บทที่ ๑ : จุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์ อา-หลาน (๑)

สามเดือนที่แล้ว...

“เลี้ยวซ้ายข้างหน้านี้ก็ถึงฟาร์มนายภพ รุ่นน้องพ่อแล้วล่ะ อย่าลืมที่พ่อบอกนะลูก” ปรีชาหันไปย้ำเรื่องสำคัญอีกครั้งหนึ่งในที่ข้างหลังของเขากับลูกสาว

“ค่ะพ่อ ห้ามพูดเรื่องรัก ๆ กับอาภพ เท่านี้สบายมาก พายทำได้ รูดซิบปิดปากสนิทไม่มีปัญหาแน่นอน” เสียงเจื้อยแจ้วตอบพลันส่งยิ้มหวาน มือกอดรัดแขนพ่อประสาคนช่างอ้อน ก่อนจะชะเง้อคอหาคนขับรถยนต์ส่วนตัวข้างหน้า “ลุงนิ่มไปเที่ยวกับพายด้วยนะ”

“ได้เลยครับคุณพาย”

ลุงนิ่มทำงานให้ครอบครัวอรรถจิรานนท์มานาน คอยรับส่งหญิงสาวมาตั้งแต่ยังเป็นเด็กตัวเล็ก ๆ ช่วงนี้คงบ่อยขึ้นพอขณิกามาอยู่เขาใหญ่กับครอบครัว ไปกรุงเทพเป็นบางครั้งบางคราวเฉพาะเวลาเข้าไปเคลียร์งานที่บริษัท

ปรีชาคิดว่าลูกสาวคงกำลังตื่นเต้นเพราะเป็นลูกคุณหนูผู้ดีมาแต่เกิด จึงเดินห้างสรรพสินค้าเสียเป็นส่วนใหญ่ ไม่เคยได้มีโอกาสท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ธรรมชาติ ถึงได้รีบลุกขึ้นมาแต่งตัวตั้งแต่เช้า

ในเดรสสีครีมหวานเข้ากันกับหมวกปีกกว้างและกระเป๋างานแบรนด์เนมใบเล็กๆ ดวงตากลมโตเปล่งประกาย ริมฝีปากได้รูปอมชมพูแย้มยิ้มอย่างอารมณ์ดี

“พายอ่านรีวิวก่อนมาแล้วพ่อ รีสอร์ตฟาร์มม้าของคุณอาสวยมาก ข้างในมีห้องพักเห็นภูเขา 360 องศาด้วยค่ะ เขาบอกกันว่าเป็นรีสอร์ตที่สวยที่สุดในเขาใหญ่”

คนพ่อเลื่อนมือไปจับมือเรียวเล็กของลูกสาวไว้ พลางเอ่ยชมไม่ขาดปาก “รับรองว่าลูกจะติดใจ จนต้องขอนอนชมวิวที่นี่บ่อย ๆ”

“แน่ ๆ เลยค่ะพ่อ นี่พอพายบอกเพื่อนในไลน์กลุ่มว่าจะมาที่นี่ ยัยฟ้ายัยพิมพ์อิจฉากันใหญ่ พ่อเลิกงานแล้วมาเที่ยวกับพายนะ”

“อืม... พ่อเสร็จงานแล้วจะโทรหา ฝากพายด้วยตานิ่ม ฉันขับรถไปทำงานเอง เย็น ๆ ฉันมารับแกกับพายเนอะ” ปลายเสียงบอกกับสารถีคนดีประจำบ้าน หนุ่มวัยหกสิบตอบรับด้วยรอยยิ้ม ผ่านกระจกมองหน้า

“ครับ ท่าน”

เป็นความหวังดีของพ่อที่กลัวลูกสาวเบื่อหน่ายระหว่างที่เขาติดภารกิจสำคัญ คดีใหญ่ระดับชาติ ตั้งแต่พลตำรวจเอกปรีชาพาครอบครัวย้ายมาลงหลักปักฐานอยู่ที่จังหวัดนครราชสีมา ตัวของเขาเองก็ไม่ค่อยจะมีเวลา การพาลูกสาวมาเที่ยวมาฝากรุ่นน้องที่ฟาร์มม้าแห่งนี้ ลูกได้เที่ยวแล้วตัวเขายังไม่ต้องเป็นห่วงลูกสาวมาก

“ช่วงนี้เราเที่ยวให้หนำใจไปเลยนะ วันไหนพ่อกลับดึก จะได้ไม่ต้องอยู่รอ อยู่กับนายภพกับลูกสาวแกจะได้ไม่เหงา”

คุณหนูของบ้านยังคงมีสีหน้าสงสัยอยู่ “อืม... พ่อบอกว่ารู้จักอาภพมานานแล้วใช่เปล่า?”

“ตั้งแต่พ่อเป็นตำรวจใหม่ ๆ เลยล่ะลูก ตอนนั้นแก้วใจ เมียแกก็ยังอยู่ เป็นรุ่นน้องพ่อทั้งสองคนนั่นแหละ”

ในหน้าตาเข้มเครียดขึ้นเล็กน้อยพอเอ่ยถึงอดีตภรรยาของนายหัวฟาร์มม้า ปรีชารู้จักกับสองสามีภรรยาที่รักใคร่กันมาก เสียอยู่เรื่องเดียวคือพิภพเป็นคนสูบบุหรี่จัด ทว่าพอภรรยาต้องมาเสียชีวิตไปเพราะควันบุหรี่มือสอง เจ้าตัวจึงเลิกบุหรี่เป็นการถาวร

คุณพ่อนั้นแน่ใจว่าเพื่อนรุ่นน้องที่รู้จักกันมานานนับหลายสิบปีจะดูแลลูกสาวเป็นอย่างดี ไม่มีนอกลู่นอกทาง โดยไม่ได้เอะใจอะไร...

กระทั่งใบหน้าสดสวยเผยรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม หรี่ตาเล็กจนเหยียดตรง

“พายว่าพายเคยได้ยินอยู่ค่ะ นายหัวฟาร์มม้าเป็นคนดังละแวกนี้ แปลว่าตอนนี้คุณพิภพโสดน่ะสิ”

คนพ่อหัวเราะเสียงดัง “ตั้งแต่เมียตายตาภพก็อย่างนั้น อยู่คนเดียวน่ะสิลูก ทำไมรึ?”

“พายจีบเพื่อนพ่อได้เปล่า?”

“ลามปาม” ดุทันที วงหน้าหวานแสแสร้งเป็นเศร้าอยู่ครู่ ทว่าพอมุมปากหนาหยักได้รูปกระตุกว่า “ถ้าแกมีปัญญานะ ยัยพาย”

“อุ๊ย...! พ่อดูถูกพายอ่ะ” เสียงตกใจตอบพลางยกมือแนบอก ขณิกาแน่ใจว่าเธอไม่ได้ขี้เหร่เลย ยังดูแลตัวเองอยู่เสมอประสาลูกคนมีเงิน ทว่าสำหรับปรีชาที่รู้จักหนุ่มใหญ่มานานมั่นใจว่าความสวยไม่ใช่ประเด็น

เศรษฐีพ่อม่ายลูกติด เจ้าของรีสอร์ตฟาร์มม้ากว้างขวางพื้นที่กว่าร้อยไร่ มีสาวน้อยใหญ่มารุมล้อมทอดสะพานให้มากมาย ไม่เคยจะได้สนใจใครนอกจากลูกสาว ด้วยเหตุว่าเขายังฝังใจกับภรรยาที่ลาจากโลกไปถึงสิบห้าปี

“พ่อพูดเรื่องจริง ไม่อย่างนั้นพ่อจะกล้าพาลูกสาวสุดที่รักของพ่อมาฝากรึ?”

“เชื่อแล้วค่ะ คุณพ่อขา...” แล้วเธอก็ซุกแก้มลงบนไหล่พ่อ ที่รักและเอาใจใส่เธอเป็นที่สุดด้วยความเป็นลูกคนเดียว

“เดี๋ยวตอนเย็น ลูกคงได้เจอพี่อริสา ลูกสาวนายภพ พ่อโทรหาแล้วล่ะ เห็นว่าจะกลับมาทานข้าวที่บ้านด้วยกัน กับข้าวที่นี่อร่อยมาก ถ้าลูกหิวลูกกินไปก่อนเลยนะ”

“ค่ะพ่อ เอ... พี่อริส.. ที่พ่อเล่าให้ฟัง เป็นครูสอนยิงปืนด้วยใช่ป่ะ?” คนถามเชยหน้าขึ้นมองเจ้าของบ่ากำยำที่อิงแอบ

ขณิกากำลังนึกถึงรูปในโทรศัพท์มือถือของพ่อ หญิงสาวหน้าตาสะสวยยืนทำหน้านิ่ง ๆ เหมือนถูกบังคับให้ถ่ายรูป อาจเป็นเพราะบุคลิกของอริสาเป็นคนเงียบขรึม

“ใช่แล้วลูก เราอยากจะไปเรียนกับพี่เขาไหมล่ะ? เดี๋ยวพ่อบอกนายภพให้ เป็นผู้หญิงเรียนไว้ก็ดีนะ ไว้ป้องกันตัว พ่อจะได้ไม่ต้องวานหมวดพินมาดูเราบ่อย ๆ”

“พ่อจะไปวานพี่พินทำไมล่ะคะ? เห็นพายเป็นผู้ต้องหาหรือไง ต้องมีหมวดมาคอยประกบอ่ะ” ขณิกาบ่นอุบอิบ เธอไม่ค่อยพอใจกับเรื่องนี้เท่าไรนัก

ร้อยตำรวจตรีพิมฐาหรือหมวดพิน ทำงานอยู่ในสังกัดของพลตำรวจเอกปรีชา รองผู้บังคับการฯ ฝ่ายสืบสวนสอบสวน หน้าที่ของผู้หมวดสาวมีอีกหนึ่งอย่างคือดูแลลูกสาวท่าน ด้วยเป็นญาติห่าง ๆ กันอยู่แล้วจนทุกวันนี้หมวดพินเปรียบเสมือนญาติมิตรสนิทกันอีกคนหนึ่ง

“พ่อเป็นห่วงลูกนี่... สมัยนี้อาชญากรรมเยอะแยะ พ่อทำคดีหนัก ๆ นึกถึงลูกขึ้นมาแล้วไม่สบายใจทุกที” ปรีชาจึงแก้ปัญหาโดยใช้ลูกน้องในสังกัดเสียเลย เขามีสีหน้าไม่ค่อยจะดี ยังเครียดอยู่กับเรื่องงาน

“พายว่า... พี่พินนิสัยอาจจะคล้าย ๆ พี่อริสนะพ่อ สวยเท่ห์ ยิงปืนเก่ง ขี่ม้าเก่ง พายอยากให้พี่อริสหล่อล่ำบึ้กแบบพี่พินจัง”

ได้ยินคำไม่เข้าหู คนพ่อมองขวับตามลูกสาวที่ทำหน้าทะเล้นใส่

“พายพูดเล่นน่ะ”

เธอหัวเราะ ปรีชายกมือขึ้นแตะศีรษะลูกสาว แล้วผลักเบาๆ