บทนำ : ความลับของนายหัวแห่งไร่องุ่น ‘พีควัลเล่ย์’ NC25 (2)

วิทยาได้รับคำสั่งหลายวันก่อนว่าอย่าให้ใครยุ่งกับของของนายนั่นคือผู้หญิง

เพลย์บอยตัวพ่ออย่างเมธพนธ์กราดกินไปทั่วอยากได้ใครต้องได้ รวมไปทั้งคนที่ยังไม่ได้แอ้ม นายหัวคาสโนว่าก็นับรวมหมด

คิ้วเข้มหนาขมวดมุ่นอย่างสงสัย “สาวฉัน... แกหมายถึงคนไหน?”

“ยัยตัวแสบ... ลูกสาวไอ้พิภพไง ผมว่านางน่าจะกิ๊กกับหมอหมา”

ได้ยินเท่านั้น นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มจัดลุกวาว แน่นอนว่าใบหน้าสดสวยโฉบเฉี่ยวอมเปรี้ยวและหวานในคนคนเดียว คำพูดจาร้ายกาจทำให้เขาติดใจอยู่ไม่น้อย

ขณะมือหนากำหมัดแน่นในอารมณ์เกรี้ยวโกรธ เหมือนเด็กถูกแย่งของเล่น วิทยาเห็นท่าไม่ดีและมีแผนสำรอง รีบบอก

“เอ้อ! นายหัว... อย่าเพิ่งอารมณ์เสีย ผมมีอะไรให้ดู” รูปถ่ายหลายใบถูกหยิบออกมาจากกระเป๋าเสื้อ ยื่นให้อีกคนรับไป

สีหน้าขุ่นเคืองใจของเจ้านายค่อยคลายลง ในสายตาของลูกน้อยที่ตั้งใจรอ...

กระดาษแต่ละใบสอดไว้ข้างใต้ล่างสุด แต่ละรูป ดวงตาที่ฉายแววเย็นยะเยือกอยู่เสมอใช้เวลาจับจ้องมันอยู่สักพัก

ใบหน้าหวานหมดจดลงตัวไม่มีส่วนไหนที่เขาไม่ชอบเลย ดวงตาคู่กลมโตดูใสซื่อบริสุทธิ์กับเดรสทรงคุณหนูเฉิ่ม ๆ ดูยังไงก็เป็นผู้หญิงเรียบร้อย ช่างห่างไกลจากผู้หญิงในอุดมคติ...

สเปคของเมธพนธ์ต้องนมโตเท่าหัวเด็ก! แต่ถึงเขาจะเป็นอย่างนั้น หัวสมองกลับโลดแล่นจินตนาการฉากสวาท วาบหวามน้ำรักน้ำกามเต็มหน้าสวย ๆ และก็ยังคิดอยู่ว่าเธอมีใครจับจองเป็นเจ้าของหรือยัง ทั้งที่เห็นอยู่ว่าเธอมีความสัมพันธ์อย่างไรกับศัตรูตัวฉกาจ

เจ้าของฟาร์มม้า รีสอร์ตเชิงท่องเที่ยวธรรมชาติ ดำเนินกิจการมาก่อนฟาร์มองุ่นของเขาถึงสามสิบปี ก็คงจะต้องเขม่นกันอย่างเลี่ยงไม่ได้

ปลายนิ้วยกขึ้นรูปไล้ใบหน้าของหญิงสาวในภาพถ่ายอย่างหลงใหล ราวกับว่าตกอยู่ในห้วงมนต์ ก่อนยกยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย

“เด็กไอ้พิภพงั้นเหรอ...?”

“ลูกสาวของพลตำรวจเอกปรีชา ผู้หญิงที่ไอ้พิภพกำลังติดพัน พวกผมตามสืบอยู่ น่าสนใจกว่านังอริสเยอะ นังนั่นมันไล่ยิงพวกเราตั้งหลายคน มาป่วนฟาร์มเราอีก” คนพูดมีท่าทีโกรธแค้น แววตาวาวโรจน์บอกนายที่ยกมือแตะคางด้วยท่าทางครุ่นคิด

“จริงอย่างที่แกว่า... วิทยา หัวดีเหมือนกันนะ ไม่เสียแรงที่ฉันนับเป็นน้องเป็นนุ่ง” นายยกมือลูบศีรษะผู้ชายตัวโตที่แค่ยิ้มแหย ก่อนจะหน้าเข้มเครียดขึ้น

“ผมได้ยินมาจากชาวบ้านว่าเธออัธยาศัยดีเข้ากับคนง่าย ช่วงนี้พวกผู้หมวดผู้กองยุ่งกับคดีใหญ่ของท่านรองฯ คดียาเสพย์ติดจับปลาใหญ่ไม่ได้สักตัว เธอเลยไม่มีตำรวจคอยตาม ถ้านายอยากแก้แค้นไอ้พิภพเพื่อความสะใจ ผมว่าเหมาะ”

“อืม... สงสัยจะมีเรื่องสนุกทำ แกไม่ต้องยุ่งอะไรทั้งนั้นนะ ฉันจะจัดการเอง”

ความคิดร้ายกาจบอกเมธพนธ์ได้ทันทีว่าควรทำอย่างไรกับแม่สาวหน้าตาจิ้มลิ้ม ซึ่งเป็นตัวเลือกที่ดีกว่าอสรพิษอย่างอริสา ยังมีอีกเรื่องที่เขาเพิ่งจะนึกออกพอพิจารณาวงหน้าหวานงามดูให้ดี ๆ ทำหน้าเครียดให้ลูกน้องคนสนิทเกิดสงสัย

“มีอะไรหรือเปล่าครับ? นายหัว...”

ใบหน้าหล่อเหลาเหลือบขึ้นมองคนถามแต่เขาคงไม่บอก แต่ถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย เพราะไม่รู้ว่าชีวิตนี้จะปกปิดเรื่องอะไรได้จากวิทยาได้บ้างไหม 

“เปล่า... ไม่มีอะไร แกไปสืบเรื่องผู้หญิงคนนี้มาให้ฉัน” แล้วส่งสายตาคมวับไปยังแก้วทรงสวยบนโต๊ะ

“จะรอให้ยุงไข่ในไวน์รสเลิศของฟาร์มฉันก่อนหรือยังไง? เสียมารยาทสุด ๆ ไปเลยนะไอ้วิทย์”

ความสนิทสนมกันไม่มีใครถือสาใคร วิทยาโน้มตัวลงจับก้านแก้วใสขึ้นดมกลิ่นหอมขององุ่นที่มักบ่มมานาน ด้วยสีหน้าเคลิบเคลิ้มก่อนยกขึ้นแตะริมฝีปาก จิบชิมทีละเล็กละน้อย

ฟาร์ม ‘พีลวัลเล่ย์’ เป็นสถานที่ยอดนิยมของนักท่องเที่ยว ด้วยบรรยากาศสุดแสนธรรมชาติท่ามกลางขุนเขา

ไวน์คุณภาพของเมืองไทยหมักบ่มจากองุ่นหลากหลายสายพันธ์ ใครจะรู้ว่าทีแรกนั้นนายทุนใหญ่นำเงินหมุนเวียนจากธุรกิจสีเทา ๆ มาลงไว้ เพื่อให้เงินพวกนั้นให้กลายเป็นเงินสะอาด

“เธอชื่ออะไร?” เสียงเข้มถามขึ้นมา ทำคนเป็นลูกน้องแปลกใจแต่ก็รีบตอบ

“คุณพายครับ”

“ชื่อ นามสกุล...”

“ขณิกา อรรถ..? อะไรสักอย่างน่ะครับ นามสกุลเธอยาวมาก เอ๊ะ..? นายไม่เคยถามชื่อใครนี่” ลูกน้องหนุ่มมีสีหน้างุนงงสุดๆ เพราะแม้แต่คู่นอนของนายแต่ละคน สาวคนโปรดนายยังเรียกหาแบบส่ง ๆ ยัยนางแบบ ยัยขายาว ยัยนมโต...

“ก็แค่ถาม มันจะไปแปลกอะไร เหมือนคุณกิ้บ... ฉันยังเรียกหล่อนว่าคุณกิ้บเลย” แก้ตัวพลางคว้าขวดสีเขียวเข้มรินลงในแก้วอีกใบหนึ่งให้ตัวของเขาเอง กลบเกลื่อนอาการโกหกที่คนสนิทนับสิบปีอย่างวิทยาต้องรู้

“นายเรียกยัยแม่บ้านนมโต... ผมเพิ่งได้ยินนายเรียกคุณกิ้บ เพราะว่าเธอแทนตัวเองว่ากิ้บแค่หนเดียว”

“แกจะมาเถียงฉันเรื่องชื่อให้มันได้อะไรล่ะ? หืม...” เลิกคิ้วถามพร้อมด้วยรอยแย้มยิ้มเจ้าเล่ห์ ร่างสูงโน้มตัวลงจับก้านแก้วทรงสวยขึ้น ยื่นไปข้างหน้าเพื่อแตะแก้วกับลูกน้องหนุ่มเบา ๆ พอวิทยาจิบชิมไวน์รสชาติดีอย่างชื่นใจ เขาถึงได้วนน้ำสีแดงสดไปมาอย่างนึกอารมณ์ดี ทว่าประกายไฟเดือดดาลปะทุขึ้นในดวงตา

“ไอ้โคแก่คิดจะกินหญ้าอ่อนสินะ... ฉันคงต้องรีบไปแย่งน้องพายมาซะแล้ว”