บทที่ 3

“ผู้ชายคนนั้นดีพอที่เธอจะเอาชีวิตมาทิ้งขว้างแบบนี้เหรอแคลลี่ ฉันอยากจะรู้จริงๆ” รรินพูดกับร่างบางที่นอนนิ่งบนเตียง รู้ทั้งรู้ว่าคงไม่ได้รับคำตอบใดๆ แต่ก็อยากจะถามเพราะมันเป็นเรื่องที่เธอไม่เคยรู้สึกมาก่อนในชีวิต

“ใครๆ ก็รู้ว่าคนอย่างมารีโน่ไม่เคยจริงจังกับใคร ทุกคนที่ขึ้นเตียงกับเขาก็ล้วนแต่รู้และเต็มใจที่จะเป็นของเล่นของเค้าทั้งนั้น ทำไมถึงยังเล่นกับไฟได้นะแคลลี่”

“คุณกลับไปพักผ่อนก็ได้นะคริส ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนแคลลี่เอง”

“ไม่เป็นไร ผมจะอยู่ด้วย”

“งั้นฉันขอลงไปหยิบกระเป๋าที่รถก่อนนะ”

ดีที่รรินมักจะเตรียมเสื้อผ้าและของใช้จำเป็นติดรถไว้เสมอ จึงไม่ต้องเสียเวลากลับไปเอาเสื้อผ้าที่คอนโดที่อยู่ห่างออกไปค่อนข้างไกลจากโรงพยาบาลแห่งนี้ สิ่งที่เธอทำได้ในตอนนี้มีเพียงแค่รอเวลาให้แคลลี่ฟื้นขึ้นมาเท่านั้น แล้วหลังจากนั้นความจริงจะเป็นยังไงก็คงต้องฟังจากปากของแคลลี่เอง

ขนตาเป็นแพยาวกระพริบตาถี่ๆ เพื่อปรับโฟกัสสายตาที่พร่ามัวให้ชัดเจนขึ้น กลิ่นแปลกๆ ที่ก่อกวนคงจะเป็นกลิ่นของโรงพยาบาลที่ถูกพามารักษาตัวอย่างไม่ต้องสงสัย และคนที่นำตัวเธอมาที่นี่ก็คงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากสองคนที่นั่งอยู่ข้างเตียงด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วง

“แคลลี่” เสียงหวานเรียกชื่อคนป่วยด้วยความดีใจที่เห็นเพื่อนสนิทฟื้นขึ้นมาได้

“ริน คริส”

“อย่าทำอย่างนี้อีกนะ ฉันกับคริสเป็นห่วงเธอมากรู้ไหม”

“ฉันไม่รู้จะทำยังไงแล้วจริงๆ” หยดน้ำตาที่แห้งเหือดไปแล้วไหลออกมาจากดวงตาสีฟ้าทั้งสองข้าง “เขาทิ้งฉัน คำสัญญาและคำพูดทั้งหมดของเขามันก็แค่คำลวงเท่านั้น ฉันน่าจะรู้ว่าผู้ชายอย่างเขาไม่คิดจะจริงจังกับผู้หญิงคนไหนอยู่แล้ว แต่ฉันก็ยังอดที่จะเชื่อและรักเขาไม่ได้”

“โธ่ แคลลี่” รรินกอดร่างบอบบางที่ร้องไห้จนตัวโยนด้วยความสงสาร เธอคงจะรักและเสียใจกับผู้ชายคนนั้นมากถึงได้คิดจะจบชีวิตตัวเองอย่างนี้ “เธอคงรักเขามาก”

“ฉันรักเขามาก ฉันยกหัวใจทั้งดวงให้กับเขาไปแล้วและสัญญากันแล้วว่าจะแต่งงานกัน แต่สุดท้าย...” นิ้วเรียวทั้งสิบขย้ำผ้าปูที่นอนจนสั่นไปหมด “เขาก็โกหกฉัน”

“แต่เธอก็ไม่ควรคิดสั้นอย่างนี้นะแคลลี่ เธอยังมีฉัน มีรินที่คอยเป็นห่วง ทำไมเธอไม่บอกพวกเราสักคำ จะได้ช่วยกันหาทางออกที่มันดีกว่านี้” คริสเองก็เป็นห่วงแคลลี่ไม่น้อยไปกว่ารริน แต่การแสดงความเป็นห่วงและคำพูดของเขากลับแข็งกระด้างราวกับต่อว่า

“ห่วงเหรอ เธอก็ห่วงแต่รินคนเดียวเท่านั้นไม่เคยคิดจะห่วงฉันเลยสักนิด”

“ไม่ใช่นะแคลลี่ คริสเป็นห่วงเธอมาก พอรู้ว่าเธอเกิดเรื่องก็รีบมาช่วยทันที รู้ไหมว่าคนที่เข้าไปพบเธอแล้วพามาที่โรงพยาบาลนี่ก็คือคริสนะ ฉันสิ...แทบไม่ได้ช่วยอะไรเธอเลย เอาแต่ร้องไห้”

“ไม่หรอก รินเองก็ช่วยแคลลี่ไว้นะ ถ้ารินไม่รับสายแล้วรีบมา เราก็อาจจะช่วยแคลลี่ไม่ทันก็ได้” แววตาและคำพูดอ่อนโยนปลอบรรินที่หน้าเสียเพราะกลัวแคลลี่จะโกรธ

“จะยังไงก็ช่าง ตอนนี้เขาก็ทิ้งฉันไปแล้วและกำลังจะแต่งงานกับคนอื่น เธอคิดว่าฉันควรอยู่ต่อไปอย่างนั้นเหรอ อยู่มองความสุขของผู้ชายคนนั้นที่เหยียบย่ำหัวใจฉันไม่มีชิ้นดีอย่างนั้นเหรอ ฉันทนไม่ได้”

“บอกพวกเราได้ไหมว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร ใช่คนที่กำลังจะแต่งงานวันนี้หรือเปล่า” รรินถามเพื่อนสาวที่ยังคงมีน้ำตาไหลอาบแก้ม

แคลลี่พยักหน้ารับ ความเจ็บปวดของแคลลี่ก็เหมือนเป็นความเจ็บปวดของเธอ คนที่ไม่รู้คุณค่าและบังอาจมาทำให้เพื่อนเธอเสียใจต้องได้รับผลตอบแทนอย่างสาสม เธอจะไม่มีวันปล่อยให้เพื่อนของเธอต้องเป็นฝ่ายเสียใจอยู่เพียงฝ่ายเดียว ผู้ชายคนนั้นจะต้องไม่มีความสุขกับการแต่งงานเช่นเดียวกัน!

“ริน วันนี้คุณมีลองชุดที่ต้องเดินแบบอยู่นะ รีบไปดีกว่าไหมตอนนี้แคลลี่ก็ฟื้นแล้วคงไม่มีอะไรต้องเป็นห่วง”

รรินคิดหนัก เธอเป็นห่วงแคลลี่แต่ก็ไม่อยากเสียงานเช่นเดียวกัน “เราขอเลื่อนเป็นพรุ่งนี้ไม่ได้เหรอคริส รอให้แคลลี่ดีขึ้นกว่านี้อีกนิด”

“ริน ตอนนี้แคลลี่อยู่ในมือหมอแล้วนะ จะมีที่ไหนปลอดภัยมากกว่านี้อีก ไปกันเถอะแล้วผมจะกลับมาเฝ้าแคลลี่เอง”

รรินจำใจต้องพยักหน้ารับ ก็จริงอย่างที่คริสว่าไม่มีที่ไหนปลอดภัยมากกว่านี้แล้วและเธอยังมีงานที่ต้องทำให้เสร็จภายในวันนี้อีกมากนัก รวมถึงงานที่ต้องไปร่วมแสดงความยินดีคืนนี้ด้วย