดรีมไม่เหลือตั้งแต่ดราฟเดินมานั่งตรงข้ามเธอแล้ว

“เรามายังไงอะ ขับรถมาคนเดียวเหรอ” ทีถามพลางลอบสังเกตสีหน้าดราฟไปด้วย จ้องเขาขนาดนั้นมึงไม่ลากเขาไปกินเลยวะไอ้ดราฟ

“ใช่ค่ะ” ได้ยินว่าดรีมขับรถมาคนเดียวใบหน้าหล่อเหลาของดราฟเคร่งขรึมแทบทันที หัวคิ้วย่นชนกันโดยอัตโนมัติดราฟรู้สึกหงุดหงิดอย่างไม่บอกไม่ถูก

“อยู่คนเดียว” นานนับนาทีกว่าจะเปิดปากถาม ดรีมมองหน้าดราฟนิ่งแต่ไม่ตอบ “ถาม” ย้ำเสียงนิ่งแฝงไปด้วยความโมโห

โมโหทำไม

“อยู่กับแฟนใหม่” ดรีมตอบส่ง ๆ ไม่ใส่ใจ

“ดรีม” ทว่าคนฟังกลับควันออกหู