EP1 เจอกันหลังเลิกรา

เราใช้เวลานานขนาดไหนถึงจะลืมแฟนเก่าได้เหรอคะ

หนึ่งวัน

หนึ่งเดือน

หรือหนึ่งปี

หรือตลอดชีวิตนี้ก็ไม่มีทางลืมได้

แล้วคนเราต้องใช้เวลานานขนาดไหนถึงจะกล้าเผชิญหน้ากับแฟนเก่าที่เคยคบกันมานานแต่เพิ่งจบความสัมพันธ์ไปล่ะ

นานนับปีหรือชาตินี้ไม่ต้องเจอกันอีกเลย

แต่ถ้ามีเหตุจำเป็นให้ต้องเจอกัน เหตุจำเป็นที่ไม่สามารถปฏิเสธได้ ทุกคนจะแสดงท่าทีที่มีต่อแฟนเก่ายังไง อาลัยอาวรณ์หรือหมางเมินแฟนเก่าดี ทุกคนจะทำแบบไหน

แล้วตอนนี้ตัวของเธอควรทำเช่นไร เมื่อต้องเผชิญหน้ากับแฟนเก่าที่เคยคบกันมานานถึงเก้าปีและเพิ่งเลิกรากันเพียงหกเดือนเท่านั้น

“ดรีม”

‘ดรีม’ ผละสายตาจากชายที่อยู่อีกฝั่งของสระน้ำหันมามองตามเสียงเรียกของเพื่อนสาวอย่าง ‘พลอย’ เจ้าของงานวันเกิดในค่ำคืนนี้

“มีความสุขมาก ๆ นะ” ดรีมอวยพรเพียงสั้น ๆ พร้อมยื่นของขวัญในมือส่งให้เพื่อนสาว

“โอเครึเปล่า” พลอยถามระคนห่วงใย แม้สีหน้าของดรีมเรียบเฉยเหมือนไม่เป็นไรแต่ภายในใจใครจะรู้

“มันจบไปแล้ว” ดรีมตอบพร้อมระบายยิ้มเป็นการยืนยันว่าตัวเธอไม่เป็นไร “ฉันไม่เป็นไร”

“แน่นะ”

“ฉันไม่เป็นไรจริง ๆ” ดรีมยืนยันเสียงหนักแน่นหวังให้เพื่อนคลายความเป็นห่วงลงพลางใช้มือดันเพื่อนให้เดินไปรับแขกที่เดินเข้างานมา

ดรีมถือแก้วเหล้าเดินไปหาเพื่อนสนิทอีกสองคนที่นั่งดื่มกันอยู่อีกฝั่งของสระด้วยท่าทีมาดมั่นไร้ความสั่นไหวในแววตาแม้ว่าแฟนเก่าจะอยู่ตรงนั้นก็ตาม

การปรากฏตัวของดรีมทำให้เพื่อน ๆ หรือแม้แต่คนที่รู้จักกันแตกตื่นไม่น้อยเพราะนับตั้งแต่วันที่ดรีมเลิกรากับแฟนหนุ่ม ดรีมก็หายหน้าหายตาไปจากเพื่อนฝูงเช่นกัน

“ไง” ดรีมทักทายด้วยรอยยิ้มพร้อมทิ้งตัวนั่งลงเก้าอี้ข้าง ๆ น้ำขิงและฟ้า

“โคตรคิดถึงเลยว่ะ” น้ำขิงกับฟ้าสวมกอดดรีมด้วยความคิดถึงตามประสาเพื่อนคนสนิทที่ไม่ได้เจอหน้ากันนาน

“คิดถึงเหมือนกัน” ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาดรีมเองก็คิดถึงเพื่อนมากเหมือนกัน ตั้งแต่เลิกกับแฟนดรีมก็เก็บตัวกลายเป็นคนติดบ้าน

“แกเห็นพี่ดราฟยัง” ฟ้ากระซิบถามเสียงแผ่วพลางสังเกตสีหน้าดรีมไปด้วยว่าโอเคไหม “เขามาด้วยนะ แกโอเคไหม”

“เขานั่งอยู่โต๊ะด้านหน้าเราไง” ดรีมมองตามนิ้วของน้ำขิงที่ชี้ไปยังโต๊ะด้านหน้า พลันความรู้สึกของดรีมกระตุกวูบชั่วขณะเมื่อเธอเผลอสบตากับแฟนเก่าที่มองมายังเธอก่อนอยู่แล้ว

ดรีมรีบเบนหน้าหนีหันกลับมาโฟกัสแก้วเครื่องดื่มตรงหน้า เพียงสบตากำแพงที่เธอพยายามสร้างมันมาก็พังทลาย

เลิกกันไปตั้งหกเดือนแล้วแท้ ๆ แต่พอกลับมาเจอหน้ามันเหมือนว่าเราเพิ่งบอกลากันไปเมื่อวานนี้เอง

มันไม่ง่ายเลย

“แกโอเคปะเนี่ย”

“ฉันโอเค” ความโชคดีของดรีมคือเธอเป็นคนที่จัดการความรู้สึกของตัวเองได้เร็วจนคนอื่นไม่ทันสังเกตเห็นถึงความผิดปกติของเธอด้วยซ้ำ เธอหันมาฉีกยิ้มร่า หัวเราะไปกับเรื่องขำ ๆ ในวงสังสรรค์ แต่หัวข้อสนทนาในวงเหล้าก็ยังไม่พ้นเรื่องการเลิกราของเธอ

“ฉันถามจริง ๆ นะ แกกับเขาคบกันมาตั้งเก้าปี เหตุผลอะไรที่ทำให้แกเลิกกันได้วะ เขามีคนอื่น เขานอกใจแก หรือเพราะอะไร” มันคือสิ่งที่คาใจเพื่อน ๆ มาโดยตลอดและอยากรู้มาก ๆ เพราะเหตุใดคู่รักที่รักกันมากไม่เคยทะเลาะกันเลยสักครั้งถึงเลิกกันได้

“เพราะเราหมดรักกันไง” ดรีมระบายยิ้มตอบเสียงเรียบนิ่งราวกับว่าเธอไม่ได้รู้สึกอะไรทั้งที่ความจริงเธอรู้สึกเจียนตายทุกครั้งยามนึกถึงเหตุผลของการเลิกรา

“ฮะ” เพื่อน ๆ แทบไม่เชื่อกับคำตอบที่ได้ยิน มันใช่จริง ๆ เหรอฮะ

“ไม่มีอะไรจีรังหรอกไม่ว่าความชอบหรือความรัก” วันหนึ่งมันก็หมดไปจางหายไปกับเวลาและกลายเป็นคนแปลกหน้าของกันและกันอย่างที่เธอกับเขาเป็นอยู่ตอนนี้

เสียงเพลงวันเกิดดังขึ้นดึงความสนใจให้ทุกคนหันไปมองตรงที่เจ้าของงานวันเกิดยืนอยู่ ดรีมกับเพื่อนอีกสองคนลุกเดินไปหาพลอยเมื่อเธอกวักมือเรียกให้เดินไปหา

เสียงฝีเท้าที่เดินมาหยุดอยู่ด้านข้าง

“ไง” เสียงกระซิบคุ้นเคยดังขึ้นข้างหูพร้อมมือที่ตวัดจับเอวเธออย่างถือวิสาสะ “สบายดีไหม” ไม่ต้องมองหน้าดรีมก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นใคร

“ดีมาก ตั้งแต่ไม่มีนาย”