ตอนที่ 2 สมัครงาน

ฉันมาเดินหาซื้อเสื้อผ้ากับของนิดหน่อย ก่อนเข้าบ้าน...ฉันแวะร้านทำฟันปากซอย

"พี่น้อย...คุณลุงหมอว่างไหมคะ"

พี่น้อย...พยาบาลวัย 50 เงยหน้ามองฉันและยิ้มให้

"อยู่จ้ะ...เข้าไปเลย"

ฉันเปิดประตูเข้าไปในห้องทำฟัน คุณลุงหมอสุวิทย์หันเก้าอี้มามอง ท่านค่อนข้างสูงอายุแล้ว ปีนี้น่าจะ 65 ได้แล้วมั๊ง

"อ้าว...หนูดาว วันนี้ว่างแวะมาเยี่ยมลุงหรือ...นั่งสิ"

ฉันยกมือไหว้ท่านแล้วนั่งที่เก้าอี้

"คุณลุงหมอคะ...ดาวอยากได้ฟันปลอมสักชุดค่ะ ต้องใช้เวลากี่วันคะ"

"แบบไหนล่ะลูก...ของใครใช้ล่ะ"

"ของดาวเองค่ะ ดาวอยากได้แบบฟันเหยินข้างหน้าค่ะ"

คุณลุงหมอมองฉันลอดแว่น

"จะเอาไปทำอะไร"

"เอาไปปลอมตัวสมัครงานค่ะ"

ฉันเล่าเรื่องให้คุณลุงหมอฟัง ท่านพยักหน้าช้า ๆ

"แค่สองวันคงทำได้แค่ฟันกระต่าย 2 ซี่เท่านั้นแหละ เอาไหมล่ะ น่ารักดีนะ"

ท่านพูดแล้วหัวเราะ

"ทำนานไหมคะ"

"พรุ่งนี้เช้าก็ได้แล้ว"

"โอเคค่ะ...ยังดีกว่าไม่ได้"

"ลุงจะทำแบบใช้ชั่วคราวให้ก่อนนะ ถ้าได้งานแล้ว จะทำแบบทน ๆ ให้"

ฉันยกมือไหว้ท่าน...ท่านเมตตาฉันมาก ลูกหลานก็ไม่ใช่ เราแค่เป็นลูกค้าประจำเท่านั้น แต่ท่านกลับเอ็นดูฉัน

คุณลุงหมอพิมพ์ฟันให้ และนัดมารับพรุ่งนี้เช้า ฉันจะมาใส่ฟันแล้วไปสมัครงานเลย

ฉันต้องมานั่งรอสัมภาษณ์อีกแล้ว คราวนี้มีคนมาเยอะอยู่ บางคนขี้เหร่จริง บางคนก็ปลอมตัวเหมือนฉัน แต่ไม่เนียนเลย ก็ขนาดฉันยังดูออก แล้วคนอื่นจะดูไม่ออกหรือ

กว่าจะถึงคิวฉัน...ก็สุดท้ายอีกแล้ว ฉันนั่งภาวนาขอให้พ่อช่วย ขอให้ใครต่อใครช่วย

"เพี้ยง!...เจ้าประคู๊ณ ขอให้ได้...ขอให้โดน ขอให้เขารับฉันทีเถอะ"

ฉันนั่งรออย่างใจจดใจจ่อ เอาตลับแป้งขึ้นมาส่องดูความเรียบร้อย โดยเฉพาะฟันกระต่าย 2 ซี่ ใส่แล้วหน้าตาฉันตลกไปเลย

"คุณดุจดาว ศรศิริธรรมค่ะ"

เสียงเรียกฉันแล้ว โอ๊ย...ตื่นเต้น ๆ ฉันพยายามระงับความตื่นเต้น เดินตามเขาเข้าไปในห้อง

ข้างในห้อง...เปิดแอร์เย็นฉ่ำ มีคนนั่งอยู่ 2 คน เป็นชาย 1หญิง 1 ฉันยกมือไหว้ทั้งสองคน

"นั่งสิ..."

ผู้ชายคนนั้นผายมือที่เก้าอี้ตรงหน้า

"เคยผ่านงานมาก่อนไหม"

มาอีกละคำถามนี้ นี่เป็นคำถามยอดฮิตสำหรับการสัมภาษณ์หรือไงนะ

"ยังไม่เคยค่ะ แต่ฉันเรียนรู้งานได้เร็วนะคะ และฉันสู้งานหนักได้ด้วยค่ะ"

ทั้งสองคนมองหน้าแล้วหัวเราะกัน

"มันน่าหัวเราะตรงไหนวะ"

ฉันแอบคิดค่อนขอดในใจ

"เธอคิดว่าตัวเองมีดีอะไรที่เราต้องรับ ลองบอกเหตุผลมาซิ"

สมองฉันหมุนติ้วเลย พยายามหาข้อที่จะทำให้ฉันได้งาน

"คือข้อแรกเลยนะคะ ฉันหัวไว เรียนรู้งานเร็วค่ะ ข้อสอง...ฉันฉลาดพอที่จะแก้ปัญหาเฉพาะหน้าได้ ข้อสาม..."

ฉันยังพูดไม่จบ ผู้ชายคนนั้นก็ยกมือบอกให้ฉันหยุด แล้วหันหลังงุบงิบ ๆ เหมือนคุยกับใคร สักพักก็หันกลับมาซุบซิบกับผู้หญิงคนที่ถามฉัน ฉันเห็นเธอขมวดคิ้วเหมือนแปลกใจ มันเกิดอะไรขึ้นหว่า...

"เธอพร้อมเริ่มงานได้เมื่อไหร่"

"ทันทีค่ะ...พอดีตอนนี้ฉันว่าง"

เขาพยักหน้าช้า ๆ แล้วมองหน้าฉัน

"เธอต้องมาฝึกงานกับเลขาคนเก่าก่อน ทดลองงาน 4 เดือน เซ็นสัญญาปีต่อปี เราสามารถบอกเลิกสัญญาเธอได้ทุกเมื่อ แต่ถ้าจะลาออก ต้องบอกล่วงหน้าอย่างน้อย 1 เดือน มีอะไรจะถามไหม"

ฉันวาบไปทั้งตัว นี่แปลว่า...ฉันได้งานแล้วเหรอ

"เอ่อ...ประทานโทษนะคะ นี่แปลว่า รับฉันเข้าทำงานแล้วใช่ไหมคะ"

"ใช่...ท่านประธานรับเธอแล้ว"

"ท่านประธานหรือคะ"

"เริ่มงานวันจันทร์หน้า งานเข้า 8 โมงเช้า เลิกงาน 5 โมงเย็น มาถึงก็มาหาฉันก่อน ฉันชื่อชุลี เจอกันวันจันทร์นะ"

ฉันยกมือไหว้ทั้งสองคน แล้วเดินยิ้มออกมา รู้สึกตัวลอย ๆ ชอบกล อยากตะโกนไชโยดัง ๆ ก็กลัวเขาจะหาว่าบ้า เลยรีบเดินออกมาขึ้นรถกลับบ้าน ฉันจะรีบเอาข่าวดีไปบอกแม่และคุณลุงหมอ ให้พวกท่านดีใจกับฉันด้วย