ตอนที่ 5 :: เปลี่ยนสรรพนาม

ตอนที่ 5

เปลี่ยนสรรพนาม

"นั่นมันเรื่องของผม ว่าแต่คุณเถอะ หึ เวลาผมชวนไปไหนจะตอบตกลงหมดเลยงั้นเหรอ"

"นี่ถ้ามันชวนเข้าโรงแรงหรือม่านรูดก็คงจะตอบตกลงไปกับมันสินะ" พายัพเฉไฉไปถึงเรื่องเมื่อครู่ที่กิตติกรคุยกับเธอ

"นั่นมันก็เรื่องของเขมค่ะ บอสยุ่งอะไรด้วยไม่ทราบคะ" เขมิกาเริ่มมีน้ำโหมากขึ้นกว่าเดิม

"ก็ผมอยากยุ่งแล้วคุณจะทำไม เมื่อคืนเอาอยู่กับผม แต่วันนี้มากับผู้ชายอีกคน คุณนี่มันเป็นคนแบบนี้เองสินะ"

"แบบไหนคะ บอสจะด่าก็ด่าเขมมาเลยดีกว่า อย่ามาอ้อมค้อม" 

"ก็...ร่านไง"

"คุณพายัพ!"

"หึ เปลี่ยนสรรพนามไวเชียวนะ"

"เรื่องของฉันค่ะ เราไม่มีอะไรต้องเกี่ยวข้องกันแล้วก็ให้มันจบกันสักที ช่วยทำตัวเป็นเจ้านายกับลูกน้องเหมือนคนปกติเขาไม่ได้เหรอคะ คุณจะมาอะไรกับฉันอีกนักหนา อ้อ หรือว่าคุณก็รักฉันเหมือนกันเหรอคะ ถึงได้ตามมารังควานเหมือนหึงเหมือนหวงฉันไม่เลิกแบบนี้" เขมิกาเลิกคิ้วมองเขาอย่างกวนประสาทกลับบ้าง ทำเอาพายัพเงียบไปอีกครั้ง

เพราะเขา...ก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน

"ทำไมไม่ตอบล่ะคะ หรือว่ามันคือเรื่องจริง" คราวนี้เขมิกากระตุกยิ้มเหมือนที่เขาชอบทำบ้าง แม้ในใจจะรู้คำตอบดีว่ามันไม่ได้เป็นแบบนั้นหรอก

พายัพไม่ได้รักเธอและก็คงไม่มีวันรัก เพราะคนอย่างเขารักสนุกไปวัน ๆ ไม่ได้คิดจริงจังหรืออยากผูกพันกับใครอยู่แล้ว ซึ่งเธอเองก็เคยเป็นแบบนั้น แต่สุดท้ายแล้วเธอก็รักเขา

ทว่านับตั้งแต่เมื่อวานที่พายัพแสดงตัวตนที่แท้จริงออกมาว่าเขาสารเลวมากขนาดไหน เธอก็บอกกับตัวเองแล้วว่า เธอต้องเลิกรักเขาให้ได้ไม่ช้าก็เร็ว

"หึ คุณนี่ก็หลงตัวเองใช่ย่อยนะ แต่คิดเหรอว่าผมจะรักคุณเหมือนที่คุณรักผม อย่าลืมสิว่าคุณเองก็เคยเป็นผู้หญิงที่รักสนุกไปวัน ๆ เหมือนกันกับผม" พายัพแสร้งกระตุกยิ้มแล้วพ้นคำพูดดูถูกดูแคลนใส่เธอ

โดยที่ไม่รู้เลยว่าคำพูดพวกนั้นมันเป็นเหมือนมีดที่จ้วงแทงลงบนก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายของเขมิกาจนมันพรุนไปหมด

"ถ้าไม่ใช่ แล้วคุณตามฉันมาทำไมคะ" เขมิกาถามออกไปทั้งที่พยายามข่มความอ่อนแอและกลั้นน้ำตาเอาไว้

"เพราะผมรู้มาว่าคุณแอบคุยกับไอ้หมอนั่นมานานแล้วไง นี่คงแอบไปเอากันลับหลังผมนับไม่ถ้วนแล้วสิท่า!" แค่คิดว่าร่างบางตรงหน้าไปมีอะไรกับคนอื่นพายัพก็โมโหจนเลือดขึ้นหน้า

"อ๋อ คุณกลัวว่าฉันจะเอาโรคมาติดคุณงั้นเหรอ แต่ไม่ต้องห่วงนะคะ เพราะถึงฉันจะร่านฉันก็ร่านไปทีละคน!" เขมิกาตะคอกใส่เขาอย่างเหลืออด ทำเอาพายัพยิ่งเดือดดาลจนเลือดขึ้นหน้ามากกว่าเดิม

"หมายความว่าไง คือเอากับผมแล้วก็ไปเอากับมัน เอากับมันเสร็จก็มาเอากับผมแบบนี้เหรอ!"

"อ๊ะ! ปล่อยฉันนะ!" ไม่พูดเปล่าแต่ร่างหนายังคว้าข้อมือเล็กแล้วดึงเธอเข้าไปหาจนเขมิการ้องเสียงหลง

"อยากให้ปล่อยก็ตอบมาสิวะ! ไปเอากับมันแล้วค่อยมาเอากับผมสลับไปมาแบบนี้อย่างนั้นใช่ไหม!"

"นี่คุณฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องเหรอคะ ฉันบอกว่าทีละคนก็คือฉันไม่เคยมั่ว! อยู่กับคุณฉันก็มีแค่กับคุณ แต่ตอนนี้เราจบกันแล้วไง ต่อไปฉันจะไปเอากับใครมันก็เรื่องของฉัน!"

"หึ งั้นเหรอ" ได้ยินแบบนั้นพายัพก็กระตุกยิ้มขึ้นมา ยอมรับว่าเขารู้สึกดีใจที่เธอบอกว่ามีอะไรแค่กับเขา แต่พอเธอพูดมาว่าต่อไปจะไปมีอะไรกับใครที่ไม่ใช่เขาความโมโหมันก็ประทุขึ้นมาอีก

"ใช่! ได้ยินแล้วก็ปล่อยฉันสิ!" เขมิกาพยายามสะบัดมือและแกะมือเขาออก ทว่าพายัพก็ไม่มีทีท่าว่าจะปล่อย

"ไม่ปล่อย จะปล่อยก็ต่อเมื่อได้ปล่อย...ใน" ร่างหนาแสยะยิ้มมองเธอโดยที่จงใจเน้นเสียงคำว่า ปล่อยใน

"มะ หมายความว่าไง" เขมิกามองเขาอย่างหวาดระแวง

"หึ เดี๋ยวก็รู้ ขึ้นไป!" ว่าจบพายัพก็ใช้มืออีกข้างเปิดประตูรถแล้วผลักเธอเข้าไป

พึ่บ!

"อย่าคิดที่จะหนีออกมานะ ไม่อย่างนั้นผมจะบอกไอ้เวรนั่นให้หมดว่าเราเคยเอากัน! อ้อ ผมจะบอกยันท่าที่เราเอากันด้วยว่ามีท่าไหนบ้าง!" พายัพรีบขู่เอาไว้เมื่อเขมิกาพยายามจะยกเท้าถีบเขาเพื่อหนีออกมาจากรถ

พึ่บ!

เขมิกาที่กำลังยกเท้าขึ้นหวังจะถีบเขาจำเป็นต้องเอาลงอย่างจนใจ จากนั้นก็ทำได้แค่สบถด่าเขาเท่านั้น

"สารเลว!"

"หึ เดี๋ยวผมจะเลวกว่านี้ให้ดู รอก่อนก็แล้วกัน" ริมฝีปากหนากระตุกยิ้มร้าย ก่อนจะปิดประตูฝั่งข้างคนขับลงแล้วรีบเดินไปขึ้นฝั่งคนขับเพื่อขับออกมาจากตรงนั้นทันที

"นี่คุณจะพาฉันไปไหน!" เขมิกามองเขาอย่างหวาดระแวงระคนหวาดกลัว เพราะตอนนี้พายัพเหยียบคันเร่งจนเกินขีดจำกัดไปแล้ว

"ไปที่ที่เรามีความสุขด้วยกันบ่อย ๆ ไง" ร่างหนากระตุกยิ้มก่อนจะหักพวงมาลัยเลี้ยวเข้ามาในซอยคอนโดของเขาที่อยู่ไม่ใกล้จากร้านลาบมากนัก

"นี่คุณ...จะทำแบบนั้นกับฉันอีกจริง ๆ เหรอ" เขมิกามองเขาอย่างอึ้ง ๆ

"หึ ทำไมล่ะ นึกกลัวอะไรขึ้นมา เมื่อก่อนเห็นชอบดีนักไม่ใช่เหรอ"

"ก็นั่นมันเมื่อก่อน! ตอนนี้เราจบกันแล้วไง คุณจะมาทำแบบนี้กับฉันไม่ได้นะ เมื่อวานคุณบอกเองนี่ว่าจะจบแล้ว!" เขมิกาตะคอกใส่เขาอย่างเดือดดาล ทั้งโมโห ทั้งกลัวและหวาดระแวงไปหมด

"นั่นมันก็ใช่ แต่เมื่อวานผมไม่รู้นี่ว่าคุณจะมูฟออนได้ไวขนาดนี้ แถมยังแอบคุยกับมันมาตั้งนาน เพราะฉะนั้นถ้าคุณอยากจบสวย ๆ และไม่อยากให้เรื่องของเราได้ยินไปถึงหูไอ้เวรนั่น ครั้งนี้ก็ยอมผมดี ๆ ซะ!"

"คะ คุณ..." เขมิกามองเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะเลวได้ถึงขนาดนี้ 

"หึ ผมทำไม จะด่าว่าผมเลวงั้นเหรอ"

"ใช่! คุณมันยิ่งกว่าเลวซะอีก!" คราวนี้ใบหน้าหวานมีหยาดน้ำตาไหลรินออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ทว่าพายัพก็ไม่ได้สนใจ

"ก็ผมบอกแล้วไงว่าผมเลวได้มากกว่านั้นอีก"

เอี๊ยดดด!

จบประโยคนั้นรถยนต์คันหรูก็เข้ามาจอดในลานจอดรถของคอนโดพอดี

"ลงไป! แล้วอย่าคิดที่จะหนีล่ะ ไม่งั้นเรื่องของเราถึงหูไอ้เวรนั้นจริง ๆ แน่!" พายัพข่มขู่อีกครั้งพร้อมกับแสยะยิ้ม เขมิกาเลยทำได้แค่เช็ดน้ำตาออกลวก ๆ พร้อมกับมองหน้าเขาแล้วกำหมัดเอาไว้แน่น

"ลงไปสิ หรือว่า...จะเอากันบนรถดี จะว่าไปก็นานแล้วนะที่เราไม่ได้เอากันบนรถ" พายัพทำหน้าครุ่นคิดอย่างกวน ๆ

"จะทำอะไรก็ทำสักที!" เขมิกาตะคอกใส่เขาอย่างเหลืออด เธออยากให้มันจบเร็ว ๆ สักที เพราะแค่นี้เขมิกาก็รู้สึกละอายต่อกิตติกรมากพอแล้ว

"หึ งั้นก็ขึ้นห้องกันเถอะ ผมคิดถึงตอนที่คุณเป็นทาสของผมจะแย่อยู่แล้ว"