ep4

“ลดา มีพาราไหม พี่ขอสักสองเม็ดซิ” เสียงแหบเครือเหมือนคนที่เพิ่งตื่นเดินโซซัดโซเซออกมาจากห้อง เมื่อเห็นคนเป็นน้องนั่งอยู่ห้องอาหารก็เสือกตัวเข้าไปนั่งข้างอย่างหมดแรง

“เหล้าไทยนี่ไม่ไหวเลย มึนหัวชะมัด”

ลดารัตน์ปรายตามองพี่สาวอย่างระอา นี่ก็ใกล้เที่ยงอยู่แล้ว นอนกินบ้านกินเมืองขนาดนี้ ตื่นขึ้นมาก็ร้องหายาพาราเซตามอล คงดื่มเข้าไปหนัก ชายหนุ่มเมื่อคืนนั่นเธอไม่เชื่อหรอกว่าจะเลี้ยงเหล้าไทยให้กับพี่สาวหัวสูงอย่างเริงฤดี นี่คงหาข้อแก้ตัวไปวันๆ ของคนเป็นพี่

“แม่ทิพย์คะ ช่วยหยิบยาพาราให้เขาหน่อยเถอะค่ะ”

แม่ทิพย์แม่บ้านของบ้านหลังใหญ่แห่งนี้ บ้านที่มีแต่ความอ้างว้าง คนเป็นนายอยู่บ้างไม่อยู่บ้าง คนอยู่ประจำคือแม่บ้านกับคนใช้ สร้างบ้านให้คนรับใช้อยู่

“จะเที่ยงแล้ว เธอไม่ไปทำงานหรือ?” คนเป็นพี่เสยผมที่รุ่ยร่ายออกจากเรียวหน้า แหงนมองเพดานแล้วใช้มือนวดขมับตัวเองเบาๆ

“อ้อ ฉันลืมไปว่าเธอทำงานที่บริษัทของคุณพ่อนี่นะ อย่างไรเสียเขาก็ไม่ไล่เธอออก”

เมื่อเห็นคนเป็นน้องนิ่งเงียบ เริงฤดีก็ตอบเสียเอง พ่อหย่ากับแม่ตั้งแต่เธอไปเรียนเมืองนอกใหม่ๆ เธอไม่ได้รู้สึกตกใจอะไรมาก เพราะความระหองระแหงของคนทั้งคู่มีมาตลอดเวลา พ่อเห็นว่าแม่ของเธอใช้เงินเหมือนเป็นแหล่งผลิตแบงค์ แต่จะว่าแม่ก็ไม่ได้หรอก เพราะความสุขของแม่คือพ่อ เมื่อพ่อไม่เคยให้ความสุขกับแม่ แม่ก็ต้องหาทางความสุขทางอื่น ดีเท่าไหร่แล้วที่แม่ไม่มีผัวน้อย เช่นที่พ่อมีเมียน้อย

“พ่อให้ฉันมาคุยกับพี่ พ่อมีตำแหน่งให้พี่ที่บริษัท อยากให้พี่เข้าไปคุยกับพ่อ พี่จะว่างเมื่อไหร่”

ลดารัตน์กล่าวเสียงเรียบ ไม่สนใจน้ำเสียงประชดประชันของพี่สาว

“คงไม่ใช่วันนี้”

“พรุ่งนี้”

“พรุ่งนี้เหรอ รอดูก่อนแล้วกัน นี่ลดา ฉันเพิ่งกลับมานะ อะไรจะให้ฉันไปทำงานเสียแล้ว ฉันก็อยากจะพักผ่อนของฉันบ้างซิ”

เริงฤดีแหวใส่น้องสาวอย่างหงุดหงิด แค่น้องสาวแต่ทำตัวจะเป็นแม่

“ฉันก็ไม่ได้เร่งรัดพี่ให้ไปทำงาน แค่อยากให้พี่ไปคุยกับพ่อ ส่วนพี่จะทำงานวันไหน นั่นก็แล้วแต่พี่ แล้วก็คุณพ่อที่จะคิดเห็นอย่างไร”

ลดารัตน์ตอบเร็ว เธออยากให้การสนทนานี้จบโดยเร็ว บ่ายนี้จะได้เข้าไปเคลียร์งานเสียที

“เอาเถอะ ฉันจะรีบเข้าไป”

“นี่นามบัตรของคุณพ่อ ลดารู้ว่าพี่มีอยู่ แต่อาจหาไม่เจอ”

ลดารัตน์ เลื่อนนามบัตรของนายทรงชัย ผู้เป็นพ่อมาให้ เธอรู้จักพี่สาวดีว่ารู้สึกกับพ่อไม่ดีนักและคงไม่ได้ติดต่อกันมานานแล้ว ไม่เช่นนั้น คุณพ่อคงได้คุยกับพี่สาวของเธอบ้าง

แม่ทิพย์ นำยาพาราเซตามอลมาให้พร้อมข้าวต้มเครื่องและน้ำส้มคั้น เธอยิ้มให้สองพี่สองอย่างอ่อนโยนเพราะเลี้ยงทั้งคู่มาตั้งแต่เล็ก

“ทานข้าวต้มก่อน ค่อยทานยานะคะ คุณเริง”

“ขอบคุณค่ะ แม่ทิพย์”

เสียงเริงฤดีอ่อนหวาน ยิ้มให้กับแม่ทิพย์ ถ้าเธอจะมีคนที่รักและห่วงใยเธออย่างจริงใจก็เห็นจะมีแม่ทิพย์นี่ล่ะคนหนึ่ง

“น่าจะรออาหารกลางวันเลยนะคะแม่ทิพย์” ลดารัตน์อดไม่ได้ที่จะประชดออกไปบ้าง เริงฤดีหันมาค้อนน้องสาว ขณะที่เริ่มต้นลงมือทานข้าวต้มฝีมือแม่ทิพย์

“อร่อยจังเลยค่ะแม่ทิพย์ เริงไม่ได้ทานข้าวต้มอร่อยแบบนี้มานานแล้ว ที่นั่นมีแต่อาหารแป้ง ทานมากก็อ้วน” เริงฤดีพูดเสียงแจ้วกับคนเป็นแม่บ้านอย่างประจบเอาใจ

“งั้นทานเยอะๆ นะคะ คุณเริง แม่ทิพย์ทำของชอบคุณเริงไว้หลายอย่าง คิดถึงคุณเริงนะคะ ไปตั้งหลายปี”

เริงฤดี หันมากอดเอวแม่ทิพย์ไว้แทนคำขอบคุณ เธอไม่บอกว่าคิดถึง แต่การแสดงนั้นบอกทุกอย่างว่าเธอยังรักและคิดถึงไม่เปลี่ยน แปลง ลดารัตน์มองทั้งคู่แล้วอมยิ้มเล็กๆ พี่สาวหล่อนก็แบบนี้ บางทีหล่อนก็น่ารัก แต่บางทีหล่อนก็น่าระอา

“แล้วคุณแม่ล่ะ ลดา” ดูเหมือนว่าเริงฤดีจะเพิ่งนึกได้ว่า...เธอยังไม่เจอคนเป็นแม่เลย

“สักครู่ ก็คงจะลงมากระมัง ลดาก็ยังไม่เจอเขา”

แม่บ้านมองมาที่ลดารัตน์ สายตาปรามบางอย่าง ลดารัตน์มองตอบ แต่เสมองไปทางอื่น อย่างไรเธอก็ยอมรับในสิ่งที่แม่ทำไม่ได้

“เธอพูดถึงคุณแม่แปลกๆ ดูห่างเหินชอบกล ฉันว่าจะถามตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว”

“พี่ก็รู้ ไม่ใช่หรือ ลดากับคุณแม่ แทบไม่เคยเจอกัน นับตั้งแต่วันที่คุณพ่อหย่าให้”

เริงฤดีพยักหน้ารับ เธอย่อมรู้ ลดารัตน์ติดพ่อ เมื่อพ่อกับแม่ของเธอแยกทางกัน ลดารัตน์ออกไปอยู่คอนโดเพียงลำพังโดยมีพ่อส่งเสียและทำงานร่วมกัน เพราะเหตุที่ลดารัตน์ทิ้งแม่ให้อยู่ลำพังนี่เอง ทำให้เธอไม่ติดต่อน้องสาวตัวเองและคนเป็นพ่อ

“ฉันกลับมาเหนื่อยๆ ขอพักผ่อนก่อนละกัน ขอบคุณข้าวต้มและยานะคะแม่ทิพย์”

เริงฤดีตัดบท วันนี้เธอยังไม่พร้อมจะรับข้อมูลอะไรจากใคร นับ ตั้งแต่วันที่แม่โทร.บอกให้กลับเมืองไทย โดยให้ลาออกจากงานที่ทำอยู่ เธอก็หงุดหงิดใจมากอยู่แล้ว เธอคิดถึงเมืองไทย แต่ก็ชอบที่จะอยู่เมืองฝรั่ง เธอจบปริญญาโทด้านบริหาร คุ้นเคยกับการทำงานกับคนต่างชาติ นี่ต้องมาทำงานกับคนเป็นพ่อ...ที่ทิ้งแม่ไป

“อ้าว เริงมาแล้วหรือ แม่คิดถึงลูกจังเลย”

ยังไม่ทันที่เริงฤดีจะก้าวออกจากห้อง คนเป็นแม่ที่เพิ่งเข้ามาก็สวมกอดร่างสูงโปร่งนั้นไว้ กลิ่นน้ำหอมฉุนโชยเข้าจมูก เริงฤดีกอดตอบแม่ด้วยความคิดถึง ก่อนที่สายตาจะปะทะกับร่างของชายหนุ่มกำยำที่ยืนเยื้องหลังออกไป เริงฤดีผละจากคนเป็นแม่ ถามเสียงแข็ง

“ใครคะแม่”