ปิดปาก

"งั้นนายก็อยู่คนเดียวไปเลย"

"งั้นนายก็อยู่คนเดียวไปเลย"

"งั้นนายก็อยู่คนเดียวไปเลย"

"แล้วที่ฉันบอกว่าจะขอเวลาจากนาย ตอนนี้ไม่ขอแล้ว ฉันไม่เอานายแล้ว"

"แล้วที่ฉันบอกว่าจะขอเวลาจากนาย ตอนนี้ไม่ขอแล้ว ฉันไม่เอานายแล้ว"

"แล้วที่ฉันบอกว่าจะขอเวลาจากนาย ตอนนี้ไม่ขอแล้ว ฉันไม่เอานายแล้ว"

ปัง! ปัง! ปัง! เสียงปืนดังขึ้นไปทั่วบริเวณสนามซ้อมยิงปืนเมื่อชายหนุ่มลั่นไกยิงไปที่เป้าหมาย สมองของเขาตอนนี้มันคิดถึงแต่คำพูดที่ตัดเยื่อใยของหญิงสาว

"ยังแม่นเหมือนเดิม" ผู้เป็นนายเอ่ยขึ้นพร้อมยิ้มบางๆ ให้ชายหนุ่มก่อนที่จะยื่นแก้วเหล้าให้เขา

"...." ชายหนุ่มยกกระดกรวดเดียว ก่อนที่จะหยิบบุหรี่ออกมาสูบแล้วทิ้งตัวนั่งลงข้างผู้เป็นนาย ปากของเขาพ่นควันออกมาหนักๆ แล้วถอนหายใจออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า

"แกได้นอนบ้างหรือเปล่า?" นายเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นท่าทางอิดโรยของชายหนุ่ม

"...." เขาไม่ตอบอะไรแต่เลือกที่จะหันหน้าหนีแทน

"ฉันเห็นข่าวแล้วนะ เรื่องที่นายไปพังงานแต่งของลูกไอ้ตำรวจนั่น" ผู้เป็นนายพูดขึ้น

"อืม" เขาพูดแค่นั้นก่อนที่จะก้มหน้าก้มตามองสมารท์โฟนในมือเพื่อที่จะโทรหาเธอ แต่เขาก็ไม่กล้าพอ เพราะเขาทำให้เธอเดือดร้อนจริงๆ ซึ่งตอนนี้เขาก็คิดได้แล้วแต่มันก็ไม่ทัน เพราะเขาเห็นข่าวที่อยู่ในโลกโซเซียลมันยิ่งทำให้เขารู้สึกผิดไปอีก เขาไม่ได้รู้สึกว่าเครียดเรื่องคดีเลยสักนิด แต่เขาเครียดเรื่องเมียของเขามากกว่าเรื่องไหนๆ เธอกำลังโกรธเขา กำลังตีตัวออกห่างจากเขา

"แค่คดีกระจอกๆ ต้องให้ถึงมือฉันมั้ย?" ผู้เป็นนายเอ่ยถามขึ้นแบบไม่ใส่ใจมากนัก เพราะเขารู้ว่าชายหนุ่มก็ไม่ธรรมดาอยู่พอตัวเขาเป็นถึงลูกชายคนเดียวของมาเฟียแถบๆ ฮ่องกงแต่แค่ไม่แสดงตัว ส่วนเรื่องแค่นี้ชายหนุ่มจัดการได้สบาย ง่ายกว่าคิดเมนูอาหารเย็นซะอีก

"ไม่ต้อง เดี๋ยวผมจัดการเอง"

"ฉันว่าสั่งเก็บมันก็ดีนะ ไอ้ตำรวจพ่อมันยิ่งเล็งๆ ธุรกิจของเราอยู่ด้วย"

"...."

"ส่วนไอ้ลูกเจ้าสัว แกคงจัดการเองได้ใช่มั้ย?"

"อืม" เขาพูดแค่นั้น ก่อนที่จะลุกเดินออกมาจากตรงนั้น เขาตัดสินใจแล้วว่าจะไปหาเธอ ไปขอโทษเธอ

"มาทำไม?" หญิงสาวถามชายหนุ่มที่ยืนอยู่หน้าห้องในยามวิกาล ท่าทางหน้าตาทรุดโทรมของเขา เหมือนคนไม่ได้นอนมาเป็นระยะเวลาหลายวัน

"มานอน" ชายหนุ่มตอบกลับมาพร้อมหิ้วกระเป๋าเสื้อผ้าใบใหญ่เข้ามาในห้องหญิงสาวอย่างถือวิสาสะ ก่อนที่เขาจะล้มตัวลงนอนบนโซฟาในห้องเธออย่างหมดแรง

"...."

"ฉันนอนไม่หลับถ้าไม่ได้กลิ่นเธอ" ชายหนุ่มดึงแขนเธอให้ลงไปนั่งข้างๆ เขา ก่อนที่เขาจะยกศีรษะขึ้นนอนหนุนตักเธอ พร้อมหลับตาลง เขาพูดตามความรู้สึกจริงๆ เพราะในทุกวันเขาจะมีหญิงสาวอยู่ข้างๆ แต่พอไม่มีเธอ ชีวิตของเขามันก็ดูแปลกไป

"...."

"แล้วเรื่องคดีเธอไม่ต้องเครียดนะ"

"...."

"เดี๋ยวฉันจะเป็นคนปิดปากพวกมันเอง!"

หญิงสาวได้แต่นั่งมองหน้าชายหนุ่มที่กำลังนอนหนุนตักเธออยู่ ซึ่งแน่นอนว่าเธอไม่ได้เข้าใจความหมายที่เขาพูด

เช้าวันรุ่งขึ้น...

หญิงสาวค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาก็พบว่าตอนนี้เธอเข้ามานอนอยู่ในห้องของตัวเอง แต่ภาพสุดท้ายที่จำได้คือเธอนั่งหลับอยู่ที่โซฟา โดยมีเลิฟนอนหนุนตักเธออยู่ เธอก้าวขาลงจากเตียงพร้อมกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้องๆ ก็ไม่เห็นชายหนุ่มอยู่แล้ว จะเห็นก็แต่กระเป๋าเสื้อผ้าใบใหญ่ของเขาที่วางอยู่

แกร่ก!! เธอเปิดประตูออกจากห้องมาก็เห็นชายหนุ่มกำลังทำอะไรสักอย่างอยู่ในครัว

"ทำไมยังไม่กลับไปอีก?" เธอถามขึ้น เพราะเธอไม่ได้ต้องการให้เขามาอยู่ที่นี่

"ก็เธออยู่ที่นี่ แล้วจะให้ฉันไปอยู่ไหน?" เขาวางมือจากการทำอาหารแล้วเดินมาหาเธอที่ยืนทำหน้างออยู่

"จะไปอยู่ที่ไหนก็เรื่องของนายสิ"

"ก็ฉันจะอยู่กับเธอ" เขาตอบกลับมาแล้วจ้องหน้าเธอ

"...." หญิงสาวได้แต่เงียบไม่พูดอะไรออกมา ก่อนที่จะหันหลังเดินออกมา แต่ทว่ามือหนาของชายหนุ่มวิ่งมาคว้าข้อมือของเธอไว้ทัน

"เลิกโกรธฉันได้แล้ว" เขาสวมกอดเธอจากด้านหลัง พร้อมเอาคางเกยที่ไหล่ของหญิงสาว

"...."

"กลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหมลีฟ" ชายหนุ่มกอดเธอแน่นขึ้น เพราะเขารู้สึกว่าท่าทางของเธอมันดูแปลกไป

"...." เธอหยุดนิ่งเมื่อริมฝีปากของชายหนุ่มกำลังระดมจูบมาที่ลำคอขาวของเธอไม่หยุด หัวใจของเธอเต้นแรงเมื่อได้ยินคำพูดของเขา

"ฉันรักเธอมากขนาดนี้ เธอจะทิ้งฉันลงจริงๆ เหรอลีฟ?"

"...." เธอได้แต่ถอนหายใจออกมา เมื่อในที่สุดเธอก็ไม่อาจต้านทานสายตาหรือคำพูดของเขาได้ หรือว่าบางทีเธออาจจะกำลังรักเขาอยู่ก็เป็นได้

"ไปแต่งตัว ฉันจะพาเธอไปเยี่ยมมันที่โรงพยาบาล"

"นายจะบ้าหรือไง ไปให้เขาด่าหรือไงกัน?" เธอร้องทักขึ้นเมื่อเขาพูดจบ ขืนไปที่โรงพยาบาลมีหวังถูกรุมกระทืบแน่ๆ สมองของเขาคิดอะไรอยู่

"ฉันทำผิดก็ต้องไปขอโทษสิ" เขาพูดกับมาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

"แต่..."

ในที่สุดชายหนุ่มก็พาเธอมาที่โรงพยาบาลเพื่อเยี่ยมเคลิ้มที่นอนพักรักษาตัวอยู่ในห้อง พอมาถึงก็เห็นนายตำรวจยืนเฝ้าหน้าห้องอยู่เยอะเยะ แต่แปลกที่ทุกคนไม่พูดหรือแสดงอาการอะไรออกมา เขาต้องโกรธหรือพูดอะไรกับเธอบ้างสิ แต่นี่ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

แกร่ก!! ชายหนุ่มจับมือหญิงสาวให้เดินเข้ามาในห้องที่เคลิ้มนอนพักอยู่ ก่อนที่จะเห็นคนรักเก่านอนนิ่งแบบขยับไม่ได้อยู่บนเตียง เพราะต้องด้ามเฝือกที่ขากับแขน รวมถึงเฝือกอ่อนที่คอของเขาก็ด้วย นี่เป็นหนักขนาดนี้เลยเหรอ

"มึงมาทำไม ออกไปจากห้องกู" เคลิ้มร้องโวยวายขึ้นเมื่อเห็นหน้าเขา

"เธอไปนั่งรอตรงนั้นก่อนนะ เดี๋ยวฉันขอคุยกับมันแป๊บนึง ฉันอยากขอโทษมันน่ะ" ชายหนุ่มหันไปพูดกับหญิงสาว ก่อนที่หญิงสาวจะพยักหน้ารับรู้แล้วเดินออกไป

"...."

"กูก็แค่มาดูว่าตาย เอ้ย! ว่าหายหรือยัง?" ชายหนุ่มโน้มใบหน้าลงพร้อมพูดข้างๆ หูของเคลิ้มที่นอนขยับตัวแทบไม่ได้

"กูจะเอาเรื่องมึงให้ถึงที่สุด รับรองว่ามึงต้องติดคุกหัวโตแน่ไอ้กระจอก!"

"อ่า นี่พ่อมึงยังไม่ได้บอกมึงหรอกเหรอ ว่ากู...." ชายหนุ่มกระซิบข้างหูเบาๆ แล้วยิ้มให้เคลิ้มก่อนที่จะทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ ข้างๆ เตียงผู้ป่วย

"แค่โรงงานกระจอกๆ ไม่กี่ไร่ของพ่อมึง กูสั่งคนไปเผาได้สบายๆ มึงอยากลองดูมั้ย?" ชายหนุ่มพ่นคำหยาบคายออกมาก่อนที่จะจ้องหน้าเคลิ้ม

"ไปถอนแจ้งความซะ!"

"...." เคลิ้มกำหมัดแน่นก่อนที่จะจ้องหน้าชายหนุ่มด้วยความเคียดแค้น

"แล้วก็อย่ามายุ่งวุ่นวายกับเมียกูอีก ไม่งั้นอย่าหาว่ากูไม่เตือน"

เลิฟเลื่อนมือสากไปบีบที่แขนข้างที่เจ็บของเคลิ้มเบาๆ ด้วยความเห็นอกเห็นใจก่อนที่เขาจะเพิ่มแรงบีบให้แรงขึ้นเป็นเท่าตัว ถ้าไม่ติดว่าเป็นโรงพยาบาลเขาทำมากกว่านี้แน่

หญิงสาวนั่งมองชายหนุ่มทั้งสองคุยกัน แน่นอนว่าเธอไม่ได้ยินบทสทนาที่เขากำลังพูดคุยกัน แต่ดูจากท่าทางแล้ว เธอคิดว่าทั้งสองน่าจะตกลงกันได้ จนผ่านไปสักพัก เขาก็เดินออกมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

"กลับบ้านกัน" ชายหนุ่มยิ้มกว้างเดินออกมาจากห้องกอดคอหญิงสาวก่อนที่จะพาเธอมาขึ้นรถที่จอดอยู่

ครืดดดด ครืดดดด เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ก่อนที่หญิงสาวจะเดินไปกดรับสาย โดยมีสายตาของชายหนุ่มคอยชำเลืองอยู่ตลอดเวลา

"ค่ะพี่พลอย"

(พี่เห็นข่าวแล้วนะ ลีฟโอเคใช่มั้ย?)

"ลีฟโอเคค่ะ"

(พี่รู้นิสัยเธอน่ะลีฟ ว่าเธอไม่ได้เป็นแบบนั้น)

"ขอบคุณพี่พลอยมากนะคะ ที่เข้าใจ"

(เย็นนี้มีงานที่โชว์รูม ถ้าลีฟว่างก็มานะ เดี๋ยวพี่จะหางานให้ทำ)

หลังจากที่วางสายจากพี่สาวคนสนิท โอลีฟก็หันหน้าไปมองชายหนุ่มพร้อมความรู้สึกอะไรบางอย่างเธอลังเลว่าควรจะบอกเขาดีมั้ย แล้วเขาจะคิดยังไง ถ้าทุกอย่างมันคืองานของเธอ คือหน้าที่ของเธอ

"มีอะไรก็พูดมา" ชายหนุ่มพูดขึ้นเมื่อเห็นอาการหันซ้ายหันขวาของหญิงสาว

"เย็นนี้ฉันมีงานที่โชว์รูม"

"ทำอะไร?" ชายหนุ่มถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งแต่แฝงไปด้วยความหึงหวง เพราะเขารู้อยู่แล้วว่ามันเป็นงานของเธอ เขาไม่อยากห้ามก้าวก่ายเธอมากเกินไป ถ้าอันไหนมันเห็นสมควรเขาก็ไม่ได้ห้ามอะไร

"ล้างรถน่ะ" เธออึกอักตอบกลับมา เพราะงานนี้มันค่อนข้างโจ่งแจ้งนุ่งน้อยห่มน้อย แล้วเรทค่าตัวก็สูงมาก เธอไม่อยากปฏิเสธมัน

"อดอยากเหรอ หรือเงินมันไม่พอใช้?" ชายหนุ่มถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความไม่พอใจ เพราะเขาก็รู้ว่างานที่เธอทำมันจะประมาณไหน ไปใส่เสื้อผ้า ใส่ชุดโป๊ๆ บางๆ ใช้เรือนร่างให้พวกผู้ชายมันอ่านกิน ทำไมเขาจะไม่รู้

"...." เธอกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ให้กับคำพูดร้ายๆ ของชายหนุ่มตรงหน้า เธอไม่ได้ลำบากหรืออดอยากอะไร แต่เธอแค่ไม่อยากอยู่เฉยๆ ก็แค่นั้น

พรึ่บ!! ตุบ!! ชายหนุ่มเอื้อมมือไปคว้าอะไรบางอย่างที่อยู่ทางเบาะด้านหลัง

เขาเขวี้ยงกระเป๋าเป้ใบใหญ่ลงมาบนตักเธอแบบไม่ใส่ใจมากนัก ก่อนที่โอลีฟจะเปิดประเป๋าออกดู ก็เห็นเงินสดจำนวนมาก เขาเงยหน้ามองชายหนุ่มแบบไม่เข้าใจ

"อยากได้เท่าไหร่ก็เอาไป แต่ขออย่างเดียวอย่าไปทำงานแบบนั้น" เขาหันมามองหน้าหญิงสาวแค่เสี้ยวเวลานึงก่อนที่จะหันไปขับรถมองถนนต่อ

"...."

"แค่เมียโง่ๆ คนเดียวฉันมีปัญญาเลี้ยง"

หญิงสาวได้แต่นั่งนิ่ง เพราะไม่คิดว่าชายหนุ่มจะพูดแบบนี้กับเธอ แล้วมันจะดีกว่านี้ถ้าเขาไม่ด่าเธอว่าเมียโง่ๆ

"อาทิตย์หน้าฉันมีไฟท์ขึ้นชก" เขาพูดขึ้นเพื่อให้หญิงสาวได้รับรู้

"เลิฟ" เธอเรียกชื่อชายหนุ่มที่กำลังขับรถ ก่อนที่เขาจะพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้

"นายเลิกชกมวยเถื่อนได้ไหม?"

"...." ชายหนุ่มหันขวับมามองหน้าเธอในทันที เพราะไม่คิดว่าเธอจะพูดเรื่องนี้อีก

"ทีนายยังสั่งให้ฉันเลิกทำนู้นทำนี่ได้เลยนะ" หญิงสาวทำหน้างอ พร้อมร้องท้วงขึ้นเมื่อรู้สึกถึงความไม่ยุติธรรมระหว่างเขากับเธอ

"อยากให้ฉันเลิกชกมวยเหรอ?"

"ใช่ ฉันอยากให้นายเลิกชกมวยเถื่อน" หญิงสาวตอบกลับด้วยน้ำเสียงจริงจัง เพราะเธอไม่ชอบเวลาที่เห็นเขาเจ็บตัว ถึงจะได้เงินมากก็จริง แต่สำหรับเธอมันก็ไม่คุ้มถ้าเกิดว่าชายหนุ่มจะเป็นอะไรไป

"งั้นเธอก็ยอมมีลูกให้ฉันสิ ฉันจะยอมเลิกให้" ชายหนุ่มจ้องหน้าหญิงสาวพร้อมกดยิ้มที่มุมปากหัวเราะออกมาเบาๆ ให้กับท่าทางสีหน้าที่เจื่อนๆ เหลอหลาของเธอ ซึ่งแน่นอนว่าหญิงสาวรีบหันหน้าหนี เพราะทนต่อสายตาของเขาไม่ไหว ก็ใครจะไปคิดว่าเขาจะพูดจะจริงจังกับถึงขนาดอยากมีลูกกับเธอ