EP6ตัวปัญหา

ดรีมยิ้มเย้ยหยันให้กับคำพูดของดราฟ ‘บางทีก็เกินไป’ ไม่มีอะไรเกินไปหรอก คนเราจบกันไปแล้วไม่จำเป็นต้องแสร้งว่ายังหวังดีต่อกัน ต่อให้ดราฟหวังดีกับดรีมจริง ๆ ดรีมก็ไม่ต้องการมัน เก็บความหวังดีของเขาไว้ให้คนอื่นดีกว่า

“พอ ๆ อย่าทะเลาะกันเลย” ทีเห็นท่าไม่ดีจึงโพล่งขึ้นมาส่งสายตาให้ดราฟเงียบปากลง หากไม่มีอะไรดี ๆ จะพูด มึงก็หุบปากซะเพื่อนเอ้ย

“มึงก็ดูมันดิ จะอะไรนักหนาก็ไม่รู้” ดราฟว่าอย่างไม่สบอารมณ์

“ไอ้ดราฟ” ไอ้นี่มันรู้อะไรบ้าง คนอื่นพยายามให้มันกับดรีมมาเจอกัน เผื่อหวังให้ทั้งคู่ปรับความเข้าใจกัน แต่มันกลับทำพังไม่เป็นท่า หนำซ้ำยังพาผู้หญิงคนอื่นมาตอกหน้า โอกาสที่ดราฟกับดรีมจะกลับมาคบกันอาจเหลือศูนย์

ดราฟยอมเงียบปากลงเพราะไม่อยากทำให้ทุกคนรู้สึกอึดอัดจนอาหารมื้อนี้มันกร่อยกินไม่ลง

ดรีมไม่พูดไม่จาและจะไม่ทน เธอหยิบกระเป๋าขึ้นมาวางบนตักล้วงหยิบเงินจำนวนหนึ่งออกมา

“ค่าอาหารค่ะ” วางค่าอาหารลงบนโต๊ะพลันลุกขึ้นยืน ดรีมโค้งศีรษะให้ทุกคนเล็กน้อย “ขอโทษทุกคนที่ทำให้อึดอัดนะคะ” เอ่ยขอโทษจบดรีมก็รีบก้าวขาฉับ ๆ เดินออกมาจากตรงนั้นไม่สนใจเสียงเอ่ยรั้งของใครทั้งนั้น

นั่งต่อไปก็มีแต่ทำให้อึดอัดใจ ไม่ใช่แค่เธอแต่รวมถึงคนอื่น ๆ ด้วยเหมือนกัน ดรีมไม่อยากเป็นตัวปัญหาทำให้ใครรู้สึกแย่ทั้งนั้น เธอเลยเลือกพาตัวเองออกมาดีกว่า

แต่เดินออกมาได้ไม่ไกล มือเรียวของดรีมก็โดนคว้าไว้ด้วยฝีมือของใครบางคนที่ดรีมคุ้นเคยเป็นอย่างดี

“เดี๋ยว” ดรีมไม่ได้หันกลับไปมอง ดราฟจึงเป็นฝ่ายพาตัวเองมายืนตรงหน้าเธอแทน เขาจ้องมองหญิงสาวไม่วางตา

“มีอะไร” ดราฟเอาแต่จ้องหน้าไม่พูด ดรีมจึงเป็นฝ่ายทำลายความเงียบลง

“เธอไม่ควรเป็นแบบนี้นะเว้ย”

“เป็นอะไร เป็นแบบไหน” ดรีมถามอย่างไม่เข้าใจ ที่เขาพูดมันหมายความว่ายังไง

“แบบที่เธอเป็นอยู่อะ เธอกำลังทำให้คนอื่นเขารู้สึกอึดอัดนะดรีม”

อึก

ดรีมชะงักไปชั่วขณะ วินาทีนั้นราวกับมีลมแรง ๆ ตีแสกหน้าจนชา แล้วโดนตบซ้ำด้วยคำพูดแรง ๆ ของดราฟ

“เธอไม่ควรเป็นแบบนั้น ทุกคนมาสังสรรค์เฮฮา พวกเขาไม่ควรมาหมดสนุกเพราะความเอาแต่ใจของเธอ”

ดรีมขบเม้มริมฝีปากอย่างอดกลั้น ช้อนสายตาแห่งความผิดหวังขึ้นมองดราฟ

“อย่าให้เรื่องที่เราเลิกกันกลายเป็นปัญหาของคนอื่นเลยดรีม ถือว่าขอ”

ดรีมเหมือนโดนตบหน้าซ้ำครั้งแล้วครั้งเล่า เหมือนดราฟใช้มีดแทงซ้ำตรงจุดเดิมอยู่อย่างนั้น บาดลึกลงไปถึงขั้วความรู้สึก เจ็บจุกพูดไม่ออก

ทำไมนะทำไม ทั้งที่เขาเคยเป็นคนที่ทะนุถนอมความรู้สึกของเธอ เป็นคนที่แคร์เธอมาก ๆ เป็นคนที่กลัวเธอร้องไห้หรือเสียใจมากที่สุด คนที่ไม่เคยพูดจาแรง ๆ ใส่เธอสักครั้ง ทำไมคนคนนั้นถึงเป็นคนเดียวกันที่สาดคำพูดเจ็บแสบใส่เธอวันนี้

เขาบอกว่าเธอเป็นตัวปัญหา กล่าวหาว่าเธอทำให้ทุกคนรู้สึกแย่ เขาแคร์ความรู้สึกของทุกคน ยกเว้นเธอ

เขาทำลายความรู้สึกของเธอจนพังยับเยิน

ทำเหมือนเก้าปีระหว่างเราไม่มีความหมายอะไรเลย

“ฉัน” ดราฟทำตัวไม่ถูกเมื่อเห็นว่าดรีมร้องไห้ นับเป็นครั้งแรกด้วยซ้ำตั้งแต่รู้จักกันมา ขนาดตอนเลิกรา ดราฟยังไม่เห็นน้ำตาของดรีมสักหยด ไม่สิ เธอบอกเลิกเขาผ่านแชตแล้วเธอก็หายไปจากชีวิตเขาเลยหกเดือน หกเดือนแห่งการเลิกรา หกเดือนที่เรากลายเป็นคนแปลกหน้าของกันและกัน “ฉะ ฉัน” ดราฟอ้ำอึ้ง ใจแกร่งอ่อนยวบไปหมดเมื่อเห็นเธอเป็นแบบนี้

ดราฟหมายยื่นมือไปเช็ดน้ำตาให้ก็โดนเธอปัดออก

“อย่ามาแตะ” ดรีมเช็ดน้ำตาออกลวก ๆ “รังเกียจ”

ดรีมเห็นสีหน้าไม่พอใจของดราฟแต่เธอไม่อยากสนใจ หญิงสาวเดินมายังรถที่จอดอยู่ไม่ไกล เข้ามาในรถได้ ดรีมก็ปล่อยโฮออกอย่างหมดสภาพ

ความรู้สึกของดรีมพังยับเยินครั้งแล้วครั้งเล่า ใจดวงน้อยมันแตกสลายนับครั้งไม่ถ้วนมันเหมือนเศษแก้วที่แตกละเอียดจนประกอบขึ้นมาใหม่ไม่ได้

ดรีมไม่รู้เลยว่าเธอต้องใช้เวลาอีกสักเท่าไร ถึงจะกลับมาเป็นดรีมที่สดใสอย่างตอนอายุสิบหกปีอีกครั้ง

ช่วงเวลาที่เรามีกัน มันพรากทั้งชีวิตของเธอไปหมดแล้วจริง ๆ