ตอนที่2 เพราะเธอ

ณ โรงแรมหรูยักษ์ใหญ่ติดริมแม่น้ำสายหลักที่แบ่งระหว่างสองฝั่งของกรุงเทพมหานคร ดิษพงษ์เลขาหนุ่มหน้าตี๋มาถึงที่ทำงานได้ก็รีบขึ้นลิฟท์ไปชั้นบนสุดของผู้บริหาร

หลังจากลาพักร้อนไปหนึ่งอาทิตย์กลับมาก็ต้องมีเรื่องเซอร์ไพรซ์ เพราะเตมินทร์ผู้บริหารสูงสุดของโรงแรมได้เลือกที่จะร่วมเป็นคู่ค้ากับพาร์ทเนอร์ใหม่ ทั้งที่ก่อนหน้านี้ไม่เคยที่จะเลือกเป็นพาร์ทเนอร์กับใคร เพราะโรงแรมและรีสอร์ทในเครือของธีรวรางค์ก็มีอยู่หลายที่แล้ว

“คุณมินทร์เป็นคนตอบรีบอีเมลเองเลยเหรอครับ” เข้ามาในห้องประธานหนุ่มได้ ดิษพงษ์ก็ไม่รีรอที่จะเอ่ยถามเรื่องในใจที่เพิ่งรับรู้เมื่อคืนก่อน

“ครับ มีอะไรน่าตกใจครับ” ประธานหนุ่มหล่อมาดขรึมพยักหน้า ก่อนจะเอ่ยถามคนที่ยืนทำสีหน้าตกใจเสียงเรียบ

“ผมยังแปลกใจไม่หายจริงๆ ครับ ว่าทำไมคุณมินทร์ถึงได้เลือกรีสอร์ทนี้เป็นพาร์ทเนอร์ ทั้งๆ ที่มีที่อื่นใหญ่แล้วก็มีชื่อเสียงกว่านี้เสนอมาตั้งเยอะ” แม้จะทำงานกับเตมินทร์มาตั้งแต่เขายังไม่ได้ขึ้นเป็นผู้บริหารสูงสุด

แต่การตัดสินใจของเตมินทร์ครั้งนี้ ดิษพงษ์เดาไม่ออกจริงๆ ว่าเขามีเหตุผลอะไรบ้างที่ตัดสินใจตอบรับอีเมลของอลิสาโดยที่ไม่ลังเลแม้แต่นิดเดียว

“รีสอร์ทนี้ไม่ใหญ่มากก็จริง แต่รายล้อมไปด้วยวิวที่สวยงามมากๆ แถมยังรับปากว่าจะให้โซนที่เพิ่งสร้างเสร็จเป็นที่พักเฉพาะลูกทัวร์ของเราที่เดียวถ้าเรายอมเป็นพาร์ทเนอร์ด้วย” เตมินทร์เปิดรูปในไอแพดให้กับดิษพงษ์ได้ดูบรรยากาศในรีสอร์ทที่อลิสาเป็นคนส่งมาให้

“อ๋อ ครับ” เขามองภาพตรงหน้าก่อนกจะพยักหน้าเห็นด้วยกับประธานหนุ่ม แต่ในใจก็ยังมีคำถามมากมายที่คาใจ แต่ก็เลือกที่จะไม่พูดออกไปจะดีกว่า

เพราะคนอย่างเตมินทร์อธิบายในครั้งแรกมาแค่ไหน ก็เท่ากับว่าอยากให้เขาได้รับรู้แค่นั้น หลังจากนี้เขาคงต้องจับตาดูสถานการณ์และหาคำตอบเอาเอง เพราะเชื่อว่าเหตุผลแค่นี้ไม่ใช่เหตุผลหลักในการตัดสินใจของประธานหนุ่มแน่

หลังจากดิษพงษ์ออกไปจากห้องได้ เตมินทร์ก็เปิดอีเมลที่อลิสาส่งมาให้ดูอีกครั้ง เขาเลื่อนจนมาเจอภาพของผู้หญิงตัวเล็กที่ยืนยิ้มหวานอยู่รวมกับพนักงานอีกหลายสิบชีวิต

เขามองภาพนั้นด้วยใบหน้าที่เรียบเฉยไม่แสดงออกถึงความรู้สึกยินดีหรือยินร้าย แต่สายตาของเขาเต็มไปด้วยความเศร้าเมื่อมองไปยังใบหน้าหวานที่เคยคุ้นเคย เขามองจ้องหญิงสาวอยู่พักใหญ่ก่อนจะปิดอีเมลและหลับตาทิ้งหลังพิงเก้าอี้สูดหายใจเข้าเฮือกใหญ่

นึกถึงเรื่องวันวานที่ผ่านมาร่วมสองปีกว่า ตอนนั้นเขารู้ตัวว่าตัวเองได้ใจร้ายกับใครบางคนเอาไว้มากๆ มากเสียจนคนที่เขาทำร้ายหนีหน้าไปไม่หวนคืนกลับ มาวันนี้เขาก็ได้รู้เสียทีว่าเธอคนนั้นอยู่ที่ไหน

พราวไหมมาเจออลิสาที่วัดตามนัดหมายเมื่อวานแต่เช้า เมื่อมาถึงก็เห็นหญิงสาวกำลังหิ้วตะกร้าหวายที่น่าจะมีไข่ต้มอยู่เต็มตระกร้าลงมาจากรถ เธอจึงรีบเดินเข้าไปช่วย

“ไป เข้าไปแก้บนกัน”

“อืม”

สองสาวเดินตามกันเข้าไปในโบสถ์ วัดนี้เป็นวัดในตัวอำเภอ ค่อนข้างมีชื่อเสียงในเรื่องการขอพรและแก้บนด้วยไข่ต้ม คราแรกอลิสาไม่ได้เชื่อเรื่องงมงายแบบนี้เท่าไหร่นัก แต่เมื่อเธอต้องการจะได้เป็นพาร์ทเนอร์กับธีรวรางค์จริงๆ จึงยอมทำทุกอย่างที่คิดว่าจะได้ตามที่หวัง

อลิสาและพราวไหมใช้เวลาอยู่ในวัดร่วมครึ่งชั่วโมงก่อนจะแยกย้ายกันกลับ

“อาทิตย์หน้าฝากแกด้วยนะไหม ทำให้เค้าประทับใจกับรีสอร์ทเราให้มากที่สุดเลยนะ”

“เอ่อ อืม”

พราวไหมที่กำลังขับรถกลับบ้านนึกถึงคำที่รับปากกับอลิสาในวัดก็หน้าเสีย เพราะรู้ตัวเลยว่าเธอคงทำตามที่พูดไม่ได้

“ขอโทษนะอ้อน” หญิงสาวบ่นพึมพำ เพราะยังไงอาทิตย์หน้าเธอก็จะไม่อยู่รับหน้าเตมินทร์และดิษพงษ์แน่ ไม่รู้ว่าการรักษาสัจจะในวัดไม่ได้จะบาปหนักแค่ไหน แต่ครั้งนี้เธอขอทำบาปสักครั้ง