บทที่4. หักหลัง

“เขารู้สึกตัวแล้วแต่ยังไม่ได้สติดีนัก ในตัวเขาไม่มีอะไรบ่งบอกที่มาที่ไป ไม่มีบัตรประจำตัวทั้งพาสปอร์ตหรือวีซ่าอะไรสักอย่างก็ไม่มี ผมมีความคิดว่าเราน่าจะนำส่งให้ทางตำรวจจัดการต่อเพราะอาจเป็นคนร้ายก็ได้”

“มองโลกในแง่ร้ายเกินไปหรือเปล่ากีวอน”

“คุณจัสมินก็มองโลกในแง่ดีเกินไป”

“ก็อย่าลืมซิว่าโลกของเราเป็นทรงกลม เราต้องมองทั้งสามร้อยหกสิบองศาถึงจะถูก” ดวงตาสีฟ้าพราวระยิบแล้วลุกขึ้นเดินนำหน้ากีวอนและไนราออกมา “ไปดูคนร้ายของกีวอนกันเถอะ”

ไนราเดินตามแผ่นหลังของจัสมินไปด้วยความชื่นชม เธออยากเป็นผู้หญิงเก่งอย่างองค์หญิงจัสมินแต่ก็รู้ตัวเองดีว่าขี้อายและแสนประหม่าขนาดไหน แต่ท่านแม่มักสอนเสมอว่าหญิงที่ดีควรสงบเสงี่ยมเรียบร้อยไม่ควรมีปากเสียงโต้เถียงกับใครโดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ชาย แต่ก็ไม่รู้ว่าผู้ชายอย่างกีวอน คิดวาลจะชอบผู้หญิงแบบไหน ได้ยินว่าเขาเคยไปใช้ชีวิตในอเมริกาและรัสเซียอย่างละสามหรือสี่ปี แต่เมื่อเขาอยู่ในเมืองบาเรียลแห่งนี้ก็เข้ากับวัฒนธรรมท้องถิ่นได้ดีราวกับเป็นคนที่นี้เลยทีเดียว

คุณหมอเงยหน้าจากการเก็บเครื่องมือทันทีที่ได้ยินเสียงเปิดประตู หญิงสาวผู้เป็นหน่อเนื้อราชวงศ์อัจฟาห์เดินเข้ามาด้วยรอยยิ้มสดใส ไม่มีใครที่จะไม่หลงรักหญิงสาวคนนี้ได้เลยเพราะนิสัยจริงใจและเป็นกันเองทำให้เวลาไม่นานนักที่องค์หญิงจัสมินประทับที่นี่ผู้คนจึงหลงรักและพร้อมจะมอบชีวิตให้ด้วยความภักดี

“ผู้มีพระคุณตัวจริงมาแล้ว”

“ได้สติแล้วเหรอคะคุณหมอ”

จัสมินแทบจะถลาเข้าไปดูคนเจ็บ แต่ก็ต้องชะงักเท้าเมื่อดวงตาสีควันบุหรี่ตวัดสายตาจ้องเขม็งมาทางเธอ ชายหนุ่มผมยาวประบ่าสีดำกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง รัศมีบางอย่างที่แผ่ออกมาจากตัวเขาทำเธอรู้ได้ทันทีว่าเขาต้องไม่ใช่คนธรรมดาแน่

“สวัสดีค่ะ ฉันชื่อจัสมิน...เมื่อห้าวันก่อนฉันกับเพื่อนบังเอิญพบคุณเข้าที่โอเอซิสใกล้กับบาเรียล”

กีวอนเลิกคิ้วสูงข้างหนึ่งก่อนจะกระตุกยิ้มขึ้นที่มุมปาก ‘เพื่อน’ นี่เขากลายเป็นเพื่อนขององค์หญิงไปตั้งแต่เมื่อไหร่เชียว แต่องค์หญิงก็ชาญฉลาดพอที่จะไม่เปิดเผยฐานะของตนเอง เขาประเมินรูปร่างความสูงไม่ต่ำกว่า 190 เซนติเมตรของชายคนนี้แล้วก็รู้สึกว่าเขามีบางอย่างที่ ‘ไม่ธรรมดา’ และด้วยสัญชาตญาณทำให้เขาก้าวเข้าไปประชิดด้านหลังองค์หญิงพร้อมจะปกป้องเจ้านายของเขาทันที!

“บาเรียล? ชายแดนของบาฮาเนียซินะ”

น้ำเสียงแหบแห้งพึมพำเหมือนบอกกับตนเองมากกว่า แต่ภาพหญิงสาวสวยหมดจดตรงหน้าก็ทำให้เขาไม่อาจละสายตาได้ ดูเพียงแวบเดียวก็รู้ว่าเป็นชาวต่างชาติแต่น่าแปลกที่พูดด้วยภาษาถิ่นอย่างชัดเจนราวกับเกิดที่นี่ ดวงตาสีฟ้าสดใสที่แสนคุ้นเคยทำให้เขาหลับตานิ่งไปครู่หนึ่ง และสิ่งที่เขาทำส่งผลให้จัสมินเป็นวิตกเพราะคิดว่าเขาคงเจ็บแผล

“อย่ากังวลไปเลยค่ะ คุณจะปลอดภัยในดินแดนของราชวงศ์อัจฟาห์”

‘ราชวงศ์อัจฟาห์’ ชายหนุ่มพึมพำในใจแล้วความทรงจำเก่าๆ ก็ผุดพรายขึ้นมาราวกับพรายน้ำในสระที่สงบนิ่ง

‘ถ้าไม่ถูกแนะนำว่าเป็นองค์หญิงแห่งบาฮาเนีย กระหม่อมคงไม่มีทางเชื่อว่าท่านมีสายเลือดชาวทะเลทรายอยู่’

‘เอ๊ะ!’ หญิงสาวหันขวับทันที่ได้ยินประโยคสบประมาท แม้น้ำเสียงจะทุ้มกังวานแต่คำพูดที่เสียมารยาทเช่นนี้ทำให้หญิงสาวไม่พอใจอย่างยิ่ง

‘รูปกายเป็นแค่สิ่งภายนอก แต่เลือดในกายของเราไม่มีวันเปลี่ยนแปลงได้เช่นเดียวกับความจงรักภักดีที่มีให้ต่อแผ่นดินเกิดนี้ด้วย’

มุมปากของคนเจ็บเผลอยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว เขาลืมตาขึ้นจ้องมองเรือนร่างสมส่วนที่อยู่ภายใต้เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวกับกางเกงยีนดูทะมัดทะแมง เสียดายก็แต่ผมหยักสลวยเหมือนตุ๊กตาถูกขมวดขึ้นเหมือนกับเจ้าของแสนจะรำคาญหากปล่อยให้มันเป็นอิสระ แปลกดีที่เธอมีผิวสีน้ำผึ้งชวนหลงใหลไม่ใช่ขาวซีดอย่างคนอเมริกันผู้เป็นมารดาของเธอ

“บอกชื่อของคุณมา หรือจะให้เราติดต่อญาติพี่น้องที่ไหนก็บอกได้” กีวอนเอ่ยด้วยน้ำเสียงห้วนห้าวจนไนราที่ยืนอยู่ใกล้ๆ สะดุ้งไปด้วย

“ชื่อของเรา...” เขานิ่งคิดไปครู่หนึ่ง บาดแผลที่เกิดขึ้นทำให้เขาต้องระมัดระวังที่จะเปิดเผยตัวตนแม้จะอยู่ในดินแดนของมิตรประเทศก็ตาม

“เรียกเราว่าเลโอ”

“เลโอ...” จัสมินทวนชื่อของเขาในลำคอ แต่อดคิดไม่ได้ว่าช่างเป็นชื่อที่เหมาะกับเขาเสียยิ่ง เพราะดวงตาของเขาช่างเหมือนสิงโตที่จ้องตะครุบเหยื่อ

“แล้วคุณไปทำอะไรจนถูกยิงบาดเจ็บขนาดนี้” กีวอนหรี่ตามองชายหนุ่มที่อยู่บนเตียงอย่างคาดคั้น

“แค่กๆ ”

“ว๊าย! คุณพักผ่อนก่อนเถอะ เดี๋ยวเราค่อยๆ คุยกันก็ได้” จัสมินรีบเข้าไปประคองให้ชายหนุ่มลงนอนโดยมีกีวอนเข้าไปช่วย แต่กระนั้นกีวอนก็ยังจ้องเขม็งไปที่ดวงตาสีควันบุหรี่ของเลโอ

คนเจ็บแสร้งปิดเปลือกตาอย่างเหนื่อยอ่อนทำให้ไม่มีใครกล้าซักถามอะไรเขาอีก ทั้งหมดจึงออกจากห้องปล่อยให้เขาได้พักผ่อน เมื่อรู้สึกตัวว่าในห้องไม่มีใครแล้วเขาก็ลุกขึ้นนั่งอีกครั้งและสำรวจบาดแผลบนร่างกาย เผลอขบกรามแน่นจนเป็นสันนูนด้วยความโมโห

‘ทรยศ’ เขาเกลียดคำนี้นัก!

ใครที่กล้าทรยศชีคซาคีล อัล ดาเรผู้ปกครองประเทศอาเนียดาเรหรือราชสีห์ทะเลทราย มันผู้นั้นต้องได้รับผลตอบแทนอย่างสาสมอย่างที่สุด!.