บทที่ 1

“พี่อะชวน......”

“คืนนี้ ให้ข้าเป็นของท่านเถอะนะ......”

“ถ้าทำให้ร่างกายข้าเสื่อมเสียแล้ว จะได้ไม่ปล่อยให้ไอ้แก่ชั่วแซ่จางนั่นเอาเปรียบได้......”

แสงจันทร์ส่องผ่านเข้ามาทางช่องกระเบื้องแตก ๆ

กระทบลงบนร่างที่เย้ายวนของหญิงสาว นางค่อย ๆ ปลดผ้าคาดอกสีแดงออก

จากนั้น ร่างกายอ่อนนุ่มของนางก็แนบชิดเข้ามา

แผ่นไม้กระดานของเตียงส่งเสียงดัง “เอี๊ยดอ๊าด”

……

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไร

หลินชวนลืมตาขึ้น

เบื้องหน้าไม่ใช่โรงพยาบาลทหาร แต่เป็นกระท่อมมุงจากที่ทรุดโทรม

ผ้าห่มเนื้อหยาบส่งกลิ่นอับชื้น บนผนังดินแตกร้าวมีเสื้อฟางแขวนอยู่ ตรงมุมห้องมีของใช้เบ็ดเตล็ดวางกองอยู่

ที่นี่คือที่ไหน?

แล้วก็......เมื่อคืนมันเรื่องอะไรกันแน่?

ผู้หญิงคนนั้น

ยังไม่ทันที่เขาจะได้ตั้งสติ จู่ ๆพลันเกิดเสียงดังกึกก้องขึ้นในสมอง

ภาพความทรงจำมากมายระเบิดออกมาในห้วงความคิด

“นี่ฉันทะลุมิติมาแล้วเหรอ?”

ที่นี่คือหมู่บ้านหลิ่วชู่ หมู่บ้านเล็ก ๆ ตรงชายแดนของราชวงศ์ต้าเฉียน

ร่างเดิมเป็นบัณฑิตตกอับที่มุ่งมั่นสอบจอหงวน แต่กลับสอบตกครั้งแล้วครั้งเล่า

อีกทั้งร่างเดิมยังเป็นเพื่อนเล่นที่โตมาด้วยกันตั้งแต่เด็กของหลิ่วหยุนเหนียง เด็กสาวที่อยู่บ้านติดกัน อีกทั้งยังหมั้นหมายกันไว้ตั้งแต่เด็กอีกด้วย

เดิมทีคิดว่าทั้งสองจะได้ลงเอยกันในที่สุด......

แต่จู่ ๆ นายท่านจางที่อาศัยอยู่ทางตอนใต้ของเมืองก็พาสมุนมาที่บ้าน บอกว่าก่อนที่พ่อของหยุนเหนียงจะตาย ได้กู้เงินไปยี่สิบตำลึงและยังไม่คืน

ตอนนี้ดอกทบต้น รวมแล้วต้องคืนหนึ่งร้อยสี่สิบตำลึง

หากไม่สามารถคืนได้ ก็รอให้ช่วงไว้ทุกข์จบลง แล้วเอาหยุนเหนียงมาขัดดอก

หนึ่งร้อยสี่สิบตำลึง!

ครอบครัวของคนธรรมดาทั่วไป ต่อให้ทำงานเป็นสิบปีก็ยังหาไม่ได้มากขนาดนั้น!

คนในหมู่บ้านต่างรู้ดีว่าเรื่องนี้ไม่ชอบมาพากล พ่อของหยุนเหนียงผู้นี้เป็นคนซื่อสัตย์มาแต่กำเนิด แล้วจะไปกู้เงินนายท่านจางยี่สิบตำลึงได้อย่างไรกัน?

เป็นคุณชายรองจางที่ป่วยออด ๆ แอด ๆ มาหลายปีชัด ๆ

ไม่รู้ว่าคหบดีจาง ไปเชื่อฟังคำพูดของนักพรตพเนจรได้อย่างไร

ที่บอกว่ามีเพียงหญิงพรหมจรรย์ที่มี “ดวงชะตา” สมพงษ์กันเท่านั้น ถึงจะทำให้โรคของเขาหายเป็นปกติได้

ดังนั้นคหบดีจางจึงปลอมแปลงเอกสารกู้เงินขึ้นมา ก็เพื่อชิงตัวหยุนเหนียงมา “สะเดาะเคราะห์” ให้ลูกชายที่กำลังป่วยของตนเอง

เขาคว้ามือของหยุนเหนียงไว้

“หยุนเหนียง! ทำไมเจ้าถึงได้โง่เช่นนี้?”

หยุนเหนียงใบหน้าแดงก่ำ น้ำตาคลอเบ้า ก้มหน้าก้มตา

ในโลกที่พรหมจรรย์ของสตรีสำคัญยิ่งกว่าชีวิต หยุนเหนรยงกลับเลือกที่จะสละความบริสุทธิ์อันล้ำค้าของตนเอง

นี่ก็แสดงให้เห็นว่า ต่อให้ต้องตายก็ไม่มีทางปล่อยให้ตระกูลจางทำสำเร็จ

ต่อให้นางต้องทำลายตนเอง ก็ต้องปกป้องความรักอันหนักแน่นมั่นคงที่มีต่อร่างเดิมไว้ให้ได้

แต่หากทำเช่นนี้ รอให้ถึงวันที่ตระกูลจางมาที่บ้าน ก็จะเป็นวันตายของหยุนเหนียง......

“ไม่ได้!”

หลินชวนส่ายหัวอย่างแรง

“ข้าไม่มีทางปล่อยให้ตระกูลจางแย่งเจ้าไปได้!”

ไม่ว่าเจ้าของเดิมของร่างนี้จะเป็นใคร ตอนนี้ เขาก็คือหลินชวน!

หากแม้แต่ผู้หญิงของตนเองก็ปกป้องไม่ได้ ต้องยืนมองนางถูกบีบจนมุมโดยท่ำอะไรไม่ได้ แล้วยังจะถือว่าเขาเป็นผู้ชายอยู่อีกหรือ?

หยุนเหนียงตกตะลึงกับความเด็ดขาดที่เกิดขึ้นมาอย่างกะทันหันขอเขา น้ำตาเอ่อล้นอยู่ในเบ้าตา

หลินชวนฝืนสงบสติอารมณ์

ราชวงศ์ต้าเฉียนนี่......

เป็นยุคแห่งความโกลาหลที่ไม่เคยถูกบันทึกอยู่ในพงศาวดาร

นับตั้งแต่เปิดประเทศ เหล่าขุนนางต่าง ๆ ก็ยึดครองพื้นที่ ต่อสู้กันทั้งต่อหน้าและลับหลัง

ราชสำนักพยายามปลอบขวัญด้วยการแต่งตั้งเจ้าเมือง แต่กลับคิดไม่สิ่งนี้จะยิ่งเร่งเร้าให้เกิดความแตกแยกภายใน

ในราชสำนักมีการแบ่งพรรคแบ่งพวก กำจัดฝ่ายตรงข้าม แม้แต่ฮ่องเต้เองก็เกือบถูกขุนนางผู้มีอำนาจปลดออกจากตำแหน่ง

ทางใต้ประศพอุทกภัย ผู้คนอดตายมีศพนอนเกลื่อนกลาด ทางเหนือเองก็มีไฟสงครามโหมกระหน่ำไม่เว้น

พวกจูร์เชนที่อยู่ทางตะวันออกเฉียงเหนือก็ลับมีดรอ ส่วนพวกหลางหรงที่อยู่ทางตะวันตกเฉียงเหนือก็จับจ้องอย่างเหือดกระหาย เผ่าเกี๋ยงหลงซีเองก็กำลังเตรียมการเคลื่อนไหว

และหมู่บ้านหลิ่วชู่ ก็ตั้งอยู่ในแนวหน้าก็สถานการณ์ผันผวนนี้พอดี

กองทหารม้าลาดตระเวนของพวกหลางหรงมักข้ามเขตแดนมาบ่อย ๆ ทั้งเผาทำลาย เข่นฆ่า ปล้นสะดม ทำเรื่องชั่วทุกชนิด

“นี่คือยุค “ห้าราชวงศ์สิบอาณาจักร” ไม่ใช่หรืออย่างไร.......”

หลินชวนค่อย ๆ คิดแผนการในใจ

ในยุคกินชนเช่นนี้ มีเพียงผู้ที่ในมือถือดาบเท่านั้นจึงจะอยู่รอด

ส่วนการสอบจอหงวนที่เจ้าของร่างเดิมใฝ่ฝันถึง?

เหอะ ในยามที่บ้านเมืองกำลังจะพังทลายลงเช่นนี้ พู่กันที่อยู่ในมือบัณฑิตคือสิ่งที่ไร้ประโยชน์ที่สุด

ดังนั้น......

ละทิ้งการศึกษา เข้าร่วมกองทัพ จึงจะสามารถเปลี่ยนแปลงโชคชะตาได้

ช่วงนี้มีการรุกรานจากพวกหลางหรงบ่อยครั้ง กองทัพชายแดนจึงประกาศรับสมัครทหารแล้ว

“สังหารชาวตาดได้หนึ่งคน จะได้รับเงินรางวัลสิบตำลึง หากตัดศีรษะศัตรูได้สามหัว จะได้เป็นนายกองธงเล็กทันที”

ด้วยพื้นฐานความรู้ด้านการทหารของเขาในชาติก่อน การสังหารชาวตาด ไม่ใช่เรื่องยากเลย!

ที่สำคัญยิ่งกว่านั้นก็คือ หากกลายเป็น “นายกองธงเล็ก” ได้ นั่นก็เท่ากับมีตำแหน่งทางราชการ!

เมื่อเห็นขุนนางก็ไม่ต้องคุกเข่า สามารถเรียกใช้ทหารกำลังเสริมได้......

แม้แต่คหบดีจางเอง เมื่ออยู่ต่อหน้าเขาก็ไม่กล้ากำเริบเสิบสาน!

เพราะในยุคแห่งความโกลาหลตอนนี้ ทหาร ก็คือผู้ที่มีอำนาจสูงสุด!

โชคดีที่ช่วงไว้ทุกข์ของหยุนเหนียงยังเหลือเวลาอีกสองเดือน

สองเดือนนี้ เพียงพอที่จะทำให้เขาเติบโตกลายเป็นคนที่แม้แต่คหบดีจางยังต้องก้มหน้าเมื่อพบเจอ!

หลินชวนค่อย ๆ พ่นลมหายใจออกมา

ยุคแห่งความโกลาหลกินคน คือยุคที่ถือกำเนิดวีรบุรุษขึ้นมากมายไม่ใช่หรือ?

ในเมื่อสวรรค์ส่งให้เขาข้ามมิติมายังสถานที่บ้า ๆ นี่

ก็ขอให้ “บัณฑิตสอบตกที่แข็งแกร่งที่สุดในประวัติศาสตร์” เช่นเขา ได้สอนบทเรียนให้กับโลกใบนี้!

เปลี่ยนโชคชะตาฟ้าลิขิต?

ไม่สิ สิ่งที่เขาต้องการจะเปลี่ยน ก็คือโชคชะตาของยุตสมัยนี้!

หลินชวนค่อย ๆ โอบกอดหยุนเหนียงไว้ แล้วตบลงที่ไหล่ของนางเบา ๆ

“เชื่อมั่นในตัวข้านะ”

“ตั้งแต่นี้ไป เจ้ากับป้าหลิ่วจะไม่ต้องถูกรังแกอีกแม้แต่น้อย”

ป้าหลิ่วก็คือมารดาของหยุนเหนียง

เรื่องไม่คาดฝันเมื่อสามปีก่อน ได้พรากเสาหลักสองคนของครอบครัวไป เหลือเพียงแม่ม่ายสองคนกับหยุนเหนียง ที่ต้องพึ่งพาอาสัยซึ่งกันและกัน

ตอนนี้ปัญหากำลังโหมกระหน่ำเข้าใส่ทั้งสองตระกูล ทั้งหมดต้องพึ่งผู้ชายเพียงคนเดียวอย่างเขาเป้นคนแบกรับไว้

“ข้าจะไปเข้าร่วมกองทัพ” หลินชวนเอ่ยปาก

“อะไรนะ?” หยุนเหนียงตกตะลึงไป

พี่อะชวนเป็นบัณฑิต ไม่เคยออกไปทำไร่ไถนาด้วยซ้ำ

ตอนนี้เพื่อนางแล้ว กลับจะไปเข้าร่วมกองทัพงั้นหรือ?

“พี่อะชวน......”

น้ำตาเม็ดใหญ่หลั่งรินออกจากดวงตา

นางอ้าปาก คิดจะเอ่ยห้ามปราม

แต่กลับเห็นนัยน์ตาของหลินชวน ที่ฉายแววเด็ดเดี่ยวอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน

นางจ้องมองไปที่พี่อะชวน

จู่ ๆ ก็ตระหนักได้ว่าบุรุษที่อยู่ตรงหน้า……

ได้ตัดสินใจอย่างเด็ดขาดที่จะทุบหม้อข้าวแล้ว