บทที่2. ตกใจ

จัสมินจำน้ำเสียงที่สั่งบอดีการ์ดหนุ่มอย่างเฉียบขาดได้ เธอรู้ดีว่ามีแค่ไม่กี่ครั้งที่เธอจะใช้อำนาจความเป็นองค์หญิงสั่งให้ใครทำอะไรตามใจ แต่เธอก็ไม่รู้ทำไมต้องช่วยผู้ชายที่ไม่รู้จักคนนี้

แต่เจ้าของรูปร่างสูงโปร่ง ใบหน้าคมเข้ม ผมยาวประบ่าสีดำสนิทแสนคุ้นตาราวกับว่าเคยเจอกันมาก่อน ตลอดสี่วันที่เขาสลบเพราะพิษกระสุนสามเม็ดที่ฝังอยู่ก็ยังทำให้เธอนึกไม่ออก เธออยากรู้ใต้ขนตายาวเป็นแพของเขามีดวงตาสีใดซ่อนอยู่

“ว้าย!”

จัสมินสะดุ้งสุดตัวเมื่อจู่ๆ ดวงตาคู่นั้นก็ลืมตาขึ้นมาทันที! ร่างเพรียวบางผงะไปด้านหลังอย่างอัตโนมัติ แต่กลับถูกมือใหญ่ของคนเจ็บกระชากที่ข้อมือไว้ราวกับเธอเป็นผู้ร้ายข้อหาฉกรรจ์ ดวงตาสีควันบุหรี่จ้องมองเธอเขม็งราวกับจะร่ายคำสาปก่อนที่จะทรุดฮวบลงไปอีก

“เกิดอะไรขึ้นครับคุณจัสมิน!” กีวอนวิ่งเข้ามาในห้องทันทีที่ได้ยินเสียงหวีดร้องของเจ้านาย มือหนากระชากปืนพกออกมาเตรียมพร้อมทันที แต่เมื่อเห็นร่างชายหนุ่มบนเตียงแค่ ‘ละเมอ’ จับแขนองค์หญิงเท่านั้น เขาก็เก็บปืนเข้าที่พร้อมถอนหายใจหนักๆ ไปหนึ่งที

“ขอโทษกีวอนฉันตกใจน่ะ” จัสมินพูดอย่างรู้สึกผิด “แต่คุณช่วยมาแกะมือเข้าออกจากแขนฉันหน่อยซิ”

“ได้ครับองค์หญิง”

“เราตกลงกันแล้วว่าจะไม่เรียกฉันว่าองค์หญิงนะ” จัสมินทำหน้าบูดบึ้งเหมือนเด็กสาวไม่สมอายุยี่สิบสองของตนเลย

“ครับ” กีวอนข่มอารมณ์ตนเองไม่ให้หัวเราะออกมา เขาเดินไปช่วยองค์หญิงจัดการให้ผู้ชายคนที่เขาและองค์หญิงเคยช่วยชีวิต “ท่าทางเขาได้สติแล้วครับ”

“จริงเหรอ” จัสมินพูดอย่างตื่นเต้น “ฉันละกลัวจะไม่ฟื้นตั้งแต่คุณหมอผ่าเอากระสุนออกเขาก็สลบยาวเลย...เรารีบไปตามคุณหมอมาดูอาการดีกว่า”

“ครับ”

กีวอนรับคำสั่งแล้วเดินออกมาแต่ก็สวนกับหญิงสาวร่างเล็ก ไนราเงยหน้าจากถาดอาหารเช้าขององค์หญิงสบตากับดวงตาสีนิลของกีวอน แก้มเนียนแดงขึ้นมาทันทีก่อนจะหลบสายตาของเขาและรีบซอยเท้าเข้าไปหาองค์หญิง

“ขอบใจไนรา” จัสมินรับถาดอาหารเช้ามาวางบนโต๊ะใกล้เตียงคนเจ็บ “เมื่อครู่กีวอนเข้ามาดูฉันสงสัยว่าเขาจะได้สติแล้ว”

“เป็นเรื่องดีจริงๆ เลยค่ะ” ไนรายิ้มโล่งอกออกมา “งั้นไนราไปหาผ้ามาชุบน้ำเช็ดหน้าให้เขาก่อนนะคะ”

“รบกวนหน่อยด้วยนะ”

“รบกวนที่ไหนกันค่ะ”

ไนรา อัลเนฮัล ลูกสาวคนเล็กในตระกูลอัลเนฮัล รูปร่างเล็กบอบบางราวกับดอกไม้แต่มีดวงตาที่แสนโอนโยน แม้ว่าตระกูลอัลเนฮัลจะร่ำรวย ทว่าชอบชีวิตสมถะไม่นิยมสร้างบ้านหลังใหญ่เพื่อบ่งบอกความมั่งคั่ง แต่เพราะสิ่งนี้ทำให้ลูกๆ แต่ละคนใช้ชีวิตเรียบง่าย ไม่ทะเยอทะยานจนเป็นที่ไว้ใจของราชวงค์อัจฟาห์ให้ดูแลพื้นที่ชายแดนของบาฮาเนีย ด้วยร่างกายที่อ่อนแอของไนราทำให้เธอได้เรียนแค่มัธยมปลายในโรงเรียนสตรีล้วน บิดาของเธอก็ส่งอาจารย์ที่มีความรู้ด้านต่างๆ ที่ลูกสาวสนใจมาสอนเพิ่มความรู้อยู่เสมอ

“น้ำ...ขอน้ำ...” เสียงแหบแห้งแผ่วขึ้นบางเบาแต่ก็ทำให้จัสมินกุลีกุจอไปรินน้ำใส่แก้วแล้วประคองให้เขาดื่มที่ละนิด

“ช้าๆ !” เธอเผลอดุคนเจ็บอย่างไม่ตั้งใจ “เดี๋ยวจะสำลัก”

‘ใครกัน ใครกล้าบังอาจมาสั่งซาคีล อัล ดาเร!’

แต่เวลานี้เขากระหายน้ำอย่างยิ่งแต่ก็ไม่สามารถดื่มได้มากนัก ชายหนุ่มหงุดหงิดอยู่ในใจไม่เคยมีใครกล้าสั่งให้เขาทำอะไรมานานหลายปีแล้ว แต่เขากลับรู้สึกหงุดหงิดหนักกว่าเก่าเมื่อไม่สามารถขยับตัวได้ตามใจปรารถนา ไหล่ซ้ายเจ็บร้าวไปถึงใต้ทรวงอกด้านขวาและที่ต้นขา เขาพยายามลืมตาขึ้นเพื่อหาคนที่กล้ามาออกคำสั่งกับเขา เจ้าของดวงตาสีควันบุหรี่ต้องหรี่ตาเพื่อปรับสภาพกับแสงสว่างในห้องนอนที่แปลกตา เรือนผมสีแดงเป็นประกายรับแสงตะวันและดวงตาสีฟ้ากระจ่างสดใสจ้องมองเขาพร้อมรอยยิ้มสดใส

ช่างเหมือนดวงตาของมัจจุราชที่เคยจ้องมองเขาถูกสุ่มทำร้ายอย่างไม่คาดฝัน อ่า...จริงซิ เขาและทหารคนสนิทออกไล่ล่าพวกโจรค้ามนุษย์แต่กลับเป็นฝ่ายสุ่มโจมตีเสียเอง ในคืนที่วันที่เกิดพายุทะทราย

“หมอมาแล้วครับ” กีวอนเปิดประตูให้คุณหมอเข้ามาดูคนเจ็บที่รู้สึกตัวแล้ว

ใบหน้าคมเข้มออกจากแปลกใจเขาคิดว่าลมหายใจของเขาถูกพรากจากไปตั้งแต่คืนนั้นคนที่ถูกเรียกว่าหมออายุราวสี่สิบปีเศษ ความเจ็บปวดที่แล่นไปทั่วร่างทำให้เขารู้ว่าพระเจ้ายังเมตตาเขาอยู่ คนเจ็บเหลือบมองหญิงสาวผมผมยาวหยักศกสีดวงอาทิตย์ที่ยืนไม่ห่างจากตียงของเขานัก บัดนี้เขารู้แล้วว่าดวงตาคู่นั้นไม่ใช่มัจจุราชแต่กลับเป็นนางฟ้าที่นำพาดวงวิญญาณของเขากลับมาอีกครั้ง.