บทที่ 3 เด็กในบ้าน

นุชจรีย์ลืมตาโพลงขึ้นมา หลังจากได้ยินเสียงนาฬิกาปลุกดัง

เธอรีบลุกขึ้น กระโดดออกจากเตียง วิ่งเข้าไปในห้องน้ำ ส่องกระจก...เป็นอย่างแรกที่เธอเลือกทำ ใบหน้าขาวนวล ปากซีด ผมยุ่งยับ มีรอยยิ้มประดับอยู่

"เฮ้อ...ยิ้มติดทนจริง" เธอว่าพลางหัวเราะ บีบยาสีฟันใส่แปรงสีชมพู พร้อมไม่ยอมละสายตาออกจากรอยยิ้มพิมพ์ประทับของตัวเอง

ให้ตายสิ เสี้ยวหน้าคมคร้าม สะอาดสะอ้านของศรัญยังคงติดตาเธอมาจนถึงตอนนี้

เพี๊ยะ!

"พอได้แล้ว รีบแปรงฟัน แล้วออกไปทำงานสักที..." วันนี้เป็นวันเสาร์ เธอต้องช่วยงานบ้านหลังใหญ่ ในคราวที่มีงานสำคัญ แม้จะยังไม่รู้ว่างานสำคัญที่ว่าคืองานอะไรก็ตาม เธอก็ต้องทำมันอยู่ดี

พอแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย นุชจรีย์ก็มุ่งหน้าไปยังครัวใหญ่ทันที หน้าที่ที่เธอพอจะทำได้ ก็คือการช่วยไปเก็บผักในสวนหลังบ้าน ที่เป็นสวนผักปลอดสารพิษที่ศรัญให้ความสำคัญ หลังจากได้รับคำแนะนำจากยายเทียม

"เอาผักเยอะแค่ไหนนะคะพี่อิ่ม" นุชจรีย์เอ่ยถามหัวหน้าแม่ครัวที่รู้จักกันดี เพราะหน้าที่ของเธอก็มักจะได้มาช่วยในส่วนครัวอยู่เป็นประจำ

"เอาสลัด กรีนคอส แล้วก็ถั่วฝักยาวเยอะหน่อย กะหล่ำปลีด้วย...เพราะจะทำสลัด ทำเมี่ยงหมูสามชั้นและปลาเผา หมูมะนาวอีกที่ ส้มตำถั่วฝักยาวคุณท่านชอบ น่าจะประมาณนี้นะ เดี๋ยวเพิ่มเติมยังไงค่อยไปเก็บเพิ่มนะ" นุชจรีย์รับคำพร้อมโน้ตน้อยในมือ เธอจดอย่างคล่องแคล่ว ก่อนจะเหน็บมันไว้ที่กระเป๋ากางเกงด้านหลัง

อยู่ในชุดที่พร้อมทำงาน เสื้อแถมปุ๋ย...กางเกงยีนสีดำ กับรองเท้าบูทหุ้มถึงเข่า

การได้เข้าสวนของที่นี่บ้าง ช่วยให้เธอบรรเทาอาการคิดถึงบ้านไปได้มาก เพราะกลิ่นผักเคล้ากับดินชุ่ม หอมเย้ายวน เหมือนได้ยืนอยู่ที่กลางไร่กลางสวน ขาดแต่ภูเขาและลำธารเล็กๆ เท่านั้น ที่บริเวณบ้านหลังใหญ่ไม่มี

บ้าน ศิตาภินันท์ เป็นบ้านหลังใหญ่ ทรงร่วมสมัย สไตล์คอนเทมโพลารี่

เป็นบ้านเดี่ยวสองชั้นขนาดใหญ่ วางผังตามหน้ากว้างสอดคล้องกับลักษณะของที่ดินไร้ข้อจำกัด หลังคาปั้นหยากรุวัสดุสีเทาเรียบตัดกับผนังบ้านสีขาว

ถ้ามองจากทางด้านหลังบ้าน จะเห็นระเบียงที่โดดเด่น...ยื่นออกมาจากกระใส ที่มีผ้าม่านโบกพลิ้วหยอกล้อกับสายลมอย่างโดดเด่น เธอมักจะเห็นเจ้าของบ้าน มานั่งรับลม นั่งทำงาน ไปพร้อมๆ กับบรรยากาศของสวนขนาดพื้นที่ 1 ไร่อยู่บ่อยๆ

พื้นที่ทั้งหมดของบ้านศิตาภินันท์ กว้างใหญ่มาก รวมๆ กันน่าจะถึง 10 ไร่ ได้

นอกจากตัวบ้านหลังใหญ่แล้ว ยังมีส่วนครัวที่แยกออกมาทางปีกซ้าย ถัดไปก็คือบ้านของยายเทียม ส่วนเรือนคนงานก็มีเป็นสองส่วน ส่วนที่อยู่หลังสวนและส่วนที่ติดกับครัวใหญ่ ทั้งหมดจะร่นมาอยู่ที่ปีกด้านซ้ายของตัวบ้าน ส่วนด้านขวาจะเป็นสวนดอกไม้ ต้นไม้ และสนามหญ้าและสระว่ายน้ำ

โซนนั้น คนชนชั้นลูกจ้างอย่างเธอ ไม่ค่อยจะได้ย่างกรายเข้าไปสักเท่าไหร่

"โห ผักสวยๆ ทั้งนั้น" นุชจรีย์ดื่มด่ำกับการทำงานแต่เช้าตรู่ของตัวเอง และยิ่งน่าดื่มด่ำยิ่งขึ้น เมื่อได้เห็นผักโตสวยละลานตา ผักสลัดพวกนี้ถูกปลูกด้วยระบบไฮโดร เธอได้มาช่วยทำบ้างเป็นบางวัน แต่ก็ไม่ค่อยได้มา เพราะมีคนงานที่คอยทำหน้าที่ของตัวเองเป็นหลักและมีรายได้อยู่แล้ว

"สวยตรงไหน ร้อนก็ร้อน ไม่เห็นอยากจะมาเลย" น้ำรินว่าเชิงขัดขึ้น ก่อนจะเดินวนไปมา ไม่ยอมก้มลงเก็บผักช่วยเธอสักที

น้ำรินเป็นหลานสาวของแม่ครัวใหญ่ของบ้านก็คือ น้ำเพชร สาวร่างใหญ่ ที่ทำหน้าที่ดูแลปากท้องของทุกคนที่นี่มาหลายสิบปี

"ไม่อยากมาแล้วมาทำไม กลับไปล้างจานโน่นไป"

นุชจรีย์ต้องกลั้นขำ เมื่อความคิดของเธอ ถูกคนงานในบ้านที่มาช่วยกันเก็บผักพูดมันออกมา น้ำรินนี่หลายทีละ...เธอล่ะไม่ค่อยถูกชะตาสักเท่าไหร่

ชอบแต่งตัวสวยเหมือนเป็นลูกคุณหนูของบ้าน ถึงมันจะสวยสมหน้าสมตาของเจ้าหล่อน ที่มีใบหน้าฟ้าประทาน...ดวงตากลมโต เครื่องหน้าครบ ริมฝีปากเป็นกระจับ เสริมจมูกโด่งทับ ให้ดูสวยคมคายขึ้นมา

ถ้าจะให้เทียบกับเธอแล้ว นุชจรีย์รู้ดีว่าตัวเองก็ไม่ใช่คนขี้ริ้วขี้เหร่อะไร แต่แค่ไม่ชอบแต่งตัว

เธอชอบใช้ชีวิตง่ายๆ สบายๆ ไม่โดดเด่น ไม่เป็นที่จับตา...

"คนคนเดียวจะมา ทำไมต้องทำอะไรให้วุ่นวายขนาดนี้ด้วยก็ไม่รู้" ไม่เหมือนบางคนที่นอกจากจะชอบทำตัวโดดเด่นแล้ว ยังไม่แคร์ว่าใครจะนินทาตัวเองหรือพูดซึ่งๆ หน้าว่ายังไง

ขนาดแต่งตัวมาเก็บผัก ยังใส่เดรสลูกคุณหนู สีชมพูจ๋ามา...

"ดูมันพูดเข้า คุณเนย์นี่น้องสาวสุดที่รักของคุณท่านเลยนะ เดี๋ยวคุณท่านได้ยินเข้า ก็เป็นเรื่องหรอก"

"ไม่เป็นเรื่องหรอก ไม่มีวันเป็นด้วย...น้องสาวสุดที่รักเหรอ คุณท่านก็แค่สงสารเด็กกำพร้าก็เท่านั้น ไม่ได้จะยกย่องอะไรสักหน่อย" นุชจรีย์ไม่ปริปากอะไรออกมาสักคำ ทำเหมือนไม่ได้สนใจ แต่เงี่ยหูฟังสุดๆ

คุณเนย์หรือเนรมิต เป็นหลานสาวภรรยาเก่าของ ศรา บิดาของศรัญที่เสียชีวิตไปเมื่อ 4 ปีก่อน

เธอรับรู้ เท่าที่มีคนส่งข้อมูลมาให้รู้...สงสัยวันนี้ เธอจะได้รู้ มากกว่าที่เคยรู้แน่ๆ

"โหย พูดจาน่าตบปาก...คุณเนย์เธอเป็นถึงหลานของคุณยี่หวานะ จะมาลูกกำพร้าอะไร"

"ผู้หญิงที่...ทำความชั่วกับบ้านหลังนี้ไว้น่ะเหรอ"

"ก็บอกให้หุบปากไง ไม่มีใครพูดเรื่องนี้กันที่นี่ หลายปีมาแล้ว แกไปเอาเรื่องนี้มาพูดมั่วซั่วไม่ได้นะ!" นุชจรีย์เห็นน้ำรินเบ้ปาก แต่ก็หยุดพูดเรื่องนี้ลงจริงๆ

ส่วนเธอผู้ไม่เคยรู้อะไรเลยเกี่ยวกับเนรมิต น้องสาวของศรัญหรือแม้แต่ผู้หญิงที่ชื่อไม่ค่อยคุ้นหูคนนั้น

ชื่ออะไรนะ ยายไม่เห็นเคยเล่าให้ฟังเลย

ส่วนเนรมิต เธอรู้แต่เพียงว่ามีศักดิ์เป็นน้องสาวของศรัญ จะกลับมาเรียนที่มหาวิทยาลัยเดียวกับเธอ คณะเดียวกัน แต่มาเข้าปี 1

รายละเอียดส่วนอื่น เธอแทบไม่รู้เลย ไม่เคยอยากรู้ด้วย

แต่ตอนนี้ ชักอยากจะรู้แล้วสิ

"ไม่เชื่อก็ถามนุชดูสิ นุชเป็นหลานยายเทียม น่าจะรู้อะไรดีกว่าใครเขานะ" น้ำรินหันมาพูดกับเธอบ้าง ทั้งๆ ที่เธอไม่ได้ปริปากอะไรสักคำ มันก็เป็นแบบนี้มาเรื่อยๆ แหละ สำหรับผู้หญิงคนนี้

ตั้งแต่รู้ว่าเธอสอบได้ที่ 1 ตอนปี 1 เธอก็พยายามสอบให้ได้ที่ 1 เท่ากับเธอเรื่อยมา แม้ว่าจะอยู่ต่างคณะกันก็ตาม

"นุชไม่รู้อะไรหรอกค่ะ นุชไม่อยากยุ่งเรื่องเจ้านาย" คำพูดของนุชจรีย์ทำเอาทุกคนพากันหัวเราะชอบใจ แม้น้ำรินจะรู้สึกเสียหน้า แต่เรื่องอะไรที่จะปล่อยให้ตัวเองเป็นฝ่ายแพ้

"ก็ธรรมดา คนเป็นลูกจ้างก็คงคิดได้แค่นี้ วาสนาคนเราไม่เท่ากันอะเนอะ..." ว่าพร้อมชูคอ ราวกับจะสื่อว่าตัวเองไม่ได้เป็นลูกจ้างเหมือนคนอื่น

"เป็นแค่หลานแม่ครัว วาสนาดีกว่าพวกเราตรงไหนวะ นุชเป็นหลานแม่นม เขายังไม่อวดเลย!" มีคนพูดแทนใจนุชจรีย์อีกแล้ว เธอล่ะอยากจะปรบมือให้!

"ตอนนี้ฉันเป็นแค่หลานแม่ครัวก็จริง แต่ต่อไป...ก็ไม่แน่" ว่าพร้อมเอามือปิดปากคิกคัก จนคนงานต้องพากันกระซิบกระซาบ

"หรือที่เขาลือกันว่า มันเป็นเด็กคุณท่านจะเป็นเรื่องจริงวะ"

"ไม่จริงหรอก เป็นไปไม่ได้ คนอย่างมันคุณท่านไม่แลหรอก"

"จะไปรู้เหรอ...มันก็สวยใช้ได้นา ถ้าคุณท่านยกมันขึ้นเป็นเมียขึ้นมา พวกเราซวยเลยนะ" แม้สันนิษฐานนี้จะไม่น่าเชื่อถือ แต่ก็ประมาทไม่ได้ พวกคนงานจึงพากันคุยเรื่องใหม่ หลีกเลี่ยงที่จะประทะกับน้ำริน

หัวข้อสนทนานี้ ทำเอานุชจรีย์รู้สึกแปลกประหลาด เหมือนมีไฟมาสุมในอกชอบกล

คนสวยอย่างน้ำรินจะได้รับการเอ็นดูเป็นพิเศษจากเจ้าของบ้านงั้นหรือ...แต่ว่าจะเอ็นดูแค่ไหน เอ็นดูเท่าเธอไหม?

เฮ้ย ท่านเอ็นดูแกตอนไหน!

แม้จะพยายามคิดอย่างนั้น แต่ก็รู้สึกหงอยๆ ในใจไม่ได้ ตกลงคุณท่านเป็นคนยังไง ได้ยุ่งเกี่ยวกับน้ำรินแน่ไหม แล้วกับเธอล่ะ...เขากำลังหว่านเสน่ห์ใส่ หรือแค่พูดคุยทั่วไปเท่านั้น ?