EP4ภาพบาดตา

ติ้ง

พลอย: แกหายไปไหนอะดรีม ไหนบอกจะชดเชยวันเกิดย้อนหลังให้ฉัน

เสียงแจ้งเตือนโทรศัพท์ดึงสติดรีมที่กำลังยืนเหม่ออยู่ตรงระเบียงหันมาให้ความสนใจ ดรีมเดินกลับเข้ามาในห้องหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดดูข้อความ หลังจากอ่านจบ ดรีมนิ่งไปพักใหญ่ราวกับกำลังใช้ความคิดว่าเธอควรตอบกลับไปดีไหม

หลังจากงานวันเกิดพลอยวันนั้น ดรีมก็หายหน้าหายตาไปจากกลุ่มเพื่อน ๆ อีกครั้งราวกับว่าดรีมต้องการตัดการติดต่อจากเพื่อนยังไงอย่างนั้น

พลอย: แกว่างรึเปล่า เราออกมาเจอกันหน่อยดิ ฉันกับฟ้าและน้ำขิงนัดกินข้าวกัน เราไม่ได้กินข้าวด้วยกันนานแล้วนะ

เห็นว่าข้อความถูกเปิดอ่าน พลอยไม่รอช้ารีบพิมพ์ข้อความที่สองตามมาติด ๆ เพราะกลัวว่าดรีมจะปิดโทรศัพท์ทิ้งไปเสียก่อน

ดรีมมองข้อความของพลอยอย่างนิ่งคิด เธอช่างใจอย่างหนักว่าจะไปดีไหม สถานการณ์ของดรีมตอนนี้ไม่ค่อยดีเท่าไร ตั้งแต่เลิกกับดราฟ ดรีมก็กลายเป็นคนกลัวการเข้าสังคมไปเลย ให้พูดความจริงก็คือดรีมป่วยเป็นโรคซึมเศร้า เธอมีภาวะเครียดและวิตกกังวลหลังจากเลิกรากับดราฟ ตอนนี้ดรีมรักษาตัวด้วยการทานยา ก่อนหน้าอาการป่วยของดรีมดีขึ้นบ้างแล้ว ทว่ามันกลับแย่ลงอีกครั้งหลังจากที่กลับมาเจอดราฟเมื่ออาทิตย์ก่อน

หากการคบกันระหว่างเราสำหรับดราฟมันเสียเวลา การเลิกราของเราก็ทำให้ดรีมสูญเสียความเป็นตัวเองเหมือนกัน

พลอย: นะ ดรีม ออกมาเจอกันหน่อย

เห็นดรีมเงียบไม่ยอมตอบพลอยพิมพ์ข้อความมาหาอีกครั้ง

ดรีม: อืม

พลอย: เย่ รักแกที่สุดเลยอะ

รอยยิ้มบางเบาผุดขึ้นบนใบหน้าสวย ดรีมปิดโทรศัพท์ก่อนเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวใหม่

ในเวลาต่อมาดรีมขับรถมายังร้านอาหารที่พลอยได้บอกไว้ ซึ่งเป็นร้านอาหารของพี่ทีแฟนพลอยนั่นแหละ ดรีมผ่อนลมหายใจออกมาเล็กน้อยอย่างรู้ชะตากรรมดีว่าวันนี้ยังไงเธอก็ต้องเจอดราฟ แม้ความจริงดรีมไม่อยากมาแต่ก็ไม่ใช่เรื่องดีหากเธอจะหลีกเลี่ยงนัดของเพื่อนบ่อย ๆ

“ดรีม” ทันทีที่ดรีมเข้ามาในร้านเสียงเรียกชื่อเธอก็ดังขึ้น ดรีมหันไปมองตามเสียงเรียกก็เห็นพลอยกำลังโบกไม้โบกมือให้ดรีมอยู่ “ทางนี้”

กึก

เท้าของดรีมหยุดชะงักเช่นเดียวกับลมหายใจของเธอที่สะดุดลงไปชั่วขณะ ดรีมรู้สึกตัวชาก้าวขาแทบไม่ออกเมื่อเจอเข้ากับภาพบาดตาบาดใจ

“แกนั่งตรงนี้” ฟ้าจัดแจงที่ให้ดรีมนั่งตรงข้ามกับมาร์คเพื่อนของดราฟ ถัดจากมาร์คเป็นดราฟและผู้หญิงคนหนึ่งที่ดรีมไม่เคยเห็นหน้าคาตามาก่อน แต่ก็คงเดาได้ไม่ยากนักหรอกดูท่าทางสนิทสนมกันขนาดนั้น ผู้หญิงคนนี้คงเป็นคนคุยหรือไม่ก็แฟนใหม่ดราฟ

“ขอโทษที่มาช้านะคะ” ดรีมเลิกสนใจเรื่องของดราฟ เอ่ยขอโทษทุกคนด้วยความรู้สึกผิดที่เห็นว่าทุกคนมากันตั้งนานแล้ว

“ไม่เป็นไรครับน้องดรีม น้องดรีมอยากกินอะไรสั่งเลยครับพี่เลี้ยงเอง” ทียื่นเมนูมาให้ ดรีมรับมาเปิดดูส่ง ๆ เพราะเธอไม่ได้รู้สึกอยากทานอะไร

“แกโอเคไหม” ฟ้าสะกิดถาม

“โอเค”

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าพี่เขาจะพามา ขอโทษนะ” พลอยทำหน้ารู้สึกผิด

“ฉันไม่เป็นไร” ดรีมฉีกยิ้มบางเบาเพื่อให้เพื่ิอนของเธอเบาใจลง

เธอไม่เป็นไร ไม่เป็นไรเลยจริง ๆ

ภายในโต๊ะอาหารเต็มไปด้วยเสียงพูดคุยเซ็งแซ่ตามประสาเพื่อนสนิทที่มักมีเรื่องเล่ามาแบ่งปัน ทุกคนคุยกันหัวเราะขบขันมีเพียงดรีมเท่านั้นที่ทำหน้าที่เป็นผู้ฟังที่ดี

ดรีมอึดอัด เธออยากลุกหนีไปจากตรงนี้

“อันนี้อร่อยเหมยลองชิมดูครับ”

“พอแล้วดราฟ แค่นี้ก็เต็มจานเหมยแล้ว” ดรีมเผลอมองทั้งสองคนโดยอัตโนมัติก็เห็นว่าจานอาหารของทั้งสองมันเต็มไปด้วยอาหารที่ทั้งคู่ผลัดกันตักให้

ดรีมเม้มริมฝีปากอย่างอดกลั้นเมื่อจู่ ๆ ภาพในอดีตก็ซ้อนทับขึ้นมา ครั้งหนึ่งที่ตรงนั้นก็เคยเป็นของเธอ ครั้งหนึ่งเขาก็เคยทำแบบนั้นให้

มองดูท่าทีสนิทสนม เอาใจใส่กันและกันของทั้งคู่ดรีมก็ได้แต่เจ็บปวดในใจ

ทำไมนะ ทำไม

ทั้งที่ดราฟเดินไปไกลแล้ว ทำไมดรีมถึงยังอยู่ที่เดิม

ช่างไม่ยุติธรรมกับเธอเลย