บทที่ 5 "มือเธอนิ่มดี"

สองมือเรียวจับด้ามไม้ถูในมือแน่น ขณะที่กำลังถูไปตามซอกต่างๆ ในห้องนอนขนาดกลางของแม่นม...หรือว่ายายเทียม ที่เป็นพี่สาวของยายแท้ๆ ของตัวเองเองอีกที

'ยายเทียม ที่ไม่ใช่ยายแท้ๆ หรือว่าแกชื่อเทียมนะ?' เหล่าเพื่อนสู่รู้อย่างนงผกากับบุษบา เคยถามคำถามนี้กับเธอตั้งแต่สมัยที่ได้เข้าร่วมกลุ่มกันแรกๆ

'เทียมอ่ะชื่อแก ส่วนยายๆ แท้ของฉันอ่ะ ชื่อทับทิม ยายเทียมแกไม่ได้แต่งงาน มีลูก รับจ้างเลี้ยงเด็กมาตั้งแต่เป็นสาวๆ แล้ว พอยายฉันเสียตั้งแต่ที่แม่ฉันยังเด็ก แกก็เลยกลายมาเป็นเหมือนยายแท้ๆ ของฉันไปโดยปริยาย'

นึกถึงทีไร ก็อดส่ายหัวให้กับการต้องนั่งอธิบายเรื่องนี้ให้คนอื่นฟังไม่ได้

ก็ใช่น่ะสิ...สองคนนี้ ไม่ได้เป็นคนแรกที่สงสัย เธอถูกถามเรื่องชื่อยาย มาตั้งแต่สมัยประถมแล้ว!

วันนี้เป็นวันเสาร์ หน้าที่ของนุชจรีย์ก็คือการเข้ามาทำความสะอาดในห้องนอนของยายเทียมและส่วนอื่นๆ ของบ้านหลังเล็ก บ้านหลังนี้เป็นหลังเล็กสไตล์อบอุ่นเรียบง่าย มีแค่สองห้องนอน สองห้องน้ำและหนึ่งห้องครัว

ศรัญสร้างบ้านหลังนี้ให้กับยายเทียมหลังจากที่เขาเรียนจบและกลับมา ไปพร้อมๆ กับการต่อเติมและปรับปรุงบ้านหลังใหม่ ในวันที่สิ้นบารมีบิดาไป เขาก็ขึ้นมาดูแลบริหารทุกอย่างแทนท่าน

"โถ...คุณหนู จริงเหรอคะ" เสียงหัวเราะคิกคักของหญิงชราดังแว่วมาจากห้องนั่งเล่น

นุชจรีย์ทำความสะอาดห้องนอน ห้องน้ำ และห้องครัวเสร็จแล้ว ก็เลยเดินไปดูบริเวณแพนทรีว่ามีอะไรที่จะต้องดูแลอีกไหม เพราะเธอจัดของให้เข้าที่ไปรอบหนึ่งแล้ว สำหรับเช้าวันนี้

"จริงนะครับนม ผมนี่...ปวดหัวมากเลย สงสัยต้องกลับไปประชุมอีกหลายรอบ" เสียงทุ้มติดหู ดังคลอมาพร้อมกับเสียงหัวเราะอันสดใสของยายเทียม

สะดุดเข้าที่ใจของหญิงสาวอย่างจัง ตั้งแต่เกิดเรื่องกระทบใจวันนั้น เธอก็ไม่ได้เจอหน้าเขาอีกเลย

คิดไปแล้วก็แอบแค้นไม่หาย เขาปล่อยให้น้องสาวสุดที่รักมาว่าประทบเธอเสียๆ หายๆ มันอดไม่ได้ที่จะพาลโกรธเขาไปด้วยคน!

"อ้าว ถูห้องเสร็จแล้วเหรอนุช มานี่หน่อย...มาช่วยยายหน่อย ตาไม่ค่อยดีเลย"

สภาพที่นุชจรีย์เห็นอยู่ตอนนี้ ก็คือ เรือนร่างสูงใหญ่ที่ในคราวที่ยืนเต็มตัว ศีรษะของเธอก็ถึงแค่ไหล่เขาเท่านั้น และในตอนที่เขานอนราบไปกับโซฟาแบบนี้ เขาก็เต็มโซฟาพอดี ส่วนศีรษะก็มาหนุนอยู่ที่ตักของยายเทียม

"มีอะไรเหรอจ๊ะยาย" เธอนั่งลงกับพื้น คลานเข้าไปหาผู้เป็นยาย พรมนิ่มสีเทาทำให้เธอไม่ต้องเจ็บเข่ามาก

ตั้งแต่แต่เล็กจนโตมา มารดาสอนเธอเสมอว่าไม่ให้ยืนหรือนั่งค้ำหัวผู้ใหญ่ เจ้าของบ้านนอนราบไปกับโซฟาขนาดนี้ ถ้าเธอเดินไปหายายเทียมตรงๆ คงจะถูกหยิกจนเนื้อเขียวแน่

"ยายมองไม่ค่อยเห็นเลย ผมแก้วของคุณศรัญน่ะสิ...อยู่ตรงไหนบ้างก็ไม่รู้" กับบุคลที่สามยายเทียมจะไม่เรียกเขาว่าคุณหนู แต่จะเรียกชื่อเต็มๆ และขึ้นต้นด้วย คุณ อย่างให้เกียรติเสมอ

"ผมแก้วหรือผมหงอกยาย เอาดีๆ" เธออดแซวเชิงขำไม่ได้ จนผู้เป็นยายต้องตีเข้าที่แขน

"ผมแก้วสิ ใสๆ ผมหงอกจะต้องหงอกเต็มหัวเหมือนยายนี่ คุณศรัญท่านหนุ่มแน่นออกอย่างนี้ จะมีผมหงอกได้ยังไง" ยายเทียมว่าเชิงขัน หัวเราะชอบใจ

โดยที่ไม่รู้เลยว่า หลานรักของยาย...กำลังเริ่มมีลมหายใจติดขัด

"นี่เข้ามาดูใกล้ๆ ยายเห็นแวบๆ แต่ไม่รู้หายไปไหน จะถอนก็ถอนไม่ขึ้น" หญิงสาวคลานเข่าเข้าไปใกล้ตามที่ยายเทียมบอก พร้อมกับกลั้นลมหายใจ

กลิ่นน้ำหอมเป็นเอกลักษณ์ของคนที่นอนอยู่ ทำเอาเธอใจสั่นพร่า...รู้สึกร้อนไปทั้งหน้า จนต้องก้มงุดลง เพราะกลัวว่ายายจะสังเกตเห็น

ศรัญนอนหลับตาพริ้ม ไม่พูดอะไร แต่ลมหายใจสม่ำเสมอ

วันนี้เขาอยู่ในชุดอยู่บ้านสบายๆ กางเกงขายาวสแลกสีครีมกับเสื้อคอเชิ้ตลายทางขาวครีม สีเสื้อผ้าตัดกับผิวขาวเนียนของเขา ทำให้ศรัญดูอบอุ่นใจดี ยิ่งเวลาที่เขานอนหลับตาพริ้มไม่รู้เรื่องอะไรแบบนี้ ยิ่งน่าเอ็นดูมากกว่าปกติ

"นี่ไงๆ ช่วยยายจับหน่อย ผมแก้วเส้นนี้ นี่ใช้แหนบค่อยๆ ถอนนะ เดี๋ยวคุณศรัญเจ็บ ทำค่อยๆ เหมือนตอนหาผมหงอกให้ยาย" คนจดจ่ออยู่กับเส้นผมสีขาว บนศีรษะของเขาบอกเล่าอย่างไม่สนใจอย่างอื่น

นุชจรีย์กลั้นลมหายใจ เอื้อมมือไปแตะเส้นผมของเขา

สัมผัสเบาๆ แค่นั้น ทำเอาเธอรู้สึกวูบวาบไปทั้งตัว เส้นผมของเขานิ่มมือเหลือเกิน หญิงสาวเผลอเพลินไปกับการได้ลูบเส้นผมของเขา เบาๆ เพียงเท่านั้น

"ค่อยๆ ใช้แหนบดึงให้คุณศรัญเบาๆ นะลูกนะ..." ยายเทียมผู้ไม่รู้ไม่เห็นอะไร นอกจากความตั้งใจตรงหน้า นุชจรีย์ผู้ที่ถอนหงอกให้ยายเทียมมาตั้งแต่เล็กๆ ถอนเป็นจังหวะที่ทำให้คนนอนหลับตารู้สึกดี

ไม่รู้สึกเจ็บ มันเป็นจังหวะค่อยๆ ดึงที่ทำเอาเขาฟินจนเกินจะบรรยาย...

ยิ่งเรียวนิ้วนุ่มของเธอ ค่อยๆ ปัดเส้นผมแนบไปกับหนังศีรษะ เพื่อค้นหาผมสีขาวที่แซมขึ้นของเขาด้วยนั้น ยิ่งทำให้เขาเคลิบเคลิ้ม จากแกล้งหลับตา กำลังจะเข้าสู่ห้วงแห่งการนิทราขึ้นมาจริงๆ

"เออ สงสัยแกถอนดี...ดูสิ คุณหนูของยายหลับปุ๋ยเลย" ยายเทียมว่าเชิงกระซิบ รอยยิ้มที่เปื้อนหน้าบ่งบอกว่าหัวอกคนที่เลี้ยงมา มีความสุขแค่ไหน เมื่อเจ้านายของตัวเองได้พักผ่อน

"คุณศรัญแกเหนื่อยมาทั้งอาทิตย์ บ่นให้ยายฟังว่าปวดหัว...ก็เลยอาสาถอนผมให้ ดูสิพ่อคุณเอ๊ย หลับไม่รู้เรื่องเลย" ยายเทียมว่าพร้อมลูบศีรษะศรัญอย่างรักใคร่

นุชจรีย์ไม่เถียงเลย คุณหนูของยายน่าเอ็นดูจริงๆ แหละในยามหลับใหล

เส้นผมนุ่มของเขาเรียงตัวอยู่บนหนังศีรษะสะอาด รังแกสักเม็ดเธอก็ไม่เห็น ผู้ชายอะไรมีเส้นขนที่เรียงเป็นระเบียบ เส้นผมรู้ทิศทางตัวเอง ไม่มีพันกันแม้สักเส้น

ยิ่งเส้นคิ้วเหนือดวงตาที่หลับพริ้มของเขา เรียงเป็นระเบียบราวกับนักวาดตวัดพู่กันลงไประบาย เธอยิ่งอดชื่นชมเขาไม่ได้ ขนตาที่ไม่ได้ยาวมากก็เช่นกัน ทุกอย่างที่ประกอบขึ้นบนร่างกายเขา เป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน จนเธอละสายตาไม่ได้

เส้นผมสีขาวที่แซมอยู่ หรือเรียกว่าผมแก้ว...ของเขาก็ดูดีกว่าเส้นผมของคนอื่นที่เธอเคยถอนมา

เธอไม่ได้เวอร์นะ รู้สึกว่ามันสวย จนอยากจะแอบเก็บเอาไปใส่กรอบไว้ดูเล่น!

"ตายแล้ว ยายลืมเลย...ว่าจะปั่นน้ำเต้าหู้อุ่นๆ ให้คุณหนูดื่มซะหน่อย" ภวังค์ของการลอบมองของหญิงสาวต้องชะงัก หันไปมองยายที่กุลีกุจอมองหาหมอน

"หมอนไม่มีเลย มาๆ ขึ้นมานี่หน่อย เอาตักรองหัวให้คุณเขาหน่อย...เดี๋ยวยายไปปั่นน้ำเต้าหู้ก่อน"

"เอ่อ ให้หนูไปเอาหมอนมาให้ไหมยาย" จะให้เขามาหนุนตักเธอนี่หรือ ยายเทียมคิดอะไรอยู่

"โอ๊ย เดี๋ยวคุณเขาก็ตื่นพอดีสิ เอาตักนุชนี่แหละ...ไม่เป็นไรหรอก ให้แกหลับสนิทสักพัก ก็คงจะตื่นมาแล้ว" เมื่อยายเทียมว่ามาอย่างนั้น มีหรือที่หลานผู้เชื่อฟังจะขัดได้

เธอค่อยๆ เอามือประคองศีรษะเขาเอาไว้ ระหว่างที่ยายเทียมพยายามลุกออกมา ก่อนที่เธอจะขึ้นไปนั่งบนโซฟา ค่อยๆ วางศีรษะเขาลงบนตักตัวเอง

เธอเกือบขาดอากาศหายใจ...สอดเรียวนิ้วเข้าไปในกลุ่มผมของเขาอย่างเพลินมือ

คนหลับตาพริ้ม ไม่มีทีท่าว่าจะตื่นขึ้นมา

"มือเธอนิ่มดี" เธอตกใจแทบจะกระโดดหนี พอดีที่เขาลุกขึ้นมา

สองดวงตาไม่ทันได้ประสานตา...แต่จมูกของเขา ชนเข้าที่แก้มใสของเธออย่างจัง!