EP2ไม่รักกันแล้วเหรอ

ดรีมได้ยินเสียงหัวเราะเยาะในลำคอของคนด้านข้าง แต่เธอไม่ได้หันไปมองจึงทำให้ดรีมไม่เห็นว่าตอนนี้ดราฟมีสีหน้าแบบไหนอยู่

“เอามือออกไป” ดรีมสั่งเสียงแข็งใบหน้าสวยหงิกงอไม่พอใจ

“ไม่” ดราฟเฉไฉ นอกจากเขาไม่เอามือออกยังออกแรงกระชับวงแขนให้ตัวดรีมแนบแน่นตัวเขามากขึ้น

กลิ่นหอมคุ้นเคยลอยแตะจมูกให้ความรู้สึกคนึงหาไม่น้อยจนอยากซุกหน้าสูดดม

ดรีมกัดฟันกรอดด้วยความเดือดดาล เธอข่มใจอย่างหนักไม่ให้โพล่งด่าดราฟออกมาต่อหน้าคนมากมาย ดราฟที่เห็นท่าทีของหญิงสาวก็กดยิ้มมุมปากด้วยความพอใจ

“คิดถึงปะ” กระซิบถามแผ่วเบาที่กกหูขาว

ใจสาวกระตุกวูบไหวอย่างหนักด้วยความรู้สึกมากมาย ก้อนความรู้สึกจุกอยู่กลางอกกับคำถามนั้นของเขา

“คิดถึงนาย ฉันคิดถึงหมาดีกว่า” ดรีมเงยหน้าขึ้นมองสบตาด้วยความเกลียดชัง ทว่ามันกลับดูเหมือนแมวงอนเจ้าของสำหรับดราฟมากกว่า

“แต่ฉันคิดถึงเธอนะ” ดราฟว่าพลางกลั้วหัวเราะออกมา “คิดถึงสุด ๆ”

ดรีมกำหมัดแน่นข่มความรู้สึก ไม่รู้ว่าดราฟต้องการอะไรถึงพูดแบบนั้นใส่เธอ แต่คำพูดที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะทำดรีมรู้สึกเกลียดดราฟไม่น้อย

มันตลกตรงไหน เล่นกับความรู้สึกคนอื่นมันตลกขนาดนั้นเลยหรือไง

ในที่สุดช่วงเวลาอันแสนอึดอัดก็จบลงสักที ดรีมรีบผลักดราฟออกแล้วเดินออกมาจากตรงนั้น ตอนนี้ดรีมอยากรีบออกไปจากที่นี่ที่สุด การกลับมาเจอดราฟอีกครั้งมันไม่ง่ายสำหรับดรีมเลยสักนิด เวลาหกเดือนมันยังไม่มากพอให้ดรีมเข้มแข็งพอที่จะทำเหมือนไม่รู้สึกอะไรเมื่อต้องเจอดราฟ

ดรีมกลับมาที่โต๊ะเธอรีบหยิบกระเป๋าที่วางอยู่ขึ้นมาคล้องแขนเตรียมเดินออกไป เพื่อน ๆ ที่เห็นดรีมกำลังจะกลับก็รีบตรงมารั้งไว้

“จะกลับแล้วเหรอ” พลอยรั้งแขนดรีมไว้ “อยู่ก่อนสิ นาน ๆ ถึงจะเจอกัน ฉันยังไม่หายคิดถึงแกเลยนะ”

ดรีมมีสีหน้าหนักใจ เธอไม่อยากอยู่ตรงนี้แล้ว วินาทีเดียวก็ไม่อยากอยู่ ยิ่งเห็นว่าดราฟกำลังมองมาด้วยแววตาขบขัน ดรีมยิ่งอยากหายไปจากตรงนี้

“มีอะไรรึเปล่า ทะเลาะกันเหรอ แกโอเคไหมดรีม” เห็นสีหน้าไม่สู้ดีนักของดรีม เพื่อน ๆ รีบถามไถ่อย่างห่วงใย “เขาทำให้แกอึดอัดเหรอ”

“ไม่หรอก แต่พรุ่งนี้ฉันมีงานเช้า ฉันกลัวตื่นไปทำงานไม่ไหว” ดรีมโกหกคำโตเพราะไม่อยากให้เพื่อนรู้สึกไม่สบายใจ ดรีมไม่ได้มีงานเช้า ไม่ได้มีงานที่ไหน เธอแค่ไม่อยากอยู่ตรงนี้เพราะใครบางคนมากกว่า

“แกขับรถดี ๆ นะ”

“ขอโทษนะพลอย ฉันจะชดเชยให้แกวันหลัง” ร่ำลากับเพื่อนเสร็จ ดรีมก็รีบเดินตรงมาที่รถของตัวเองโดยที่ดรีมไม่ทันสังเกตเลยว่ามีคนดูเธออยู่ทุกขณะ พอเห็นดรีมเดินออกไป ดราฟก็ลุกตาม

“ไปไหนวะไอ้ดราฟ” เพื่อนดราฟมองตามด้วยความงงงวย

“ตามแมว” ดราฟขยิบตาอย่างหยอกเย้าก่อนสับเท้าเดินตามดรีมออกมา

ดราฟรีบเดินไปยืนช้อนหลังดรีมที่กำลังเปิดประตูรถอยู่ ชายหนุ่มผลักประตูให้ปิดพลางพลิกตัวหญิงสาวหันมาเผชิญหน้า

“ปล่อยนะ” ดรีมหน้าตื่นด้วยความตกใจ

“ไม่ปล่อย” ดราฟเล่นหูเล่นตาใส่

“ทำแบบนี้ทำไม เลิกกันแล้วไม่ควรทำแบบนี้นะ ที่ทำอยู่มันคือการคุกคาม ฉันสามารถแจ้งความจับนายได้”

“เหรอ” ดราฟยิ้มขำ ไม่รู้สึกรู้สากับคำพูดของดรีมสักนิด “ใจร้ายจัง” พึมพำปนเสียงขำ “ใจร้ายขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่” เอียงคอมองดรีมด้วยแววตาหยอกเย้า

ดราฟดูสนุกกับการได้แกล้งดรีมสุด ๆ รู้สึกสนุกที่ได้ปั่นหัวดรีมเล่น รู้สึกชอบใจที่ได้เห็นดรีมมีท่าทีกระอักกระอ่วนเหมือนคนพ่ายแพ้

“ไม่รักกันแล้วเหรอ”

เพียะ

“อ่า” ดราฟหน้าชา เขาโดนดรีมตบหน้าฉาดใหญ่ “แม่ง” เจ็บฉิบหาย

“อย่ายุ่งกับฉัน” ดรีมเองก็รู้สึกตกใจไม่น้อย มือของเธอมันไปโดยอัตโนมัติเพียงเพราะเขาถามว่า ‘ไม่รักกันแล้วเหรอ’ ยิ่งเห็นว่ามีเลือดตรงมุมปากของเขาใจดวงน้อยของเธอก็สั่นไหวไม่หยุด

ดรีมไม่เคยคิดลงไม้ลงมือกับดราฟเลยสักครั้ง หากไม่ใช่ว่าคำถามของเขามันไปสะกิดแผลใจของเธอ

‘ไม่รักกันแล้วเหรอ’

นั่นสิ เวลาตั้งเก้าปี เขาหมดรักเธอตอนไหนกัน