บทที่3. ทรยศ

กีวอนคิดว่างมือจากการทำความสะอาดปืน 11 มม. คู่ใจ นอกจากนี้ยังมีอูซี่อีกสองกระบอกเก็บไว้บนหลังตู้เสื้อผ้า เป็นเวลากว่าสามสิบวันแล้วเขาถูกขอตัวมาทำงานให้กับ ‘ในวัง’ ทั้งที่เป็นหน่วยงานที่เขาอยากหลีกเลี่ยงมากที่สุด แต่ก็ไม่รู้ทำไมองค์หญิงจัสมินถึงถูกอกถูกใจเขาถึงขนาดให้องค์รัชทายาทขอตัวเขามาจากท่านคาร์ดัล

แต่องค์หญิงจัสมินก็แตกต่างจากเชื้อพระวงศ์คนอื่นๆ ที่เขาเคยรู้จัก ไม่ยอมให้เขาใช้คำราชาศัพท์ ให้ใช้คำพูดสามัญเท่าเทียมกันให้แต่งตัวตามสบายและคอยช่วยงานที่ไม่คิดว่าจะเป็นงานบอดี้การ์ดนัก อย่างเช่นเมื่อสามสัปดาห์ก่อนองค์หญิงไปชอปปิ้งงานหนังสือระดับโลก เขาต้องคอยช่วยหอบหิ้วจนปวดไหล่ องค์หญิงโปรดหนังสือเป็นชีวิตจิตใจและไม่ชอบสั่งซื้อต้องมาเดินหาด้วยตนเอง สัปดาห์ถัดมาไปประชุมเรื่องสิทธิสตรีเขาต้องช่วยหอบแฟ้มงานกองมหึมา และเวลานี้ก็ต้องมาถึงบาเรียล เมืองชายแดนของบาฮาเนียซึ่งมีอาณาเขตติดกับประเทศอาเนียดาเร ประเทศเล็กๆ แต่เข้มแข็งด้วยกำลังทหารที่ถูกฝึกมาจากกองโจรทะเลทราย โดยมีผู้ปกครองที่ได้ฉายาว่าราชสีห์ทะเลทราย และที่น่ากลัวคือไม่เคยมีใครเคยเห็นโฉมหน้าที่แท้จริง!

ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูอย่างเกรงใจนั่นทำให้กีวอนระบายลมหายใจเบาๆ เขารู้ทันทีว่าด้านหลังบานประตูนั่นมีใครยืนรอเขาอยู่ ร่างสูงใหญ่ที่สวมเสื้อยืดพอดีตัวสีดำกับกางเกงยีนสบายๆ เดินมาเปิดประตู้ห้องพักออกและจริงดังคาดใบหน้าหวานและดวงตาประหม่าของเธอจ้องมองเขาเหมือนรอคอยแสนนาน

“คุณจัสมินให้มาเชิญไปพบค่ะ”

“ขอบใจ” เขาพยักหน้ารับอย่างเข้าใจแต่เมื่อเห็นร่างบอบบางยังยืนอยู่ก็ได้แต่ถอนหายใจเหนื่อยๆ “คราวหน้าคราวหลังให้ใครมาตามผมก็ได้ เดี๋ยวคนอื่นจะคิดว่าผมกล้าใช้ลูกสาวของตระกูลอัลเนฮัล”

“ไม่ได้ค่ะ” เสียงหวานตอบอย่างรวดเร็วและหนักแน่น “ท่านพ่อสั่งสอนไว้ไม่ให้พวกเราเกี่ยงงานใดๆ ทั้งสิ้น ไม่ว่าบ่าวหรือนายก็ต้องทำตัวเสมอภาคกัน”

“เออ...ครับ” เขายกมือขึ้นเกาศีรษะที่ไว้ผมสั้นสกินเฮด แต่กลับเลี้ยงหนวดเคราหน้ากลัว กีวอนเห็นท่าทางอ่อนแอของไนราแต่รู้ดีว่าบางทีก็เข้มแข็งอย่างน่ากลัว “ขอผมหยิบเสื้อคลุมก่อนแล้วจะตามไป”

“ค่ะ”

ไนรายิ้มรับเหมือนตัวเองได้ทำหน้าที่อันยิ่งใหญ่ทั้งที่มันเป็นเรื่องเล็กน้อยเท่านั้น เพราะความเป็นลูกสาวคนเล็กทำให้ไม่ค่อยมีใครกล้าออกปากใช้งานเธอนัก เพราะฉะนั้นการที่องค์หญิงจัสมินมาประทับอยู่ที่บ้านของเธอ ท่านพ่อมอบหมายให้เธอดูแลองค์หญิงมันเหมือนกับความไว้ใจที่ท่านพ่อมีให้ ซึ่งเธอปฏิญาณว่าจะทำให้ดีที่สุด แม้ว่าครั้งแรกที่รู้ข่าวว่าจะมีองค์หญิงมาประทับด้วยนั้นทำให้เธอหวาดหวั่นไม่น้อย เพราะนิสัยขี้อายแก้ไม่หายทำให้เธอกลัวว่าจะทำอะไรไม่ดีไม่เหมาะออกไป

แต่เมื่อได้พบองค์หญิงจัสมินที่มีนิสัยเรียบง่ายเป็นกันเองทำให้เธอเบาใจลงมาก แต่คนที่ทำให้หวั่นใจอย่างที่ไม่เคยเป็นคือองครักษ์ติดตามองค์หญิงนาม กีวอน ชายหนุ่มเจ้าของร่างกายสูงใหญ่บึกบึนราวกับหินผา ดวงตาสีสนิมเหล็กปราศจากร่องรอยอารมณ์ใดแต่กลับทำให้ใจเธอร้อนรุ่มราวกับเป็นไข้

ไม่ถึงห้านาทีประตูห้องก็เปิดออกอีกครั้ง ชายหนุ่มสะดุ้งเมื่อรู้ว่าร่างบางยังไม่ขยับไปไหน เขาโคลงศีรษะไปมาจนคำพูดใดๆ เขาไม่ได้บอกให้เธอรอเสียหน่อย หน้าที่ของเขาจำเป็นต้องพกอาวุธตลอดเวลา แต่จะให้ใครเห็นคงไม่ดีแน่จึงต้องหยิบเสื้อคลุมมาสวมทับอีกชั้น “ทางนี้ค่ะ” ไนราเดินนำหน้าชายหนุ่มไปยังห้องทำงานขององค์หญิงจัสมินซึ่งถูกจัดให้อยู่ติดสวนย่อมแสนสวยและร่มรื่น

กีวอนเดินตามไปอย่างเงียบๆ เขาไม่อยากหญิงสาวตัวเล็กนี่เลยว่าเขารู้ดีอยู่แล้วว่าองค์หญิงทรงงานอยู่ที่ใด แต่ถ้าจะพูดไปก็เกรงจะทำให้เสียน้ำใจกันเปล่าๆ เดินไปไม่ถึงห้านาทีก็พบหญิงสาวเจ้าของเรือนผมหยิกสวยราวกับตุ๊กตาฝรั่งเศสสีแดงราวกับดวงอาทิตย์นั่งหน้าเครียดอยู่ที่โต๊ะทำงาน

“กีวอน...คุณพอจะดูโฉนดพวกนี้เป็นไหม” จัสมินถามพลางเอนหลังพิงพนังเก้าอี้ก่อนถอดแว่นสายตาออก เวลาทำงานเธอมักส่วนแว่นสายตาเสมอ

“ครับ” กีวอนเลื่อนโฉนดที่ดินตรงหน้ามาดู แล้วเงยหน้าขึ้นเหมือนจะตั้งคำถามแต่อีกฝ่ายกลับชิงตอบเสียก่อน

“ที่ๆ เราจะสร้างโรงเรียนนะจ๊ะ ฉันไม่รู้ว่าโรงเรียนประถมในแบบที่ฉันคิดไว้มันจะเข้ากับพื้นที่ตรงนี้หรือเปล่า”

“แล้วที่เราเพิ่งฝ่าพายุทรายไปดูมาละครับ” เขาหมายถึงเมื่อสี่ห้าวันก่อนที่เขาและองค์หญิงรวมทั้งผู้ติดตามอีกห้าคนติดพายุทรายจนได้เจอเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้น

“มันก็ดีนะ...แต่มันอันตรายไปหน่อยหรือคุณว่าไงละ”

“ผมก็คิดอย่างนั้นครับ” เขาก้มศีรษะให้ยอมรับการตัดสินใจของเจ้านายคนใหม่ของเขาในเวลานี้

“ถ้างั้นเราก็โทรตามสถาปนิกได้เลยซินะ” จัสมินยิ้มออกมาแล้วหยิบแบบสเก็ตโรงเรียนออกมา “แล้วคนเจ็บของเราเป็นยังไงบ้าง”