บทที่ 2 เจ้าของบ้าน

"รถใครนะ ใช้ไฟส่องหน้ากันทำไม!"

แสงจ้าจากรถยนต์เลยผ่านหน้าเธอไปเล็กน้อย พร้อมกับการลดกระจกลง...ในขณะที่นุชจรีย์ค่อยๆ ลดระดับมือที่บังแสงจากดวงตาลงเช่นกัน

"ขึ้นมาสิ" น้ำเสียงทุ้มทรงพลัง อันแสนคุ้นหู ดังมา

แม้ว่านานๆ ทีจะได้ฟังหนึ่งครั้ง แต่เชื่อไหม...ว่าเธอไม่เคยลืมทุ้มทำนองเรียบเรื่อย แต่ดูใจดีของ เจ้าของบ้าน ได้

"อะ...เอ่อ" นุชจรีย์พูดอะไรไม่ออก เมื่อเห็นใบหน้าคมคร้าม ที่ดูสะอาดสะอ้าน ชัดเจนจากการลดกระจกลงมาของเขา

เสี้ยวหน้าคม ที่สาวน้อยสาวใหญ่ลอบคลั่งไคล้ รวมไปถึงตัวเธอด้วย...อยู่ใกล้แค่นี้

ขึ้นรถงั้นหรือ เธอไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม?

"หรืออยากเดิน" ไม่ทันที่จะได้คิดทบทวนอะไร ฝ่ามือเล็กเอื้อมไปจับประตูและเปิดออก ดันตัวเองเข้าไป

ไม่รู้ตัดสินถูกหรือพลาด เธอขึ้นไปนั่งข้างคนขับเป็นที่เรียบร้อย...จากนั้นลมหายใจก็ค่อยๆ หอบแรงขึ้น

"ขอบคุณ นะคะ" เธอหันไปยกมือไหว้ พร้อมใช้ที่คาดเข็มขัด คาดทับตัวเอง ที่ใส่ชุดนักศึกษาตัวโคร่ง บดบังเนินสล้างที่เพิ่งจะอวดโฉม ชูชันไปเมื่อหนึ่งชั่วโมงที่ผ่านมา หากใครได้เห็นเธอในสภาพนั้น คงไม่อยากจะเชื่อ...ว่าเป็นคนเดียวกัน กับสภาพนี้

"มีเรียนภาคค่ำเหรอ" เขาถามแบบไม่ได้หันมองมา สายตาจ้องไปยังเบื้องหน้าถนนเลนเดียว ในซอยเปลี่ยวก่อนจะถึงหมู่บ้าน

"ปะ...เปล่าค่ะ หนูไปทำงานพิเศษ" เธอบอกยายเทียมไปแบบนั้น ก็เลยต้องให้ข้อมูลกับเขาตรงกันด้วย

ยายเทียมเป็นพี่สาวของยายแท้ๆ เธอ ที่เสียชีวิตไปตั้งแต่ที่เธอยังเล็ก ยายเทียมส่งเสียมารดาของเธอนับตั้งแต่ยายแท้ๆ ได้เสียชีวิตไป รวมไปถึงหลานสาวเพียงคนเดียวอย่างเธอด้วย ที่ยังคงต้องพึ่งพาบารมีของยายเทียม สาวโสด ที่ได้มาเป็นแม่นม ให้กับลูกชายของเศรษฐี

"ขยัน" เขาพูดเพียงสั้นๆ แต่ทำเอาหัวใจสาวน้อยลิงโลดประหลาด

"ได้ข่าวว่าเรียนเก่งมาก สอบได้คะแนนสูงสุดทุกปี" เขาพูดเหมือนชวนคุย ผ่อนคลาย จนคนตัวเกร็งค่อยๆ คลายมือที่บีบกันอยู่ออก

เธอหันไปมองเสี้ยวหน้าคมคร้าม ที่ไร้หนวดเครา ผิวขาวเนียนสะท้อนรับแสงไฟจากถนน แต่เธอกลับไม่เห็นรูขุมขนของเขาเลย

'คุณศรัญท่านใจดี มีเมตตากับทุกคนในบ้าน น่ารัก อ่อนโยน...ไม่เคยจะเอาเรื่องเอาราวกับใคร' แม่นมอย่างยายเทียม บอกเล่าเกี่ยวกับตัวเขาให้เธอฟังมาตั้งแต่เล็ก ในคราที่ท่านกลับไปเยี่ยมบ้านทุกช่วงปิดเทอม

ยายเทียมดูไม่ได้ทำงานหนัก ตั้งแต่ที่เจ้านายน้อยของท่านเติบใหญ่ขึ้น

ท่านได้กลับบ้านทุกเดือน ช่วงปิดเทอมได้ไปอยู่กับเธอเป็นเดือนๆ ก็มี...

เธอเชื่อแล้ว ว่าเขาใจดี จนกระทั่งได้เข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ เมื่อ 3 ปีก่อน

"ก็...ใช้ความพยายามสุดๆ เหมือนกันค่ะ" เธอตอบออกไปตามตรง เพราะรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้เก่งเลย แต่แค่ขยันมากกว่าคนอื่น ล้านเท่า

ใช่ เธอต้องขยันขนาดนั้น เพราะถ้าขยันแค่ สิบเท่า ร้อยเท่า ก็น่าจะได้วิ่งตามหลังคนที่เขามีต้นทุนมากกว่าอยู่ดี

"หึ ดีแล้ว ยายเทียมจะได้ภูมิใจ" หญิงสาวหันไปพบกับรอยยิ้มแรกของเขา ขณะที่เอ่ยถึงแม่นมของตัวเองพอดี ทอประกายอบอุ่น สว่างจ้าออกมาจากแววตาและรอยยิ้มของเขา

สะกดใจดวงน้อยของเธอให้หยุดเต้นไปพักใหญ่...

"ไม่ได้ยินที่ถามเหรอ" ร่างเล็กสะดุ้งเล็กน้อย กะพริบตาถี่ สบตากับศรัญเป็นครั้งแรก แต่ก็ต้องรีบหลบสายตา

"เอ่อ ว่ายังไงนะคะ"

"ฉันถามว่า ทำงานพิเศษทำไม เงินไม่พอใช้เหรอ" เธอรีบส่ายหน้า

"คือว่า...หนูไม่อยากรบกวนยายเทียมไปมากกว่านี้ ทำอะไรได้ก็อยากทำค่ะ" เขาพยักหน้าเชิงเคารพในการตัดสินใจ

"แต่ก็อย่าให้มันเสียการเรียนล่ะ ขาดเหลืออะไรบอกได้ ตั้งใจเรียนให้จบก็พอ" น้ำเสียงเรียบเรื่อยของเขา เต็มไปด้วยความหวังดี ไม่แบ่งแยกชนชั้น ชวนเธอคุยนั่นนี่นั่น จนรั้วบ้านได้ใกล้เข้ามา

ทำไมบ้านไม่ไกลออกไปสักสองร้อยกิโลนะ

"ขอบคุณนะคะ" เมื่อรถหรูแล่นเข้ามาในตัวบ้าน แม่สาวน้อยก็รีบยกมือไหว้ขอบคุณเขา

เธอเพิ่งสังเกตว่ารถคันที่เจ้าของบ้านเลือกขับวันนี้ เป็น Mercides benz สีบรอนด์ สองที่นั่ง ไม่ใช่อีกคันที่เขาขับประจำ คันนั้นเธอจำได้ว่าเป็น Mercides benz เหมือนกัน แต่เป็นสีขาว และมี 4 ที่นั่ง

"อื้อ ฝันดีล่ะ" ศรัญพูดเหมือนปกติทั่วไป แต่ใจสาวน้อยกลับสั่นพร่า

"ให้หนูช่วยไหมคะ" เธออึ้งอยู่สักพัก ไม่รู้ว่าตัวเองสามารถพูดว่า ฝันดีเช่นกันค่ะ ตอบกลับเขาได้หรือไม่

แต่เมื่อเห็นว่า เจ้าของบ้านเดินอ้อมไปยังกระโปรงรถ หยิบเอาข้าวของออกมา เธอก็รีบอาสาช่วยเหลือ

"ไม่เป็นไรหรอก ไปพักผ่อนเถอะ ฉันถือเองได้"

เขาทำตัวง่ายๆ สบายๆ เดินจากสาวน้อยในชุดนักศึกษาไป โดยที่ไม่รู้เลยว่า...ตัวเองได้สร้างรอยยิ้มพิมพ์ใจ เอาไว้ให้เธอเป็นที่เรียบร้อย

"บ้าจริง ทำไมเรายิ้มขนาดนี้ล่ะเนี่ย" เมื่อกลับมาถึงห้องนอน ในบ้านเรือนเล็กด้านหลังสุดของยายเทียม

นุชจรีย์ก็รีบไปส่องกระจกและพบว่าแก้มตัวเองสองข้างกำลังแดงปลั่ง ปากฉีกไปจนถึงใบหู แววตาประกายระยิบระยับ ราวกับมีดวงดาวบนท้องฟ้าร่วงหล่นลงมา

"ให้ตายเถอะ หุบยิ้มเดี๋ยวนี้นะ!"

เธอรู้เหตุแห่งการยิ้มของตัวเอง แต่ก็ไม่คิดว่าจะยิ้มได้มากขนาดนี้...

ศรัญเป็นผู้ชายที่เพอร์เฟคมาก เขาหล่อไปทั้งตัว หอม...ตั้งแต่ปลายเส้นผมจรดส้นเท้า เธอยังจดจำส่วนเว้าส่วนโค้งที่ประกอบเป็นร่างกายเขา มันดูน่าเกรงขาม ไปพร้อมๆ กับรู้สึกปลอดภัย

'คุณหนูของยายท่านดีใจ ฝากนี่มาให้นุชด้วยนะ ช็อกโกแล็ตจากเมืองนอก'

'จริงเหรอคะยาย! โห ทำไมมันเยอะขนาดนี้ละคะ'

'ลองชิมดู แกไปเรียนที่อเมริกา แต่โทรหายายทุกวัน...แถมส่งของมาให้ทุกเดือน พอรู้ว่ายายจะกลับมาเยี่ยมหลาน ก็ยิ่งส่งของมาให้ใหญ่'

เธอจดจำความตื่นเต้นดีใจของตัวเองในวันนั้นได้ดี

แต่มันเทียบไม่ได้เลยกับความดีใจในวันนี้...

ที่เธอได้พูดคุยกับเขา สองต่อสอง เป็นครั้งแรก

มันก็จริงอยู่ ที่่ศรัญมารับประทานอาหารกับยายเทียมทุกวัน แต่เธอจะได้มีโอกาสร่วมโต๊ะด้วยไม่บ่อยครั้ง และทุกครั้งศรัญก็จะพูดอะไรกับเธอน้อยมาก ด้วยยายเทียมเป็นคนขี้เกรงใจ อยากให้พื้นที่เจ้านายของตัวเอง จึงไม่ค่อยให้เธอได้มีโอกาสพบเจอกับเขาสักเท่าไหร่

"โอ๊ย จะบ้าตาย คุณศรัญ...ใจดีที่หนึ่งเลยอ่ะ..."

'อื้อ ฝันดีล่ะ'

เขาจะรู้ไหม ว่าประโยคนี้ไม่ได้ทำให้เธอฝันดี แต่จะทำให้เธอนอนไม่หลับแทน!