ตอนที่5 แกล้งป่วย

อลิสาขับรถเบนซ์สีขาวเข้ามาจอดที่ใต้ตึกของธนาคารในตัวเมืองสระบุรีช่วงเช้าตรู่ เพราะนัดคุยกับเจ้าหน้าที่ธนาคารเรื่องการขอเงินกู้เพื่อไปต่อยอดธุรกิจรีสอร์ทของเธอ

ตื๊ด ตื๊ด อลิสายังไม่ทันได้ลงจากรถ ขวัญฤทัยฝ่ายบัญชีของรีสอร์ทก็โทรเข้ามาหาเธอ

“ว่าไงคะพี่ข้าวฟ่าง อะไรนะไม่สบายกะทันหัน” อลิสาหน้าเสียอ้าปากค้าง ไม่คิดว่าพราวไหมจะมาป่วยกะทันหันในวันที่ต้องต้อนรับประธานใหญ่ของธีรวรางค์

“ค่ะคุณหมอณคุณเพิ่งโทรมาบอกเมื่อกี้เลยค่ะ”

“เอายังไงดีล่ะ เอางี้เดี๋ยวพี่ข้าวฟ่างรับหน้าไปก่อนนะ เค้าอยากดูตรงไหทำอะไรก็อำนวยความสะดวกเค้าให้เต็มที่เลย กว่าอ้อนจะเสร็จธุระก็อีกเป็นชั่วโมงเลย” เธอจะละจากตรงนี้ไปก่อนก็ไม่ได้ แม่ของเธอก็ดันไปบวชอยู่ที่วัด เห็นทีงานนี้ต้องให้ขวัญฤทัยรับหน้าไปก่อนแล้ว

“ได้ค่ะคุณอ้อน”

รถตู้คันหรูของธีรวรางค์ขับเข้ามาในทางเข้าของรีสอร์ทประมาณห้าร้อยเมตรก็เข้ามาจอดที่หน้าแผนกต้อนรับของรีสอร์ท ที่มีพนักงานยืนเรียงแถวรออยู่แล้วสี่ห้าคน

“สวัสดีค่ะคุณเตมินทร์ คุณดิษพงษ์ ฉันขวัญฤทัยเป็นรองผู้จัดการที่นี่ค่ะ เชิญคุ..”

“พราวไหมไปไหน ทำไมไม่มาต้อนรับพวกผม” เตมินทร์กวาดสายตามองหาพราวไหมตั้งแต่รถยังไม่จอดดี เมื่อลงมาไม่เห็นเธอมาต้อนรับจึงเอ่ยถามหาเสียงดัง

ขวัญฤทัยสีหน้าเปลี่ยนกะทันหัน เพราะยังไม่ทันได้กล่าวต้อนรับชายหนุ่มในชุดสูทราคาแพงทั้งสองก็ถูกเตมินทร์โพล่งตัดบทเธอเสียก่อน

ไม่ใช่เพียงขวัญฤทัยที่หน้าเสียเท่านั้น พนักงานสาวอีกสองสามคนที่ยืนเรียงหน้ากระดานอยู่ก็เริ่มก้มหน้าไปตามๆ กัน

ดิษพงษ์ยังคงยืนนิ่ง ได้ยินชื่อของพราวไหมเขาก็พอจะรู้แล้วว่าทำไมเจ้านายตนถึงได้ยอมรับข้อเสนอของรีสอร์ทนี้ง่ายๆ

“เอ่อ พราวไหมไม่สบายกะทันหันค่ะ ดิฉันเลยต้องทำหน้าที่แทนค่ะ” ขวัญฤทัยพยายามฝืนยิ้มทั้งที่รู้สึกประหม่าพอสมควร แม้นใบหน้าของเขาจะหล่อเหลามีเสน่ห์แค่ไหนเธอก็ไม่อยากจ้องหน้านั้นนานๆ เพราะรังสีความน่ากลัวของเตมินทร์มีไม่น้อยเอาเสียเลย

“ผมต้องการที่อยู่ของเธอ”

“เอ่อ อะไรนะคะ” ขวัญฤทัยถามย้ำกับเตมินทร์อีกรอบ เพราะคิดว่าที่อยู่ของพราวไหมไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องในรีสอร์ท

“ผมพูดฟังไม่ชัดเหรอครับ”

คำของเตมินทร์ที่โพล่งตอบกลับมากะทันหันทำขวัญฤทัยหน้าชา จนเธอนึกขึ้นถึงคำสั่งของอลิสาที่ไม่ว่าทางธีรวรางค์อยากได้อะไรก็ไม่ต้องปฏิเสธ

“คุณเตมินทร์เชิญนั่งรอด้านในก่อนนะคะ เดี๋ยวฉันจะรีบจดให้ค่ะ”

“ผมจะรอตรงนี้” เขายังคงยืนมาดขรึมเอ่ยเสียงทุ้มราบเรียบ แต่แฝงไปด้วยความกดดัน

ขวัญฤทัยรีบสาวเท้าเข้าไปจัดการจดที่อยู่ของพราวไหมตามที่เตมินทร์ขอ เธอพอจะรู้ว่าเป็นเรื่องที่ไม่สมควรทำแต่จะทำยังไงได้ในเมื่อรับคำสั่งมาจากอลิสาว่าต้องอำนวยความสะดวกให้ทางธีรวรางค์ทุกอย่าง จึงต้องยอมให้ที่อยู่ของพราวไหมกับเตมินทร์แต่โดยดี

“คุณพักผ่อนที่นี่ตามสบายเลยผมขอตัวไปทำธุรก่อน” คนที่เตรียมตัวขึ้นรถตู้รีบหันมาบอกดิษพงษ์ที่กำลังจะก้าวขึ้นรถตามเขามา จนเลขาหนุ่มต้องหยุดชะงักยืนอยู่ข้างรถ

“จะให้ผมดูความเรียบร้อยของรีสอร์ทก่อนไหมครับ”

“เดี๋ยวผมรอให้พราวไหมมาแนะนำผมด้วยตัวเองดีกว่า”

“โอเคครับ” ดิษพงษ์ค้อมหัวให้เจ้านายตนก่อนจะเดินถอยห่างออกไป งานนี้เห็นทีเขาคงจะต้องดูแลงานในส่วนนี้แทนเจ้านายเต็มตัว เพราะเดาได้เลยว่าเตมินทร์คงต้องยุ่งกับปัญหาหัวใจเป็นเสียส่วนใหญ่แน่นอน

หญิงสาวตัวเล็กในชุดเสื้อกล้ามสีขาวกางเกงนอนขายาวนั่งเท้าคางมองดูจานขนมปังปิ้งด้วยสีหน้าห่อเหี่ยว เธอทานอะไรไม่ลงเพราะรู้สึกผิดที่ต้องทิ้งงานไปวันนี้ แต่เธอก็ไม่อยากเผชิญหน้ากับความเจ็บปวดในอดีตจริงๆ

“น่าอร่อยนี่”

พราวไหมสะดุ้งเฮือกเมื่อจู่ๆ ก็มีมือของใครบางคนยื่นมาหยิบขนมปังปิ้งในจาน

“พี่มินทร์!.. เอ่อ คุณเตมินทร์ มาที่นี่ได้ไงคะ” สาวเจ้ารีบลุกออกจากเก้าอี้เมื่อหันไปเห็นหน้าของผู้ชายที่เธอต้องการหลบหน้า แต่เขาก็โผล่หน้ามาให้เธอเห็นจนได้