เดทแรก

"นี่คือรางวัลของนาย" พี่เลี้ยงยื่นซองสีน้ำตาลหนาๆ ให้ผม ซึ่งมีเงินอยู่ในนั้นมากโขอยู่

"...." ผมรับเงินนั้นมา ก่อนที่จะเก็บใส่กระเป๋าสะพายหลัง

"นายบอกว่าให้แกพักขึ้นชกฟื้นฟูร่างกายเป็นเวลาหนึ่งเดือน"

"อืม" ผมพยักหน้ารับรู้ เพราะผมต้องมีช่วงพักฟื้นฟูร่างกายบ้าง ถ้าใช้งานมันหนักไป ผมจะทรุดเอาได้ ซึ่งแน่นอนว่านายคงไม่ยอมให้ตัวเงินตัวทองอย่างผมเป็นอะไรไปง่ายๆ แน่นอน ผมทำเงินให้พวกเขาแต่ละครั้งไม่ใช่น้อย ๆ

"นายให้มาตามแกไปหา แกจะไม่ไปแน่นะ" พี่เลี้ยงถามขึ้น เพราะหลังชกเสร็จพวกนายๆ เขาจะดื่มฉลองกันต่อ ซึ่งผมก็ไปร่วมดื่มบ้าง ไม่ไปบ้างแล้วแต่อารมณ์

"ฝากบอกนายที ว่าผมมีธุระต้องไปต่อ" ผมพูดขึ้น พร้อมก้มลงมัดเชือกร้องเท้าผ้าใบเก่าๆ คู่โปรดของผม

พูดจบผมก็เดินออกมาพร้อมหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบในระหว่างที่รอรถเมล์ แต่ผ่านไปได้ไม่นานรถเมล์ก็มา ผมสะพายเป้ใบเก่า แต่งตัวเสื้อยืด กางเกงวอร์มธรรมดา เดินขึ้นรถเมล์เหมือนทุกวัน ผมต้องแต่งตัวแบบนี้เพราะมันคล่องตัวแล้วก็สะดวกต่ออาชีพของผม

ผมไม่ชอบขับรถเองเพราะผมเบื่อรถติดก็แค่นั้น ชีวตผมก็เป็นแบบนี้เรียบง่ายไม่หวือหวา ผู้หญิงส่วนมากเลยไม่ค่อยเข้าหาผม ผมเคยพยายามลองคุยกับผู้หญิงอยู่คนนึง แต่คุยได้ไม่นานก็เลิกคุยกันไปเพราะผมมันดูจนยังไง แต่ช่างเถอะ ผมไม่ได้แคร์ผู้หญิงพวกนั้นอยู่แล้ว

ผมนั่งรถเมล์ไปได้ไม่นานก็มาถึงร้านหมูกระทะตามที่ยัยขี้เมานัดไว้ ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมผมถึงตอบตกลงมาตามนัดของยัยนั่นออกไปได้ ทั้งที่ปกติผมก็ไม่ได้สุงสิงกับผู้หญิงคนไหน

"ทางนี้ ยู้ฮู้ววว" เสียงเธอร้องตะโกนโวยวายเมื่อเห็นผม

ผมเดินเข้าไปก็เห็นเธอแต่งตัวแต่งหน้าทำผมจัดเต็มอย่างกับจะไปงานโซลแฟชั่นวีคที่เกาหลีใต้ แค่มากินหมูกระทะขนตาต้องแน่นขนาดนี้เลยเหรอวะ

"นายอยากกินอะไรสั่งเลยนะ มื้อนี้ฉันเลี้ยงเอง" เธอบอกผมที่นั่งลงฝั่งตรงข้ามเธอ ใจป๋าซะด้วยเลี้ยงผู้ชายก่อนอีก สมัยนี้ยังมีคนแบบเธออีกเหรอเนี่ย

"...." ผมก้มลงมองเมนูที่เธอยื่นให้ ตอนนี้เป็นเวลาเกือบสามทุ่มแล้ว ผมไม่สามารถกินเนื้อได้ เพราะมันเลยตารางเวลาควบคุมอาหารของผม

"นายไม่กินเนื้อเหรอ ทำไมสั่งแต่ผักล่ะ?" เธอเอียงคอมองผมด้วยความสงสัยเมื่อเห็นผมสั่งแต่เมนูผัก ผัก แล้วก็ผัก

"...." ผมไม่ตอบอะไรแต่เลือกที่จะหยิบน้ำเปล่าแบบไม่เย็นออกมาดื่มแทน ผมเป็นพวกไม่กินน้ำเย็น นอกจากกินเหล้า

"งั้นเดี๋ยวฉันสั่งให้นายเอง"

"ไม่ต้อง ฉันไม่กิน" ผมร้องบอกเธอ เพราะสั่งมาผมก็กินไม่ได้อยู่ดี

"กินไม่กินค่อยว่ากัน" พูดจบเธอก็จัดการสั่งนู้นสั่งนี่มาจนเต็มโต๊ะไปหมด ซึ่งแน่นอนว่าผมกินมันไม่ได้

"นายชกมวยมานานหรือยัง?" เธอถามผมในขณะที่ตักเนื้อเข้าปากแล้วเคี้ยวตุ้ยๆ เวลาพูดคุยได้ด้วยเหรอวะ

"ปีกว่าแล้ว" ผมตอบเธอไปพลางใช้ตะเกียบคีบผักลวกโง่ๆ ตักใส่ปากแล้วจำใจเคี้ยวมัน

"ได้ตังค์เยอะเหรอ ทำไมถึงมาต่อยมวย?"

"ถามทำไม?" ผมเงยขึ้นมองหน้าเธอ

"ฉันแค่อยากรู้ว่าอาชีพอื่นก็มีตั้งเยอะ ที่ไม่ต้องเจ็บตัวน่ะ" เธอตอบกลับมา

"ก็พออยู่ได้" ผมตอบกลับไป

ครืดดดด ครืดดดด! เสียงโทรศัพท์ของผมมันดังอยู่ในกระเป๋าก่อนที่ผมจะหยิบโทรศัพท์รุ่นเก่าที่เคยซื้อเมื่อหลายปีออกมากดรับเมื่อเห็นว่าแม่โทรมา

"ครับแม่"

(อยู่ไหนเลิฟ)

"กินข้าวอยู่ครับ"

(กินข้าวที่ไหน มันเลยเวลาแล้วไม่ใช่เหรอ) แม่ถามด้วยความสงสัย เพราะครอบครัวผมรู้ว่าผมต้องทำอะไรบ้าง ซึ่งพวกท่านไม่ได้ห้ามอะไร

"แม่มีอะไรหรือเปล่า?"

(อยู่ที่ไหนเดี๋ยวแม่ให้คนไปรับ)

"ผมกลับเองดีกว่าครับ"

(พรุ่งป๊ากับแม่จะหาอากงที่จีน เลิฟจะไปด้วยมั้ย)

"ไม่เป็นไรครับ ผมไม่ว่าง"

(งั้นก็ตามใจ แค่นี้นะลูก)

"ครับแม่"

ผมกดวางสายจากแม่ ก่อนที่จะหันมาสนใจผักลวกโง่ ๆ ที่อยู่ในจานต่อ

"แฟนโทรมาเหรอ?" เธอถามขึ้น

"แม่โทรมา" ผมตอบกลับไป

"ฉันชื่อโอลีฟนะหรือนายจะเรียกลีฟเฉย ๆ ก็ได้" เธอพูดขึ้นในขณะที่ผมไม่ได้อยากรู้ แต่ถ้าเธออยากบอกผมก็ไม่ได้ว่าอะไร

"ไม่ได้ชื่ออ้อยหรอกเหรอ?" ผมถามด้วยความสงสัยก็เห็นเพื่อนเธอเรียกแต่อีอ้อย แบบนี้อ่ะ บ้าฉิบ! ไหนบอกว่าไม่สนใจ แล้วทำไมผมถึงรู้ว่าเธอชื่ออ้อย

"อยากเรียกอะไรก็เรียก" เธอตอบกลับมาพลางก้มหน้าก้มตากินต่อ

ผมนั่งมองผู้หญิงตรงหน้าที่การกินแม่งโคตรขัดกับบุคคลิกหน้าตาของเธอซะเหลือเกิน หน้าตาเธอก็ไม่ได้แย่นะ เข้าขั้นว่าหน้าตาดีด้วยซ้ำ รูปร่างก็ดี ผิวก็นวลๆ แต่กินอย่างกับปอบลง แต่กินเยอะขนาดนี้ทำไมยัยนี่ไม่อ้วน

"น้องๆ เอาเบียร์สามขวด" นี่คือเสียงของเธอนะ ไม่ใช่เสียงผม ยัยขี้เมานี่เริ่มออกฤทธิ์แล้วไง เป็นผู้หญิงอะไรตะโกนสั่งเหล้าแบบไม่อาย เออแปลกดีวะ

"ยิ้มอะไร?" เธอหันมาถามผมที่นั่งมองเธออยู่

"...." ผมหุบยิ้มทันที นี่ผมเผลอยิ้มออกมาตอนไหนทำไมผมไม่รู้ตัว

"กินแต่ผักอยู่นั้นแหละ มันจะไปรู้รสชาติอะไร?" ฉันกลอกตาบนมองเขาที่เอาแต่กินผักกินหญ้า ไม่ยอมกินเนื้อ ทั้งๆ ที่มาร้านหมูกระทะเนี่ยนะ

"ฉันต้องรีดกล้ามเนื้อ กินพวกเนื้อสัตว์ตอนนี้ไม่ได้" เขาตอบกลับมา อ่อ มันเป็นแบบนี้นี่เอง ก็ถึงว่ากล้ามเขาถึงได้แน่นขนาดนี้

"กินๆ เข้าไปเหอะ เดี๋ยวเราค่อยมาออกกำลังกายด้วยกันก็ได้" ฉันพูดออกไปพร้อมยิ้มกรุ่มกริ่มมองหน้าเขา

"เธอจะทนไหวเหรอ ฉันออกกำลังกายหนักนะ" เขาตอบกลับมา ด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งมองหน้าฉัน

"ของแบบนี้มันก็ต้องลองดู!"

"แล้วก็อย่ามาร้องขอชีวิตจากฉันแล้วกัน" เขาแค่นหัวเราะออกมา ก่อนที่จะเริ่มตักเนื้อใส่ปากแบบหิวโหย หลังจากที่กินแต่ผักมานาน

หลายชั่วโมงผ่านไป...

"ฮะ...ฮึกกก ละ...เลิฟ วะ...วันนี้พอก่อนได้ไหม ฉันไม่ไหวแล้ว" ฉันหอบแฮ่กๆ ลิ้นห้อยเหมือนหมาเหนื่อย ตะโกนบอกไอ้หลอนที่วิ่งอยู่ข้างหน้าฉัน

ปั๊ดโธ่เอ้ย!! ก็มันน่ะสิ พาฉันมาวิ่งที่สวนสาธารณะใกล้ๆ แถวนั้นในยามวิกาลเป็นเวลาร่วมหลายชั่วโมง ไอ้ฉันก็คิดว่ามันจะพาไปทำอย่างอื่น ที่ไหนได้มันพามาวิ่งพามาซิทอัพตั้งหลายชั่วโมง วิ่งไม่พอมายังให้ฉันมาเป็นคู่ซ้อมล่อเป้าให้มันด้วย จนเนื้อที่ฉันกินมาเผาพลาญไปหมดแล้วมั้ง เหนื่อยฉิบ!

"งั้นก็กลับบ้านกัน เดี๋ยวฉันไปส่ง" มันวิ่งกลับมาหาฉันที่นั่งเหนื่อยหอบอยู่ข้างทาง

"นายเอารถมาเหรอ?" ฉันถามเขาไป

"นั่งรถเมล์ไปส่งไง" เขาตอบกลับมา

ฉันกับเขาเดินเหนื่อยหอบมารอขึ้นรถเมล์ที่จอดอยู่ ปกติฉันก็ขับรถมาเองอยู่หรอก แต่รถมันมีปัญหาก็เลยต้องเอาเข้าศูนย์ไป

ผ่านไปไม่นานรถเมล์ก็มาจอด ก่อนที่ฉันจะก้าวขาขึ้นรถเมล์โดยมีเขาเดินตามหลัง แล้วชุดฉันมันก็ไม่ได้เอื้ออำนวยต่อการนั่งรถเมล์เลยสักนิด ชุดฉันมันค่อนข้างวิบวับ ไม่เหมาะกับการนั่งรถเมล์ในขณะนี้

"เอานี้ไปไว้คลุม" เขาถอดเสื้อคลุมออกมาก่อนที่จะโยนมาให้ฉันเอาไว้ปิดต้นขา

ผ่านไปไม่นานฉันกับเขาก็มาถึงหน้าปากซอยบ้าน ก่อนที่ฉันะเดินนำเขาเข้ามาในซอย ซอยบ้านฉันค่อนข้างเปลี่ยว แล้วนี่มันก็ดึกมากแล้วด้วย เขาก็เลยอาสาเดินมาส่งฉัน

"บ้านฉันหลังนี้แหละ ขอบใจนะที่มาส่ง" ฉันชี้ไปที่บ้านหลังนึง ที่เป็นบ้านเดี่ยวขนาดใหญ่ในระดับนึง ก่อนที่เลิฟจะมองสำรวจไปในบ้าน เขามองอะไรนักหนา จะมายกเค้าบ้านฉันหรือไง ท่าทางมันยิ่งเข้าข่ายย่องเบาลักขโมยอยู่ด้วย

"ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันไปล่ะ" เขาพูดแค่นั้นก่อนที่จะเดินจากไป

แกร่ก!! ฉันเปิดประตูเข้าไปก่อนที่จะเห็นซองอะไรบางอย่างที่อยู่หน้าบ้าน

ฉันก้มลงหยิบซองสีขาวมาดูปรากฏว่ามันคือการ์ดแต่งงาน

ขอบตาฉันร้อนผ่าวมือไม้ฉันสั่นเมื่อเห็นชื่อคนในการ์ดเป็นพี่เคลิ้มแฟนเก่าของฉัน! เขาเชิญฉันไปงานแต่งงั้นเหรอ ทำไมเขาใจร้ายกับฉันได้มากขนาดนี้ ฉันทรุดเข่าลงก้มหน้าร้องไห้อยู่ที่หน้าบ้าน เพราะฉันยังทำใจเรื่องเขาไม่ได้จริงๆ