EP5รังเกียจ

บรรยากาศภายในโต๊ะอาหารยังคงดำเนินไปอย่างเรียบง่าย อาหารหลากหลายถูกนำมาเสิร์ฟลงบนโต๊ะอย่างไม่หยุดหย่อน ทุกคนต่างกินอย่างเอร็ดอร่อยยกเว้นดรีมคนเดียวเท่านั้นที่แทบไม่แตะอาหารบนโต๊ะเลย

ดรีมนั่งก้มหน้าสายตาโฟกัสอยู่กับจานอาหารตรงหน้าของตัวเอง ไม่รู้เมื่อไหร่กันที่ดรีมรู้สึกว่าตัวเองแปลกแยกจากคนอื่น ๆ รู้สึกว่าเธอไม่ควรอยู่ตรงนี้เลยด้วยซ้ำ

“ดรีม” เสียงเรียกชื่อพร้อมแรงสะกิดตรงแขนดึงสติ ดรีมได้อีกครั้ง ดรีมหลุดออกจากภวังค์เงยหน้าสบตากับเพื่อน

“เป็นอะไร อาหารไม่อร่อยเหรอ ฉันเห็นแกยังไม่กินอะไรเลยนะ” น้ำขิงถามไถ่อย่างห่วงใยพลันลอบสังเกตสีหน้าเพื่อนไปด้วยว่าโอเคไหม น้ำขิงเข้าใจความรู้สึกของดรีมดีว่าตอนนี้ดรีมรู้สึกยังไง มันคงยากมากสำหรับดรีมเมื่อต้องเผชิญหน้ากับอดีตคนรักและผู้หญิงคนใหม่ของเขาทั้งที่เพิ่งเลิกรากันได้ไม่นาน

แผลมันยังสดใหม่ ยิ่งเห็นภาพบาดตาบาดใจ ดรีมคงรู้สึกเหมือนมีเข็มทิ่มแทงเธออยู่ตลอดเวลา

คำทักของน้ำขิงไม่คิดเลยว่ามันสามารถทำให้คนทั้งโต๊ะหันมาให้ความสนใจดรีมเป็นตาเดียว ตอนนี้เลยกลายเป็นดรีมที่เหมือนทำตัวไม่ถูก จากที่คิดว่าตัวเองแปลกแยกจากคนอื่นอยู่แล้ว พอโดนมองแบบนี้มันยิ่งทำให้ดรีมรู้สึกอึดอัด

ดรีมจึงทำลายบรรยากาศอึมครึมลงด้วยการตักอาหารเข้าปาก

บรรยากาศภายในโต๊ะผ่อนคลายลง ทุกคนหันไปโฟกัสกับอาหารและเรื่องเล่าของตัวเอง

“อะ ของโปรดเธอนี่”

แต่แล้วดรีมก็ต้องรู้สึกราวกับโดนแช่แข็ง เมื่อจู่ ๆ ก็มีมือคุ้นเคยตักอาหารมาวางใส่จานให้ เธอมองอาหารที่วางอยู่บนจานสลับกับมองหน้าเจ้าของการกระทำนั้นอย่างนิ่งอึ้ง

“ลองชิมดู อร่อยเหมือนเดิมไหม” ดราฟพเยิดหน้ามายังอาหารที่เพิ่งตักให้ดรีมอย่างไม่ยี่หระ

เห็นอาหารจานนั้นแล้วจำได้ว่าเป็นของโปรดเธอ คิดว่าเธออยากกินเลยตักให้ก็แค่นั้น ไม่มีอะไรไปมากกว่านั้น ทว่าดราฟไม่เข้าใจเลยว่าทำไมทุกคนถึงมองเขาด้วยสายตาแบบนั้น

สายตาที่เหมือนว่าเขาทำอะไรผิดสักอย่าง ทั้งที่เขาไม่ได้ทำอะไรผิดเลย

ตักอาหารให้แฟนเก่าเพราะรู้ว่าเธอชอบ มันแปลกมากเหรอวะ

“อยากได้อะไรอีกไหม เดี๋ยวตักให้” ดราฟไม่สนใจสายตาของคนอื่น ยังถามไถ่ดรีมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่แยแสต่อสีหน้ากระอักกระอ่วนของดรีมสักนิด “หมูสามชั้นทอดน้ำปลาไหม”

“ไอ้ดราฟ” เจฟนั่งสังเกตเหตุการณ์เงียบ ๆ อยู่นานเอ่ยเตือนสติเพื่อนขึ้นมา ก่อนจะหวังดีกับเขา มึงช่วยสังเกตสีหน้าแฟนเก่ามึงบ้างได้ไหมวะว่าต้องการความหวังดีจากมึงรึเปล่า

“อะไรของพวกมึงวะ คนรู้จักกันทั้งนั้น ดรีมยังไม่คิดอะไร พวกมึงจะกระโตกกระตากเพื่อ” เจ้าตัวยังไม่ปริปากคนอื่นเป็นเดือดเป็นร้อนแทนทำไม เขาคบกับดรีมมานาน เกือบครึ่งชีวิตของกันและกัน เลิกกันแล้วใช่ว่าจะเป็นเพื่อนเป็นพี่เป็นน้องกันไม่ได้

“อะ หมูสามชั้นทอดน้ำปลา กินเยอะ ๆ เธอผอมลงมากเลยรู้ตัวไหม” ดราฟยังตักอาหารให้ดรีมไม่หยุดหย่อน ไม่รู้สึกรู้สาต่อการกระทำของตัวเองสักนิด ไม่แยแสว่าคนอื่นเขาจะคิดยังไง ดราฟทำตามอำเภอใจ ทำตามความรู้สึกของเขาเอง

“ไอ้ดราฟ ไอ้ห่า”

ดรีมระบายยิ้มขมขื่นออกมา มือบางกำเข้าหากันแน่นอย่างสะกดกลั้นอารมณ์ความรู้สึกที่เปราะบางของตัวเองไว้

“น้องคะ” ดรีมโบกมือเรียกพนักงานให้เดินมาหา “ช่วยเปลี่ยนจานให้หน่อยค่ะมันสกปรกแล้วพี่กินไม่ลง”

ทุกคนเงียบลงโดยอัตโนมัติ ทุกคนเหมือนโดนปิดปากมองการกระทำของดรีมอย่างนิ่งอึ้ง เหวอกันหมด ใครจะคิดว่าดรีมจะทำแบบนั้น หักหน้าดราฟจัด ๆ เหมือนลากดราฟไปตบหน้าซ้ำ ดูหน้าดราฟสิช็อกไปแล้วเหมือนกัน

“คนเขาก็แค่หวังดี” ดราฟโพล่งขึ้นมา เกลียดอะไรนักหนา หากดราฟจำไม่ผิดตั้งแต่คบกันกระทั่งเลิกรา ดราฟยังไม่เคยทำอะไรให้ดรีมขุ่นเคืองใจเลย ตอนเลิกเธอก็เป็นคนบอกเลิกเขาเอง สมการนี้ดราฟผิดอะไร เขาผิดตรงไหนหรือผิดที่เขาไม่ง้อ เธอถึงได้พาลโกรธกันมากขนาดนี้ “บางทีก็เกินไป”