Chapter 2

“หึ...” ปากหยักยกยิ้มมุมปาก แล้วยกเครื่องดื่มกระดกเข้าปากทีเดียวหมดแก้ว และไม่ได้เอ่ยปฏิเสธคำกล่าวหาของณิชาแต่เพียงอย่างใด เพราะเขาเป็นอย่างที่ณิชาพูดมาจริงๆ

“แล้วคืนนี้มึงไม่ล่าเหยื่อหรือไงวะไอ้เวย์” บิ๊กบอสเอ่ยถามขึ้น เพราะปกติรันเวย์ไม่เคยพลาดอยู่แล้ว แต่คืนนี้รันเวย์กลับนั่งนิ่งเหมือนไม่ได้สนใจผู้หญิงคนไหนเลยสักคน

“ไม่ล่ะ วันพรุ่งนี้ก็เปิดเทอมแล้ว กูต้องตื่นแต่เช้า” รันเวย์เอ่ยตอบบิ๊กบอสด้วยท่าทีเรียบเฉยเหมือนไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร แต่คำพูดของเขากลับทำให้บิ๊กบอส คิมหันต์และนิชาชะงักนิ่งไป

“ฮะ! อะไรนะ มึงพูดใหม่อีกทีดิ๊” บิ๊กบอสเอ่ยถามรันเวย์อีกครั้งเหมือนกับไม่เชื่อหูตัวเอง ที่ได้ยินคำพูดแบบนี้ออกจากปากของรันเวย์

“กูก็แค่อยากตื่นแต่เช้า เพราะพรุ่งนี้เปิดเทอม พวกมึงจะตกใจอะไรนักหนาวะไอ้พวกเวร” รันเวย์ไล่สายตามองเพื่อนของเขาทีละคนอย่างหงุดหงิด

“เดี๋ยวนะไอ้เวย์...มึงเป็นคนที่สนใจกับการเปิดเทอมตั้งแต่เมื่อไรกัน” คิมหันต์เอ่ยแทรกขึ้น พลอยทำให้บิ๊กบอสและณิชาพยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของคิมหันต์ เพราะปกติรันเวย์ไม่ได้สนใจหรือตื่นเต้นอะไรกับเรื่องพวกนี้เลยด้วยซ้ำ

“นั่นดิ...มึงคงไม่ได้กินยาผิดกระปุกใช่ไหม?” บิ๊กบอสเอ่ยเสริมขึ้นอีกคน ก่อนจะขมวดคิ้วยุ่งด้วยความแปลกใจ

“อืม...ใช่ๆ” ณิชาพยักหน้าหงึกๆ เห็นด้วยกับคิมหันต์และบิ๊กบอส

“พวกมึงเลิกมองกูด้วยสายตาแบบนี้สักทีเถอะว่ะ ทำไมวะ คนแบบกูจะตื่นเต้นกับการขึ้นปีสามไม่ได้เลยหรือไง?” รันเวย์จิ๊ปากอย่างหงุดหงิด เมื่อเห็นสายตาของเพื่อนมองเขาอย่างจับผิด

“มึงก็บอกไอ้สามตัวนี้ไปดิวะ ว่ามึงจะต้องไปรับน้องสาว ไปส่งที่คณะบริหารวันพรุ่งนี้” ไรเฟิลเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นคิมหันต์ บิ๊กบอส และณิชาจ้องมองรันเวย์ด้วยสีหน้าสงสัย

“พวกมึงไปมีน้องสาวตั้งแต่เมื่อไหร่” บิ๊กบอสเอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัย เพราะเท่าที่เขาจำได้และรู้จักรันเวย์และไรเฟิลตั้งแต่เข้ามหาลัย รันเวย์และไรเฟิลไม่เคยพูดเลยสักครั้งว่าพวกเขามีน้องสาว

“นั่นสิ...หรือว่าลุงโรมมีเมียอีกคนเหรอวะ?” คิมหันต์เอ่ยพูดขึ้นด้วยสีหน้าจริงจัง เพราะคิมหันต์รู้จักพ่อแม่ของทั้งคู่ แต่ไม่เคยได้ยินข่าวว่าพวกเขามีน้องสาว

“พ่อมึงสิ! มีเมียน้อยไอ้คิม ปากหมาจริงๆ เลยไอ้เวร!” ไรเฟิลชี้หน้าด่าคิมหันต์เสียงดัง

“งั้นมึงบอกมาดิ...ว่าไอ้เวย์มันไปส่งใครวันพรุ่งนี้?” คิมหันต์เอ่ยถามไรเฟิลแทน เมื่อเห็นรันเวย์ไม่เอ่ยตอบพวกเขาสักที

“หึ...” รันเวย์ส่ายหน้าอย่างเอือมระอากับความอยากรู้ของเพื่อนๆ เขา

“ไอ้เวย์มันจะไปส่งน้องแพรพรุ่งนี้...” ไรเฟิลเอ่ยตอบคิมหันต์ เพราะถึงยังไงรันเวย์ก็คงไม่มีทางปล่อยให้เขาไม่รับไปส่งแพรดาวที่มหาลัยแน่นอน

“อ๋อ...น้องแพรดาว หวานใจคนสวยของไอ้เวย์น่ะเหรอ?...” คิมหันต์แสยะยิ้มมุมปาก เมื่อรู้ว่าผู้หญิงที่รันเวย์จะไปส่งวันพรุ่งนี้เป็นแพรดาวลูกสาวของลุงวาโย เพื่อนสนิทคุณพ่อของเขา

“หวานใจพ่อมึงสิไอ้คิม เป็นเพราะไอ้เฟิลมันขอร้องให้กูไปส่งหรอกนะ กูถึงต้องตื่นเช้าไปส่งยัยเด็กนั่นน่ะ” รันเวย์ทำสีหน้าเรียบเฉย เพื่อปิดบังความรู้สึกตัวเอง ก่อนจะหันพูดเออออกับไรเฟิล “ใช่ไหมไอ้เฟิล”

“เออ...ใช่ก็ใช่ กูขอร้องและไหว้วานให้มันไปส่งน้องแพรเองแหละ” ไรเฟิลพูดเออออกับรันเวย์ ก่อนจะทำหน้าเอือมระอากับความปั่นเรื่องของพี่ชายฝาแฝด เพื่อที่จะได้ใกล้ชิดกับแพรดาว หญิงสาวผู้ขโมยหัวใจรันเวย์ไปตั้งแต่เด็กจนถึงตอนนี้

“น้องแพรดาวคือใครวะ? กูชักอยากเห็นหน้าแล้วสิ หึๆ...” บิ๊กบอสเอ่ยถาม และทำสีหน้าครุ่นคิด

“เดี๋ยวมึงก็ได้เจอ แล้วมึงก็รอดูคนคลั่งรักได้เลยไอ้บอส” คิมหันต์มองหน้ารันเวย์ และยกยิ้มมุมปากเหมือนกำลังคิดอะไรสนุกๆ อยู่

“มึงพูดกับไอ้บอส มึงก็มองหน้าไอ้บอสสิวะ จะมามองกูเพื่อ?” รันเวย์เอ่ยพูดกับคิมหันต์ เมื่อเห็นคิมหันต์มองหน้าเขาด้วยสีหน้ายิ้มๆ

“กูจะมองหน้าเพื่อนรักอย่างมึงไม่ได้เลยหรือไงไอ้เวย์” คิมหันต์เอามือลูบต้นขารันเวย์ไปมาเชิงหยอกล้อ

“ไอ้เชี่ย! เดี๋ยวกูถีบแม่งเลย” รันเวย์ปัดมือของคิมหันต์ออกจากหน้าขาของเขาอย่างแรง

“ฮ่าๆ...” คิมหันต์หัวเราะเสียงดังอย่างถูกใจ

“เมาแล้วเหรอ? นั่งเงียบเชียว” ไรเฟิลเอ่ยถามณิชา หลังจากเห็นณิชายกดื่มไม่หยุด ก่อนจะสัปหงกในเวลาต่อมาราวกับเด็กน้อย

“ครายยยยมาววว...” ณิชาเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงอ้อแอ้ด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์

“คออ่อน แล้วยังเสือกยกเอาๆ อีก” ไรเฟิลบ่นณิชา

“เวย์ขา...ไลลาคิดถึงจังเลย ฟอด!” เสียงหนึ่งเอ่ยแทรกขึ้นกลางวง ก่อนที่สาวสวยชุดเดรสสั้นรัดรูปจะเดินกรีดกรายเข้ามาหารันเวย์ และเอามือลูบไล้แผงหน้าอกแกร่งของเขา

“เธอจะไปไหนก็ไปปะ คืนนี้ฉันไม่มีอารมณ์” รันเวย์เอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง และปัดมือไลลาออก

“โอ้วว...ดุจังเลย ดุๆ แบบนี้ อารมณ์บนเตียงจะดุขนาดไหนน้า” ไลลาเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงยั่วยวน

“ฉันเป็นเพื่อนเล่นเธอเหรอไลลา” รันเวย์เอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งกับหญิงสาวรุ่นพี่

“อย่าดุไลลาสิคะ คืนนี้เวย์ไม่ว่างก็ไม่เป็นไร ไว้วันหลังก็ได้ค่ะ ฟอด!” ไลลาพยายามฝืนยิ้มให้ชายหนุ่มตรงหน้า เพราะเธอไม่อยากทำให้เขาไม่พอใจ ก่อนที่เธอจะเดินออกไปจากตรงนั้นอย่างนึกเสียดาย

“เอาจริงโว้ยเฮ้ย เพื่อนกู…” บิ๊กบอสเค้นหัวเราะออกมาอย่างถูกใจ เมื่อเห็นรันเวย์ปฏิเสธคู่นอนอย่างไม่ไยดี

“กูไม่เคยแคร์กับผู้หญิงหิวเงินพวกนี้หรอก” รันเวย์เอ่ยพูดอย่างไม่ใส่ใจมากนัก

จากนั้นพวกเขาก็นั่งดื่มไปสักพัก ก่อนที่จะพากันแยกย้ายกันกลับบ้านของตัวเอง

“ไอ้เวย์ มึงกลับไปก่อนเลยนะ เดี๋ยวกูไปส่งณิชาที่คอนโดก่อน” ไรเฟิลเอ่ยบอกรันเวย์ที่ลานจอดรถของคลับ

“เออๆ ดูแลมันดีๆ มึงห้ามทำอะไรมันเด็ดขาด” รันเวย์เอ่ยเตือนสติไรเฟิล

“มึงเห็นกูเป็นคนยังไงวะ คนอย่างกูไม่มีทางทำอะไรเพื่อนตัวเองหรอกโว้ย”

“เออ...ให้มันจริง กูไปละ พรุ่งนี้สลับรถกันขับนะไอ้เฟิล” เมื่อรันเวย์พูดจบประโยค เขาก็ขึ้นรถและขับออกไปจากคลับโดยไม่รอฟังคำตอบของไรเฟิลเลยแม้แต่น้อย

“ถุย! สลับรถกันขับ อยากไปส่งน้องเขาใจจะขาด แต่ทำเป็นเก๊กนะไอ้เวร” ไรเฟิลบ่นไล่หลังรันเวย์ ก่อนจะพยุงร่างบางอันอ่อนปวกเปียกของณิชาขึ้นรถของเธอและขับออกไปจากคลับทันที...