10 ใครกันที่ใจร้าย

“มารับฉันที่บ้าน คุณภัทร เดี๋ยวนี้เลยนะ” แคเธอรินพูดจบก็ตัดสายทิ้ง แล้วค่อยกึ่งประคองกึ่งลากเพื่อนมานอนตรงโซฟารับแขก หาผ้าขนหนูชุบน้ำบิดหมาดมาเช็ดหน้าให้

“ภัทร ภัทร ฟื้นสิ” แคเธอรินเขย่าร่างบางเบาๆ แต่ไม่มีทีท่าว่าสิริภัทรจะฟื้น เสียงกริ่งทำให้เธอรีบวิ่งที่ประตู คนของเธอมาอย่างรวดเร็ว หญิงสาวให้คนขับรถประคองร่างที่หมดสติของสิริภัทรไปยังที่จอดรถด้านล่าง ส่วนเธอก็โทรศัพท์ไปยังโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด

แคเธอรินรออยู่หน้าห้องฉุกเฉินอย่างกระวนกระวายใจ สิริภัทรเป็นอะไร ทำไมถึงหมดสติอยู่หน้าห้องได้ หญิงสาวคิดวกไปวนมา ก็หาสาเหตุไม่ได้ว่าอะไรที่ทำให้เพื่อนของเธอตกใจถึงขนาดเป็นลม นายแพทย์ที่รับการรักษาสิริภัทรเดินออกมาจากห้อง แคเธอรินรีบวิ่งเข้าไปถามอาการของเพื่อน

“คุณหมอค่ะ ภัทร...เอ่อ เพื่อนหนูเขาเป็นยังไงบ้าง”

“เชิญคุณที่ห้องดีกว่าครับ หมอมีเรื่องจะปรึกษา ไม่ทราบว่าผู้ปกครองหรือว่าญาติของคนไข้มาด้วยหรือเปล่า” นายแพทย์ถามพลางมองหาบุคคลที่จะเป็นผู้ปกครองหรือว่าญาติของสิริภัทร

“คุณแม่ของภัทรไปดูงานที่ต่างจังหวัดค่ะ แต่ถ้าคุณหมอมีอะไรก็บอกหนูก่อนได้นะคะ เราเป็นเพื่อนสนิทกัน” แคเธอรินให้ความมั่นใจนายแพทย์ก่อนที่จะนั่งลงตรงเก้าอี้ในห้อง นายแพทย์วัยกลางคนมองหน้าสาวน้อยตรงหน้าอย่างลำบากใจ ก่อนพูดช้า ๆ ว่า

“คนไข้เหมือนถูกทำร้ายร่างกายมาเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้ ตามร่างกายมีรอยฟกช้ำเป็นแห่ง ๆ หมอไม่แน่ใจว่า...”

“เป็นไปไม่ได้นะคะคุณหมอ เพราะว่าคุณแม่ของภัทรรักภัทรมากแม้แต่จะตียังไม่เคยเลยค่ะ อีกอย่างภัทรก็คงไม่ซุ่มซ่ามถึงขนาดว่าจะหกล้มได้ด้วยคะ” แคเธอรินรีบยืนยัน แต่นายแพทย์กลับส่ายศีรษะ พูดต่อเบา ๆ

“หมอไม่ได้หมายความว่าคนไข้ถูกทำร้ายร่างกายจากผู้ปกครองนะครับ เพราะว่าจากการตรวจโดยละเอียดแล้ว เหมือนว่าคนไข้จะถูกข่มขืน”

“ว่าไงนะคะคุณหมอ” แคเธอรินลุกขึ้นยืนอย่างตกใจ แล้วก็ต้องหมดแรงแล้วกลับลงนั่งตามเดิม สิริภัทรถูกข่มขืน ไม่จริง เป็นไปไม่ได้ ไม่จริง แคเธอรินคิดวนไปมา มันจะเป็นไปได้อย่างไร แล้วใครหละที่ทำเรื่องชั่วช้าแบบนี้กับเพื่อนของเธอ

“หมอค่อนข้างแน่ใจ ถ้าคนไข้ฟื้นแล้ว คงต้องถามว่า เธอต้องการแจ้งความหรือไม่ คุณเป็นเพื่อนไม่ทราบรายละเอียดอะไรเลยเหรอครับ”

“ไม่ค่ะ ปกติแล้วเราไม่ได้อยู่บ้านเดียวกัน แต่เพื่อนหนูไม่ใช่คนเหลวไหล แล้วก็ไม่มีใครที่กล้าทำแบบนี้กับเธอแน่ แล้วเราควรทำยังไงดีค่ะ”

แคเธอรินคิดอะไรไม่ออกแล้วในตอนนี้ ทำไม ทำไมเรื่องแบบนี้ต้องเกิดขึ้นกับคนดีๆอย่างสิริภัทรด้วย

“ทางเราคงรักษาได้แต่บาดแผลภายนอกเท่านั้น ส่วนทางด้านของจิตใจ ต้องให้คนรอบตัวของคนไข้ช่วยกันดูแล อย่าถามหรือพูดอะไรที่ทำให้คนไข้ไม่สบายใจนะครับ หมอคิดว่าคงต้องใช้เวลาสักพักเพื่อสภาพจิตใจคนไข้ถึงกลับมาเป็นปรกติได้และหวังว่าเพื่อนคุณคงไม่เกิดตั้งครรภ์ขึ้นมา

“อะไรนะคะ” แคเธอรินช็อคซ้ำสอง ท้องอย่างนั้นเหรอ ถ้าเกิดภัทรท้องขึ้นมา เธอไม่อยากจะคิดเลยว่าชีวิตของเพื่อนเธอนั้นจะต้องพบกับอะไรบ้าง

“มีความเป็นไปได้สูงมากนะครับ ที่คนไข้จะตั้งครรภ์ เพราะว่าร่างกายอยู่ในช่วงไข่ตกพอดี เราได้แต่ภาวนาว่าเธอคงจะไม่ตั้งครรภ์ในสภาพที่ยังไม่พร้อมแบบนี้” นายแพทย์พูดอย่างปลอบใจ

“โถ่...ภัทร” แคเธอรินร้องไห้อย่างกลั้นไว้ไม่อยู่หญิงสาวที่นอนหลับอยู่บนเตียงในโรงพยาบาลลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ และกะพริบตาถี่ ๆ ติดกันหลายครั้งเพื่อไล่ภาพมัว เธอนั้นหลับนานเกินไปเพราะฤทธิ์ของยาสลบและยาระงับประสาทอ่อน ๆ

“ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง” สิริภัทรคิดในใจขณะที่กวาดสายตามองรอบห้องสี่เหลี่ยมที่ทาผนังด้วยสีขาว ดวงตาคู่สวยหยุดที่ร่างบางที่ฟุบหลับอยู่ข้างเธอ

“แคท’” สิริภัทรพยายามเรียกเพื่อนของตัวเองที่ฟุบหลับอยู่

“ภัทร เป็นไงบ้าง?”

“ขอบใจแคทมากนะ ที่อุตส่าห์มานอนเฝ้า ฉันไม่เป็นไรแล้ว” สิริภัทรพยายามฝืนยิ้มเพื่อให้แคเธอรินเห็นว่าเธอไม่เป็นไรจริงๆ

“อย่าโกหกฉันเลย ภัทร” น้ำเสียงของแคเธอรินจริงจังจนสิริภัทรแปลกใจ

“เธอไปทำอะไรมา” แคเธอรินสูดหายใจลึกๆแล้วพูดต่อว่า “ไม่ใช่ซิ ใครทำอะไรเธอ”

“เธอหมายความว่าไง” สิริภัทรไม่ตอบแต่กลับถามแทน พอพบกับสายตาคาดคั้นของเพื่อน หญิงสาวก็ต้องหลบตาแกล้งมองไปทางอื่น

“ฉันคุยกับหมอที่ตรวจเธอแล้วนะ หมอบอกว่า เธออาจจะโดน...ทำมิดีมิร้าย” แคเธอรินสังเกตสีหน้าเพื่อนก็รู้แล้วว่าสิริภัทรนั้นมีความจริงบางอย่างที่ปิดบังเธออยู่

“ว่าไงภัทร เรื่องมันเป็นยังไงกันแน่ ฉันเป็นเพื่อนเธอนะ มีอะไรเธอก็ควรจะบอกฉันสิ เราจะได้ช่วยกันแก้ไข” หญิงสาวกำมือเพื่อนแน่นเพื่อปลอบใจและให้กำลังใจไปพร้อมๆกัน

“มันสายไปแล้วแคท ฉันแก้ไขอะไรไม่ได้อีกแล้ว” สิริภัทรร้องไห้ ดวงตาคู่สวยซึ่งบวมช้ำอยู่แล้วยิ่งบวมมากขึ้นอีก น้ำตาไหลนองเต็มสองข้างแก้ม แคเธอรินกอดเพื่อนอย่างต้องการจะถ่ายทอดความเจ็บปวดนั้นด้วย ถ้าหากว่าเธอสามารถจะทำได้

“ใครเป็นคนทำร้ายเธอ” หญิงสาวยังคงตั้งคำถามต่อ แต่คำตอบที่ได้รับคือ การส่ายหน้าของสิริภัทรเท่านั้น

“ทำไมภัทร เขาสำคัญกับเธอมาก ขนาดว่าต้องปกป้องกันเลยเหรอ” แคเธอรินเริ่มอารมณ์เสีย ผู้ชายคนนั้นเป็นใครกัน สำคัญขนาดสิริภัทรพยายามปกป้องเขาเชียวหรือนี่

“แคทอย่ารู้เลยนะ”

“ไม่”

“เขา...เป็นคนสำคัญมาก สำคัญที่สุด....เขา” น้ำเสียงของสิริภัทรแผ่วเบาลงเรื่อย ๆ

“ก๊อก..ก๊อก..ก๊อก เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น ทำให้เรื่องที่แคเธอรินต้องการจะรู้ต้องยุติลงแค่นั้น หญิงสาวรีบวิ่งไปเปิดประตู แล้วก็ต้องตกใจเมื่อพบว่าคนที่มาเยือน คือมารดาของคนที่นอนป่วยอยู่

“สวัสดีค่ะ คุณป้า” แคเธอรินยกมือไหว้อย่างนอบน้อม

“ภัทรเป็นไงบ้าง หนูแคท” ลดาวัลย์รับไหว้เพื่อนลูกสาว แล้วรีบถามอาการของลูกสุดที่รักอย่างเป็นห่วง

“ดีขึ้นมากแล้วค่ะ คุณป้า ภัทรเพิ่งตื่นเมื่อสักครู่นี้เอง” แคเธอรินตอบพร้อมกับเดินนำมารดาของเพื่อนเข้ามาข้างเตียง

“แม่ขา” สิริภัทรกอดมารดาแน่น คุณลดาวัลย์ลูบศีรษะลูกสาว

“นี่คงทำงานหนักมากซินะ ถึงได้เป็นลมดีนะที่หนูแคทอยู่ด้วยเลยช่วยเหลือกันได้” คุณลดาวัลย์พูดกับลูกสาวก่อนที่จะหันมาทางแคเธอริน

“พักนี้งานเยอะค่ะคุณป้า พวกเรามัวแต่รีบทำงานส่งเลยไม่ได้นอนกัน” แคเธอรินหาข้ออ้าง

“เมื่อเช้าพี่สุดเขตเขาไปรับคุณป้ากับแม่เขาที่สนามบิน พี่เขาถามถึงหนูด้วยนะลูก เห็นบอกว่าเย็นนี้จะแวะมาทานข้าวเย็นด้วย แม่เลยถามเขาไปว่า ไม่รู้เหรอว่าน้องภัทรเข้าโรงพยาบาล”

“คุณแม่บอกเขาเหรอคะ” สิริภัทรถามเสียงแผ่ว

“จ๊ะ พี่เขายังบอกเลยว่าเย็นนี้จะมาเยี่ยม”

“คงไม่ต้องรบกวนพี่สุดเขตหรอกค่ะแม่ พรุ่งนี้ภัทรก็จะออกจากโรงพยาบาลอยู่แล้ว” หญิงสาวหาทางปฏิเสธ เธอไม่ต้องการเห็นหน้าเขาคนใจร้าย ผู้ชายที่ไม่มีหัวใจอย่างสุดเขต

“เอาอย่างนั้นก็ตามใจ ภัทรโทรศัพท์ไปบอกพี่เขาเองแล้วกัน” คุณลดาวัลย์ยื่นโทรศัพท์มือถือให้ลูกสาว แคเธอรินมองหน้าเพื่อนที่นอนอยู่บนเตียงก็พอเดาได้แล้ว่าหญิงสาวอยู่ในอาการกลืนไม่เข้าคายไม่ออก แปลกทำไมสิริภัทรถึงไม่ดีใจที่สุดเขตจะมาเยี่ยม แคเธอรินพลางนึก เธอจึงเอ่ยปากกับมารดาของเพื่อน

“คุณน้าค่ะ เดี๋ยวแคทโทรไปบอกให้ก็ได้ค่ะ คุณน้าเพิ่งกลับมาเหนื่อย ๆ ไปพักผ่อนก่อนดีกว่าค่ะ”

“ดีเหมือนกันจ๊ะ” ลดาวัลย์เห็นด้วยกับแคเธอริน

“แม่กลับบ้านก่อนนะลูก แล้วพรุ่งนี้จะมารับแต่เช้า” คุณลดาวัลย์บอกแล้วก้มลงหอมแก้มลูกสาว แคเธอรินแอบถอนหายใจอย่างโล่งอก

“แม่เธอก็กลับไปแล้ว เธอจะบอกฉันได้หรือยัง ว่าใครที่ทำร้ายเธอ” แคเธอรินหันมาคาดคั้นต่อ

“บอกเธอไปก็เท่านั้น” สิริภัทรย้อน

“ต่อไปเธอไม่บอกฉันก็เริ่มรู้แล้วว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร”

“เธอรู้” แคเธอรินสูดหายใจลึกก่อนพูดออกมา

“ใช่ ฉันรู้ พี่เขตใช่ไหม???...” สังเกตจากสีหน้าของเพื่อนก็รู้ว่าที่เธอเดานั้นถูก

“เธอ...รู้ได้ยังไง” สิริภัทรถามเสียงสั่นเครือ

“ก็ดูจากที่เธอพูดกับแม่เธอเมื่อกี้ เราเป็นเพื่อนกันมาตั้งนานนะภัทร เธอคิดอะไรมีเหรอว่าฉันจะไม่รู้”

“ฉันทำผิดไปแล้วแคท ผิดอย่างไม่น่าให้อภัย” สิริภัทรฟุบหน้าลงกับฝ่ามือบอบบางแล้วร้องไห้อย่างกลั้นไว้ไม่อยู่

“เธอไม่ผิดหรอกภัทร เรื่องของความรักไม่มีใครผิดใครถูก”

“แต่เขาไม่ได้รักฉันเลย เขาจ้องจะทำลายฉันอย่างเดียว ทุกอย่างที่เขาทำลงไปเพื่อความสะใจของเขา”

“ถ้าอย่างนั้นทำไมภัทรถึงยอมมีอะไรกับเขาล่ะ” แคเธอรินไม่เข้าใจที่เพื่อนพูด แต่ก็ไม่รู้จะถามอย่างไรเพื่อจะไม่ทำให้สิริภัทรนั้นสะเทือนใจไปมากกว่านี้

“พี่เขต...เขาข่มขืนฉัน” สิริภัทรกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็นกว่าจะพูดออกมา

“เธอว่าไงนะ” แคเธอรินถามอย่างตกใจ เธอไม่อยากจะเชื่อว่าผู้ชายอย่างสุดเขตจะทำเรื่องเลวร้ายแบบนี้ได้ และทำได้ลงคอกับสิริภัทร

“ฉันควรทำยังไงดี” สิริภัทรเขย่าแขนเพื่อนอย่างบ้าคลั่ง

“ใจเย็นๆก่อนนะภัทร เราจะช่วยกันคิด ช่วยกันแก้ปัญหา เธอพักรักษาตัวให้หายก่อนนะ” แคเธอรินปลอบเพื่อนอย่างใจเย็นทั้งที่ในใจเธอนั้นร้อนไม่ต่างจากสิริภัทรเลย

“หลับนะภัทร พอเธอตื่นมาจะดีขึ้น” แคเธอรินพูดเบาเมื่อเห็นว่าสิริภัทรนั้นกำลังเคลิ้มหลับไปในที่สุด

“ฉันจะช่วยเธอยังไงดี ภัทร” แคเธอรินพูดกับตัวเอง ก่อนที่จะเดินออกจากห้องแล้วค่อยๆแง้มประตูปิดลงอย่างเบามือ