11 ที่รัก..ครั้งหน้าเธอต้องหัดเข้าคิวบ้างนะ

หลังจากที่แคเธอรินเดินออกไปสักพัก สุดเขตก็มาถึงหน้าห้องของสิริภัทร เขามองหมายเลขห้อง ก่อนที่จะเปิดประตูเข้าไปอย่างไม่ลังเล

หญิงสาวนอนอยู่บนเตียงโดยมีผ้าห่มขนหนูสีขาวคลุมให้เกือบจรดคอ ชายหนุ่มเดินเข้าไปใกล้เตียงผู้ป่วยแล้วทรุดลงนั่งตรงเก้าอี้ที่ตั้งชิดกับเตียง

“ภัทร พี่ขอโทษ” สุดเขตยกมือหญิงสาวขึ้นมาจูบอย่างเบาแผ่วเบาสัมผัสจากริมฝีปากของเขาอ่อนหวานนุ่มนวลอย่างกับปีกผีเสื้อ หญิงสาวลืมตาตื่นขึ้นมาช้า ๆ แล้วก็ต้องกะพริบตาซ้ำ ๆ

เมื่อเห็นว่าคนที่นั่งอยู่ข้างเตียงนั้นคือสุดเขต ไม่ใช่แคเธอรินเพื่อนของเธอ

“พี่เขต” สิริภัทรเรียกอย่างตกใจ เมื่อรู้แล้วว่าภาพที่เห็นตรงหน้านั้นคือคนจริงๆไม่ใช่ภาพหลอน หญิงสาวรีบชักมือออกจากมือใหญ่แต่ทว่าอบอุ่นนั้น ความหอมหวานนุ่มนวลที่กระจายอยู่เมื่อครู่นี้พลันหายไปเหลือไว้แต่ความห่างเหินและเย็นชา

“เป็นไงบ้าง” ชายหนุ่มถามด้วยน้ำเสียงกระด้างแบบไม่ค่อยใส่ใจในอาการผู้ป่วยตรงหน้าเท่าใดนัก ผิดกับท่าทางที่แสดงออกเมื่อครู่

“ก็เห็นอยู่นี่..ว่ายังไม่ตาย” สิริภัทรสะบัดน้ำเสียงตอบ

“ฮึ...นอกจากจะยังไม่ตาย คงจะหายดีแล้วซิท่า ปากถึงได้เก่งเหมือนเดิม”

“หมอบอกว่าเป็นอะไร” สุดเขตถามต่อ

“แค่อ่อนเพลีย” คำตอบของหญิงสาวเรียกรอยยิ้มเย้ยหยันจากชายหนุ่ม

“เดี๋ยวนี้พูดกับพี่ไม่มีหางเสียงเลยนะภัทร แค่อ่อนเพลีย ครั้งเดียวจะไปอ่อนเพลียอะไร หรือว่าเธอ....” สุดเขตกวาดสายตามองร่างผู้ป่วยที่นอนอยู่อย่างมีเลศนัย สิริภัทรอ่านสายตาของเขาออกว่าชายหนุ่มกำลังหมายถึงอะไร

“สกปรก” หญิงสาวสวนกลับทันที

“ใครกันแน่ที่สกปรก ถ้าไม่ได้ทำแล้วร้อนตัวทำไม”

“ออกไปนะ...ภัทรบอกให้ออกไปได้ยินไหม” สิริภัทรตะโกนไล่ชายหนุ่มอย่างโมโห แต่สุดเขตไม่มีทีว่าจะขยับเขยื้อน

“คำก็ไล่ สองคำก็ไล่ อย่าลืมสิว่าเราเป็นอะไรกัน” เขาก้มลงกระซิบ

“เราไม่ได้เป็นอะไรกัน” สิริภัทรกัดฟันตอบ

“แน่ใจเหรอ เอาไว้ภัทรออกจากโรงพยาบาลเมื่อไหร่ พี่จะมาตอกย้ำความทรงจำให้เอง” สุดเขตพูดอย่างมั่นใจแล้วหันหลังเดินออกจากห้อง แต่สิริภัทรยังตะโกนไล่หลังว่า

“ภัทรเกลียดพี่ เกลียดที่สุด” สุดเขตหันมายิ้มให้หญิงสาวอย่างเย็นชาก่อนตอบกลับว่า

“แต่พี่รัก...รักความเกลียดของเธอ...สิริภัทร” สิ้นเสียงปิดประตู สิริภัทรถึงกับหมดแรง ไม่มีน้ำตาสำหรับผู้ชายคนนี้อีกต่อไปแล้ว เธอเกลียดเขา ชาตินี้ทั้งชาติเธอจะไม่มีวันญาติดีกับสุดเขตอีกเลย

แคเธอรินกลับไปที่คอนโดส่วนตัวเพื่อเอาเสื้อผ้า และของใช้สำหรับไปนอนเฝ้าเพื่อนในคืนนี้ แต่ก่อนที่จะขึ้นไปยังห้องพักชั้นบนสุดนั้น เธอเห็นที่จอดรถ VIP ของทางคอนโดมีรถหรู ป้ายแดงจอดอยู่ ตอนแรกหญิงสาวก็ไม่สนใจ หากชายหญิงคู่หนึ่งที่อยู่บนรถนั้นจะไม่ได้กระทำในสิ่งที่เรียกได้ว่า ‘อนาจาร’ ทั้งคู่กำลังจูบกันอย่างดูดดื่ม เธอมองเห็นแต่ด้านหลังของผู้หญิงคนนั้น ผู้หญิงผมหยิกเป็นลอน ใส่เสื้อเกาะอกสีแดงเพลิง แต่ผู้ชายนี่สิ แคเธอรินรู้สึกคุ้นอย่างบอกไม่ถูก เมื่อคนทั้งคู่พลิกตัว แคเธอรินก็เห็นฝ่ายชายเต็มตา ‘ฐากูล!’

“บัดสีที่สุด” แคเธอรินพูดพร้อมกับเอามือปิดตา แต่เหมือนนึกขึ้นได้

“ขอฉันเอาคืนนายบ้างแล้วกันนะ ไอ้ผู้ชายลามก” หญิงสาวพูดกับตัวเอง แล้วเดินอย่างมั่นใจไปที่รถคันสวยของฐากูล เธอหยุดอยู่ตรงประตูฝั่งคนขับแล้วเคาะกระจกอย่างไม่เกรงใจ เสียงเคาะทำให้คนทั้งคู่สะดุ้งและรีบผละจากกันอย่างตกใจ

“ยัยตัวร้าย!!!...” ฐากูลหันมาเห็นหญิงสาวเต็มตา ส่วนฝ่ายหญิงที่อยู่บนรถนั้นร้องกรีด “ใครคะที่รัก”

“เอ่อ...ไม่มีไรจ๊ะน้องพราว เพื่อนพี่เอง” ฐากูลหันไปบอกหญิงสาวอย่างเอาตัวรอด ก่อนที่จะหันไปมองแคเธอรินอย่างเอาเรื่อง ‘ยัยตัวร้าย’ มาขัดจังหวะได้ทุกทีซิ มันน่านักนะ

“รอแป๊บนะจ๊ะ” ฐากูลหันไปบอกคู่ควงสาวสวย แล้วก้มลงหอมแก้มอย่างจงใจยั่วหญิงสาวที่เกาะกระจกมองอยู่ ชายหนุ่มเปิดประตูออกไป ทำเอาแคเธอรินถอยหลังแทบไม่ทัน

“ที่มาแอบดู...อยากลองทำแบบนี้กับผมละซิ” ฐากูลเริ่มต้นคำพูดกวนประสาท

“ใครใช้ให้คุณมาทำบัดสีในที่สาธารณะตอนกลางวันแสกๆแบบนี้หละ” หญิงสาวสวนกลับทันควัน

“เธอ...มานี่เลยยัยตัวร้าย” ฐากูลลากแขนแคเธอรินเข้าไปในลิฟต์ส่วนกดขึ้นไปชั้นของห้องพักตัวเอง โดยไม่สนใจสายตาของพราวพิลาศ คู่ควงของเขาที่มองตามอย่างแค้นเคือง

“ปล่อยนะ” แคเธอรินพยายามบิดข้อมือออก ฐากูลก็ยอมปล่อยแต่โดยดี แล้วก็หันไปกดปุ่มหยุดลิฟต์

“คุณ...จะทำอะไรหนะ” หญิงสาวถามอย่างตกใจ

“คิดว่าผมจะทำอะไรล่ะ คุณรนหาที่เองนะ ทีหน้าทีหลังถ้าคุณอยากได้แบบนี้ ก็หัดเข้าคิวก่อนสิครับ” ฐากูลพูดจบก็คว้าร่างของแคเธอรินเข้ามากอดทันที แคเธอรินกำลังอ้าปากร้องเรียกให้คนช่วยแต่ฐากูลรู้ทัน จึงใช้ริมฝีปากของเขาปิดริมฝีปากของหญิงสาวอย่างอ่อนหวาน ชายหนุ่มจุมพิตอย่างนุ่มนวลและเรียกร้อง จนแคเธอรินตัวอ่อนระทวยตอบสนองฐากูล มือใหญ่ของเขาเลื่อนขึ้นมาดึงชายเสื้อออกนอกกระโปรงสีหวาน ทำให้แคเธอรินได้สติเสียก่อน

“ปล่อยนะ..ไอ้คนลามก” หญิงสาวตบผัวะลงไปบนใบหน้าคมเข้มที่ยิ้มอย่างอารมณ์ดี

“ไม่ปล่อย จะทำไม” ฐากูลกอดหญิงสาวแน่น ใบหน้าของเขาก้มลงไปใกล้ใบหน้าของหญิงสาวอีกครั้ง แคเธอรินหลับตาปี๋ เสียงหัวใจเต้นโครมคราม ฐากูลปล่อยหญิงสาวเป็นอิสระแล้วหัวเราะ

“แล้วคราวหน้ามาต่อกันใหม่นะ...ที่รัก แต่ต่อไปคุณต้องหัดเข้าคิวนะจ๊ะ” เขาเบี่ยงศีรษะแล้วกระซิบของหูแคเธอริน

“อี้ย!!!!!....ไอ้บ้า ไอ้คนลามก” แคเธอรินรีบวิ่งหนีไปจากฐากูลทันทีที่ด่าเขาจบ

“หึ!!.. ยัยตัวร้าย ฝากไว้ก่อนเถอะ”

นับจากวันที่สิริภัทรออกจากโรงพยาบาลก็ล่วงเข้าสองเดือน สุดเขตไม่เคยมาให้สิริภัทรเห็นหน้า ส่วนเธอก็พยายามหลบหน้าเขา โดยการไม่แวะเข้าไปที่โรงแรมเป็นเพื่อนมารดาเหมือนเช่นทุกครั้ง

ทั้งสองเหมือนเดินสวนกันไปสวนกันมา ทั้ง ๆ ที่ อยู่บ้านตรงกันข้าม สิริภัทรเริ่มทำใจได้แล้วว่า เธอคงหมดหวังกับสุดเขต จริงๆ ในเมื่อเขาเลือกที่จะเชื่อคนอื่น เธอจะรั้งเขาไว้ทำไม ส่วน สุดเขตกลับคิดว่า การที่สิริภัทรจงใจหลบหน้าเขาเพราะต้องการเรียกร้องความสนใจ

ตอนนี้ทั้งสิริภัทรต้องเตรียมตัวให้พร้อมเพื่อไปเรียนต่อโทที่อังกฤษ แล้วแคเธอรินจะเดินทางไปเรียนต่อด้านเศรษฐศาสตร์ที่ประเทศอังกฤษด้วยเช่นกัน

สิริภัทรรอเพียงแต่ตรวจร่างกายเท่านั้นซึ่งเป็นขั้นตอนสุดท้าย หากไม่มีปัญหาหญิงสาวก็จะสามารถเดินทางไปเรียนต่อได้อย่างที่ฝันเอาไว้

“ภัทร เธอเป็นอะไร ทำไมหน้าซีดจัง” แคเธอรินรีบเอามือแตะหน้าผากของเพื่อนอย่างเป็นห่วง “ทำไมตัวเย็นแบบนี้หละ ไปห้องพยาบาลกัน” หญิงสาวไม่รอคำตอบรีบฉุดแขนเพื่อนทันที สิริภัทรส่ายหน้าปฏิเสธ

“ไม่ต้องหรอกแคท ฉันแค่เวียนหัวนิดหน่อย” สิริภัทรพูดแล้วก็นั่งตามเดิม ปล่อยให้แคเธอรินยืนมองอย่าแปลกใจแกมเป็นห่วง “แน่ใจนะว่าไหว”

“อืม” สิริภัทรตอบอย่างเสียไม่ได้

“ฉันว่าเธออาจจะหิวละมั้ง นี่ทำงานมาแต่เช้าแล้วยังไม่ได้พักเลย ออกไปหาอะไรกินกันก่อนไหม แล้วค่อยกลับบ้าน” แคเธอรินสรุปอาการของเพื่อนเสร็จสรรพ

“ดีเหมือนกัน” สิริภัทรเก็บของบนโต๊ะแล้วเดินออกจากที่ทำงานพร้อมกับแคเธอริน

“อะไรหนะ” สิริภัทรใช้ส้อมเขี่ยอาหารในจาน สีหน้าพะอืดพะอมกับอาหารตรงหน้า แคเธอรินเงยหน้ามองจานอาหารของเพื่อน

“ราดหน้าหมี่กรอบ ที่ภัทรชอบไง” แคเธอรินตอบ

“อื้อ ทำไมมันเหม็นอย่างนี้หละ” สิริภัทรย่นจมูก แล้วรีบวิ่งไปอาเจียนในห้องน้ำของร้านอาหารอย่างเร็วโดยมีแคเธอรินตามไปติดๆ

“ภัทร ไม่สบายมากนะ ฉันว่าไปหาหมอดีกว่า” แคเธอรินพูดพลางลูบหลังให้เพื่อน

“ไม่ต้องหรอก ฉันว่าฉันคงเครียดมากไปหน่อย พักผ่อนอยู่กับบ้าน สักวันสองวันเดี๋ยวก็หาย” สิริภัทรรีบปฏิเสธ ใครๆก็ต่างรู้ดีว่าหญิงสาวนั้นเกลียดการไปโรงพยาบาลขนาดหนัก

“ตามใจ เกิดเป็นอะไรขึ้น ผลตรวจร่างกายไม่ผ่าน อดไม่ฝรั่งเศสไม่รู้ด้วย” แคเธอรินแกล้งพูดขู่ ซึ่งตัวเธอเองก็รู้ดีว่าสิริภัทรคงไม่ได้เป็นอะไรหนักหนาสาหัสขนาดนั้น