บทที่ ๑ : จุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์ อา-หลาน (๒)

“ยัยลูกคนนี้ ชอบแกล้งพ่ออยู่เรื่อย ก็รู้ว่าพ่อมีลูกสาวคนเดียว พ่อหวงนะ เอ้า... เที่ยวให้สนุก” คนพูดบอกลาเมื่อมาถึงที่หมาย

เมอร์เซเดสเบนซ์สีขาวจอดสนิทดีในที่จอดรถด้านหลังฟาร์ม หน้าบ้านหลังใหญ่โตโอ่อ่า คนที่มารอรับก็เข้ามาทักทาย ปรีชาจากรถเป็นคนแรก ตบบ่าพูดคุยกันสองสามคำประสาผู้ชายตัวโต ตามด้วยลูกสาวที่ขยับตัวช้าสักหน่อย

คล้ายเป็นเรื่องโกหกจากพ่อมากกว่า ใบหน้าหวานคมของหนุ่มวัยห้าสิบสองปีดูไม่หนีไปจากหนุ่มรุ่นอายุสักสามสิบ ความสูงชะรูดกว่าหนึ่งร้อยแปดสิบ หุ่นกำยำเป็นล่ำสันของเจ้าของฟาร์มที่ขี่ม้าออกกำลังกายอยู่เป็นประจำ สะกดตาใส ๆ ของเธอไว้ทันทีที่ปิดประตูรถลง ตวัดกระเป๋าแบรนด์เนมใบเล็กน่ารักขึ้นบ่า

ผู้ใหญ่ทั้งสองคนหันมาพร้อมรอยยิ้ม “นี่ลูกสาวพี่... ชื่อพาย เป็นเจ้าของบริษัทโฆษณา เป็นยังไง หน้าตาดีเหมือนพี่ไหม?” นายตำรวจใหญ่นั้นช่างอวดลูกสาวเกินใคร เอื้อมมือขึ้นโอบร่างบางไว้ในอ้อมแขน

ขณิกายกมือประนมแนบอกอย่างนอบน้อม “สวัสดีค่ะ คุณอา”

พิภพกวาดสายตามองตาม ใบหน้างดงามหมดจด ทรวดทรงองเอวสะโอดสะองว่าเป็นนางเอกละครได้ เขาไม่ได้รับไหว้ผู้น้อย แต่เอ่ยปากชม

“สวยครับ... สวยกว่าที่พี่ชาเล่าให้ผมฟังอีกนะครับ”

หญิงสาวได้แต่ยืนม้วนตัวเขินอาย จนพ่อมองตาขวาง

“เอ้อ... ช่วงนี้พายไป ๆ มา ๆ กรุงเทพ-ปากช่อง งานที่บริษัทไม่เยอะมาก พี่คงจะพามาเที่ยวบ่อย ๆ พี่ไว้ใจแกน่ะไอ้น้องรัก ฝากด้วย”

ในปลายเสียงชักเริ่มไม่แน่ใจหนุ่มรุ่นน้องที่คิดว่าไว้ใจ ทว่าแทนที่เจ้าตัวจะตอบดันเป็นเสียงหวาน

“พ่อก็ต้องไว้ใจคุณอานะคะ เพราะที่ไว้ใจไม่ได้น่ะเป็นพาย... อาภพหล๊อหล่อค่ะ สเปคพายเลย” ว่าแล้วก็โบกมือไปมาเป็นเชิงไล่ “บายพ่อ ไปทำงานนาน ๆ เลยนะคะ”

“ให้มันน้อย ๆ หน่อยนะเรา เดี๋ยวพ่อจะตีให้ก้นลาย” เสียงเข่นเขี้ยวขู่ฟ่อ ปรีชาสะบัดหน้างอนลูกสาว ก้าวขาขึ้นที่นั่งคนขับรถเหยียบคันเร่งแรง ขณะที่นายนิ่มตามทั้งสองไปทำหน้าที่ขับรถกอล์ฟให้แทนเจ้าของฟาร์มม้า

เจ้าของร่างสูงในชุดทะมัดทะแมง เสื้อโปโลกางเกงยีนส์ ก้าวขึ้นรถโดยมีหญิงสาวส่งยิ้มให้อย่างเป็นมิตร ขณะที่เขาไม่ได้ยิ้มตอบ ถามเสียงเข้ม

“ชื่อพายใช่ไหมเรา?”

“ค่ะ คุณอา”

“เรียกอาภพก็ได้”

“ค่ะ อาภพ” เสียงหวานตอบ ตามปรกตินิสัยคนมีมารยาทอัธยาศัยดี ก่อนที่เธอจะเลื่อนสายตาไปทางทิวทัศน์อันแสนสวยงามของหญ้าเขียวขจี ลมเย็น ๆ พัดผ่านใบหน้าให้ความรู้สึกสดชื่นแจ่มใสจนต้องสูดลมธรรมชาติเข้าปอดซึ่งเคยได้แต่กลิ่นควันของรถยนต์มากมายในเมืองกรุง

“ฟาร์มสวยจังเลยค่ะ... เหมือนที่พายเปิดรีวิวมาเปี้ยบ”

คนที่นั่งอยู่ข้างกันนั้นคงไม่ได้ฟัง นัยน์ตาคู่คมยังจับจ้องทุกส่วนบนวงหน้าหวาน ไล่ตั้งแต่ดวงตาสว่างใส จมูกโด่งเป็นสันงาม ถอดต้นแบบใบหน้าธรรมชาติไร้มีดหมอมาจากพลตำรวจเอกปรีชา ผมสีดำขลับยาวสลวยพลิ้วไปตามลมส่งกลิ่นหอมอ่อน

พิภพไม่รู้ตัวว่ากำลังคาดหวังอะไรกับสาวรุ่นลูก นอกไปเสียจากคำพูดค้างค้าใจอย่างหนึ่ง

“พายทำไมพูดแบบนั้นกับพ่อ?”

“พูดอะไรคะอาภพ?” ความสงสัยเต็มวงหน้าหวาน ขณะดวงตาคู่คมหรี่เล็กลงคล้ายจะเอาคำตอบที่เธอควรรู้ดีกว่าใคร

“ออ... ที่บอกว่าอาภพหล่อเหรอคะ? อาภพก็ดูดีนี่คะ” อุปนิสัยของเธอแค่เป็นคนปากไว ดูเหมือนว่าอีกคนนั้นคิดไปไกล

“ที่บอกว่าอาเป็นสเปคพาย...”

ขณิกายกมือป้องปากหัวเราะ มือจับหมวกปีกกว้างไม่ให้ปลิวไปกับลม “พายกับพ่อสนิทกัน พูดเล่นกันแบบนี้ประจำแหละค่ะ”

“สรุปว่าพูดเล่น?” ในคำพูดที่ฟังดูแล้วหดหู่ใจแปลก ๆ อีกคนก็จุดประกายความหวังให้เขาอีกครั้ง

“พายหมายถึงพายหยอกเล่นกับพ่อเป็นปรกติค่ะ แต่ที่พายพูด พายพูดจริง พายไม่ได้จะจีบอาภพนะคะ พายไม่กล้าลามปาม พายแค่ชม พายชมได้ใช่ไหมคะ?”

“ใครไปห้ามล่ะ?”

ขณิกย่นจมูก หยอกคุณอาเข้าทีหนึ่ง “อาภพหล่อค่ะ พายขอนั่งใกล้ ๆ คุณอานะคะ พายกลัวตก” แล้วกระถดกายเข้าหาจนหน้าขาสะกิดกันเบา ๆ ซึ่งเขาไม่มีท่าทีอะไร

“จะนั่งใกล้ ๆ น่ะไม่ว่า แต่ถ้าเด็กน้อยอย่างเราจะมายั่วอาน่ะ ไม่ได้ผลนะ” ไม่มีทางที่หนุ่มรุ่นคุณอาจะไม่รู้ หญิงสาวฉีกยิ้มหวานเห็นไรฟันขาวครบทุกซี่

“รับรองว่าพายไม่ได้ยั่วอาภพแน่ค่ะ เพราะถ้าพายจะยั่ว ยิ่งกว่านี้ร้อยเท่า หนุ่ม ๆ ในพระนครยังหนาว”

สายตาของสองหนุ่มสาวต่างวัยปะทะกันด้วยความรู้สึกที่แตกต่าง ทันใดนั้นเอง คนขับรถคนดีจึงแก้สถานการณ์ให้

“ว้าย!” เสียงวี้ดว้าย ตามแรงเหวี่ยงของรถกอล์ฟที่สะดุดหินก้อนใหญ่เหมือนจงใจ มือเรียวเกาะที่จับด้านหน้าไว้มั่น หนุ่มใหญ่กอดประคองบ่ามนไว้อย่างหวงแหน เหมือนเป็นไปตามสัญชาติ

“ลุงนิ่ม! ขับดี ๆ สิ มดลูกพายแทบหลุด” ขณิกาเอาเรื่องทันที สารถีของบ้านส่งยิ้มหวานผ่านกระจกมองหลัง

“คือ... คุณพายไม่ได้ส่งสายตาให้ลุงกระโดดหินลูกเมื่อกี้เหรอ?”

“นี่ลุงนิ่ม ถ้าพายขยิบตาให้ลุงโดดจริง ลุงต้องโดดหินลูกใหญ่กว่าลูกเมื่อกี้นะคะ ลุงมโนไปเองล้วน ๆ นะ” ขณิกามีท่าทีหงุดหงิดใส่ ถึงเธอจะชอบแกล้งอยู่สักหน่อย ด้วยสาเหตุมาจากคำสบประมาทท้าทายของพ่อ ก็ไม่ได้มีเจตนาอ่อยผู้ชายขนาดนั้น

“ครับคุณพาย ลุงขอโทษ..”

“พายให้อภัยค่ะ ลุงนิ่ม” เธอตอบ ขณะที่สายตาคู่คมสบมองมาในความหมายอย่างไรไม่รู้แน่ ใบหน้าสดสวยเชยหน้าขึ้นมองคนข้างกายที่ไม่ยอมปล่อยเธอจากอ้อมแขน บังเอิญอีกครั้งกับที่ตาสบตา...

อาจเป็นเช่นเดียวกันกับหนุ่มรุ่นราวคราวพ่อที่เกิดอยากเป็นโคแก่ขึ้นมาตอนอายุปูนนี้ เสียงเข้มบอก

“ลุงขับตรงไปทางฟาร์มม้า มีหินอีกสามลูกนะข้างหน้า”

---------------------------------

หนูพายเป็นคนช่างพูด ขี้อ้อน มีความมั่นใจในตัวเอง แต่เธอเป็นผู้หญิงที่มีความแรดเงียบนะคะ 555+