บทที่ 2

อาจเป็นเพราะรรินไม่ใช่ชาวตะวันตกเต็มตัวหรือเพราะนิสัยส่วนตัวก็ไม่รู้แน่ เธอจึงไม่ยอมเปิดใจรับใครง่ายๆ จนกระทั่งได้เจอแคลลี่ที่เข้ามาสนิทสนมพร้อมกับพาเขาเข้ามาทำความรู้จักกับเธอด้วย ทำให้กลายเป็นกลุ่มสามคนที่มีเขาเป็นผู้จัดการส่วนตัวให้กับทั้งสองคนไปโดยปริยาย ไปไหนมาไหนด้วยกันจนกระทั่งเมื่อไม่นานมานี้ที่แคลลี่มีพฤติกรรมเปลี่ยนไป ไม่ค่อยรับงานเฝ้าแต่เก็บตัวอยู่ในแมนชั่นจนเขากับรรินเป็นห่วงต้องคอยมาอยู่เป็นเพื่อนเธอบ่อยๆ

เวลาผ่านไปเท่าไหร่ไม่รู้ร่างสูงใหญ่ในชุดสะอาดสีเขียวก็เดินออกมาจากห้องฉุกเฉินร่างบางจึงรีบลุกขึ้นเดินไปหาคุณหมอ

“เพื่อนฉันเป็นยังไงบ้างคะ”

“ไม่ต้องห่วงครับ เธอไม่เป็นอะไรมาก...”

“ถ้าอย่างนั้นฉันเข้าไปหาเธอได้ไหมคะ”

“อีกสักพักเจ้าหน้าที่จะพาคนป่วยไปที่ห้องพักฟื้น หมอว่าคุณไปรอคนไข้ที่ห้องพักดีกว่านะครับ”

“แต่ฉันอยากไปพร้อมกับแคลลี่...”

“ริน” คริสเอ่ยห้ามร่างบางที่พยายามจะขอพบแคลลี่ให้ได้ “ผมว่าเราไปรอแคลลี่ที่ห้องพักดีกว่านะ อย่าทำให้คุณหมอต้องลำบากใจเลย”

รรินเอ่ยขอโทษคุณหมอก่อนจะเดินตามการจับจูงของชายหนุ่มไปตามทางเดิน ในสายอาชีพที่มีการแก่งแย่งชิงดีชิงเด่นทั้งรูปร่างหน้าตาและเงินทอง แคลลี่คือเพื่อนเพียงคนเดียวของเธอที่สนิทและไว้ใจได้มากที่สุด ดังนั้นเมื่อเห็นว่าเกิดอะไรขึ้นในห้องนั้นจึงไม่แปลกที่เธอจะรู้สึกช็อกและหวาดกลัวจนไม่รู้ว่าต้องทำยังไงต่อไป ได้แต่ปล่อยให้คริสเป็นคนจัดการทุกอย่างจนถึงตอนนี้

ริน รริน คลาว์ตัน นางแบบสาวลูกครึ่งไทย-อังกฤษ ที่เป็นแบรนแอมบาสเดอร์ชุดชั้นในชื่อดังในมหานครนิวยอร์ก ด้วยเรือนร่างที่สุดแสนเซ็กซี่เร้าใจ บวกกับผิวขาวอมชมพูเนียนละเอียดแบบชาวเอเชียที่ไม่มีรอยกระให้กวนใจ ทำให้เธอโดดเด่นกว่าใครด้วยเสน่ห์แบบชาวตะวันออกที่อ่อนหวานและแข็งแกร่งในเวลาเดียวกัน

รรินก้าวขึ้นมาเป็นนางแบบแถวหน้าอย่างรวดเร็วจากการชักชวนของโมเดลลิ่งที่มองเห็นความสวยที่ทะลุออกมาจากเด็กสาวธรรมดาใส่แว่นตาหนาเตอะคนหนึ่งที่แทบไม่มีใครสนใจ ให้กลายมาเป็นนางแบบสาวชื่อดังเป็นที่รู้จักและที่หมายปองของใครต่อใครไปทั่วเมือง โดยเฉพาะคุณผู้ชายกระเป๋าหนักที่อยากจะช่วยเหลือค่าใช้จ่ายต่างๆ เพียงแค่เธอยอมออกเดทกับพวกเขาชั่วข้ามคืน

แต่ก็ยังไม่มีผู้ชายคนไหนได้เข้าใกล้ได้มากไปกว่าคริส ที่ตอนนี้เป็นทั้งผู้จัดการส่วนตัวและเพื่อนสนิทอาจจะเพราะภาพลักษ์นางแบบชุดชั้นในทำให้ใครต่อใครมักเข้าใจผิดว่าเธอ ‘ง่าย’ เหมือนกับคนอื่น แต่ความจริงแล้วไม่ใช่เลย รรินเป็นผู้หญิงที่เหมือนจะถูกหิ้วได้ง่ายแต่ไม่ได้ง่ายอย่างที่เห็น กลับยากยิ่งกว่าสาวบริสุทธิ์บางคนด้วยซ้ำถึงอายุจะปาเข้าไปยี่สิบสี่แล้วก็ตามแต่เธอก็ยังไม่เคยแม้แต่จูบกับใครด้วยซ้ำ มากสุดก็แค่กอดทักทายหรือใช้แก้มสัมผัสกันตามธรรมเนียมสากลที่รู้จักมาตั้งแต่เกิด

แกร็ก!

บุรุษพยาบาลเข็นเตียงที่มีร่างของแคลลี่เข้ามาในห้อง สายน้ำเกลือและเลือดสีข้นทำให้รู้ว่าอาการของเพื่อนเธอคงหนักหนาเอาการแม้ว่าที่ข้อมือบางจะถูกพันแผลอย่างดีแล้วก็ตามแต่แคลลี่ก็ยังไม่รู้สึกตัว

ทำไมแคลลี่ถึงได้คิดสั้น หญิงสาวที่น่ารักทำให้โลกสดใสคนนั้นทำไมถึงได้กลายเป็นเซื่องซึมจนคิดฆ่าตัวตายเพื่อหนีปัญหา คงต้องรอให้แคลลี่ฟื้นขึ้นมาก่อนถึงจะได้รู้คำตอบและเมื่อนั้นเธอจะไม่ยอมปล่อยให้คนที่ทำร้ายเพื่อนของเธอลอยนวลไปง่ายๆ แน่ ต้องมีคนรับผิดชอบเรื่องนี้!

“รู้ไหมว่าตอนนี้แคลลี่กำลังคบกับใครอยู่” รรินถามชายหนุ่มที่นั่งอยู่อีกฝากของเตียงผู้ป่วย

“ไม่แน่ใจเหมือนกัน สองสามอาทิตย์ก่อนเห็นควงอยู่กับแอชตัน มาริโน่”

“เพลย์บอยที่เป็นเจ้าของบริษัทแอชตันแอร์เพลนคนนั้นนะเหรอ”

“ใช่”

“แต่ฉันได้ยินข่าวว่าเขากำลังจะแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่นวันพรุ่งนี้แล้วไม่ใช่เหรอ”

“ก็คงงั้น”

นี่คงเป็นสาเหตุให้แคลลี่ตัดสินใจฆ่าตัวตาย ที่เธอพูดผ่านทางโทรศัพท์ว่าเขาทิ้งเธอไป คงจะเป็นเรื่องที่ผู้ชายคนนั้นหนีไปแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น ผู้ชายอย่างนั้นไม่คู่ควรกับเพื่อนของเธอเลยสักนิดถ้าจะมีใครตายคนๆ นั้นน่าจะเป็นผู้ชายคนนั้นมากกว่า